Relatietherapie of red flag?
Mijn vriend en ik zijn 7 jaar samen en wonen sinds 5 jaar samen. 2 jaar geleden besloten we te stoppen met voorbehoedsmiddelen te gebruiken, omdat we een kindje wilden. Ik werd niet zwanger, de huisarts bleef maar zeggen dat we moet blijven proberen, en daarna gingen we de medische molen in. Uitkomst: het komt omdat mijn partner hele slechte zwemmers heeft.
Wij hebben te horen gekregen dat de enige mogelijkheid om zwanger te worden ICSI is. Ik ben hier duidelijk in, dit ga ik niet doen. Als dit is wat het is, dan is het maar zo, voor mij is dit een medisch ethische grens.
Mijn vriend is het er helemaal niet mee eens. Hij vind dat ik samen met hem het traject moet ondergaan. Terwijl een kind krijgen je met zijn twee doet en het mijn keuze is om zo'n traject niet in te gaan.
De huisarts adviseert ons relatie therapie, maar ik begin te twijfelen aan of mijn vriend wel echt van mij houdt en mij neemt zoals ik ben, of dat het hem alleen gaat om dat hij op welke manier dan ook vader wil worden van een (biologisch) kind.
Is er iemand die ook in deze situatie heeft gezeten en zo ja wat heeft jou geholpen in de uiteindelijke beslissing tot relatietherapie of juist de relatie beeindigen?
Nick90 schreef op 04-11-2025 om 05:47:
[..]
Ik vraag me eerder af of zij wel van hem houdt.
En waarom zou ze niet van hem houden? Ze wilde toch, op natuurlijke wijze, een kind van hem? Lijkt me dat je dat niet wil zonder liefde.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 04-11-2025 om 20:48:
[..]
En waarom zou ze niet van hem houden? Ze wilde toch, op natuurlijke wijze, een kind van hem? Lijkt me dat je dat niet wil zonder liefde.
Ik denk dat hij dit zegt, juist om de absurdheid van die vraag aan te geven...
BritgetJones007 schreef op 04-11-2025 om 23:13:
[..]
Ik denk dat hij dit zegt, juist om de absurdheid van die vraag aan te geven...
Dat denk ik niet, het is Nick die dit zegt. Hij heeft wel vaker, vind ik, vreemde opmerkingen.
Ik begrijp dat je zo'n traject niet in wil gaan. Bij mijn man en mij was er een kleine kans dat het niet zou lukken (chemotherapie in het verleden) en ik had van te voren al gezegd dat als kinderen niet op de natuurlijke manier gegeven waren, dan hoefde het niet (heb ze uiteindelijk wel maar ik denk echt dat ik niet van gedachten zou zijn veranderd).
Eerlijk gezegd snap ik ook je gevoel dat hij niet van je houdt. Even heel cru en met risico dat mensen boos op me gaan worden: hij is praktisch onvruchtbaar. En nu moet de vrouw allerlei onnatuurlijke dingen gaan ondergaan om zijn wens in vervulling te laten komen? Het is niet eens zeker of het dan wel lukt. Hij mag ook blij zijn dat jij je er gewoon bij neerlegt en niet een man zoekt waarmee het wel makkelijk kan. Lijkt mij dat jij dus heel veel van hem houdt! Ik denk dat relatietherapie geen slecht idee is.
Ik zou met iemand die er zo in staat niet eens verder willen. Jouw lichaam, jouw keuze. Jij als vrouw moet bij ICSI de hormoontherapie ondergaan, wat ikzelf niet zozeer vanwege ethiek maar vanwege alle lichamelijke ongemakken en risico's misschien ook niet echt zou zien zitten. Je vriend mag best wat meer empathie daarvoor tonen.
Aviendha schreef op 05-11-2025 om 22:25:
Ik begrijp dat je zo'n traject niet in wil gaan. Bij mijn man en mij was er een kleine kans dat het niet zou lukken (chemotherapie in het verleden) en ik had van te voren al gezegd dat als kinderen niet op de natuurlijke manier gegeven waren, dan hoefde het niet (heb ze uiteindelijk wel maar ik denk echt dat ik niet van gedachten zou zijn veranderd).
Eerlijk gezegd snap ik ook je gevoel dat hij niet van je houdt. Even heel cru en met risico dat mensen boos op me gaan worden: hij is praktisch onvruchtbaar. En nu moet de vrouw allerlei onnatuurlijke dingen gaan ondergaan om zijn wens in vervulling te laten komen? Het is niet eens zeker of het dan wel lukt. Hij mag ook blij zijn dat jij je er gewoon bij neerlegt en niet een man zoekt waarmee het wel makkelijk kan. Lijkt mij dat jij dus heel veel van hem houdt! Ik denk dat relatietherapie geen slecht idee is.
Of hij zoekt een vrouw die net zo'n grote kinderwens heeft ipv blij zijn met iemand die ondanks het feit dat hij waardeloos is toch bij hem wil blijven. Echt hoor..
Nick90 schreef op 14-11-2025 om 06:16:
[..]
Of hij zoekt een vrouw die net zo'n grote kinderwens heeft ipv blij zijn met iemand die ondanks het feit dat hij waardeloos is toch bij hem wil blijven. Echt hoor..
Nou inderdaad, het is niet alsof hij er iets aan kan doen dat de reden hij hem ligt.
Nick90 schreef op 14-11-2025 om 06:16:
[..]
Of hij zoekt een vrouw die net zo'n grote kinderwens heeft ipv blij zijn met iemand die ondanks het feit dat hij waardeloos is toch bij hem wil blijven. Echt hoor..
Snap dat je het zo op kan vatten, maar zo is het niet bedoeld. Ik vind dat het leven niet zo maakbaar is, en het beter is je bij sommige dingen gewoon neer te leggen (heb bijvoorbeeld ook geen NIPT gedaan). Ik weet dat ik daarin vaak een uitzondering ben, behalve onder religieuze mensen en ik ben niet eens religieus. Het is fijn voor mensen die er anders instaan dat er vele mogelijkheden zijn.
Aviendha schreef op 14-11-2025 om 11:41:
[..]
Snap dat je het zo op kan vatten, maar zo is het niet bedoeld. Ik vind dat het leven niet zo maakbaar is, en het beter is je bij sommige dingen gewoon neer te leggen (heb bijvoorbeeld ook geen NIPT gedaan). Ik weet dat ik daarin vaak een uitzondering ben, behalve onder religieuze mensen en ik ben niet eens religieus. Het is fijn voor mensen die er anders instaan dat er vele mogelijkheden zijn.
Nee het leven is niet maakbaar met deze vrouw. Met een andere vrouw mogelijk wel. En om nou te zeggen dat hij blij mag zijn dat ze bij hem blijft is al helemaal van de zotte.
Nick90 schreef op 14-11-2025 om 15:16:
[..]
Nee het leven is niet maakbaar met deze vrouw. Met een andere vrouw mogelijk wel. En om nou te zeggen dat hij blij mag zijn dat ze bij hem blijft is al helemaal van de zotte.
Hoeveel vrouwen met een grote kinderwens, denk je, staan te wachten op een man die praktisch onvruchtbaar is, maar toch door de hele medische molen willen gaan? Zo een traject is een aanslag op je lichaam. Eerst de hormonen, dan de puncties, dat is echt geen appeltje eitje.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 14-11-2025 om 16:41:
[..]
Hoeveel vrouwen met een grote kinderwens, denk je, staan te wachten op een man die praktisch onvruchtbaar is, maar toch door de hele medische molen willen gaan? Zo een traject is een aanslag op je lichaam. Eerst de hormonen, dan de puncties, dat is echt geen appeltje eitje.
Blijkbaar toch genoeg, meer dan 14000 trajecten per jaar in Nederland. Als de zaak andersom was geweest was het advies wss ook heel anders geweest. Een compromis over een grote kinderwens is niet echt mogelijk, als iemand moeilijk doet om zoiets groots en ik dankbaar moet zijn dat ze toch nog bij me blijft ondanks m'n gebrek zou ik haar de de deur wijzen en op zoek gaan naar iemand die wel echt wil.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 14-11-2025 om 16:41:
[..]
Hoeveel vrouwen met een grote kinderwens, denk je, staan te wachten op een man die praktisch onvruchtbaar is, maar toch door de hele medische molen willen gaan? Zo een traject is een aanslag op je lichaam. Eerst de hormonen, dan de puncties, dat is echt geen appeltje eitje.
Nouja, ik ben zo iemand. Het was niet dat ik rondriep: onvruchtbare mannen, kies mij!!! Maar bij de start van onze relatie wisten we niet dat (inmiddels) man zwak zaad had. We wisten wel dat ik endometriose heb. Dat kan een belemmerende factor zijn, hoeft niet. Bij ons zat de kinderwens even diep. Ja, ik heb fysiek het meeste moeten ondergaan, maar man heeft evengoed vervelende onderzoeken moeten ondergaan en mij moeten ondersteunen op mijn meest labiele momenten. Onze relatie was (en is) sterk genoeg geweest om alle ellende samen te doorstaan en we prijzen onszelf gelukkig dat ik nu zwanger ben van nr 2. Ik weet niet wat ik had gedaan als een van ons echt 100% onvruchtbaar was of als we niet even ver wilden gaan. Man heeft mij wel meermaals gezegd (na verscheidene miskramen): jij staat op nr 1, de kinderwens op nr 2. Lukt het echt niet, dan verzinnen we een andere levensinvulling. Ik weet niet goed of ik er hetzelfde over dacht. We waren al 10 jaar samen, maar die kinderwens heb ik al zo lang ik me kan heugen. Maar ik was misschien te overmand door het verdriet om de vele miskramen om helder te kunnen nadenken over deze kwestie. En heel eerlijk: ik was doodsbang dat hij bij een andere vrouw een betere baarmoeder ging zoeken. Terwijl hij ook zelf een deel van het probleem was. We matchen qua vruchtbaarheid blijkbaar niet, verder gelukkig wel.
Voor TO: misschien is relatietherapie wel een goed idee. Niet om de een de ander te laten overhalen, maar wel om uit te zoeken wat jullie willen, samen en/of los van elkaar. Is de wens bij elkaar te blijven groter dan de kinderwens? Is dat voor jullie hetzelfde of zit er verschil in?
Nick90 schreef op 14-11-2025 om 15:16:
[..]
Nee het leven is niet maakbaar met deze vrouw. Met een andere vrouw mogelijk wel. En om nou te zeggen dat hij blij mag zijn dat ze bij hem blijft is al helemaal van de zotte.
Dat was bedoeld als het andere uiterste van zijn rare verwijt dat TO niet van hem houdt. Ze houdt juist zoveel van hem dat ze ook zonder kinderen te kunnen krijgen bij hem wil blijven.
afrodite05 schreef op 14-11-2025 om 17:37:
[..]
Nouja, ik ben zo iemand. Het was niet dat ik rondriep: onvruchtbare mannen, kies mij!!! Maar bij de start van onze relatie wisten we niet dat (inmiddels) man zwak zaad had. We wisten wel dat ik endometriose heb. Dat kan een belemmerende factor zijn, hoeft niet. Bij ons zat de kinderwens even diep. Ja, ik heb fysiek het meeste moeten ondergaan, maar man heeft evengoed vervelende onderzoeken moeten ondergaan en mij moeten ondersteunen op mijn meest labiele momenten. Onze relatie was (en is) sterk genoeg geweest om alle ellende samen te doorstaan en we prijzen onszelf gelukkig dat ik nu zwanger ben van nr 2. Ik weet niet wat ik had gedaan als een van ons echt 100% onvruchtbaar was of als we niet even ver wilden gaan. Man heeft mij wel meermaals gezegd (na verscheidene miskramen): jij staat op nr 1, de kinderwens op nr 2. Lukt het echt niet, dan verzinnen we een andere levensinvulling. Ik weet niet goed of ik er hetzelfde over dacht. We waren al 10 jaar samen, maar die kinderwens heb ik al zo lang ik me kan heugen. Maar ik was misschien te overmand door het verdriet om de vele miskramen om helder te kunnen nadenken over deze kwestie. En heel eerlijk: ik was doodsbang dat hij bij een andere vrouw een betere baarmoeder ging zoeken. Terwijl hij ook zelf een deel van het probleem was. We matchen qua vruchtbaarheid blijkbaar niet, verder gelukkig wel.
Voor TO: misschien is relatietherapie wel een goed idee. Niet om de een de ander te laten overhalen, maar wel om uit te zoeken wat jullie willen, samen en/of los van elkaar. Is de wens bij elkaar te blijven groter dan de kinderwens? Is dat voor jullie hetzelfde of zit er verschil in?
Het is verschil is dat jij een heel sterke kinderwens had en dat traject wel wilde doorlopen. Dat gaat bij TO over haar grens heen. Persoonlijk vind ik dat niemand in een relatie, hoe goed die ook is, over de grenzen van de ander heen mag gaan. Als die grens een breekpunt is, dan is dat zo en heel erg jammer. Ik mag toch hopen dat mensen die weten dat ze moeilijk of geen kinderen willen/kunnen krijgen, dit vroeg in de relatie al aangeven.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 15-11-2025 om 09:17:
[..]
Het is verschil is dat jij een heel sterke kinderwens had en dat traject wel wilde doorlopen. Dat gaat bij TO over haar grens heen. Persoonlijk vind ik dat niemand in een relatie, hoe goed die ook is, over de grenzen van de ander heen mag gaan. Als die grens een breekpunt is, dan is dat zo en heel erg jammer. Ik mag toch hopen dat mensen die weten dat ze moeilijk of geen kinderen willen/kunnen krijgen, dit vroeg in de relatie al aangeven.
Maar als je dit dus niet weet en er pas achter komt op het moment dat je een kind probeert te verwekken, dan moet je dus beslissen wat voor beide personen afzonderlijk belangrijker is: je kinderwens of je relatie. Dat bedoelde ik.