(N)ooit in het ziekenhuis gelegen ?
Wat doet het met je?
Verandert een ziekenhuisopname je kijk op het leven?
En de mensen om je heen, merk je verschil of ze er zelf al dan niet ervaring mee hebben?
mijn eerste ziekenhuisopname was voor een kleine ingreep. Ik was vooral onder de indruk van een voormalige klasgenote die toen daar werkte en hoe druk ze was. Procedure zelf viel mee, geen last van narcose.
Daarna tweemaal een bevalling, de ene heel voorspoedig, denk er met een prettig gevoel terug. De tweede een enorme tegenvaller, ik herinner me hoe eenzaam en machteloos ik me voelde.
Redelijk recent een zware operatie en na complicaties een tweede opname. Allemaal goed afgelopen maar het voelde intens.
Geweldig dat er ziekenhuizen zijn, maar brr, ik hoop dat een volgende keer in de verre toekomst ligt.
Met een inleiding en daarop volgende keizersnede in het ziekenhuis gelegen, zowel hele fijne als vervelende ervaringen gehad met personeel. Wat me goed is bijgebleven is dat ik zelfstandig moest plassen/douchen want dan kon ik naar huis, en dat ik toen heb geleerd dat je dus échte sterretjes kunt zien en dat dat niet alleen iets is uit animatiefilms.
Blokje schreef op 05-01-2022 om 23:21:
[..]
Beetje offtopic: toen mijn prematuurtje geboren werd hadden we wel een kamer op de neonatologie. Ik heb een keer geteld hoe vaak er iemand je kamer in komt. Hou je vast: 80 keer!!!! Maar je moet wel je rust nemen hoor...
En dan heb je nog geluk gehad dat je alleen op een kamer lag... Zoveel NICU's/HC's die nog op zaal zijn. Nul privacy en je krijgt ook alle ellende van je buren mee, bah.
De opname van mijn prematuur geboren dochter heeft mij wel veranderd. De eerste weken van haar leven hebben we doodsangsten uitgestaan en ons enorm beperkt gevoeld in ons ouderschap door alle zorg die ze nodig had. Het heeft heel lang geduurd voordat ik daarvan mentaal hersteld was.
Afgelopen jaar heb ik twee maanden in het ziekenhuis gelegen na een niets voorstellende kijkoperatie, waarbij en waarna alles misging. Septic shock, IC op, IC af. En nog een keer. En nog een keer. Complicatie na complicatie.
Ik begin nu eindelijk echt op te knappen.
Het klinkt krankzinnig, maar ik had deze tijd, op alle pijn en narigheid na, voor geen goud willen missen.
Het was een loodzware tijd, vooral voor mijn man. Hij heeft twee keer afscheid van me moeten nemen, waarna het op het nippertje weer goed kwam.
Maar de geweldige verpleging verdient een miljard pluimen, ze waren er altijd, en altijd goedgehumeurd en met een geduld van hier tot Tokio. Ik kreeg een eenpersoonskamer, omdat de verpleegkundige van een vorige afdeling kundig had ingeschat dat ik een clubje niet zou trekken.
De artsen hebben zich drie slagen in de rondte gewerkt om me weer op de been te krijgen, net zoals de ergo en vooral de fysio (ik moest weer leren lopen).
Naast een zware was het vooral een buitengewoon liefdevolle tijd. Mijn man heeft al die tijd, en daarna thuis, fantastisch voor me gezorgd!
Naar aanleiding van deze gebeurtenissen (en het besef dat het leven zomaar afgelopen kan zijn) hebben echtgenoot en ik beslist om niet langer te wachten met het uitvoeren van onze droom: een huis in het buitenland. En daar zijn we nu heel druk mee bezig 
.
Mijn leven is dus ingrijpend veranderd. Heerlijk!!
wat een heftig maar ook mooi verhaal dewi-sri!
Succes met jullie toekomstplannen en ik wens je nog een goed en vlot herstel
Dewi-Sri schreef op 20-02-2022 om 19:22:
Afgelopen jaar heb ik twee maanden in het ziekenhuis gelegen na een niets voorstellende kijkoperatie, waarbij en waarna alles misging. Septic shock, IC op, IC af. En nog een keer. En nog een keer. Complicatie na complicatie.
Ik begin nu eindelijk echt op te knappen.
Het klinkt krankzinnig, maar ik had deze tijd, op alle pijn en narigheid na, voor geen goud willen missen.
Het was een loodzware tijd, vooral voor mijn man. Hij heeft twee keer afscheid van me moeten nemen, waarna het op het nippertje weer goed kwam.
Maar de geweldige verpleging verdient een miljard pluimen, ze waren er altijd, en altijd goedgehumeurd en met een geduld van hier tot Tokio. Ik kreeg een eenpersoonskamer, omdat de verpleegkundige van een vorige afdeling kundig had ingeschat dat ik een clubje niet zou trekken.
De artsen hebben zich drie slagen in de rondte gewerkt om me weer op de been te krijgen, net zoals de ergo en vooral de fysio (ik moest weer leren lopen).
Naast een zware was het vooral een buitengewoon liefdevolle tijd. Mijn man heeft al die tijd, en daarna thuis, fantastisch voor me gezorgd!
Naar aanleiding van deze gebeurtenissen (en het besef dat het leven zomaar afgelopen kan zijn) hebben echtgenoot en ik beslist om niet langer te wachten met het uitvoeren van onze droom: een huis in het buitenland. En daar zijn we nu heel druk mee bezigMijn leven is dus ingrijpend veranderd. Heerlijk!!
Wow, wat een heftige geschiedenis!!! Inderdaad levensveranderend. Wat een bijzonder verhaal en wat geweldig dat je uiteindelijk verder kunt - en met nieuwe plannen.
Ben zelf één keer opgenomen geweest voor een spoedoperatie. Kon dezelfde avond nog naar huis. Het zou vooral levensveranderend zijn geweest als ik niet was geopereerd, want dan was ik waarschijnlijk blind geworden aan één oog.
De opname en ingreep an sich hebben mijn leven niet veranderd.
Verder ben ik ooit 5 dagen en nachten in het ziekenhuis geweest omdat mijn baby was opgenomen. Wat mij enigszins heeft veranderd als moeder is a) ervaren hoe hij zich gedroeg als hij echt ziek was (en ik heb me daarna nooit meer druk gemaakt om een 'gewone' ziekteperiode) b) ervaren hoe hij fysiek reageerde op geknuffeld worden door mij; ik zag op de monitor dat zijn hartslag meteen 20 slagen per minuut daalde zodra ik hem vasthield, ook al huilde hij nog steeds. Ik ben daardoor zelfverzekerder geworden als moeder.
De bezoeken aan het ziekenhuis toen mijn partner daar werd behandeld (met opname ivm operaties en zonder ivm chemo en controles) hebben ervoor gezorgd dat ik het naar vind om in ziekenhuizen te komen, en dan specifiek in de ziekenhuizen waar hij is behandeld. Terwijl ik er daarvoor graag kwam voor mijn werk.
Wilgenkatje- schreef op 21-02-2022 om 08:29:
[..]
Wow, wat een heftige geschiedenis!!! Inderdaad levensveranderend. Wat een bijzonder verhaal en wat geweldig dat je uiteindelijk verder kunt - en met nieuwe plannen.
Ik ben nog steeds bezig met de verwerking, maar in positieve zin. We hebben intussen ons droomhuis gevonden, maar de bureaucratische molens draaien daarginds zo langzaam, dat het nog wel een paar maanden kan duren voordat de zaken rond zijn. Intussen werk ik aan mijn conditie en aan een enigszins normaal eetpatroon. Blijft moeilijk!
De controlebezoeken bij mijn chirurg in het ziekenhuis voelen nog steeds een beetje als thuiskomen, vooral omdat zij zo enthousiast is. Zij heeft tenslotte de fouten van haar voorganger met hangen en wurgen moeten oplossen. Maar ik ben een zeer tevreden persoon. Het gaat allemaal goedkomen. Alleen proberen een uittreksel van mijn ziekenhuisdossier in het Frans te krijgen...
En ja, ik besef ten volle hoe ontzettend veel geluk ik heb gehad, elke dag weer.