Minnaar/Minnares deel 43

Ik zit de mijne even heel hard te missen. Van alles aan de hand dus geen mogelijkheid hem te zien. Stelt vergeleken met sommigen van jullie niets voor, maar 2 weken is voor mij een eeuwigheid. 

Vanilalala schreef op 07-11-2021 om 20:17:

[..]

Dat lijkt me wel onnodig hard, hoor.. Je mag best lief zijn voor jezelf toch? Neigt zelfs een beetje naar jezelf straffen nu.

Nee hoor, zeker geen straffen. Maar uit zelfmedelijden ‘lief’ zijn voor mezelf vind ik zo’n situatie echt niet passend. Heb zelf ook de keuze gemaakt vreemd te gaan en dan moet ik ook op de spreekwoordelijke blaren zitten. Ik laat m’n gevoel en mezelf er zijn, maar om mezelf te troosten vind ik te ver gaan.

Rooss4 schreef op 03-11-2021 om 08:14:

Dank je, Sailship. Vind je het idee dat hij met een man afspreekt heel erg anders dan wanneer hij met een vrouw afspreekt?
Vind je het idee ook een beetje geil/spannend of dat juist helemaal niet?

Ik vind het fijn dat Vent open is en kan zijn over zijn verlangens en cravings, hij heeft het nooit durven delen met een partner maar tussen ons is het een open onderwerp, al vond hij het best even een dingetje om hét appje naar me te sturen toen het zo ver was.

Hoe gaat het met jou en je minnaar?

Zo hé, kleine ontploffing in dit topic. Ik pak hem gewoon op waar ik gebleven was. 

Ja, ik vind het anders dat het een man is. Helemaal niet geil of spannend (nu, misschien is dat tegen die tijd, áls het ooit gebeurt, anders). Het is gewoon een ander beeld, wennen! En ja, ik vind het ook fijn dat mijn man open kan zijn over wat hij spannend vindt. Dat vindt hij ook. Ik ben niet zo van het oordelen over fantasieën en verlangens, vind dat die er best moeten kunnen zijn ook al heb je er zelf een ander gevoel bij dan je partner. En in onze open relatie is dan ook ruimte om er iets mee te doen. 

Met lief2 gaat het goed. We kabbelen verder allemaal, wat niet betekent altijd alleen maar één groot feest. Eigenlijk is het zoals het gewone leven, bij ons alledrie gaat het leven ook door met alle gewone ups en downs en dat zie je terugkomen in de relaties. Beetje cryptisch, maar ben niet graag te herkenbaar hier. Tot nu toe navigeren we ons er goed doorheen, sommige periodes rustiger en makkelijker, soms moeten we met elkaar weer even wat afstemmen, of bij onszelf goed reflecteren. Soms kan ik me heerlijk verliezen en soms moet ik mezelf toch even met beide benen weer op de grond zetten. En vaak is het ook “gewoon” omdat we allemaal steeds meer gewend zijn geraakt aan de situatie en iedereen weet waar hij/zij aan toe is. Lief2 is toe aan een ontmoeting met mijn man, maar andersom is mijn man minder geïnteresseerd (wat te maken heeft met hoe hij zelf momenteel in zij vel zit.)

@Yvaine, moeilijk zo’n verliefdheid! Ik denk dat het goed is dat je aanvoelt wat voor persoon je wil zijn en dat voor ogen houdt. Trouw blijven aan jezelf is ook echt wat waard. In jouw situatie denk ik dat eerlijk blijven naar jezelf en durven te verliezen belangrijk is. Steeds verlangen naar iets wat er niet in zit kan pijnlijk zijn, en kost je misschien ook het verder kunnen met je eigen leven.

Je bent in ieder geval eerlijk naar jezelf toe over je gevoelens en je wensen. Ben je ook bereid om te verliezen? Zie je ook je leven voor je in dat geval, of je nu open bent naar deze man over je gevoel of niet? De kans is realistisch dat er geen relatie in zit. Hoe gaat jouw leven dan verder? Mijn ervaring is dat wanneer je bereid bent te verliezen het ook makkelijker is om eerlijk te zijn over je gevoel en ook verlies te verdragen. Ik denk dat we vaak verstrikt raken in verlies willen voorkomen en dat dat juist slechter voelt dan het verdragen van verlies wanneer je eerlijk de realiteit voor ogen houdt. Wil je ook vriendschap met deze man, ook al zit er echt niet meer in? Of zou het in dat geval beter zijn voor jou om het contact te verbreken?

Je schrijft dat je angst hebt om jezelf belachelijk te maken. Daarin lees ik een soort afhankelijkheid, en wel de angst om te verliezen, dus een soort verwachting van hem. Mag je gevoel er oprecht ook zijn zónder die verwachting naar/afhankelijkheid van hem? Dat er verliefdheid en verlangen en wensen mogen bestaan ook zonder de verwachting dat er in werkelijkheid iets mee kan gebeuren? En als dat kan bestaan bij jou, voelt het dan fijn om dit nog met hem te delen of is het niet zo nodig? Ik weet niet of je iets met deze vragen kan (voor jezelf), maar misschien kan het helpen verduidelijken wat goed is voor jou om te doen, of meer rust te vinden met alle gevoelens die er zijn. Ik denk namelijk dat het niet zo belangrijk is wat hij wil en doet, maar meer wat jij wil en voelt en doet. 

Kersje schreef op 08-11-2021 om 09:36:

@Sail,

Schrijven helpt mij ook altijd enorm en doe ik ook al heel wat jaren. Onlangs zelfs nog eea teruggelezen uit een schrijfmap van 20 jaar geleden die ik tegen kwam. Terwijl ik las voelde ik gewoon weer de emoties van destijds, erg leerzaam ook. Ik besef me tegelijkertijd ook dat ik ook wel enorme mazzel heb dat ik over alles met mijn vrienden kan praten, ook als het minnaar betrof. Dat is weer een andere soort van reflectie, maar weet dat niet iedereen in deze positie zit vanwege het precaire onderwerp.

Oh, ja dat is ook echt leerzaam om terug te lezen! Ik schrijf pas (weer) meer sinds de laatste 5 jaar ongeveer. Daarvoor nam ik er nooit de tijd voor en nog dáárvoor heb ik zelfs dagboeken verscheurd (spijt!) Bedenk nu dat ik van zo’n 20 jaar terug nog wel dagboeken heb liggen. Ik vind het wel spannend eigenlijk om daarin te kijken…wat ga ik vinden van wat ik lees?

En het is zeker een zegen wanneer je zo veel met lieve mensen om je heen kan delen! Ik denk dat daar een stukje van buitenaf in zit - het moeten mensen zijn die dat kunnen. Maar ook iets van jezelf, juist door te delen creëer je zulke vriendschappen. Een wisselwerking dus, terwijl het vaak eng is om dat stukje van onszelf in onze contacten te stoppen in eerste instantie. Ik kan daar nog wel wat in leren. 

Ik schrijf ook idd, als ik onrustig ben of even wat kwijt wil. Anders blijft het in mn hoofd zitten. Sloeg dat altijd op mn aparte mailbox. Hielp onwijs!

blauwevrouw schreef op 08-11-2021 om 12:55:

Dat schrijven heb ik in het verleden ook heel veel gedaan. Ik ben er ooit acuut mee gestopt omdat mijn man zo'n dagboek van me had gelezen en hij daarin dingen zag waar hij op z'n zachtst gezegd niet blij van werd. Zelf teruglezen doet mij meer kwaad dan goed - ik zit dan meteen weer in het gevoel dat ik had toen ik het schreef terwijl het over situaties van járen eerder ging. Dus als ik nu nog eens iets schrijf om mijn gedachten te ordenen, gooi ik het meteen weg.

@Sailship: wat je aan Yvaine schrijft vind ik in elk geval voor mij ook heel waardevol, fijn dat je zo bijdraagt.

Dat lijkt me echt pijnlijk, toch heel persoonlijk wat je deelt in een dagboek. Ook al zou het allemaal onschuldig zijn, het zijn toch je zielenroerselen die je daar in deelt.

Daarom zou ik een dagboek van een ander niet lezen. Als ik dat toevallig zou tegenkomen zou ik het niet aanraken en niet eens vertellen dat ik van het bestaan wist. Te kwetsend voor mij of voor de ander. Ieder mens heeft het recht op geheimen.

Overigens ben ik wel zo vrij om hier mee te lezen
Ik heb nog niet alles gelezen. Ik herken veel in de verhalen hier, na meer dan 10 jaar minnaar geweest te zijn. Soms roept het goede herinneringen op, soms verdrietige. Terugkijkend was het voor mij als minnaar en voor haar als minnares altijd een worsteling met onze emoties, verlangens, liefde en lust. Het opgeven van ons minnaar/minnares zijn voelde net zo verdrietig als mijn scheiding destijds. Mij heeft het minstens een jaar gekost voordat ik erover heen was.

Ja, ze was meer dan 10 jaar dezelfde minnares. Eerlijk gezegd lieten we elkaar wel vrij, stilzwijgend, om ook eens erbuiten wat te avonturen. Van de mijne wilde ze niets weten en, hoewel de details van de hare mij zeker opgewonden zouden hebben, kreeg ik daarover weinig te horen. Hoe dan ook voelden we ons tot elkaar aangetrokken. Van eerst alleen seksueel, naar emotioneel, vriendschappelijk totdat je eigenlijk wel over een langdurige en intense liefdesrelatie kon spreken. En met dezelfde lijn steeg ook de complexiteit natuurlijk. Iets dat ik hier ook vaak lees. Onze levens raakten steeds verder in elkaar vervlochten. Vanaf het begin zagen we elkaar meerdere keren per week, deelden het bed, lief en leed, voor en tegenspoed. Meerdere keren geprobeerd er een punt achter te zetten, om toch weer in elkaars armen onszelf te verliezen.
Uiteindelijk heeft ze de knoop doorgehakt en haar leven ontvlochten van de mijne. En daar was ik het mee eens. Hoezeer we ook van elkaar hielden, de complexiteit werd ondragelijk. De jarenlange verhullingen en op je qui vive moeten zijn, inherent aan het minnaar/minnaresschap, vreet aan je karma. Ik lees hier veel van de pijn bij jullie die zij ook gehad heeft. Soms vertelde ze het me, soms voelde ik het als ze in mijn armen lag. Een zucht, een traan op mijn huid, de geur van zout.
Gemakkelijk is onze scheiding niet. Nog steeds niet. Ik hou mezelf voor dat ik ook van haar kan houden als ik niet bij haar ben.
Inmiddels ben ik weer zover dat ik verlang naar een nieuwe lust of liefde. Iets weerhoudt me nog. Het lijkt op een schuldgevoel naar haar.

Je schrijft er poëtisch over, maar zoals ik het lees waren jullie, was jij, officieel gebonden aan anderen (?), maar minnaars van elkaar, en dáár weer buiten andere “avonturen”?

 
Hopelijk voor jou nog een keer liefde in je leven, je neemt vast je lessen uit het verleden mee.

@Sail, je tekst over verlies durven te nemen, kwam ook voor mij op een goed moment. Af en toe vind ik het nog lastig om voluit te gaan, gevoelens te uiten, vooral als de ander dichtbij komt. Uiteindelijk doe ik het wel hoor, het gaat alleen niet zo natuurlijk smooth. Het gaat verder gewoon goed maar ik bemerk bij mezelf een wat aarzelende houding, niet omdat ik aan de ander twijfel maar dus een soort angst voor verlies waar ik dan inderdaad meer last van hebt dan als ik het recht aankijk en onderga. Dus ja, om dan net dat stukje te lezen, heel fijn.

Ik lees met iedereen nog steeds mee. @Sporty, je zit er nuchter in en toch sterkte komende tijd. 

@kersje, ik geniet nog steeds van je meedenken en meeleven met anderen hier. Mooi vind ik dat.

Vanilalala schreef op 07-11-2021 om 20:22:

Ik zit de mijne even heel hard te missen. Van alles aan de hand dus geen mogelijkheid hem te zien. Stelt vergeleken met sommigen van jullie niets voor, maar 2 weken is voor mij een eeuwigheid.

Het is maar net wat je gewend ben hoor! Ik zie nr2 normaal gesproken 1 x per 2-3 maanden. Maar vergeleken met ‘vroegah’ toen wel elkaar dagelijks, daarna wekelijks zagen is dat wel ff pittig, maar het went. Het helpt mij zeker wat meer afstand te houden. We hebben wel dagelijks whatsapp-mail contact. Whatsapp is het gewone vriendschappelijke contact wat nooit weggeweest is. Via mail zo af en toe is onze side-communicatie over onze seksuele escapades.. maar ook dat hou ik goed in de gaten qua frequentie.  Ik snap heel goed zeker als er van alles aan de hand is (hoeft niet eens tussen jullie te zijn) dat het dan helemaal lang lijkt..

@Weesliefff 

Mooi om te lezen dat er meer mensen zijn met een minnaar relatie zoals wij dat hadden. Nr 2 zei wel eens.. wij zijn als een getrouwd stel behalve dan dat we niet samen wonen.. Ook bij ons is dat na een jaar of 5 gestopt, maar de vriendschap konden we niet stoppen.. 2 magneetjes die elkaar bleven aantrekken. En nu dus weer minnaars. 

Ik kan me dus heel goed voorstellen dat je hier wel een jaartje voor nodig hebt gehad. Ik ben ook door een diep dal gegaan destijds. 

Fijn dat je met ons mee komt schrijven! Welkom!!