Leven met pijn, kletsend het jaar door.

lientje69 schreef op 30-08-2021 om 18:51:

Onze kat is zoek. Dochter huilt al dikke tranen. Zoek me een ongeluk. Binnenkat dus moet ergens zijn. Maar niet te vinden. En zo groot is mijn huis niet .Ben nu toch bang dat beest naar buiten geglipt is vanmorgen.

Hoop dat ze snel terug is. Deel zeker foto's op facebook in de groepen van je woonplaats

Red_Velvet schreef op 30-08-2021 om 19:13:

[..]

Hoop dat ze snel terug is. Deel zeker foto's op facebook in de groepen van je woonplaats

Ik heb foto's op de buurtapp gedeeld idd

Ik had school. Ook een uitdaging na om kwart over 4 opgestaan te zijn. Eerst man uitgezwaaid , daarna dochter naar stage 38 km verderop gebracht. En toen gelijk door naar school. Dat was behoorlijk wennen weer zo'n volle school. Veel regels. Geen puber maar ook weinig volwassenen die zich eraan hielden. Hoezo looproute? Hoezo mondkapjes? Nee hoor. 

Kat is idd ontsnapt. Loopt buiten. We krijgen haar niet te pakken
Dochter had haar vast maar ze ging compleet door het lint en heeft dochter hasr handen helemaal opengekrabt en gebeten. Toen moest ze wel loslaten helaas

Oeioei, misschien haar vertrouwde spulletjes in een doos bij de achterdeur zetten? Samen met wat brokjes? 
Arme kat en jullie. 

Lientje, wat naar dat de kat weg is. Ik denk aan jullie.

Gisteren een telefonisch consult gehad met de orthopeed. Daar werd ik vooral erg boos van. Ik kreeg nauwelijks ruimte om te vertellen wat, hoe en wanneer ik pijn heb. Het was vooral een monoloog van die man om te vertellen dat ik nog te jong ben voor operatie en dat de objectief meetbare slijtage "wel meevalt".
Nou de meetbare slijtage misschien wel maar de pijn is er niet minder om. Ik moest mezelf in acht nemen, en mij aanpassen aan de omstandigheden. Dat doe ik echt wel, heb er goed besef van dat ik niet in kleermakerszit voor het wastafelkastje moet gaan zitten om dat op te ruimen en schoon te maken. Dan pak ik een krukje om op te zitten.

Toen ik toch even het woord kon pakken vertelde ik dat ik zo'n pijn had na een wandelingetje door Amsterdam van 2 dagen eerder. Dan moet u niet wandelen mevrouw! Dan kunt u beter fietsen!. Ja duh, ik kan toch niet steeds mijn fiets overal mee naar toe nemen? (3 keer overstappen in de heenreis met een fiets dat lukt toch niet?) Alleen al bij het startstation, hoe krijg ik de fiets door die goot omhoog geduwd? Toen probeerde ik nog te vertellen dat je soms niet aan wandelen ontkomt door de plaatselijke regelgeving. Als ik in Hoofddorp ga winkelen voor nieuwe kleren met de pubers dan is het hele winkelcentrum wandelgebied, fietsen mag daar niet en niet alle favoriete winkels zitten direct naast de uitgang van de parkeergarage.

Daarna heb ik nog verteld dat ik mij steeds meer buiten het gezin geplaatst vond worden. Dat mijn man met de pubers ging wandelen en dat ik dan thuis bleef. Voordat ik de hele emotionele kant van dat verhaal kon doen had hij al een pragmatische oplossing: Als u niet meer kunt wandelen dan kunt u ook met hete hele gezin gaan fietsen. Ja dat soort dingen kan ik ook zelf wel bedenken! Het ging om een wandeling in de sneeuw afgelopen februari, weet niet of fietsen dan wel een goed alternatief was. Met zijn vieren glijden en iets breken had de druk op de zorg onnodig hoog gemaakt maar dat kon ik dus niet vertellen, omdat die man voor elk probleem een pasklare oplossing had. Dat die oplossingen niet werkbaar zijn in de praktijk van alledag dat leek niet tot hem door te dringen.

Ik mag nu over 4 weken naar de poli komen, dan kan hij mijn mobiliteit zelf beoordelen en kijken hoe ik loop.

Begrijp me goed ik wil best aanpassen aan mijn gebrek en als ik nog niet geopereerd kan/mag worden dan doen we dat niet. Ik baal er alleen zo van dat ik qua mobiliteit nu het leven leven van een 80 plusser op bij die leeftijd passende schoenen. Dat ik niet meer op de gletsjer in Noorwegen moet willen lopen vind ik terecht, daar kan ik mij in vinden maar dat ik na een wandelingetje van minder dan 4 km drie dagen met pijn loop die niet met paracetamol is op te lossen daar wil ik van af. Als er iets bereikt kan worden met revalidatietherapie, acupunctuur, een rollator, weet ik veel wat voor dingen die zouden kunnen helpen dan deed ik dat. Als ik maar weer mee kan met mijn leeftijdsgenoten. 

Moyrrie bedankt voor je medeleven.
Empathie dat was het woord dat ik zocht, echt geen greintje. In acht nemen en aanpassen was het devies. 
Mijn gezin neemt het goed op en ik krijg ook voldoende hulp als dat nodig is. 
Op de zompige camping 4 weken geleden was er steeds iemand bereid om mee te gaan naar het sanitair als ik op het drassige veld niet goed kon lopen en echt de heuvel (40 cm) aan het eind van het veld niet zelf op kon komen zonder weg te glijden. 
Het maakt mij verdrietig dat de puber en  jongvolwassene nu herinneringen maken waar ik geen deel meer van ben. Ze gaan met papa wandelen over het Dwingelerveld, zien bijzondere dieren maken geweldige foto's en bij de lunch ben ik er even bij.  Ik kwam op de fiets naar een afgesproken punt met de picknick in de koelbox.
De avond sneeuwwandeling heb ik 75 meter meegelopen en daarna niet meer. Dat bedoel ik met buiten het gezin geplaatst worden. Het gezin is daar niet schuldig aan, de handicap wel.  Die man leek dat niet te willen horen.
Hier in het duingebied mag je bijbehorende bepaalde grenzen van de paden af, mag je door het zand lopen.  6 jaar terug bleef ik op het pad en ging man met de kinderen dat duin op en weer naar beneden toen kon ik nog zo'n 6 tot 8 km lopen.  Dan had ik in de avond wel pijn maar bleef het geen 3 dagen zeuren.  Als ik dat terug kan krijgen ben ik al heel tevreden. 

Frustrerend is dat hè bakblik? Niet meer met alles mee kunnen doen. Maar misschien kunnen ze met jou weer andere herinneringen maken. Samen koken bijvoorbeeld. Het is een stukje acceptatie dat je niet meer alles kan. Blijft lastig. Ik denk dat de arts meer wil zeggen: denk in mogelijkheden. Maar het komt wel beroerd zijn strot uit. Niet empathisch idd, dat zou hij anders kunnen brengen

Kat is weer thuis. Met behulp van buren in een hoek gedreven toen we haar zagen en toen een deken over haar heen gegooid. Zwaar gestresst en uitgehongerd maar ze is er weer. 

Gelukkig maar 

Ik heb een  drukke week. Veel werken. Veel rijden voor dochter. Man zit in Zeeland voor werk. 
Net nog bij mijn moeder geweest. Vandaag is de sterfdag van mijn vader.nl. Verder morgen werken en zaterdag ook
Zondag vrij en maandag weer school. Mijn hele volgende week is al weer flink vol met werk en dochter rijden.
Ik zou vandaag nog een rondje lopen maar ben er niet eens aan toe gekomen.

Ach Lientje, ik ga ook altijd naar mijn moeder op de sterfdag van mijn vader. Ik heb zelf niets speciaals met die datum, maar zij wel. 
Ik ben net trouwens ook bij mijn moeder geweest. We hebben samen gerummikubd. Dan kan ze nog steeds. Het wordt wel steeds moeilijker om te verliezen . We hebben ook nog een gemaakte puzzel bewonderd van een medebewoonster. 
Ik begin eindelijk de bewoners te kennen. Dat is leuk.
Je hebt weer een drukke week voor de boeg.