(N)ooit in het ziekenhuis gelegen ?
Wat doet het met je?
Verandert een ziekenhuisopname je kijk op het leven?
En de mensen om je heen, merk je verschil of ze er zelf al dan niet ervaring mee hebben?
mijn eerste ziekenhuisopname was voor een kleine ingreep. Ik was vooral onder de indruk van een voormalige klasgenote die toen daar werkte en hoe druk ze was. Procedure zelf viel mee, geen last van narcose.
Daarna tweemaal een bevalling, de ene heel voorspoedig, denk er met een prettig gevoel terug. De tweede een enorme tegenvaller, ik herinner me hoe eenzaam en machteloos ik me voelde.
Redelijk recent een zware operatie en na complicaties een tweede opname. Allemaal goed afgelopen maar het voelde intens.
Geweldig dat er ziekenhuizen zijn, maar brr, ik hoop dat een volgende keer in de verre toekomst ligt.
Mijn persoonlijke record is 9 weken in het ziekenhuis vanwege zwangerschap. De ochtend na de keizersnede stond ik al naast mijn bed en mocht ik douchen.
En vorig jaar 1x dagopname, 2x grote operatie. Na de operaties kon ik meteen zelf weer lopen gelukkig. Ik deed ook altijd mijn best om te drinken zodat het infuus afgedopt wordt en ik vrijer kan bewegen. En ik vraag ook altijd wat de voorwaarden zijn om naar huis te mogen en daar werk ik dan aan 
.
In een ziekenhuis lig je niet voor je rust, dat is wel duidelijk. Toch vreemd, want samen met gezond eten is slapen goed voor je herstel. Herstellen kun je beter thuis doen.
Rockstar schreef op 06-01-2022 om 09:45:
Ik heb nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Mijn opa en oma wel, en dat leek me altijd maar niks. Die lagen op een kamer met 3 andere mensen. Ik weet niet wat die de hele tijd deden, want ze lagen er zelfs meerdere dagen. Ik neem aan dat je niet de hele tijd in je bed ligt toch? Want dat lijkt me echt saai. Maar op die kamer was alleen een tafeltje met 2 stoelen en wat stoelen voor visite, dus ik weet niet waar je dan naartoe gaat als je uit je bed gaat. Het leek mij in elk geval altijd stom vervelend, ze zeiden dat het eten er vies was en dat de andere mensen liepen te kotsen of te schijten of te snurken of te praten, ik zou echt gek worden als ik met andere mensen op een kamer moest slapen in elk geval. En ze hadden altijd zo'n infuus in, dat lijkt me echt zo kut he een draadje aan je arm wat je ader in gaat.🤢 Thanks but no thanks.
Ik kom wel af en toe in het ziekenhuis, ik heb tot nu toe 4 röntgon foto's laten maken waarvan 1x mijn vinger gebroken was, maar ja die was al 6 weken gebroken dus daar deden ze niet zoveel mee. En ik laat weleens mijn oren uitzuigen want die ontsteken van uitspuiten. En ik heb er een tijdje gewerkt als student als onderzoeker.
Ja hoor, kotsen of schijten heb ik ook gedaan op de kamer. Ik heb zelfs een klysma gehad op de kamer en de po-stoel naast mijn bed. En een klysma komt het er nou net niet geluidloos uit zeg maar.
Ik had als vierjarige een dagopname voor mijn amandelen. Daar weet ik alleen nog van dat ik de groene lijn moest volgen voor de juiste poli en de rode stoel waar ik in moest gaan zitten voor de ingreep en dat ik een stinkend kapje op kreeg. Ik ging overigens dansend naar binnen. Van daarna weet ik alleen nog dat ik kotsmisselijk was in de auto terug naar huis.
Vaak naar mijn opa’s en oma’s in het zh geweest maar als kind let je dan niet zo op de zorg.
Daarna ben ik in de verpleging gaan werken dus dat heeft natuurlijk wel de kijk op de zorg veranderd. Maar daardoor ook wat kritischer op de zorg voor mijn naasten en mijzelf.
Zo lag mijn opa op een gegeven moment in het zh (2005) omdat ie longkanker bleek te hebben. Hij zou geopereerd worden. Die ochtend van de operatie ging ie nog even douchen en is gevallen. Waardoor? Tijdens het douchen heeft ie zijn bril niet op. Logisch. Maar de douchebak was verhoogd en dezelfde kleur als als de vloer daarnaast. Dat zag je bijna niet. Hij viel dus, brak zijn heup en mocht niet geopereerd worden. Hij is vervolgens nooit meer geopereerd en is drie maanden later overleden (terwijl hij met 1,5 long nog prima jaren had kunnen leven). Tsja, hij gaf zelf op (altijd vitaal geweest) maar dat ongeluk was makkelijk te voorkomen geweest door een gekleurd stripje op de rand. Overigens was het maar goed in dat geval dat ie geen eenpersoonskamer had. Anders was ie pas veel later gevonden. Nu hoorde een kamergenoot hem vallen.
Mijn eigen ervaringen zijn erg wisselend. Mijn zoon (‘99) is in het zh geboren. Was eerst gewoon poliklinisch maar werd medisch toen bleek dat zoon in het vw had gepoept. De bevalling was onder leiding van de verloskundige maar vanaf dat moment moest de gyn het overnemen. De VK besloot wel te blijven. Maar goed ook want de gyn liet bijna een uur op zich wachten… en ik moest dus een uur persweeën ophouden. Daarna kwam ik op een kamer te liggen met vijf andere dames. Waarvan er ook gewoon ‘s nachts nog bezoek was… Ik was achttien, vond het helemaal niets… Alle verpleegkundigen waren ook steeds ergens anders bezig en kwamen alleen langs als ik voeding moest geven. In plaats van rustig uitleggen hoe het moest pakten ze gewoon mijn borst en douwden ze het in zijn mondje 🤷🏼♀️ En vertrokken weer. Was blij dat ik naar huis mocht 😬.
Daarna een nacht ziekenhuis toen mijn dochter mijn opa’s hartmedicatie had opgesnoept. Wat waren ze lief voor haar! En ook voor mij werd goed gezorgd. Alleen dat bed (50cm breed) was vreselijk 😅. Dochter had de tijd van haar leven trouwens. Die voelde zich net een prinsesje.
Operatie aan mijn hand in een privékliniek. Dat was fantastisch. Fruitsalades en massagestoel 😂. Jammer dat het maar een dagopname was.
Bevalling van mijn tweede dochter thuis maar daarna moest ik met gillende sirenes naar het zh. En daar ging van alles mis. Niet door de arts. Hoewel dat niet prettig was (met zijn hele hand naar binnen om stolsels zo groot als tennisballen uit mijn baarmoeder te halen en heel hard op mijn buik duwen waardoor mijn heiligbeen scheurde) was dat gewoon noodzakelijk, anders ging ik dood. De verpleegkundigen wisten van elkaar gewoon niet wat ze gedaan hadden. Deed de een het infuus hoger, deed de ander hem uit. Hierdoor moest ik twee keer een nieuw infuus aangeprikt krijgen in aders die bijna dichtgeklapt waren. Toen ik uiteindelijk uit de gevarenzone was en naar een kamer mocht schoven ze me zo naar binnen en wilden weer weggaan. Maar ik was onder de dekens nog helemaal naakt en zat nog compleet onder het geronnen bloed. Bovendien zo slap als een vaatdoek. Ik vroeg of ik me iig een beetje mocht wassen en wat kleding aan maar dat was bijna teveel gevraagd. Ik voelde me mij helemaal bezwaard dat ik het vroeg.
Toen ik eindelijk kon gaan slapen en man weg was bleek ik naast een enorm snurkend nijlpaard te liggen dus ik kon niet slapen. En als ze wakker werd begon ze heel hard tegen haar baby te praten. Ik werd echt gek. Had net iets traumatisch meegemaakt en was dood en doodop. Ik heb de volgende ochtend mijn man laten eisen dat ik naar huis mocht.
Twee bevallingen daarna stond mijn verloskundige voor mij in en ondanks ook fluxus toen mocht ik gelukkig dezelfde dag naar huis.
Daarna nog twee opnames gehad voor gynaecologische ingrepen en dat was prima verder, behalve dan dat het bij 1 onverwachts was dat ik moest blijven.
Toen een hersteloperatie van Essure in een privekliniek. Echt super daar. Hoewel ik alleen op de verkoever heb gelegen daar werd je wel gewoon in de watten gelegd. Verpleegkundigen hebben daar toch meer de tijd voor je.
Daarna nog twee kleine ingrepen in dagopename en vervolgens mijn laatste opname een paar maand geleden en dat was niet fijn…
Het verhaal is al lang genoeg maar wegens complicaties moest ik langer blijven. In de tweede nacht dacht ik: ik moet nog maar even plassen. Door enorme duizeligheid, misselijkheid, buikoperatie en neuropathie kon ik niet zelf naar het toilet. Ik drukte op de bel. Na tien minuten, nog niemand. Maar ik hoorde de verpleegkundigen wel lachen en praten. Ik druk nogmaals op de bel en ga vast rechtop op de bedrand zitten, kan ik even wennen aan het rechtop zitten zodat ik niet meteen hoef te staan. Nog tien minuten later, weer niemand. Ik wilde weer gaan liggen want kreeg pijn. Maar kon niet meer terug gaan liggen. Enige optie was gaan staan. Maar dat hield ik maar even vol en zakte vervolgens door mijn benen op de grond. Daar heb ik nog tien minuten gelegen voor een verpleegkundige van een andere afdeling mij zag liggen.
Vervolgens komt de andere verpleegkundige van de eigen afdeling binnen en blijven ze zo maar staan kijken van ja, er ligt daar iemand op de grond. Totaal niet helpen of wat dan ook. Echt, ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld.
Toen ik zelf als vpk werkte was het: bel, zsm naartoe, je weet immers niet wat er aan de hand is.
Zegt de vpk: ja, we waren even in een overdracht. Zal wel Zo zijn maar ik hoorde ze vooral heel veel lachen.
Bedenk me net dat mijn Oncogyn hier een klacht over heeft ingediend maar dat ik geen terugkoppeling heb gehad nog.
irmama schreef op 06-01-2022 om 10:50:
[..]
Hoezo neem je aan dat je niet de hele tijd in bed ligt? Veel mensen kunnen of mogen niet uit bed. Of hooguit plassen of douchen. Ik heb destijds ook bijna 3 weken op bed moeten liggen.
Nou, omdat je anders gewoon een hele dag in bed ligt, dan word je toch gek (en krijg je gewoon spierpijn van ellende)? Ik snap dat er mensen zijn die zo ziek zijn die wel de hele dag in bed liggen, maar die zijn denk ik ook niet helemaal bij dan?
Dat vond ik het ergste van het ziekenhuis: situaties waarin je je machteloos en alleen voelt.
Na mijn spoedkeizersnede wegens placentaloslating in '91 lag ik alleen op een kamer (pre-smartphonetijd: contact met thuis/vrienden was lastig), aan een infuus, met hoestklachten en géén papagaai (zo'n ding om je op te trekken) en ook geen zijkanten aan het bed om je aan vast te houden. Hoe kom je dan met een verse pijnlijke buikwond overeind om goed door te hoesten?
Ik moest veel drinken - maar het drinken stond buiten mijn bereik in het raamkozijn. En ik was ook steeds de bel kwijt 
Brr wat een ergernis, ik had graag een mobiele kamergenote gehad op dat moment.
Ze brachten me wel met bed en al naar de röntgenafdeling voor een longfoto, maar een papagaai, nee. Wat een getob zeg. Ik reageerde ook nog allergisch op de antibiotica, én zat ernstig verstopt.
En dan ook nog de premature baby in een ander ziekenhuis - ik zag haar na drie dagen voor het eerst.
Rockstar schreef op 06-01-2022 om 11:39:
[..]
Nou, omdat je anders gewoon een hele dag in bed ligt, dan word je toch gek (en krijg je gewoon spierpijn van ellende)? Ik snap dat er mensen zijn die zo ziek zijn die wel de hele dag in bed liggen, maar die zijn denk ik ook niet helemaal bij dan?
Onze zoon was er niet helemaal bij maar moest vanaf dag 1 mobiliseren. Eten aan tafel, lopend naar wc en douche maar lag de rest van de tijd in bed. Had geen besef van zijn omgeving dus kon zich ook niet vervelen. Absolute bedrust is iets van lang geleden.
Mijn oma zaliger kreeg in de jaren 80 en nieuwe heup en lag 6 weken in het ziekenhuisbed met haar been "in tractie". Als je nu een nieuwe heup krijgt ben je de volgende ochtend al uit bed. Dan ben je veel sneller weer hersteld. Mijn oma moest echt maanden revalideren die had na 6 weken liggen geen spiermassa meer over.
Vorig jaar een aantal keer zelf in het ziekenhuis gelegen. Begon met een poliklinische bevalling maar dan krijg je niet echt personeel van het ziekenhuis te zien. Paar uur later was ik weer thuis. 1.5 week naar m'n bevalling ben ik ziek geworden. 3 keer een hele dag op de SEH waarna ik 2 keer 2 weken opgenomen ben geweest. Wel beide keren op een kamer alleen. Eerste keer sliep zoontje bij mij en de tweede keer omdat zoontje vaker op bezoek kwam en het makkelijker was met kolven.
Op de hartbewaking had de verpleging meer tijd voor je dan op de gewone verpleegafdeling was mijn ervaring. Wel vond ik ze erg vriendelijk
Daarna nog 3 keer voor een dagopname en 1 keer voor een operatie terug geweest. Gelukkig was ik niet misselijk door de narcose (ik kan niet tegen die medicatie) want anders moest ik blijven.
De ziekenhuisopnames hebben niet mijn kijk op het leven verandert.
Heb niet het idee dat dit bij mensen uit mijn omgeving wel zo is. Eerder dat de diagnose/ het ziek zijn misschien de kijk op de wereld heeft veranderd.
De laatste keer dat ik in het ziekenhuis lag was het echt gezellig! Ik lag daar alleen maar voor een medicijnkuur, (ik was niet ziek verder), en de andere 3 patiënten op de zaal waren ook niet ziek, maar lagen te wachten op een plaats in het verpleeghuis/zorghotel/revalidatiecentrum. We hebben echt gelachen met z'n vieren. De verpleegkundigen vonden het ook lol, die kwamen telkens meegeinen. Ze hoefden verder weinig bij ons te doen.
Ik was blij dat ik op een zaal lag en niet dagenlang in m'n uppie op een kamer. Dat zou saai geweest zijn. Als je echt ziek bent is dat wel anders, lijkt me.
Rockstar schreef op 06-01-2022 om 11:39:
[..]
Nou, omdat je anders gewoon een hele dag in bed ligt, dan word je toch gek (en krijg je gewoon spierpijn van ellende)? Ik snap dat er mensen zijn die zo ziek zijn die wel de hele dag in bed liggen, maar die zijn denk ik ook niet helemaal bij dan?
Jawel hoor. Wat heb je te kiezen dan? Zijn mensen die wel 8 weken in bed moeten blijven zelfs.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 06-01-2022 om 11:46:
[..]
Onze zoon was er niet helemaal bij maar moest vanaf dag 1 mobiliseren. Eten aan tafel, lopend naar wc en douche maar lag de rest van de tijd in bed. Had geen besef van zijn omgeving dus kon zich ook niet vervelen. Absolute bedrust is iets van lang geleden.
Mijn oma zaliger kreeg in de jaren 80 en nieuwe heup en lag 6 weken in het ziekenhuisbed met haar been "in tractie". Als je nu een nieuwe heup krijgt ben je de volgende ochtend al uit bed. Dan ben je veel sneller weer hersteld. Mijn oma moest echt maanden revalideren die had na 6 weken liggen geen spiermassa meer over.
Nou dat kan zeker nog steeds wel hoor dat je niet uit bed mag.
Rockstar schreef op 06-01-2022 om 11:39:
[..]
Nou, omdat je anders gewoon een hele dag in bed ligt, dan word je toch gek (en krijg je gewoon spierpijn van ellende)? Ik snap dat er mensen zijn die zo ziek zijn die wel de hele dag in bed liggen, maar die zijn denk ik ook niet helemaal bij dan?
Als het verantwoord is (!) mag je best even naar beneden naar de winkeltjes of zelfs naar buiten voor een frisse neus. Lukt het je niet om zelf te lopen, dan kan je bezoek je meenemen in een rolstoel.
En of je moet blijven liggen, heeft lang niet altijd te maken met of je helemaal 'bij' bent. Zo zwart-wit is het niet. Je hebt zóveel redenen voor een opname, met allemaal een eigen verwachtte herstelperiode, eigen behandeling en eigen mogelijke complicaties. Daarnaast is natuurlijk ook elk mens anders.
irmama schreef op 06-01-2022 om 11:54:
[..]
Nou dat kan zeker nog steeds wel hoor dat je niet uit bed mag.
Ja natuurlijk maar veel minder dan vroeger. Voor behoud van spiermassa en kracht wordt er nu veel eerder gemobiliseerd. Zoals mijn oma 6 weken echt niet uit bed kon/ mocht na die heup en alle dames op haar zaal ook niet, is dat nu geen standaardprocedure meer.
even tellen
1. een gebroken ruggewervel. 4 dagen platgelegen tot ik een brace kreeg en ik vooral moest bewegen. niet zitten maar wel liggen/lopen/staan. lag op een zaal met 5 bedden. allemaal prima tot de er nieuwe man bij kwam die 's nachts lag te roken en daarna flink de weg kwijt was. Hij had onder andere een blaasontsteking maar sloeg de arts letterlijk weg. daarna lag hij gefixeerd. verpleegkundigen waren prima en gezellig. eten okee. de eerste dagen mocht ik alleen vloeibaar ivm risico op verstoppingen door inwendige blauwe plekken. Daarna nog 6 weken thuis heel veel gelegen. Zitten was "streng" verboden, alleen om uit bed te komen en op de wc.
2. voor een cyste aan mijn eierstok. met een ruggeprik. Niet misselijk geweest ofzo. 2 nachtjes moeten blijven geloof ik ivm de buikwond.
3. Voor een bevalling. ingeleid zaterdag, 's nachts bevallen maar moest nog een nacht blijven want dochter zat tegen de 9 pond aan en was erg misselijk. lag op een privé kamer dus allemaal prima
4. 2x voor een meniscus operatie ook met een ruggeprik. Beide keren zelfde dag naar huis.
5. voor een verwijdering van mijn halve schildklier. 1 nachtje ziekenhuis geloof ik. Volledige narcose. en prima ontbijt (met gekookt eitje en sapje), op bed.
Als kind mijn neusamandelen, daar weet ik niet veel meer van.
Twee keer bevallen in een Frans ziekenhuis. Bijzondere ervaring, veel lach gas, hielp weinig, uiteindelijk (door het lach gas) de gynaecoloog bijna getrapt en toen vond hij het tijd om m'n benen vast te gespen. Dus niet en toen naar de ok voor keizersnee.
Op een eenpersoonskamer een week moeten blijven, was standaard. Echtgenoot kon het zelf amper handelen, was een eenzame tijd, al was de rust om bij echtgenoot vandaan te zijn ook wel weer prettig.
Denk dat het goed is om voor die periode nog eens iets van EMDR te doen.
Uiteindelijk wel alles achter me kunnen laten en nu rust in Nederland.
wat ik trouwens schijt irritant vind van het op zaal liggen, dat de andere patiënten precies willen weten wat je hebt.. En dat dan daarna ook gaan vertellen aan de visite die ze krijgen.
Hoe ouder hoe nieuwschieriger. En ze delen ook heel graag hun eigen verhaal.
Heb ik echt totaal geen behoefte aan, ben niet sociaal als ik ziek ben.