Is vreemdgaan ok?
N. a. v. het minnaressentopic wil ik graag de discussie opengooien. Is het ok om vreemd te gaan (om welke reden dan ook), of niet?
Wie is er verantwoordelijk voor het vreemdgaan, alleen de persoon met een relatie, of ook de ander die het vreemdgaan faciliteert, maar zelf single is?
Heb jij zelf ervaring met vreemdgaan? Wat was je achterliggende motief? Kon je het naar jezelf verantwoorden en kon je jezelf nog recht aankijken in de spiegel? Of begon het toch te knagen naar verloop van tijd? Of was jij degene die werd bedonderd, hoe kwam je erachter? Hoe liep het af?
Peiling
Is vreemdgaan ok?
Roodkapjeendewolf schreef op 19-08-2021 om 14:40:
[..]
Ik ben het hier mee eens. Het lijkt me heel pijnlijk om mee te maken. Juist op moment dat je zo kwetsbaar bent en niks meer te bieden hebt moet je ervaren dat liefde nu eenmaal voorwaardelijk is.
Een ander wil je nog wel bij je blijven maar wel met een affaire ernaast om overeind te blijven. Een pijnlijk besef en niet de mooiste gedachten om dood te gaan. Je hebt als terminale niet veel meer keus dan verdragen.
Ik begrijp heel goed dat het leven zo kan lopen maar het lijkt mij ontzettend kwetsend. Het liegen en het stiekeme zou voor mij het ergst zijn. Wie bepaald wat voor mij het beste is? Liever de situatie openbreken en de rauwe eerlijkheid zodat ik mee kan denken en een keuze heb om de regie en waardigheid te houden.
Dit was wat ik eerder ook wilde schrijven, maar het lukte niet om het zo goed onder woorden te brengen. Ik sluit me hierbij aan.
Juist als ik in zo'n kwetsbare positie zit en met de naderende dood zou ik graag de waarheid willen weten, zodat ik mijn eigen keuzes kan maken.
Je hebt al zo weinig regie over je leven als je ernstig ziek bent, dus dan zou ik dit deel zelf willen bepalen ipv dat iemand anders dat voor mij denkt te kunnen beslissen.
De context van ernstig ziek zijn, versterkt dat gevoel voor mij alleen maar.
Daar ben ik het mee eens.
Roodkapjeendewolf schreef op 19-08-2021 om 14:40:
[..]
Het lijkt me heel pijnlijk om mee te maken.
Mij ook. En daarom mag hij hier dus netjes zn mond over houden.
Rooss4 schreef op 19-08-2021 om 15:36:
[..]
Mij ook. En daarom mag hij hier dus netjes zn mond over houden.
Of het gewoon niet doen, is dat ook een optie? Of geloof je daar echt niet in?
Mij lukt het al bijna 15 jaar, zonder noemenswaardige moeite, dus het bestaat wel.
Rooss4 schreef op 19-08-2021 om 15:36:
[..]
Mij ook. En daarom mag hij hier dus netjes zn mond over houden.
Maar in jou situatie is dit totaal anders! Jij hebt dit al doorgesproken met jouw partner. Jouw standpunt is compleet helder bij hem. Jij wil het nu al niet weten, laat staan als je terminaal bent. Uit liefde zal hij jou hopelijk onwetend laten. Ik schrijf hier over partners die elkaar monogamie hebben geloofd. Op moment dat je niet weet hoe de ander denkt over vreemdgaan kun je niet eenzijdig beslissen dat een geheim de beste keuze is.
Ik ben ook vreemd gegaan en mezelf in die tijd gesust met de gedachte “wat niet weet wat niet deert” Ik had hier naar mijn idee toen geldige reden voor en een soort van recht op. Vond ik toen.
Nu ik hier op terug kijk zie ik dit compleet anders! Het ging vooral over mijn eigen tekortkomingen en copingmechanisme.
Het leek me in eerste instantie veel te brengen maar achteraf dreef ik (onzichtbaar) steeds verder van mezelf af.
Mijn zelfbeeld werd er niet mooier van, al had ik dit toen niet door. Pas op moment dat ik eerlijk kon zijn met mezelf en mijn omgeving kon ik dit met terugwerkende kracht erkennen en voelen. Nu vind ik het idee dat ik mijn toenmalige partner heb bedrogen en de keuze heb ontnomen, met tijd en wijle onverdraaglijk
Roodkapjeendewolf schreef op 19-08-2021 om 16:13:
Ik ben ook vreemd gegaan en mezelf in die tijd gesust met de gedachte “wat niet weet wat niet deert” Ik had hier naar mijn idee toen geldige reden voor en een soort van recht op. Vond ik toen.
Nu ik hier op terug kijk zie ik dit compleet anders! Het ging vooral over mijn eigen tekortkomingen en copingmechanisme.
Het leek me in eerste instantie veel te brengen maar achteraf dreef ik (onzichtbaar) steeds verder van mezelf af.
Mijn zelfbeeld werd er niet mooier van, al had ik dit toen niet door. Pas op moment dat ik eerlijk kon zijn met mezelf en mijn omgeving kon ik dit met terugwerkende kracht erkennen en voelen. Nu vind ik het idee dat ik mijn toenmalige partner heb bedrogen en de keuze heb ontnomen, met tijd en wijle onverdraaglijk
Kvind het heel goed en knap van je dat je het zelf goed inziet, en dat je die draai voor jezelf hebt kunnen maken, daar heb ik wel echt respect voor, niet iedereen kan dat.
Roodkapjeendewolf schreef op 19-08-2021 om 16:13:
Ik ben ook vreemd gegaan en mezelf in die tijd gesust met de gedachte “wat niet weet wat niet deert” Ik had hier naar mijn idee toen geldige reden voor en een soort van recht op. Vond ik toen.
Nu ik hier op terug kijk zie ik dit compleet anders! Het ging vooral over mijn eigen tekortkomingen en copingmechanisme.
Het leek me in eerste instantie veel te brengen maar achteraf dreef ik (onzichtbaar) steeds verder van mezelf af.
Mijn zelfbeeld werd er niet mooier van, al had ik dit toen niet door. Pas op moment dat ik eerlijk kon zijn met mezelf en mijn omgeving kon ik dit met terugwerkende kracht erkennen en voelen. Nu vind ik het idee dat ik mijn toenmalige partner heb bedrogen en de keuze heb ontnomen, met tijd en wijle onverdraaglijk
Mooi hoe je dit nu inziet en erkend. Ik vind het verhelderend hoe je erover schrijft. Ik denk dat je jezelf heel lang voor de gek kunt houden (en de ander ook), maar uiteindelijk komt het toch bij je terug op de een of andere manier.
En dat hoeft niet te zitten in dat de ander erachter komt, maar het kan ook op een veel dieper niveau doorwerken.
Julali schreef op 19-08-2021 om 16:33:
[..]
Mooi hoe je dit nu inziet en erkend. Ik vind het verhelderend hoe je erover schrijft. Ik denk dat je jezelf heel lang voor de gek kunt houden (en de ander ook), maar uiteindelijk komt het toch bij je terug op de een of andere manier.
En dat hoeft niet te zitten in dat de ander erachter komt, maar het kan ook op een veel dieper niveau doorwerken.
Eens.
Eigenlijk is het dus ook de vraag: zijn er omstandigheden waaronder je vreemdgaan gerechtvaardigd vindt? En dan vooral: wanneer wordt het een "sense of entitlement": "ik heb recht op alles wat ik hebben wil, mijn behoeften gaan boven alles en iedereen"?
Dat geldt voor vreemdgaan, maar eigenlijk voor wel meer dingen.
persoonlijk vind ik het onder geen een situatie rechtvaardig, begrip in de emotie wat de persoon opdat moment voelt en doorstaat wel.. maar dan blijf ik erbij, je hebt een keus.. tis nooit dat je gedwongen wordt om vreemd te gaan. The choice is up to you. Dus vreemdgaan, nee ik kan me niet voorstellen dat ik dat in wat voor situatie dan ook rechtvaardig vind.
HexOpBezemsteel schreef op 19-08-2021 om 16:35:
Eigenlijk is het dus ook de vraag: zijn er omstandigheden waaronder je vreemdgaan gerechtvaardigd vindt? En dan vooral: wanneer wordt het een "sense of entitlement": "ik heb recht op alles wat ik hebben wil, mijn behoeften gaan boven alles en iedereen"?
Dat geldt voor vreemdgaan, maar eigenlijk voor wel meer dingen.
Dat is waar ik het meeste moeite mee heb. Die entitlement om te doen wat jou goed uitkomt, zonder daarbij rekening te houden met de gevoelens van anderen.
En dan ook nog denken dat je voor de ander kunt bepalen wat het beste voor hem/haar is. Niet alleen doe je iets wat de ander schaadt, het gaat nog een stap verder.
Je ontneemt die ander de mogelijkheid om zelf keuzes te maken, omdat je belangrijke informatie achterhoudt. Daarmee neem je iemand kostbare jaren af, waarin die persoon zich los van jou had kunnen ontwikkelen met eventueel een liefdevol persoon om zich heen.
Julali schreef op 19-08-2021 om 16:44:
[..]. Daarmee neem je iemand kostbare jaren af, waarin die persoon zich los van jou had kunnen ontwikkelen met eventueel een liefdevol persoon om zich heen.
Vooral dit ook ja.
Julali schreef op 19-08-2021 om 16:44:
[..]
Dat is waar ik het meeste moeite mee heb. Die entitlement om te doen wat jou goed uitkomt, zonder daarbij rekening te houden met de gevoelens van anderen.
En dan ook nog denken dat je voor de ander kunt bepalen wat het beste voor hem/haar is. Niet alleen doe je iets wat de ander schaadt, het gaat nog een stap verder.
Je ontneemt die ander de mogelijkheid om zelf keuzes te maken, omdat je belangrijke informatie achterhoudt. Daarmee neem je iemand kostbare jaren af, waarin die persoon zich los van jou had kunnen ontwikkelen met eventueel een liefdevol persoon om zich heen.
Dat is zeer de vraag. Veel mensen kiezen ervoor om te blijven.
Wat ik persoonlijk het meest kwalijke vind is dat je je relatie eigenlijk altijd wel beschadigt. Soms is dat te overzien, maar soms ook helemaal niet. Dan sleep je er wel je kinderen (als je die hebt) in mee.
Als de relatie echt slecht is, klapt hij vroeg of laat wellicht, maar ook een goede relatie kan je onherstelbaar beschadigen.
Net als jij heb ik wel moeite met het idee dat je rücksichtlos neemt waar je recht op meent te hebben. Terwijl ik tegelijk ook wel begrijp hoe dat werkt.
Wasmachine schreef op 19-08-2021 om 13:04:
Mijn moeder was vroeger bevriend met een vrouw die kanker kreeg. Haar man begon een affaire. Zij heeft daar veel verdriet van gehad. Hij was weinig thuis en gelukkig had ze familie en vrienden die hielpen om ook voor de kinderen te zorgen als ze ziek was van de chemo. In de terminale fase heeft ze ook niet fijn afscheid kunnen nemen.
Een affaire bij ernstige ziekte is niet altijd mooi en romantisch.
Klinkt als komt een vrouw bij de dokter