(N)ooit in het ziekenhuis gelegen ?

Ik heb ook altijd veel last van de narcoses. Moet dan toch echt kotsen, ondanks dat ze er al rekening mee houden en 'n middeltje geven. Beste werkt voor mij om 'n pak TUC koekjes mee te nemen. Droge zoute crackertjes eten 't lekkerst weg, beter dan ziekenhuismeuk. 

Ik heb nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Mijn opa en oma wel, en dat leek me altijd maar niks. Die lagen op een kamer met 3 andere mensen. Ik weet niet wat die de hele tijd deden, want ze lagen er zelfs meerdere dagen. Ik neem aan dat je niet de hele tijd in je bed ligt toch? Want dat lijkt me echt saai. Maar op die kamer was alleen een tafeltje met 2 stoelen en wat stoelen voor visite, dus ik weet niet waar je dan naartoe gaat als je uit je bed gaat. Het leek mij in elk geval altijd stom vervelend, ze zeiden dat het eten er vies was en dat de andere mensen liepen te kotsen of te schijten of te snurken of te praten, ik zou echt gek worden als ik met andere mensen op een kamer moest slapen in elk geval. En ze hadden altijd zo'n infuus in, dat lijkt me echt zo kut he een draadje aan je arm wat je ader in gaat.🤢 Thanks but no thanks.

Ik kom wel af en toe in het ziekenhuis, ik heb tot nu toe 4 röntgon foto's laten maken waarvan 1x mijn vinger gebroken was, maar ja die was al 6 weken gebroken dus daar deden ze niet zoveel mee. En ik laat weleens mijn oren uitzuigen want die ontsteken van uitspuiten. En ik heb er een tijdje gewerkt als student als onderzoeker.

Ja mijn opa had hele verhalen over een ranzige man die in zijn bed liep te kakken en pissen en steeds liep te kotsen, ik snap niet dat ze mensen met zo iemand op sluiten op een kamer, dat is toch te goor voor woorden.

redbulletje schreef op 06-01-2022 om 09:31:

Ik heb ook altijd veel last van de narcoses. Moet dan toch echt kotsen, ondanks dat ze er al rekening mee houden en 'n middeltje geven. Beste werkt voor mij om 'n pak TUC koekjes mee te nemen. Droge zoute crackertjes eten 't lekkerst weg, beter dan ziekenhuismeuk.

Ik heb 1x narcose gehad van maar 10 minuten en daarna geen centje pijn.  

1x een operatie van ruim 3 uur. Man o man wat heb ik vaak moeten overgeven daarna. Was ook heerlijk na een buikoperatie, ik had het gevoel dat alles vanbinnen weer openscheurde. 

Toen vond het ik het wel heel fijn dat ik na een dag weer naar huis mocht. 

Het feit dat ik opgenomen moest worden (2x acute opname + 1x operatie in krap drie maanden tijd) heeft mij wel bewuster doen gaan leven. Ik leef tegenwoordig echt van dag tot dag, doe wat ik leuk vind en verdien er m’n geld mee. Ik doe vrij weinig wat mijn tegenstaat, want het kan zo voorbij zijn.

De tijd in het ziekenhuis heb ik erg fijn gevonden. De medicatie zorgde ervoor dat ik mij snel beter voelde, alle verpleegkundigen waren alleraardigst en alert. Mij is niks tekort gedaan, en zij hebben tot hun beste kunnen voor mij gezorgd - ja, ook die verpleegkundige die mij streng toesprak en mijn overgebleven sigaretten opeiste, waarna ik volledig in paniek raakte ..

Één keer een paar uur in een ziekenhuis gelegen, gelukkig niet langer. Nooit operaties of iets dergelijks meegemaakt. Een expat collega van mij die oorspronkelijk uit India komt lag hier een keer een paar dagen in het ziekenhuis en heeft het er nog maanden over gehad. In India komt ze uit een welgestelde familie. Daar heb je sowieso een privékamer. En heb je bijvoorbeeld last van een stijve schouder dan ga je direct naar de dokter en die laat standaard bloed prikken, een foto maken etc. Ze was in shock dat hier dat niet gebeurd.

Twee dagopname voor een kleine ingreep, dat vind ik net als de auto; even naar de garage voor onderhoud en weer verder. 2 klinische bevallingen, omdat dat nou eenmaal moet als je epilepsiepatiënt bent. 
De eerste jaren van de kinderen ook wel wat ziekenhuisopnames meegemaakt, ieder kind 4. De meesten waren kortdurende dingen, dagopname voor amandelen knippen,  sondevoeding bij rotavirus, dat soort werk waarvan je weet dat het wel goed komt. 
De jongste had op 2 jarige leeftijd iets waarvan de arts zei: het is dit, we gaan dat proberen, buiten staat een ambulance en als het fout gaat gaat jullie kind met gillende sirenes naar het academisch  zo'n 15 km verderop in de hoop dat ze hem daar nog kunnen redden maar de kans is heel reëel dat hij het niet overleeft als het mis gaat. 
Gelukkig is het in een keer goed gegaan.  Je wordt je dan wel even heel bewust van de eindigheid van het leven. 
Tien jaar later zaten we weer met dit kind op de SEH maar een diagnose heeft toen bijna en week geduurd. Kind was heel ziek en niemand wist wat het was. 
Uiteindelijk is kind daar uitgekomen met nah. (Op ouders online heb ik daarover geschreven onder de schuilnick Kopzorg) We hebben dus nu een kind dat valt in de categorie zorgintensief. Het is inmiddels 4 jaar geleden dat hij in het ziekenhuis lag en inmiddels draait ons gezin weer redelijk normaal maar die opname heeft ons leven goed door de war geschud. Ik kan met recht zeggen dat er een leven was voor en na de laatste opname van zoon. We leven nu een stuk bewuster, moeten keuzes maken wat wel en niet kan qua vakanties en zo. 
Tijdens het hele revalidatieprogramma hebben we als gezin veel hulp en steun gehad van professionals en familie waar we heel dankbaar voor zijn. 

Dolfje schreef op 06-01-2022 om 08:45:

[..]

Ik moest plassen maar mocht dus in eerste instantie niet uit bed, moet je dan kotsmisselijk met zo'n steek lopen klooien in bed. Ik zei als je nou een postoel ernaast zet hop ik er zo op 1 been op en weer in bed. Daar kreeg ik uiteindelijk mijn zin in omdat ze zagen dat dat liggend echt niet ging.

Ik moest idd ook plassen, maar werd gelukkig door de verpleegkundige op de wc geholpen. Vond het alleen onhandig dat ze achter/bij de open deur bleef staan. Omdat ze bang was dat ik alleen maar zou zeggen dat ik geplast had omdat ik naar huis wilde. Maar plassen terwijl je weet dat iemand staat te luisteren.

Libertine schreef op 06-01-2022 om 10:04:

[..]

Iedereen een eigen kamer is vermoedelijk veel te duur. Gaat half Nederland weer klagen dat de zorgpremie te hoog is

(...)

Dit. Het is een ziekenhuis, geen hotel! Ik hoop dat de mensen die hier klagen over het moeten delen van kamers, dat niet doen tegen het personeel. Die hebben het al zo druk.

Er zijn trouwens ook privé kamers. Voor als het echt nodig is. Soms heb je dus 'geluk' 

mijn eerste herinneringen gaan terug naar dat ik nog geen 2 jaar: het onder narcose brengen voor het knippen van mijn keelamandelen. De gang kan ik mij herinneren, de gordijnen om het bed maar ook het moment dat ik het kapje op kreeg. Kenbaar heeft het indruk gemaakt. Of het mijn leven veranderd heeft weet ik niet. 
daarna nog wel verschillende ingrepen gehad en ziekenhuis bezoekjes. 14 dagen samen met zoon in het ziekenhuis gelegen. 3 nachtjes met andere zoon. 1 nachtje met dochter. En zelf 3 operaties. Ook wat internationale ervaring.
Ik vond de ingreep van middelste kind in Frankrijk het meest bijzonder. Op de SEH op de gang moeten wachten terwijl in het bed naast ons iemand gereanimeerd werd. Ingreep in een steriele kamer waarbij de slang van de afvoer van de lachgas naar buiten werd geleid door het raam open te zetten😂.  Uiteindelijk hebben we het allemaal overleefd. In Oostenrijk lagen we met 3 (Nederlandse) vrouwen op een kamer. Was erg gezellig en prima te doen. In Nederland lag ik met 4 vrouwen, waarvan 1 de hele nacht aan het schreeuwen was. Dat was minder. 
Toen ik voor een curretage ging kreeg ik een veel te groot pak aan. Grapt een man op de kamer: zo hè daar kan je wel zwanger in raken… vond ik wat minder grappig.

of het mijn leven heeft veranderd, weet ik niet. Het zijn vooral anekdotes. 
Ik heb vooral veel respect gekregen voor het verplegend personeel. Het is een pittige taak.

Marty1984 schreef op 06-01-2022 om 01:15:

[..]

Hier was mijn kamergenote een keer zo erg dat de verpleging na een week ofzo zelf afkwam met een kamer-wissel . Er kwam toevallig een bed vrij in de kamer ernaast.

Nog getwijfeld, want het klikte gek genoeg wel met haar kinderen die dagelijks op bezoek kwamen (en hoe leg je hen vriendelijk uit dat het verdomd moeilijk samenleven was met hun bejaarde zieke moeder?). Maar tegelijk moest ik nog minstens een week à 2 weken blijven en vluchtte ik die kamer zoveel mogelijk uit.

De volgende kamergenote was ook bejaard - ik was 22 - maar bleek een schat.

Haha ah, dan moet je wel voor jezelf kiezen ja. Met bejaarden op een kamer als je zelf nog jong bent is niet altijd fijn (mijn ervaring is dat ze echt veel willen kletsen  )

Bij mij was echt een vervelende man op de kamer. Ik moest veel drinken (minimaal 3 liter per dag) dus ze kwamen telkens met kannen ranja aanzetten. Ook moest ik tussendoortjes eten (was door ziek zijn veel afgevallen). Dus die man begon de hele tijd te klagen tegen mij dat hij bijna niks mocht drinken en eten (bij hem was het juist het tegenovergestelde, hij was op rantsoen gezet) en ik zo'n geluk had. Terwijl ik kotsmisselijk alles weg probeerde te krijgen en heel graag met hem had willen ruilen 

Rockstar schreef op 06-01-2022 om 09:45:

Ik heb nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Mijn opa en oma wel, en dat leek me altijd maar niks. Die lagen op een kamer met 3 andere mensen. Ik weet niet wat die de hele tijd deden, want ze lagen er zelfs meerdere dagen. Ik neem aan dat je niet de hele tijd in je bed ligt toch? Want dat lijkt me echt saai. Maar op die kamer was alleen een tafeltje met 2 stoelen en wat stoelen voor visite, dus ik weet niet waar je dan naartoe gaat als je uit je bed gaat. Het leek mij in elk geval altijd stom vervelend, ze zeiden dat het eten er vies was en dat de andere mensen liepen te kotsen of te schijten of te snurken of te praten, ik zou echt gek worden als ik met andere mensen op een kamer moest slapen in elk geval. En ze hadden altijd zo'n infuus in, dat lijkt me echt zo kut he een draadje aan je arm wat je ader in gaat.🤢 Thanks but no thanks.

Ik kom wel af en toe in het ziekenhuis, ik heb tot nu toe 4 röntgon foto's laten maken waarvan 1x mijn vinger gebroken was, maar ja die was al 6 weken gebroken dus daar deden ze niet zoveel mee. En ik laat weleens mijn oren uitzuigen want die ontsteken van uitspuiten. En ik heb er een tijdje gewerkt als student als onderzoeker.

Hoezo neem je aan dat je niet de hele tijd in bed ligt? Veel mensen kunnen of mogen niet uit bed. Of hooguit plassen of douchen. Ik heb destijds ook bijna 3 weken op bed moeten liggen.