Is vreemdgaan ok?
N. a. v. het minnaressentopic wil ik graag de discussie opengooien. Is het ok om vreemd te gaan (om welke reden dan ook), of niet?
Wie is er verantwoordelijk voor het vreemdgaan, alleen de persoon met een relatie, of ook de ander die het vreemdgaan faciliteert, maar zelf single is?
Heb jij zelf ervaring met vreemdgaan? Wat was je achterliggende motief? Kon je het naar jezelf verantwoorden en kon je jezelf nog recht aankijken in de spiegel? Of begon het toch te knagen naar verloop van tijd? Of was jij degene die werd bedonderd, hoe kwam je erachter? Hoe liep het af?
Peiling
Is vreemdgaan ok?
mariarosa schreef op 18-08-2021 om 01:33:
[..]
Ja dat kan, maar is er een reden om daarover te liegen?
Nou in een situatie van een depressie bijvoorbeeld of andere ernstige ziekte zou ik niks zeggen nee. Dan zou ik redeneren wat niet weet wat niet deert. Hoe fout het ook mag klinken maar kan me best voorstellen dat je in zo'n situatie even een soort afleiding zoekt voor alles wat thuis gebeurd. Dus ik zou dat ook niet zo snel veroordelen nee.
aanzee schreef op 18-08-2021 om 06:07:
Degene heeft het dan zwaar genoeg tijdens de depressie, kan een gesprek hierover dan bijvoorbeeld niet aan.
En daarbij, een depressie is vaak wel te behandelen, maar kan lang duren en medicatie kan als bijwerking hebben seksuele problemen. Dan kan ik me voorstellen dat de partner vreemd gaat ja, om zelf de situatie thuis, bijvoorbeeld met kinderen, vol te houden.
Partner in depressie en dan vreemdgaan ?
Ik vind dat echt zwak, kvind dat je je dan even sterk voor partner moet houden,of gewoon gaan. Maar om er maar aan toe te geven om dan maar even vreemd te gaan, vind ik weak, sorry.
Rachel. schreef op 18-08-2021 om 08:50:
[..]
Ik vind dat echt zwak, kvind dat je je dan even sterk voor partner moet houden,of gewoon gaan. Maar om er maar aan toe te geven om dan maar even vreemd te gaan, vind ik weak, sorry.
Ik denk niet dat je ervaring hebt met een partner met jaren- en jarenlange depressie, kan dat kloppen?
Ik ben zelf nooit vreemdgegaan (dat schijn je er hier bij te moeten zeggen omdat sommige mensen meteen denken dat je jezelf rechtvaardigt), maar een partner die jarenlang depressief is trekt een heel zware wissel op de partner. Die moet het huishouden en gezinsleven draaiende houden, sterk blijven voor de kinderen, sterk blijven voor de partner, zijn/haar eigen sores opzij zetten.
En dat soms jarenlang. Niet elke depressie gaat zomaar over met wat pillen en praten, en niet elke partner breekt dan maar het hele gezin op. Maar die heeft misschien wel de behoefte om zich eens een keer weer vrouw te kunnen voelen, begeerd te worden, iets anders te zijn dan steunpilaar van haar man.
Rechtvaardigt dat vreemdgaan? Daar kun je van mening over verschillen, maar als je het afdoet met "dan hou je je maar even sterk" vind ik dat je partners flink tekort doet.
DanGun schreef op 08-08-2021 om 09:24:
[..]
Zie je dat echt niet?
Grappig. Je doet zelf precies hetzelfde als wat je afkeurt van anderen bij Julali.
ik heb zelf in een depressie gezeten, natuurlijk niet hetzelfde als een relatie maar ik ga heel eerlijk met je zijn.. hoe je het ook went of keert ik vind dat gewoon zwak. Je kunt gewoon eerlijk zijn ( wat waarschijnlijk idd hard aankomt voor partner) of even sterk zijn voor partner tot het weer goed komt, je houd toch van je partner... dt er dan in een zware periode toegegeven wordt aan de lust, ja ik vind dat persoonlijk zwak. Je bent bereid de persoon waar je van houdt te foolen... of partner het nu niet weet.. ik zou het niet op mn geweten willen hebben. Als je dan toch op het punt staat dat het je te zwaar wordt, zou ik gewoon liever gaan dan iemand voorliegen, en een ander beeld scheppen over mezelf dan dat ik daadwerkelijk ben.. want op zo'n moment ben je niet loyaal naar je partner maar doet alsnof.
Ik vind zoiets puur egoïstisch want eerlijk word hier echt aan de partner gedacht? Absoluut niet, er word alleen aan je eigen lust gevoel gedacht en hoe zwaar je het hebt.. degene die al een in depressie zit, verdriet heeft, vertrouwd jou als partner, voelt dat je hem steunt.. maar ondertussen lieg je hem voor voor je eigen belangen... en waarom omdat je het anders zwaar hebt? Terwijl er iemand in de relatie zit die het nog zwaarder heeft? Je hebt niet een relatie voor niks, en als je dan vind dat je de relatie knop voor jezelf even uit kunt zetten wanneer het moeilijk wordt... dan kun je beter afscheid voor altijd nemen ipv egoïstisch je eigen belangen vervullen en dan zeggen beter dat ie niks weet zou hem nog meer pijn doen.. zo zijn we allebei geholpen... nee dat is puur na jezelf kijken. Jij wilt niet dat het uitkomt omdat je partner niet kwijt wil maar wel je lusten bij iemand anders halen..
In deze hele situatie is het echt om beide te helpen? Nee jij bent geholpen jij heb je sex gehad, en ondertussen zit de depressieve partner nog steeds op de bank alleen dit keer wordt ie daarnaast ook nog voorgelogen door zijn liever partner... neee sorry ik vind dat super zwak.
Goede tijden en slechten tijden💪 als je afzwakt in de slechte tijden samen moet je ook niet van de goede tijden proberen mee te happen.
Oh en ik typ jij, jij, jij,
Maar ik bedoel niet jij he ginevera😅 ik heb het even zo verwoord maar daarmee duid ik niet op jou hoor ik duid het meer op die situatie😘
Ginevra schreef op 18-08-2021 om 09:05:
[..]
Ik denk niet dat je ervaring hebt met een partner met jaren- en jarenlange depressie, kan dat kloppen?
Ik ben zelf nooit vreemdgegaan (dat schijn je er hier bij te moeten zeggen omdat sommige mensen meteen denken dat je jezelf rechtvaardigt), maar een partner die jarenlang depressief is trekt een heel zware wissel op de partner. Die moet het huishouden en gezinsleven draaiende houden, sterk blijven voor de kinderen, sterk blijven voor de partner, zijn/haar eigen sores opzij zetten.
En dat soms jarenlang. Niet elke depressie gaat zomaar over met wat pillen en praten, en niet elke partner breekt dan maar het hele gezin op. Maar die heeft misschien wel de behoefte om zich eens een keer weer vrouw te kunnen voelen, begeerd te worden, iets anders te zijn dan steunpilaar van haar man.
Rechtvaardigt dat vreemdgaan? Daar kun je van mening over verschillen, maar als je het afdoet met "dan hou je je maar even sterk" vind ik dat je partners flink tekort doet.
Los van het morele aspect om vreemd te gaan bij een depressieve partner. Denk je echt dat dit een gezonde manier is voor jezelf om 'het vol te kunnen houden'?
Wat gebeurt er als je iemand 'ernaast' vindt waar je enthousiast van wordt, waar je veel mee deelt, waar je intiem mee bent? Hoe zie je dat voor je, dat je zoiets prima jaren vol kunt houden en het met eigen partner en gezin ook goed houdt? Stel dat je partner weer uit het dal klimt, dan verbreek je het contact met die ander weer probleemloos?
M.i. is vreemdgaan het domste wat je kunt doen in zo'n situatie. Alleen maar slachtoffers.
ik ben niet voor vreemdgaan maar leven met iemand met een depressie is niet alleen zwaar voor de depressieve. Ik kan mij voorstellen dat wanneer iemand je de aandacht geeft die je thuis mist de stap naar vreemdgaan sneller gemaakt is. Als dit eenmalig is met een vreemde zou ik hier minder moeite mee hebben dan wanneer het structureel is en een affaire wordt. Ik zou als mijn partner eenmalig vreemdgaat maar onze relatie verder goed is het ook niet hoeven weten. Hij leert zelf maar omgaan met zijn schuldgevoel en moet er dan niet mijn probleem van gaan maken. Want als ik het weet dan moet ik er iets mee en ligt de bal ineens bij mij.
Dit gezegd hebbende kan ik mij echt niet voorstellen dat mijn man ooit vreemd zou gaan. Maar garanties heb je nooit.
FordPrefect schreef op 18-08-2021 om 11:42:
M.i. is vreemdgaan het domste wat je kunt doen in zo'n situatie. Alleen maar slachtoffers.
eens. Ik heb jaren voor een zieke partner gezorgd tot hij stierf. Al die jaren was hij zo ziek dat er ook geen seks meer was. Ik was jong maar moest echt niet aan zoiets als vreemd gaan denken.
Ginevra schreef op 18-08-2021 om 09:05:
[..]
Ik denk niet dat je ervaring hebt met een partner met jaren- en jarenlange depressie, kan dat kloppen?
Ik heb zelf ook perioden van zware depressies gekend. Hoe diep ik ook zat, ik heb liever dat iemand eerlijk is en/of weggaat dan dat er tegen me gelogen word. Ik vind dat mensen niet voor de ander moeten denken en zeggen "oh mijn partner heeft het al zo zwaar dus ik zeg het maar niet'". Ten eerste is dat meestal een smoes om de gevolgen te ontlopen en ten tweede: als het uitkomt, hoe denk je dat het dan met de depressie van de ander gaat?
Ik ben de partner geweest met jarenlange depressies, en de partner van een ernstig zieke, uiteindelijk terminale man.
Ik heb ervaring met vreemdgaan, als dader, als facilitator en als onwetende partner.
En weet je: er is niet zoiets als ‘dat is zwak’ of ‘je moet maar even volhouden’. Het is allemaal loeizwaar en iedereen heeft zijn eigen coping mechanismes.
ik geloof uiteindelijk in openheid maar weet ook dat dit niet in alle situaties haalbaar is. En ik geloof in vergeving.
blauwevrouw schreef op 18-08-2021 om 12:02:
Ik ben de partner geweest met jarenlange depressies, en de partner van een ernstig zieke, uiteindelijk terminale man.
Ik heb ervaring met vreemdgaan, als dader, als facilitator en als onwetende partner.
En weet je: er is niet zoiets als ‘dat is zwak’ of ‘je moet maar even volhouden’. Het is allemaal loeizwaar en iedereen heeft zijn eigen coping mechanismes.
ik geloof uiteindelijk in openheid maar weet ook dat dit niet in alle situaties haalbaar is. En ik geloof in vergeving.
Oh onze levens lijken wel op elkaar zeg in de zin van depressies en dood partner. Ik snap dat ieder zijn eigen coping mechanismes heeft en ook dat het loeizwaar is. En dat daarom contact met een ander je er door heen kan helpen, dat zeg ik ook al in een ander draadje. en dat het in die zin in sommige situaties ook meer begrijpelijk is dan in andere situaties. Ik vind de situatie van een terminale of depressieve partner en dan vreemdgaan begrijpelijker en vergeeflijker (is dat een woord?) dan lekker van twee walletjes willen eten en daarvoor als smoes nemen dat je vrouw je niet begrijpt...
Maar ik vraag me wel oprecht af: a: als het uitkomt, dan is het toch nog verschrikkelijker voor die terminale of depressieve partner? b. helpt het nou echt? c. maken mensen die in zo'n situatie iets met je aangaan niet gebruik van je emotionele behoeftigheid zonder een echte verbinding aan te hoeven gaan? Ik zou dat zo voelen op den duur denk ik en me eerst voorhouden dat ik dat wel aankan en gewoon de ander gebruik voor mijn plezier (als een glas wijn) maar op den duur zou ik me gebruikt voelen. Want wat ik eigenlijk wilde was een troostende koestering en niet iemand die het wel lekker en makkelijk vond. Dat is ook een reden waarom ik er niet aan moest denken hoor, een gevoel van 'ja maar uiteindelijk helpt het me niet'. Net als glazen wijn...
Maar goed, ieder kiest haar eigen pad en 'whatever gets you trough the night' is ook heel begrijpelijk
toen mijn man ziek was, was ik er 100% voor hem. Maar als een ander dat niet kan snap ik het.
Ergens was ik opgelucht toen ik wist dat hij het al een tijdje buiten de deur deed toen ik depressief was - mijn schuldgevoel dat ik in seksueel opzicht tekortschoot kon ik loslaten. En ik had niet meer het gevoel dat ik dan maar zin moest maken…
Over dat misbruik maken moet ik langer nadenken. Misschien is mijn bril te roze maar ik geloof niet dat er ook maar iets makkelijk is aan deze situatie voor Vlam.
Het is wel een dingetje dat bij mijn persoonlijkheidsproblematiek past dat ik op mannen val die niet beschikbaar zijn. Maar hij geeft oprecht om mij. (Dat zeggen ze allemaal, I know)
Ginevra schreef op 18-08-2021 om 09:05:
[..]
Ik denk niet dat je ervaring hebt met een partner met jaren- en jarenlange depressie, kan dat kloppen?
Ik ben zelf nooit vreemdgegaan (dat schijn je er hier bij te moeten zeggen omdat sommige mensen meteen denken dat je jezelf rechtvaardigt), maar een partner die jarenlang depressief is trekt een heel zware wissel op de partner. Die moet het huishouden en gezinsleven draaiende houden, sterk blijven voor de kinderen, sterk blijven voor de partner, zijn/haar eigen sores opzij zetten.
En dat soms jarenlang. Niet elke depressie gaat zomaar over met wat pillen en praten, en niet elke partner breekt dan maar het hele gezin op. Maar die heeft misschien wel de behoefte om zich eens een keer weer vrouw te kunnen voelen, begeerd te worden, iets anders te zijn dan steunpilaar van haar man.
Rechtvaardigt dat vreemdgaan? Daar kun je van mening over verschillen, maar als je het afdoet met "dan hou je je maar even sterk" vind ik dat je partners flink tekort doet.
Zo ontzettend eens met deze post.
Dat "even" is zo denigrerend.
Ginevra schreef op 18-08-2021 om 09:05:
[..]
Ik denk niet dat je ervaring hebt met een partner met jaren- en jarenlange depressie, kan dat kloppen?
Ik ben zelf nooit vreemdgegaan (dat schijn je er hier bij te moeten zeggen omdat sommige mensen meteen denken dat je jezelf rechtvaardigt), maar een partner die jarenlang depressief is trekt een heel zware wissel op de partner. Die moet het huishouden en gezinsleven draaiende houden, sterk blijven voor de kinderen, sterk blijven voor de partner, zijn/haar eigen sores opzij zetten.
En dat soms jarenlang. Niet elke depressie gaat zomaar over met wat pillen en praten, en niet elke partner breekt dan maar het hele gezin op. Maar die heeft misschien wel de behoefte om zich eens een keer weer vrouw te kunnen voelen, begeerd te worden, iets anders te zijn dan steunpilaar van haar man.
Rechtvaardigt dat vreemdgaan? Daar kun je van mening over verschillen, maar als je het afdoet met "dan hou je je maar even sterk" vind ik dat je partners flink tekort doet.
Helemaal mee eens.
Rachel. schreef op 18-08-2021 om 09:18:
Ik vind zoiets puur egoïstisch want eerlijk word hier echt aan de partner gedacht? Absoluut niet, er word alleen aan je eigen lust gevoel gedacht en hoe zwaar je het hebt.. degene die al een in depressie zit, verdriet heeft, vertrouwd jou als partner, voelt dat je hem steunt.. maar ondertussen lieg je hem voor voor je eigen belangen... en waarom omdat je het anders zwaar hebt?
Natuurlijk wordt er aan de partner gedacht! Die wordt ontzien en niet geconfronteerd met de hele normale partnerbehoeften van gezien worden, bemind worden, de spreekwoordelijke arm om je schouder. Of denk jij werkelijk dat "minnaren" enkel betekent een piemel in je kut en verder niks?
En ja, dit doe je inderdaad omdat je het als partner van een depressief iemand enorm zwaar hebt. De depressieve laat zich zinken in het zwarte kutgevoel en de partner mag eromheen springen, hangmatten ophangen, het gezin verzorgen en als het even tegenzit ook nog de kost verdienen. En dan ben je er zelf ook nog en dan is het best behulpzaam als iemand jou af en toe even laat voelen dat je ook nog een (seksueel) mens bent.
Rooss4 schreef op 18-08-2021 om 12:25:
[..]
Zo ontzettend eens met deze post.
Dat "even" is zo denigrerend.
Denigrerend en niet realistisch. Je weet niet of je partner beter wordt, en al helemaal niet of die ‘de oude’ wordt. En ‘even’ kan jaren duren.
wat mij betreft is het beter om het te bespreken maar de partner kan ook vrezen dat die de depressie dáármee erger maakt.