(N)ooit in het ziekenhuis gelegen ?
Wat doet het met je?
Verandert een ziekenhuisopname je kijk op het leven?
En de mensen om je heen, merk je verschil of ze er zelf al dan niet ervaring mee hebben?
mijn eerste ziekenhuisopname was voor een kleine ingreep. Ik was vooral onder de indruk van een voormalige klasgenote die toen daar werkte en hoe druk ze was. Procedure zelf viel mee, geen last van narcose.
Daarna tweemaal een bevalling, de ene heel voorspoedig, denk er met een prettig gevoel terug. De tweede een enorme tegenvaller, ik herinner me hoe eenzaam en machteloos ik me voelde.
Redelijk recent een zware operatie en na complicaties een tweede opname. Allemaal goed afgelopen maar het voelde intens.
Geweldig dat er ziekenhuizen zijn, maar brr, ik hoop dat een volgende keer in de verre toekomst ligt.
Als ik op 'n gedeelde kamer zou moeten liggen, zou ik het gordijn dicht laten en m'n noisecanceling koptelefoon op zetten.
redbulletje schreef op 06-01-2022 om 16:46:
Als ik op 'n gedeelde kamer zou moeten liggen, zou ik het gordijn dicht laten en m'n noisecanceling koptelefoon op zetten.
Ik wilde dus ook het gordijn dicht maar dat mocht niet want dan kon dat mens naast me niet naar buiten kijken. En ons omruilen daar deden ze niet aan.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 06-01-2022 om 10:08:
Twee dagopname voor een kleine ingreep, dat vind ik net als de auto; even naar de garage voor onderhoud en weer verder. 2 klinische bevallingen, omdat dat nou eenmaal moet als je epilepsiepatiënt bent.
De eerste jaren van de kinderen ook wel wat ziekenhuisopnames meegemaakt, ieder kind 4. De meesten waren kortdurende dingen, dagopname voor amandelen knippen, sondevoeding bij rotavirus, dat soort werk waarvan je weet dat het wel goed komt.
De jongste had op 2 jarige leeftijd iets waarvan de arts zei: het is dit, we gaan dat proberen, buiten staat een ambulance en als het fout gaat gaat jullie kind met gillende sirenes naar het academisch zo'n 15 km verderop in de hoop dat ze hem daar nog kunnen redden maar de kans is heel reëel dat hij het niet overleeft als het mis gaat.
Gelukkig is het in een keer goed gegaan. Je wordt je dan wel even heel bewust van de eindigheid van het leven.
Tien jaar later zaten we weer met dit kind op de SEH maar een diagnose heeft toen bijna en week geduurd. Kind was heel ziek en niemand wist wat het was.
Uiteindelijk is kind daar uitgekomen met nah. (Op ouders online heb ik daarover geschreven onder de schuilnick Kopzorg) We hebben dus nu een kind dat valt in de categorie zorgintensief. Het is inmiddels 4 jaar geleden dat hij in het ziekenhuis lag en inmiddels draait ons gezin weer redelijk normaal maar die opname heeft ons leven goed door de war geschud. Ik kan met recht zeggen dat er een leven was voor en na de laatste opname van zoon. We leven nu een stuk bewuster, moeten keuzes maken wat wel en niet kan qua vakanties en zo.
Tijdens het hele revalidatieprogramma hebben we als gezin veel hulp en steun gehad van professionals en familie waar we heel dankbaar voor zijn.
Heftig... 
Ik heb 3x keer kort in het ziekenhuis gelegen, maar dat deed me minder als dat ik als begeleiding mee was van ouders, man, kinderen. Of het een gebroken pols is die gezet moet worden, of een kind aan de chemo zien is geen lolletje... Gelukkig is-ie er goed overheen gekomen, maar het wordt toch nooit meer precies als voor die tijd. Een hoestbui kan mijn adrenaline-peil zo dr hoogte in doen schieten, al is het alweer een paar jaar geleden.
Dolfje schreef op 06-01-2022 om 16:58:
[..]
Ik wilde dus ook het gordijn dicht maar dat mocht niet want dan kon dat mens naast me niet naar buiten kijken. En ons omruilen daar deden ze niet aan.
Dan zou 't mens naast me gewoon dikke pech hebben. No way dat ik iemand over mij heen zou willen laten staren.
redbulletje schreef op 06-01-2022 om 17:10:
[..]
Dan zou 't mens naast me gewoon dikke pech hebben. No way dat ik iemand over mij heen zou willen laten staren.
Ja ik deed ze telkens dicht maar de verpleging dus weer open.
Auwereel schreef op 06-01-2022 om 17:02:
[..]
Heftig...
Ik heb 3x keer kort in het ziekenhuis gelegen, maar dat deed me minder als dat ik als begeleiding mee was van ouders, man, kinderen. Of het een gebroken pols is die gezet moet worden, of een kind aan de chemo zien is geen lolletje... Gelukkig is-ie er goed overheen gekomen, maar het wordt toch nooit meer precies als voor die tijd. Een hoestbui kan mijn adrenaline-peil zo dr hoogte in doen schieten, al is het alweer een paar jaar geleden.
Volgens mij liep jouw verhaal en sorry van parallel aan mijn verhaal. Heb toen niet echt meegeschreven om jou te steunen. Het was toen te zwaar, te veel, te ingewikkeld. Het meelezen was wel "helpend" weten dat ik niet de enige ouder was die leefde tussen hoop en vrees.
Inderdaad zit het hele leven nu vol triggers die mijn adrenaline doen stijgen. Er is leven voor en na helaas.
Sterkte.
Dolfje schreef op 06-01-2022 om 17:14:
[..]
Ja ik deed ze telkens dicht maar de verpleging dus weer open.
Dat heb ik dus ook gehad, ik had een migraine-aanval dus gordijn dicht, en dan was het telkens ‘rats’ gordijn weer open. Ik lag met een sjaal over mijn hoofd.
De schoonmaak, de bedverschoners (ja, dat is een andere ploeg!) degene die drinken en eten uitdeelt 6x per dag, de artsronde, de verpleegwissel: rats, rats, rats. Uw CT uitslag is binnen, rats. Uw MRI uitslag is binnen, rats. Uw blaaskatheterzak moet geleegd, rats. Uw katheter mag eruit, rats en weer rats wegens uithaalprocedure maar einde weer rats open. U moet uw urineproductie bijhouden, oeps waren we vergeten te zeggen, rats. Uw infuus moet doorgespoten, rats. Uw pijnmedicatie, rats. Ik kom even bloed afnemen, jeetje dat was de enige aardige, de plaatselijke ziekenhuisvampier, die liet het gordijn dicht.
Laat dat gordijn toch eens dicht!
ik werk op een acute opname afdeling en de zalen zijn 5 persoons. Overdag doet verpleging altijd en overal gordijnen open, gaat om het overzicht dat je dan hebt Is er bovendien ingeramd, zaal opgeruimd, gordijnen open.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 06-01-2022 om 17:29:
[..]
Volgens mij liep jouw verhaal en sorry van parallel aan mijn verhaal. Heb toen niet echt meegeschreven om jou te steunen. Het was toen te zwaar, te veel, te ingewikkeld. Het meelezen was wel "helpend" weten dat ik niet de enige ouder was die leefde tussen hoop en vrees.
Inderdaad zit het hele leven nu vol triggers die mijn adrenaline doen stijgen. Er is leven voor en na helaas.
Sterkte.
Het is met mijn kind zo goed gekomen, er is niets meer van te merken, dat ik me wel eens ervoor schaam dat ik me er druk over maak. Echt onvergelijkbaar met situaties waarbij kinderen ziek blijven. Maar zo gemakkelijk krijg je dat paniekgevoel niet meer uit je lijf.
Dolfje schreef op 06-01-2022 om 17:14:
[..]
Ja ik deed ze telkens dicht maar de verpleging dus weer open.
Dan zou ik pislink worden op de verpleging. Te idioot voor woorden dat ze je privacy niet respecteren. Het is al erg genoeg dat je met meerderen opgehokt ligt en de geluiden en geuren mee krijgt.
absor schreef op 06-01-2022 om 17:32:
ik werk op een acute opname afdeling en de zalen zijn 5 persoons. Overdag doet verpleging altijd en overal gordijnen open, gaat om het overzicht dat je dan hebt Is er bovendien ingeramd, zaal opgeruimd, gordijnen open.
Waarom werken ze niet met camera's? Dan kan iemand in de controlroom de patiënten in de gaten houden.
redbulletje schreef op 06-01-2022 om 19:25:
[..]
Waarom werken ze niet met camera's? Dan kan iemand in de controlroom de patiënten in de gaten houden.
Ik zou niet 24/7 een camera op me gericht willen hoor.
Peen schreef op 06-01-2022 om 19:28:
[..]
Ik zou niet 24/7 een camera op me gericht willen hoor.
Daar zou ik toch minder moeite mee hebben dan met gezichten. M'n moeder lag vlak na haar hersenbloeding in een 1pk met camera en dat was niet storend.
redbulletje schreef op 06-01-2022 om 19:25:
[..]
Waarom werken ze niet met camera's? Dan kan iemand in de controlroom de patiënten in de gaten houden.
Kunnen we eindelijk thuiswerken😂🥳
redbulletje schreef op 06-01-2022 om 19:30:
[..]
Daar zou ik toch minder moeite mee hebben dan met gezichten. M'n moeder lag vlak na haar hersenbloeding in een 1pk met camera en dat was niet storend.
Ik heb geen moeite met op een zaal liggen, dat zal het verschil zijn. Met een camera zou ik me niet zo prettig voelen.