Relatietherapie of red flag?
Mijn vriend en ik zijn 7 jaar samen en wonen sinds 5 jaar samen. 2 jaar geleden besloten we te stoppen met voorbehoedsmiddelen te gebruiken, omdat we een kindje wilden. Ik werd niet zwanger, de huisarts bleef maar zeggen dat we moet blijven proberen, en daarna gingen we de medische molen in. Uitkomst: het komt omdat mijn partner hele slechte zwemmers heeft.
Wij hebben te horen gekregen dat de enige mogelijkheid om zwanger te worden ICSI is. Ik ben hier duidelijk in, dit ga ik niet doen. Als dit is wat het is, dan is het maar zo, voor mij is dit een medisch ethische grens.
Mijn vriend is het er helemaal niet mee eens. Hij vind dat ik samen met hem het traject moet ondergaan. Terwijl een kind krijgen je met zijn twee doet en het mijn keuze is om zo'n traject niet in te gaan.
De huisarts adviseert ons relatie therapie, maar ik begin te twijfelen aan of mijn vriend wel echt van mij houdt en mij neemt zoals ik ben, of dat het hem alleen gaat om dat hij op welke manier dan ook vader wil worden van een (biologisch) kind.
Is er iemand die ook in deze situatie heeft gezeten en zo ja wat heeft jou geholpen in de uiteindelijke beslissing tot relatietherapie of juist de relatie beeindigen?
ICSI is ook geen “walk in de park”. Ik kreeg ook gewoon Gonal F om eitjes op te wekken.
Ik ben het aan de ene kant eens dat het haar lijf is en dat zij alles moet ondergaan en zijn aandeel minimaal is maar aan de andere kant denk ik ook dat is ook zo als ze op een normale manier zwanger raakt. Ook dan doet zij het leeuwendeel.
kerst schreef op 03-11-2025 om 22:29:
Volgens mij is Icsi zonder hormonen bijspuiten. Dat is alleen bij Ivf.
Niet correct. Icsi is een traject met hormonen, medicatie en puncties.
Een kinderwens kan alles overheersend zijn. Wij hadden IVF nodig om onze kinderen te krijgen. En ik kan me de emoties nog heel goed voor de geest halen. Als mijn partner er niet aan had mee gewerkt was het waarschijnlijk einde relatie geweest.
Uiteraard sta je volledig in je recht om nee te zeggen tegen ICSI. Ik weet als geen ander hoe heftig dat traject is. Maar als mijn partner toen nee had gezegd. Had dat voor mij waarschijnlijk gelijk gestaan aan: ik wil eigenlijk toch geen kinderen. En wel of geen kinderen is voor mij en veel anderen een breekpunt in de relatie. Ik had het persoonlijk niet kunnen accepteren als mijn partner niet samen met mij al het mogelijke had geprobeerd. En ik hou echt ontzettend veel van mijn partner dus daar ligt het echt niet aan.
Vavoom schreef op 03-11-2025 om 22:25:
[..]
Newsflash: natuurlijk beslist zij alleen dat er nu geen baby komt. Het is háár lijf wat die procedures moet ondergaan en háár lijf wat (bij succes) 9 maanden zwanger is. Alsof to zomaar even tegen haar zin (en principes) toch wel dat hele traject in gaat, omdat haar vriend het wel wil.
Het staat haar vriend uiteraard vrij om de relatie te beëindigen omdat hij wel een kind wil.Een compromis in dit geval kan gewoon niet.
Newsflash: ik neem aan dat als zij al probeerde zwanger te worden via de normale weg, dat TO begreep dat zij daarna 9 maanden de baby moet dragen.
Nu hebben zij nog steeds die kans op een gezin, maar die weg ernaartoe is pittig en emotioneel zwaar.
Het Feit dat zij dat viavde medische weg moeten doen is al een klap op zich, met alle onzekerheid die daarbij hoort, maar TO geeft haar partner daarna de 'genade klap', door aan te geven daar niet aan te willen beginnen. Lees: dus je toekomst als gezin is je ontnomen, door deze beslissing.
Dat kan en dat mag zij vinden, maar ze lijkt niet te beseffen welke impact dat heeft op haar partner. En staat ook niet open voor relatietherapie?!
Omgekeerde wereld om dan vervolgens de vraag te stellen of hij wel van haar houdt?? Hier mist echt een stuk empatisch vermogen. Eigenlijk is dat stukje onvermogen nog het verdrietigste aan dit hele verhaal.
1 ding ben ik met jou eens: onverenigbaar: een compromis is niet mogelijk.
BritgetJones007 schreef op 03-11-2025 om 22:52:
[..]
Newsflash: ik neem aan dat als zij al probeerde zwanger te worden via de normale weg, dat TO begreep dat zij daarna 9 maanden de baby moet dragen.
Nu hebben zij nog steeds die kans op een gezin, maar die weg ernaartoe is pittig en emotioneel zwaar.
Het Feit dat zij dat viavde medische weg moeten doen is al een klap op zich, met alle onzekerheid die daarbij hoort, maar TO geeft haar partner daarna de 'genade klap', door aan te geven daar niet aan te willen beginnen. Lees: dus je toekomst als gezin is je ontnomen, door deze beslissing.
Dat kan en dat mag zij vinden, maar ze lijkt niet te beseffen welke impact dat heeft op haar partner. En staat ook niet open voor relatietherapie?!
Omgekeerde wereld om dan vervolgens de vraag te stellen of hij wel van haar houdt?? Hier mist echt een stuk empatisch vermogen. Eigenlijk is dat stukje onvermogen nog het verdrietigste aan dit hele verhaal.
1 ding ben ik met jou eens: onverenigbaar: een compromis is niet mogelijk.
Ik benoemde die 9 maanden om aan te geven dat werkelijk alle last op haar lijf terechtkomt, je moet wel heel graag willen om dat te dragen. To schrijft daarnaast dat ze er ethisch niet achter staat. Niet dat ze het te zwaar zou vinden of “gewoon niet wil”. Ik begrijp wel dat ze geen relatietherapie wil, ik zou dat opvatten alsof mijn rede of wens er niet toe doet en dat ik overgehaald moet worden. (Maar kan zijn dat ze dat anders ziet natuurlijk)
Het zal ongetwijfeld een flinke klap zijn voor haar vriend dat hij in deze relatie geen kind zal kunnen krijgen en als die wens zo groot is voor hem dan hebben ze een nare keuze te maken.
Ik ben het met je eens dat het losstaat van zijn liefde voor haar en dat ze daarin wat zachter zou kunnen zijn naar hem.
BritgetJones007 schreef op 03-11-2025 om 22:52:
[..]
Newsflash: ik neem aan dat als zij al probeerde zwanger te worden via de normale weg, dat TO begreep dat zij daarna 9 maanden de baby moet dragen.
Nu hebben zij nog steeds die kans op een gezin, maar die weg ernaartoe is pittig en emotioneel zwaar.
Het Feit dat zij dat viavde medische weg moeten doen is al een klap op zich, met alle onzekerheid die daarbij hoort, maar TO geeft haar partner daarna de 'genade klap', door aan te geven daar niet aan te willen beginnen. Lees: dus je toekomst als gezin is je ontnomen, door deze beslissing.
Dat kan en dat mag zij vinden, maar ze lijkt niet te beseffen welke impact dat heeft op haar partner. En staat ook niet open voor relatietherapie?!
Omgekeerde wereld om dan vervolgens de vraag te stellen of hij wel van haar houdt?? Hier mist echt een stuk empatisch vermogen. Eigenlijk is dat stukje onvermogen nog het verdrietigste aan dit hele verhaal.
1 ding ben ik met jou eens: onverenigbaar: een compromis is niet mogelijk.
TO staat in haar recht om de grens die ze heeft niet over te willen gaan. Dat "hem ontnemen" van een gezin hoeft niet. De man kan er ook voor kiezen een vrouw te vinden die dit traject wel wil ingaan. De man heeft geen "recht" op een gezin met een vrouw die geen ICSI wil. Dus ik begrijp de vraag of hij wel van haar houdt wel, haar vriend wil dat TO over haar eigen grenzen heen gaat omdat hij dat traject wel in wil gaan.
Waarbij ik me wel eens afvraag of mannen ook zo makkelijk denken over dit soort trajecten als ze het zelf zouden moeten ervaren.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 03-11-2025 om 23:39:
[..]
TO staat in haar recht om de grens die ze heeft niet over te willen gaan. Dat "hem ontnemen" van een gezin hoeft niet. De man kan er ook voor kiezen een vrouw te vinden die dit traject wel wil ingaan. De man heeft geen "recht" op een gezin met een vrouw die geen ICSI wil. Dus ik begrijp de vraag of hij wel van haar houdt wel, haar vriend wil dat TO over haar eigen grenzen heen gaat omdat hij dat traject wel in wil gaan.
Waarbij ik me wel eens afvraag of mannen ook zo makkelijk denken over dit soort trajecten als ze het zelf zouden moeten ervaren.
Ik vraag me eerder af of zij wel van hem houdt.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 03-11-2025 om 23:39:
[..]
TO staat in haar recht om de grens die ze heeft niet over te willen gaan. Dat "hem ontnemen" van een gezin hoeft niet. De man kan er ook voor kiezen een vrouw te vinden die dit traject wel wil ingaan. De man heeft geen "recht" op een gezin met een vrouw die geen ICSI wil. Dus ik begrijp de vraag of hij wel van haar houdt wel, haar vriend wil dat TO over haar eigen grenzen heen gaat omdat hij dat traject wel in wil gaan.
Waarbij ik me wel eens afvraag of mannen ook zo makkelijk denken over dit soort trajecten als ze het zelf zouden moeten ervaren.
Klopt, haar man heeft absoluut geen recht om zijn vrouw te dwingen een icsi traject in te gaan, als ze dat echt niet wilt. Zij moet het lichamelijke stuk ondergaan, hij niet. Samen ondergaan ze alle onzekerheid over hun wens.
Maar het gaat mij meer over het feit, dat TO niet eens lijkt te beseffen, dat ze door haar 'goed recht om dat niet te willen' ook gelijk misschien wel zijn enige kans ontneemt. En in plaats van begrip voor waarschijnlijk zijn schok en inmens verdriet, zich afvraagd of hij wel van haar houdt...?
Natuurlijk stelt een goede huisarts dan relatietherapie voor, op zijn minst zodat jullie dit kunnen verwerken, want jullie toekomst ziet er hierdoor ineens heel anders uit en is voor de meeste mensen een schok en een trauma.
Alleen is jullie relatie hierdoor ook niet te redden, want jullie willen iets wat de ander niet wil. En dit gaan jullie elkaar kwalijk nemen en leidt hoe dan ook tot wrok.
en jou laatste punt, als mannen zon traject moesten ondergaan.....dat kunnen ze niet
kerst schreef op 03-11-2025 om 22:29:
Volgens mij is Icsi zonder hormonen bijspuiten. Dat is alleen bij Ivf.
IVF en ICSI is voor de patiënten hetzelfde. Het enige verschil is dat bij IVF de zaadcellen zelf (in een glaasje) naar een "geoogste" eicel moeten zwemmen, terwijl bij ICSI een zaadcel wordt geselecteerd en die in de eicel wordt geprikt. Maar dat verschil vindt dus plaats in het laboratorium. Als patiënt kan je er ook voor kiezen om bijvoorbeeld de helft van de geoogste eicellen IVF te laten ondergaan en de andere helft ICSI.
Het oogstproces (eicellen laten groeien, de punctie voor het "oogsten" en na bevruchting en hopelijk goede groei van de blastocysten/embryo's een terugplaatsing) is identiek en kan niet zonder hormoonstimulatie. Een deel van die hormonen kan via pillen, maar er zal ook echt een deel geprikt moeten worden.
Ik denk dat therapie zinvol kan zijn. Het gaat hier om een stel dat blijkbaar zo veel liefde voelt dat ze een gezin wilde samen.
In therapie zou niet het doel moeten zijn een keuze maken over icsi. Want dat kan helemaal niet.
Wat wel kan en zelfs goed zou zijn is als jullie beiden weer zien dat jullie in de basis heel veel van elkaar houden ook al kijken jullie anders naar het vraagstuk. Dat je vriend in ziet dat jouw standpunt over icsi niet betekent dat je niet van hem houd, hem geen kind misgunt etc. En dat jij inziet dat zijn wens om wel icsi te doen niet betekent dat hij niet van jou houdt of jouw grenzen niet respecteert. Jullie houden veel van elkaar maar ervaren andere gevoelens bij de uitkomst van het onderzoek en bij jullie mogelijke toekomst. Eerst moeten jullie leren om de liefde los te koppelen van jullie standpunten. Zodat jij je vriend kan troosten dat hij geen vader gaat worden, zonder dat je dat opvat als een verwijt of poging je over te halen.
Maar is de optie donorsperma bespreekbaar?
RaSa schreef op 03-11-2025 om 22:37:
Een kinderwens kan alles overheersend zijn. Wij hadden IVF nodig om onze kinderen te krijgen. En ik kan me de emoties nog heel goed voor de geest halen. Als mijn partner er niet aan had mee gewerkt was het waarschijnlijk einde relatie geweest.
Uiteraard sta je volledig in je recht om nee te zeggen tegen ICSI. Ik weet als geen ander hoe heftig dat traject is. Maar als mijn partner toen nee had gezegd. Had dat voor mij waarschijnlijk gelijk gestaan aan: ik wil eigenlijk toch geen kinderen. En wel of geen kinderen is voor mij en veel anderen een breekpunt in de relatie. Ik had het persoonlijk niet kunnen accepteren als mijn partner niet samen met mij al het mogelijke had geprobeerd. En ik hou echt ontzettend veel van mijn partner dus daar ligt het echt niet aan.
Ik kan me dat heel goed voorstellen, maar denk toch nog wel dat het verschil maakt of de vrouw degene is die het traject wel wil proberen, of de man, waarvoor het meewerken toch wat minder lichamelijke impact heeft.
Sterkte To, dit lijkt me echt heel moeilijk.
TO: er zijn ook verschillende manieren om de spermakwaliteit te verbeteren. Mijn man heeft bij zijn normale levensstijl (die echt niet ongezond was, geen drinker/roker/drugsgebruiker) ook slecht zaad, maar ik ben door zijn levensstijlaanpassingen "per ongeluk" natuurlijk zwanger geraakt (tussen 2 icsi-trajecten in). Tips haalde hij uit het boek It starts with the egg van Rebecca Fett. Als je wil, stuur me dan een pb, dan kan ik je een pdf ervan sturen. In dat boek wordt een hoofdstuk aan sperma besteed.
To geeft aan dat ze om medisch ethische redenen niet wil, dat gaat dan toch niet over de zwaarte van het traject of of ze dat al dan niet zou willen dragen. Uiteraard is dat haar eigen keuze, maar eigenlijk staat die los van het feit dat het haar lichaam is.
Nehalennia schreef op 04-11-2025 om 07:28:
To geeft aan dat ze om medisch ethische redenen niet wil, dat gaat dan toch niet over de zwaarte van het traject of of ze dat al dan niet zou willen dragen. Uiteraard is dat haar eigen keuze, maar eigenlijk staat die los van het feit dat het haar lichaam is.
Klopt, ik denk dat dit helaas ook een breekpunt zou zijn