Relatietherapie of red flag?
Mijn vriend en ik zijn 7 jaar samen en wonen sinds 5 jaar samen. 2 jaar geleden besloten we te stoppen met voorbehoedsmiddelen te gebruiken, omdat we een kindje wilden. Ik werd niet zwanger, de huisarts bleef maar zeggen dat we moet blijven proberen, en daarna gingen we de medische molen in. Uitkomst: het komt omdat mijn partner hele slechte zwemmers heeft.
Wij hebben te horen gekregen dat de enige mogelijkheid om zwanger te worden ICSI is. Ik ben hier duidelijk in, dit ga ik niet doen. Als dit is wat het is, dan is het maar zo, voor mij is dit een medisch ethische grens.
Mijn vriend is het er helemaal niet mee eens. Hij vind dat ik samen met hem het traject moet ondergaan. Terwijl een kind krijgen je met zijn twee doet en het mijn keuze is om zo'n traject niet in te gaan.
De huisarts adviseert ons relatie therapie, maar ik begin te twijfelen aan of mijn vriend wel echt van mij houdt en mij neemt zoals ik ben, of dat het hem alleen gaat om dat hij op welke manier dan ook vader wil worden van een (biologisch) kind.
Is er iemand die ook in deze situatie heeft gezeten en zo ja wat heeft jou geholpen in de uiteindelijke beslissing tot relatietherapie of juist de relatie beeindigen?
Hij houdt zoveel van jou dat hij graag met jou een kind wil .
Maar jij moet het helaas ondergaan.
Geen ervaring. Maar wens je veel sterkte 🧡
Ik zou zeggen: relatietherapie. Hele andere situatie, maar ik ben met mijn ex ook in relatietherapie gegaan om op dezelfde lijn qua kinderen krijgen te komen. De therapeut kreeg eerst de emoties boven water en gaf daarna praktische oefeningen om ermee om te gaan.
Denk je niet dat het wellicht niet wat een grijzer gebied zou kunnen zijn; dat hij en veel van jou houdt en daarnaast ook heel graag met jou een biologisch kind wil? Dat jij dat traject niet ziet zitten betekent toch ook niet dat je niet van je vriend houd? Als je hier samen uit wil komen lijkt relatietherapie me een heel goed idee. Heel rot voor je dit, sterkte!
Oh en wat ik nog dacht; taal is belangrijk; heel slechte zwemmers klinkt een beetje alsof het een persoonlijk falen is, communiceer je ook in die termen met je vriend erover?
Gun hem iemand die er wel klaar voor is en hetzelfde wil als wat hij wil, nl moeder worden.
Ik zou er een einde aan breien.
Hij wil kinderen. Als dat via ICSI moet dan gaat dat via ICSI.
Jij hoeft blijkbaar toch niet persé kinderen.
Hier kan je eindeloze relatie-therapie tegenaan gooien maar in the end eindigt hij bij jou zonder kinderen.
Laat hem dus vrij zodanig dat hij op zoek kan naar iemand die het ICSI-traject wél ziet zitten.
En ja, hij houdt van jou. Maar hij wil 2 dingen in zijn leven. Een partner. En kinderen. Jij kan / wil hem dat laatste gewoon niet bezorgen. Dan stopt het verhaal gewoon hoeveel hij ook van je houdt. Je wil écht niet op je geweten hebben dat de relatie op jullie 45ste strandt en dat hij je eeuwig vervloekt dat kinderen nu nagenoeg geen optie meer zijn.
Ik vind de aanname dat hij niet van je zou houden te groot en te snel. Als hij graag kinderen wil en geen bezwaar heeft tegen icsi, vind ik het geen red flag. Wel vind ik het vreemd dat een huisarts relatietherapie gaat aan raden. Hij/ zij is geen psycholoog ten slotte. Maar ik vind wel: dit is de moeilijkste positie waar je als stel in kan zitten. Ik zelf zou het lastig vinden dat er aan mijn ethische grenzen gemorreld moet worden door een relatietherapeut maar dat is miss te kort door de bocht gedacht.
MRI schreef op 03-11-2025 om 19:44:
Ik vind de aanname dat hij niet van je zou houden te groot en te snel. Als hij graag kinderen wil en geen bezwaar heeft tegen icsi, vind ik het geen red flag. Wel vind ik het vreemd dat een huisarts relatietherapie gaat aan raden. Hij/ zij is geen psycholoog ten slotte. Maar ik vind wel: dit is de moeilijkste positie waar je als stel in kan zitten. Ik zelf zou het lastig vinden dat er aan mijn ethische grenzen gemorreld moet worden door een relatietherapeut maar dat is miss te kort door de bocht gedacht.
Bwah ... Misschien heeft die huisarts ook wel iets dat hij geen "goed verliefd koppel" wil zien kapot gaan. En dat man misschien met hulp van relatie-therapie wel kan verwerken dat er geen kinderen komen.
Tegelijk sta je zo erg tegenover elkaar "wel kinderen - geen kinderen" dat ik zelf vind dat je hier nooit iemand mag dwingen om zijn keuze op te geven voor een ander. Al helemaal niet als er totaal nog geen kinderen zijn. (Op je 39ste met een 2de of 3de relatie en al 3 kinderen uit voorgaande relaties sta je hier misschien net een tikje anders in.)
Wat verdrietig dat je gaat twijfelen of je vriend wel van je houdt. Ik kan me voorstellen dat dat aan je knaagt.
Ik denk dat dat er ook voor zorgt dat je zijn motieven voor hem invult, op een negatieve manier. Relatietherapie zou volgens mij heel goed kunnen helpen om elkaar weer wat beter te begrijpen en te luisteren naar wat de ander echt zegt en denkt. En niet je eigen invulling aan zijn woorden te geven en daarnaar te gaan handelen.
Persoonlijk zou ik er een eind aan breien. Jij vind zwanger worden met behulp ICSI over je grens gaan. Dat kan en dat mag, grenzen heb je niet voor niets. Ik begrijp wel dat je vriend het heel graag wil, maar hij is niet degene die het hele traject, inclusief hormonen spuiten, hoeft door te lopen. Misschien denkt hij dat het traject appeltje-eitje is en wil het daarom heel graag.
Wij hebben jaren met ongewenste kinderloosheid te maken getobt en zaten regelmatig niet op 1 lijn. Dat hij niet van je houdt is denk ik veel te kort door de bocht en dat je beter maar kunt stoppen omdat het onverenigbaar is, is wellicht ook voorbarig. Het zou een uitkomst kunnen zijn, maar dat hoeft echt niet. Het is een lastig iets, gun jezelf en elkaar je proces, gedachten en gevoelens. Therapie is heel verstandig. Het helpt gedachten en gevoelens te pellen en elkaar beter te begrijpen, daarmee kunnen prioriteiten en gevoelens ook weer verschuiven. En dat is toch wat een relatie is.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 03-11-2025 om 20:45:
Persoonlijk zou ik er een eind aan breien. Jij vind zwanger worden met behulp ICSI over je grens gaan. Dat kan en dat mag, grenzen heb je niet voor niets. Ik begrijp wel dat je vriend het heel graag wil, maar hij is niet degene die het hele traject, inclusief hormonen spuiten, hoeft door te lopen. Misschien denkt hij dat het traject appeltje-eitje is en wil het daarom heel graag.
Dit 100%
Relatietherapie zou iets kunnen doen in de communicatie over dit onderwerp te verbeteren maar als hij blijft volharden dat hij met jou een kind wil en als dat echt alleen mogelijk is met icsi dan zou ik daar ook niet willen.
Even heel plat gezegd:
In die zin heeft hij makkelijk lullen. Het enige wat hij hoeft te doen is een kwakje inleveren, hij hoeft geen hormonen te ptikken om meerdere eitjes rijp te krijgen en zijn lijf klaar te krijgen voor terugplaatsing. Ook die 9 maanden "hotel" zijn voor de groeiende baby hoeft hij niet zelf te doen met alle ongemakken en kwaaltjes die daarbij horen.
Ja hij zal wat klussen aan de babykamer maar dat kan hij even laten liggen als hij verkouden is.
Dit is een onderwerp waar je geen compromis in kan sluiten. Als een medisch traject voor jou een no go is dan is dat jouw goed recht. Maar wees dan ook bereid om de gevolgen te dragen en dat de kans bestaat dat je relatie stopt omdat hij wel graag kinderen wil.
Allereerst wat een verdrietige situatie voor jullie.
Maar eerlijk; Ik vind vooral jou te kort door de bocht. Vooral hoe jij nu eigenlijk alleen beslist dat er geen baby komt (want die kan in jullie geval alleen via ICSI) en dan niet de zwaarte van die beslissing lijkt in te voelen, hoe dat voor jou partner moet zijn en ook zijn toekomst als gezin of in ieder geval het kleine beetje hoop daarop ontnomen wordt door jou....
En daarna vraag jij je af of hij wel van je houdt, serieus?
Probeer je even in te leven in hoe dit voor hem moet overkomen en welk groot verdriet hieronder zit...
Blijf je bij je beslissing en wil je ook niet in relatietherapie samen, dan gaat dit tussen jullie in staan en blijft hij jou dit kwalijk nemen. Dan moet je elkaar los laten
BritgetJones007 schreef op 03-11-2025 om 22:17:
Allereerst wat een verdrietige situatie voor jullie.
Maar eerlijk; Ik vind vooral jou te kort door de bocht. Vooral hoe jij nu eigenlijk alleen beslist dat er geen baby komt (want die kan in jullie geval alleen via ICSI) en dan niet de zwaarte van die beslissing lijkt in te voelen, hoe dat voor jou partner moet zijn en ook zijn toekomst als gezin of in ieder geval het kleine beetje hoop daarop ontnomen wordt door jou....
En daarna vraag jij je af of hij wel van je houdt, serieus?
Probeer je even in te leven in hoe dit voor hem moet overkomen en welk groot verdriet hieronder zit...
Blijf je bij je beslissing en wil je ook niet in relatietherapie samen, dan gaat dit tussen jullie in staan en blijft hij jou dit kwalijk nemen. Dan moet je elkaar los laten
Newsflash: natuurlijk beslist zij alleen dat er nu geen baby komt. Het is háár lijf wat die procedures moet ondergaan en háár lijf wat (bij succes) 9 maanden zwanger is. Alsof to zomaar even tegen haar zin (en principes) toch wel dat hele traject in gaat, omdat haar vriend het wel wil.
Het staat haar vriend uiteraard vrij om de relatie te beëindigen omdat hij wel een kind wil.
Een compromis in dit geval kan gewoon niet.
Volgens mij is Icsi zonder hormonen bijspuiten. Dat is alleen bij Ivf.