Leven met pijn, kletsend het jaar door.
Een (redelijk) vast groepje forummers, dat pijn heeft door verschillende oorzaken, praat hier al enige tijd met elkaar over het wel en wee van het leven met pijn. Maar ook over andere dingen: wat we zoal doen, ons gezin en werk.
Iedereen is welkom om mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
Nieuwe regel: Ga geen sorry zeggen voor je bericht, ga niet zeggen dat je klaagt. Klagen doen we geen van allen, wel even lekker van ons afschrijven.
Toevoeging verwijderd door moderator ivm in strijd met huisregels.
@Casandra, sterkte met het herstel en de complicatie 
@Picunia, hopelijk kan je fysiotherapeut je een beetje helpen met je balans. Ik heb er zelf ook wat meer moeite mee gekregen helaas. Ik vind fietsen ook eng tegenwoordig.
Wij hebben onze vakantie eindelijk geboekt. Iets om zowel naar uit als tegenop te zien.
Alcedo schreef op 22-08-2025 om 08:25:
Wij hebben onze vakantie eindelijk geboekt. Iets om zowel naar uit als tegenop te zien.
Heerlijk hoor Alcedo!
Zou ook wel weer op vakantie willen maar zit er dit jaar niet in vrees ik. Of ik moet met man en dochter meegaan naar Italië. Maar a) daar word ik niet gelukkig van en b) man en dochter gaan juist samen om hun band te versterken en zijn beide groot Italië en wijn / terraszit fan. Ik helemaal niet dus kan beter niet mee. Het kost me dan meer energie dan het me oplevert.
We zijn vandaag hiernaast weer aan het klussen geweest. En ik ben 2 maal naar de bouwmarkt gereden . Heb zwaar getild. Boodschappen gedaan. Eten gekookt. Opgeruimd. Kortom, drukke dag met als gevolg nu weer behoorlijk pijn. Moet dus eigenlijk mijn bed in maar de angst alleen maar wakker te liggen door de pijn weerhoudt me daarvan. Dus zit met boek én forum op de bank. Beetje tijd te rekken in de hoop dat mijn paracetamol en codeïne zo wat gaat doen. 
fijn alcedo, gaat deze dit jaar nog plaatsvinden?
Lientje, hopelijk heb je nog wat kunnen slapen? Jammer dat op vakantiegaan niet helemaal lukt. Maar als het je meer energie kost dat is het ook niet echt vakantie zoals vakantie bedoeld is..heb je nog wel ergens een weekje vrij?
Hier heb ik veel pijn de laatste dagen. Revalidatie wordt bijna afgerond en helaas voor de schouder weinig gedaan. Het ging lang goed ook met opbouwen, maar nu brand enorm en kan hem ook niet hoog optillen. Enorm balen. Dit is ook waar ooit een kijkoperatie is voorgesteld. Ik heb het nog niet aangedurfd. Artsen zijn er ook niet zo happig op. Hopelijk is het tijdelijk.
Helaas was het een slechte nacht. En het is niet echt mijn weekend. Nog een behoorlijk hoog opgelopen ruzie met man er bovenop.
Ik heb eind november dus 2 weken vrij. Waarvan ik een week of liever gezegd 5 dagen alleen thuis ben. Heerlijk. Ik kijk er naar uit.
Ja dat kan wel fijn zijn eventjes. Rust.♥️
Alcedo, ik hoop dat je,ondanks alles, wel gaat genieten van de vakantie.
Leatje, fijn dat je een goed gesprek hebt gehad, met een uitkomst die je (nog?) niet had bedacht. Hopelijk gaat Spoor 2 je iets moois brengen. Jammer dat de pijnrevalidatie je niet echt goed heeft geholpen.
Lientje, wat leuk dat man en dochter samen naar Italië gaan. Dat geeft jou ruimte om lekker 5 (?) dagen je helemaal niets van iemand hoeft aan te trekken en je gewoon je eigen ding kunt doen. 5 dagen is daarvoor net genoeg. Dan ben je blij dat ze er weer zijn.
Jammer dat je zoveel pijn hebt. Hopelijk slaap je vannacht beter.
Als je ziek ben , gaat je huwelijk kapot. De ander kan onmogelijk voelen wat jij voelt en steeds vallen ze jou daarop aan.Mijn liefde brokkelt stilaan telkens een beetje meer af en het doet me ook verdriet, hoe tegenstrijdig dit ook allemaal klinkt. Ik ben het beu om als een kleuter steeds terecht gewezen te worden ook al is dat nog zo goed bedoeld.Ik ben het beu om er steeds op gewezen te worden dat ik teveel naar zijn zin medicijnen slik, ook al zijn ze allemaal op voorschrift . Ja duh.. ik slik zoveel om jou te besparen dat ik het anders alle dagen zou uitschreeuwen van de pijn .
Ik heb het al getest dat ik minder inneem en dan maar schreeuw van de pijn. Het zweet drupt dan letterlijk uit mijn lange haar . Wie komt er dan aanlopen met extra medicatie? Juist…
Raar, als hij eens een keer een week rugpijn heeft , hij gevaarlijk veel medicatie inneemt. Voor hem tellen bepaalde regels niet.
Ook de buitenwereld staat er zo in . Je zal maar met zo’n mens als ik opgescheept zitten.
Als ik pijn heb en het is een tien verlangt hij nog dat ik mij waardig en normaal gedraag . Dat doe je gewoon punt!
Mijn moeder is 24 jaar ziek geweest en gestorven op haar 47. Ik zag bij haar wat ik zelf ondervind. Je word stiller en zegt steeds minder . Want wat je zegt of denk doet er niet toe . Je bent ziek en blijkbaar ben je dan minder waard als persoon.
Ik vind de wereld onnodig hard. Nee, ik zal geen spijt hebben om hem te verlaten.
Gelieve dit niet te quoten. Als ik minder verdrietig ben haal ik het misschien weg misschien ook niet.
Oh Cassandra, dit is zo herkenbaar allemaal. Ook het stiller worden en maar niets meer zeggen. voor jou.
En dat van de wereld verlaten heb ik gisteren ook nog geuit... 
wat akelig om dit te lezen..
Mijn eerste huwelijk is onder andere gestrand door mijn ziekte, dus deels herkenbaar.
@Leatje, ja, we gaan over twee weken al (waren heel laat met plannen).
@Picunia, dank je wel.
@Casandra en Ambra, naar om te horen dat het huwelijk er zo onder lijdt dat het zelfs strand. Ik hoor gelukkig ook heel veel verhalen waarbij het huwelijk er wel tegen bestand is en zelfs sterker wordt. Eigenlijk zou er vanuit de zorg ook meer aandacht voor moeten zijn.
lieve casandra,
Wat erg om te lezen. Het komt volgens mij vanuit je hart. Ik vind het oprecht heel naar voor dat het leven zo loopt. Wij kunnen vanaf het forum niks anders dan luisteren en een hart onder de riem steken. Dit wil ik graag doen maar weet de woorden niet zo te vinden. Ik vind het fijn dat je het wil delen ik denk dat het herkenbaar is voor velen..❤️🩹
Cassandra, wat klink je verschrikkelijk verdrietig! Zoals Leatje zegt, zal dit in zekere mate voor ons allemaal wel herkenbaar zijn. Bij mij gaat het wat anders, maar ik zie hoe mijn man worstelt met wat ik allemaal niet meer kan. Dat maakt mij verdrietig, maar ik voel me ook schuldig.
Cassandra, heb jij/hebben jullie wel hulp om samen te leren omgaan met je ziekte? Ik wens je heel veel sterkte. Je hebt al zoveel om mee te dealen en dit helpt niet mee.