(N)ooit in het ziekenhuis gelegen ?

Egel. schreef op 05-01-2022 om 23:29:

Paar jaar geleden een oogoperatie, dagopname. Eerste keer (en tot nu toe laatste) dat ik onder narcose moest.
Het heeft niet mijn leven veranderd maar wel mijn kijk op ziekenhuizen. Uiteraard was ik er wel regelmatig geweest, bijvoorbeeld voor grootouders of anderen die ernstig ziek waren. Maar nu ik zelf die ingreep moest ondergaan, was ik in ieder geval zeer te spreken over dat ziekenhuis en de adequate en liefdevolle zorg eromheen.

Ook wel eens zeer tevreden als mijn kind iets had en naar de eerste hulp moest (paar keer gebeurd).

Hier ben ik het mee eens. Ik vind de verpleging echt heel erg liefdevol. 

Helaas met één arts een nare ervaring gehad. 

Ik heb ook wel veel lol gehad in het ziekenhuis. Ik was geopereerd aan fistel in mijn stuitje en mocht 5 dagen mijn bed niet uit . Ik werd telkens met bed en al naar de rookafdeling gereden en daar waren altijd dezelfde mensen en wat hebben we gelachen. We waren meer op de rookkamer dan op onze afdeling. We hebben zelfs shoarma laten komen om 1 uur 's nachts. Ik heb wel medelijden met mensen die roken die nu in het ziekenhuis liggen en naar buiten moeten. 

HAHA!wait..what schreef op 06-01-2022 om 00:29:

Ik heb 4 keer in het ziekenhuis gelegen (waarvan 2 keer een bevalling). Het feit dat ik in het ziekenhuis heb gelegen verandert niet de kijk op mijn leven. Wél het ziek zijn/de redenen waarom ik daar lag. Hoewel het niet fijn was om daar te liggen was ik zo blij dat het mogelijk was en zoveel lieve mensen/verpleging die daar werkten De andere patiënten op de kamer daarentegen was ik minder blij mee

Hier was mijn kamergenote een keer zo erg dat de verpleging na een week ofzo zelf afkwam met een kamer-wissel  . Er kwam toevallig een bed vrij in de kamer ernaast.

Nog getwijfeld, want het klikte gek genoeg wel met haar kinderen die dagelijks op bezoek kwamen (en hoe leg je hen vriendelijk uit dat het verdomd moeilijk samenleven was met hun bejaarde zieke moeder?). Maar tegelijk moest ik nog minstens een week à 2 weken blijven en vluchtte ik die kamer zoveel mogelijk uit.

De volgende kamergenote was ook bejaard - ik was 22 - maar bleek een schat.

Als je er nog steeds veel last van hebt, dan kun je een doorverwijzing krijgen naar de (medisch) psycholoog en die kan EMDR inzetten of andere behandelingen.

Het is nu eenmaal een ingrijpende ervaring en soms net té intens om het alleen te verwerken. 

Ik wou eigenlijk schrijven van laatste keer dat ik in een ziekenhuis lag is 40 jaar geleden. Maar nee daarna nog wel 1 keer een gebroken arm en 1 keer een dagopname (ergens december 2010) in een spaans op Tenerife prive ziekenhuis. Was totaal uigedroogd door een garnalen coctailtje. Nooit geweten, voor die tijd, dat als je iets eet/drink dat het 15 minuten later het er aan de onderkant weer uit kan komen.

Daarna wel eens met mijn moeder of mijn vader in het ziekenhuis geweest. Mijn vader vooral, maar die lag altijd in het ziekenhuis, als ik aan boord zat.

Voor mij blijft het vooralsnog gewoon, Life goes on, you know it ain't easy.

Ik heb echt geen idee meer hoe vaak ik voor mezelf of onze zoon (toen hij klein was) in het ziekenhuis heb gelegen. Het waren in elk geval acht verschillende ziekenhuizen en één kliniek. Die opnames zelf, hebben ons leven niet veranderd. Maar onze epilepsie wel.  

Dolfje schreef op 06-01-2022 om 08:33:

Wat ik ook zo stom vond de laatste keer was dat ik pas naar huis mocht als ik tussen de middag mijn eten op had. Ik was dus doodziek van de narcose geweest maar had voor ontbijt wel 2 beschuiten op maar moest perse tussen de middag het warme eten op eten. Gekookte droge aardappelen met witte bonen oid en een of ander droog stuk vlees. Ik kreeg het niet weg want als ik ergens niet van hou zijn het gekookte aardappelen zonder jus, maar het moest want eerder mocht ik niet gaan.

Ik mocht pas weg als ik gepoept had. En ik weet dat ik zó een paar weken geobstipeerd kan zijn ergens anders en dat het zodra ik thuis ben zonder problemen weer goed komt. Dus ik heb toen een paar nachten extra dat ziekenhuisbed bezet gehouden, voor nop vond ik, maar achteraf ook wel logisch, gezien mijn ziektebeeld. Ik vond toen dat ik redelijk makkelijk in het ziekenhuis gehouden werd, maar ik zal mezelf vast flink overschat hebben (ik mocht niet eens de afdeling af, naar een collega die toevallig een verdieping lager lag: ‘kijk eens hoe je erbij loopt meisje!, straks stort je in!). 

Ik vond het allemaal wel reuzegezellig, en vond het een bizarre werkelijkheid, alsof ik in het gekkenhuis (Loenatik live, haha) was. 

Mevrouw75 schreef op 06-01-2022 om 08:41:

[..]

Ik mocht pas weg als ik gepoept had. En ik weet dat ik zó een paar weken geobstipeerd kan zijn ergens anders en dat het zodra ik thuis ben zonder problemen weer goed komt. Dus ik heb toen een paar nachten extra dat ziekenhuisbed bezet gehouden, voor nop vond ik, maar achteraf ook wel logisch, gezien mijn ziektebeeld.

Ik moest plassen maar mocht dus in eerste instantie niet uit bed, moet je dan kotsmisselijk met zo'n steek lopen klooien in bed. Ik zei als je nou een postoel ernaast zet hop ik er zo op 1 been op en weer in bed. Daar kreeg ik uiteindelijk mijn zin in omdat ze zagen dat dat liggend echt niet ging.

2x een nachtje denk ik. Of misschien 1x en een dagopname.
De eerste keer was ik 4 en was ik huppelend naar binnen gegaan want nu mocht ik ook een keer echt. Mijn zus lag er heel vaak en lang, dus blijkbaar vond deze kleuter dat ook wel interessant. Amandelen er uit, geen idee of dat toen een nacht blijven was of een dagopname. Het verhaal gaat wel dat ik vreselijk boos was op mijn ouders. Want ik kreeg zo'n bed met tralies en dat hadden ze niet gezegd, ik zou het zelfde krijgen als mijn zus: een plexibed. Dus dat heb ik ze ook boos toegeroepen vanaf het raam toen zij de deur in stapten van de kamer.

De tweede keer was bij de bevalling van zoon die wat traag verliep, naar het ziekenhuis, geen eten krijgen want mogelijk spoedkeizersnee, en ik maar honger hebben. Dextro is dan echt niet genoeg. Zoon is uiteindelijk vaginaal geboren en omdat het na 6 uur was (18:06!) mocht ik niet meer naar huis. Wat een drama die nacht. Kind sliep door, ik kon eindelijk weer fatsoenlijk op mijn buik/zij liggen en dan heb je van die andere bevallen dames die de hele maar dan ook de hele nacht heel hard gaan kletsen. Ik heb er 3x wat van gezegd en toen de verpleging maar gevraagd er wat van te zeggen want ik wilde echt gewoon slapen. 

Maar het heeft mijn leven niet veranderd, het krijgen van mijn zoon wel maar niet dat het in het ziekenhuis gebeurde. 

ik ben wel een aantal keer opgenomen geweest voor meerdere nachten. 
Die je dan amper slaapt, aan je rust kom je slecht toe. 
Ik heb niet het idee dat het mijn kijk op het leven heeft veranderd. 
Al heb ik wel geconcludeerd dat er heel leeftijdsgenoten zijn die nooit het ziekenhuis van binnen hebben gezien, of alleen rondom de zwangerschap. 
Die vinden dan bepaalde dingen wel veel heftiger. 
Maar geen trauma's hier ofzo

Sassenach schreef op 06-01-2022 om 08:49:

Ik heb gelukkig nog nooit in het ziekenhuis gelegen. Wel een keer een hele middag op de SEH gezeten. Dat vond ik ondanks de goede zorgen al helemaal niet prettig. Met verschillende mensen in 1 kamer waarbij je van iedereen meekreeg waarom diegene daar werd binnengebracht incl. alle emoties die erbij kwamen kijken. Privacy wat is dat?

Ik ben dus heel blij dat ik er nooit heb hoeven overnachten en met vreemden op een kamer heb moeten slapen. Ik denk dat ik geen oog dicht zou doen.

Nou precies, ze hebben overal hun mond vol over privacy, maar in 't ziekenhuis staan ze gewoon naast je bed (met bezoekers) de diagnoses met de patient ernaast te bespreken. En zelfs zonder gordijnen dicht te doen. Meegemaakt bij zowel m'n vader als moeder. 

Meerdere opnames gehad en ook een aantal dag opnames. Ik vond het personeel altijd aardig. Na een ongeluk was er elke dag een mannelijke verpleger, wat hebben we een lol gehad met zijn tweeën, douchen, hij plante me neer, kwam na verloop van tijd terug om te helpen, kom maar 1 arm gebruiken en geen gebroken en gezicht helemaal open. We hadden dezelfde humor, toen ik last kreeg van de korsten in mijn gezicht kwam hij met de grootste schaar om de losse stukken weg te knippen.

Kind was veel te vroeg geboren, ik mocht 10 dagen in ziekenhuis blijven, maar de persoon naast mij op de kamer had elke dag op het bezoekuur zo’n 10 man familie, daarbuiten kwam ook jan en alleman langs, rust kreeg ik niet meer en heb mezelf naar huis laten sturen door het personeel. 

narcoses altijd veel last van gehad, behalve de laatste keer een ruggenprik.

Mijn leven heeft het nooit veranderd. Wel andere dingen die ik meegemaakt heb.