Is vreemdgaan ok?
N. a. v. het minnaressentopic wil ik graag de discussie opengooien. Is het ok om vreemd te gaan (om welke reden dan ook), of niet?
Wie is er verantwoordelijk voor het vreemdgaan, alleen de persoon met een relatie, of ook de ander die het vreemdgaan faciliteert, maar zelf single is?
Heb jij zelf ervaring met vreemdgaan? Wat was je achterliggende motief? Kon je het naar jezelf verantwoorden en kon je jezelf nog recht aankijken in de spiegel? Of begon het toch te knagen naar verloop van tijd? Of was jij degene die werd bedonderd, hoe kwam je erachter? Hoe liep het af?
Peiling
Is vreemdgaan ok?
En nog een feitje: het hebben van een depressieve partner is een risicofactor voor het zelf ontwikkelen van een depressie.
blauwevrouw schreef op 18-08-2021 om 12:37:
[..]
Denigrerend en niet realistisch. Je weet niet of je partner beter wordt, en al helemaal niet of die ‘de oude’ wordt. En ‘even’ kan jaren duren.
wat mij betreft is het beter om het te bespreken maar de partner kan ook vrezen dat die de depressie dáármee erger maakt.
Vaak tast je dat af, wat kan je partner hebben, wat niet? Die van mij kwam na een uur huilend thuis omdat hij in de bouwmarkt niet wist welk potje witte verf hij moest kopen. Ik denk niet dat hij enige vorm van emotioneel appél mijnerzijds had aangekund.
Dat "even" is inderdaad chronisch gebleken. We zijn al járen uit elkaar maar hij is nog steeds zijn eigen depressieve zelf. Met ups en downs, dat wel. Gelukkig kunnen we daar nog steeds heel goed over uitwisselen en belt hij me als hij afglijdt. Daar ben ik blij mee.
blauwevrouw schreef op 18-08-2021 om 12:38:
En nog een feitje: het hebben van een depressieve partner is een risicofactor voor het zelf ontwikkelen van een depressie.
Ik heb het aan den lijve gevoeld, ik stond ook op de rand. Mijn partner had alleen het vermogen om, elke keer wanneer ik de klif over zou tuimelen, nog een stukje dieper weg te zakken waardoor de heldin in mijn constant werd aangezet. We hadden ook nog 3 jonge kinderen immers.
Ergens maar goed ook. Lullig gezegd, liever hij in de put dan ik.
blauwevrouw schreef op 18-08-2021 om 12:38:
En nog een feitje: het hebben van een depressieve partner is een risicofactor voor het zelf ontwikkelen van een depressie.
Dit herken ik ook, geen depressieve partner, maar wel een depressief kind. Ik heb ook huilend bij een therapeut gezeten omdat ik het niet meer zag zitten, ik vond werkelijk niets meer leuk. En intussen mijn bedrijf draaiend houden want alleenstaande ouder. Ik was dolblij destijds met mijn schaarse uren fun met al dan niet gebonden minnaars. Ik faciliteerde dus links en rechts, het kon me op dat moment niet boeien. Niet mijn probleem. Die uren waren mijn enige uitje.
En ik moet denken aan een goede vriend van me, wiens vrouw plotseling een ernstig herseninfarct kreeg en daarna het niveau had van een kleuter. Heel nobel bleef hij bij haar en hun twee jonge kinderen, maar ik weet dat hij er iemand naast had na een paar jaar. Ik gunde het hem van harte.
Allemaal heel schrijnende voorbeelden van hoe het kan lopen in een mensenleven.
Bottomline, is vreemdgaan oké? Nee, vreemdgaan is niet oké.
Maar in sommige gevallen zo enorm te begrijpen!
Het is dan ook al zo oud als de mensheid. Of nee: zo oud als monogamie…
Rooss4 schreef op 18-08-2021 om 12:52:
Allemaal heel schrijnende voorbeelden van hoe het kan lopen in een mensenleven.
Bottomline, is vreemdgaan oké? Nee, vreemdgaan is niet oké.
Maar in sommige gevallen zo enorm te begrijpen!
Eens.
Rachel. schreef op 18-08-2021 om 09:18:
ik heb zelf in een depressie gezeten, natuurlijk niet hetzelfde als een relatie maar ik ga heel eerlijk met je zijn.. hoe je het ook went of keert ik vind dat gewoon zwak. Je kunt gewoon eerlijk zijn ( wat waarschijnlijk idd hard aankomt voor partner) of even sterk zijn voor partner tot het weer goed komt, je houd toch van je partner... dt er dan in een zware periode toegegeven wordt aan de lust, ja ik vind dat persoonlijk zwak. Je bent bereid de persoon waar je van houdt te foolen... of partner het nu niet weet.. ik zou het niet op mn geweten willen hebben. Als je dan toch op het punt staat dat het je te zwaar wordt, zou ik gewoon liever gaan dan iemand voorliegen, en een ander beeld scheppen over mezelf dan dat ik daadwerkelijk ben.. want op zo'n moment ben je niet loyaal naar je partner maar doet alsnof.
Ik vind zoiets puur egoïstisch want eerlijk word hier echt aan de partner gedacht? Absoluut niet, er word alleen aan je eigen lust gevoel gedacht en hoe zwaar je het hebt.. degene die al een in depressie zit, verdriet heeft, vertrouwd jou als partner, voelt dat je hem steunt.. maar ondertussen lieg je hem voor voor je eigen belangen... en waarom omdat je het anders zwaar hebt? Terwijl er iemand in de relatie zit die het nog zwaarder heeft? Je hebt niet een relatie voor niks, en als je dan vind dat je de relatie knop voor jezelf even uit kunt zetten wanneer het moeilijk wordt... dan kun je beter afscheid voor altijd nemen ipv egoïstisch je eigen belangen vervullen en dan zeggen beter dat ie niks weet zou hem nog meer pijn doen.. zo zijn we allebei geholpen... nee dat is puur na jezelf kijken. Jij wilt niet dat het uitkomt omdat je partner niet kwijt wil maar wel je lusten bij iemand anders halen..
In deze hele situatie is het echt om beide te helpen? Nee jij bent geholpen jij heb je sex gehad, en ondertussen zit de depressieve partner nog steeds op de bank alleen dit keer wordt ie daarnaast ook nog voorgelogen door zijn liever partner... neee sorry ik vind dat super zwak.
Goede tijden en slechten tijden💪 als je afzwakt in de slechte tijden samen moet je ook niet van de goede tijden proberen mee te happen.
Oh en ik typ jij, jij, jij,
Maar ik bedoel niet jij he ginevera😅 ik heb het even zo verwoord maar daarmee duid ik niet op jou hoor ik duid het meer op die situatie😘
Rachel, ik heb moeite met bovenstaand bericht. Je hebt het over even sterk zijn als partner en even de knop voor jezelf uitzetten. In goede en in slechte tijden.
Ik heb een partner met depressies en angsten die regelmatig terugkeren. Er zijn periodes dat het goed gaat maar ook periodes dat het helemaal mis is en dat al 15 jaar. Er ligt een enorme druk en verantwoordelijkheid op mijn schouders. In de slechte periodes ligt alle zorg voor het huishouden en onze 3 kinderen bij mij en ik heb daarnaast ook een baan van 32 uur in de week. De impact op mijn leven is gigantisch en de knop van mezelf staat behoorlijk vaak uit.
Ik ben 1 keer vreemdgegaan tijdens 1 van de slechte periodes van mijn man en hier ben ik zeker niet trots op maar mij afschrijven als zwak en egoïstisch is niet terecht. Je moest eens weten hoeveel ik in mijn leven opzij zet voor man en kinderen. Het gebeurde op een moment dat ik er ook behoorlijk doorheen zat en dacht mag ik ook eens 1 keer iets voor mezelf doen, iets doen waar ik behoefte aan heb. Ik voelde me in die periode zo eenzaam en alleen en de sex en het contact met diegene gaf me op dat moment de warmte en liefde die ik nodig had. Overigens wat de sex eenmalig en heb ik het contact met deze persoon verbroken omdat ik geen affaire wilde starten. Het gemis was vervolgens groot dus het heeft me niet echt geholpen maar het was fijn en ik heb er niet echt spijt van. Eerlijk hierover ben ik niet geweest dat had in die periode voor nog meer drama gezorgd en nu denk ik inderdaad wat niet weet wat niet deert, om te voorkomen dat manlief door dit nieuws weer in een depressie beland. En ja een scheiding heb ik zeker overwogen maar ik hou van mijn man en tijdens de goede periodes hebben we het fijn. Daarbij is de setting waarin we nu leven voor de kinderen het meest prettig dus blijf ik bij mijn man al is het niet makkelijk.
Het is misschien lastig om je als buitenstaander te verplaatsen in de omstandigheden waarin iemand kan zitten en oordelen is erg makkelijk. Maar zo hard oordelen over mensen die je niet kent en waarvan je de omstandigheden niet kent lijkt me niet nodig. En het is makkelijk denken dat jij dat nooit zou doen ook niet als je in mijn situatie zou zitten maar ik denk dat je dat niet kan weten. Ik dacht er namelijk vroeger net zo over als jij en toch is het mij overkomen.
Rachel. schreef op 18-08-2021 om 09:18:
ik heb zelf in een depressie gezeten,
Dat vind ik oprecht rot voor je. En toch doet dat niks af aan dat het loodzwaar kan zijn voor de ander. Zie de berichten hierboven. Je bericht ademt “ik heb het het zwaarst dus de partner mag niet zeuren”, maar echt, 15 jaar een depressieve of zieke partner hebben en dan als enige het gezin draaiend moeten houden verdient meer krediet dan je nu geeft.
Jullie voorbeelden kan ik enkel onderstrepen en beamen ihgv langdurige ziekte. Aantal jaar geleden had ik hierover een gesprek met mijn liefste vriendin. Inmiddels is zij helaas op 47-jarige leeftijd overleden aan de aftakelende ziekte MS. Ik heb haar 20 jaar zien aftakelen totdat ze enkel nog in bed kon liggen, een schim van zichzelf was, en volledige verzorging nodig had. Haar man wilde dat persé zelf doen en zo kwam hij zo’n 6- 8x per dag naar huis naast het draaiende houden van zijn eigen bedrijf. Deed haar in bad, kamde haar haren, droogde haar af en kleedde haar aan om haar vervolgens in bed te leggen, omdat ze daarna te moe was om te zitten.
Zij vertelde mij op een gegeven moment dat ze voelde dat hij iemand anders zag en heb ik haar gevraagd waarom ze het hem niet vroeg? Daar was ze heel duidelijk in, ze wilde het niet écht weten, want het gaf haar ook rust. Rust in de zin van dat ze geen schuldgevoel meer had dat ze hem geen seks en intimiteit kon bieden, iets wat ook voor velen tot een levensbehoefte behoort!
Na haar overlijden is hij binnen het jaar getrouwd en heb ik het hem op de man af gevraagd of hij haar al langer kende en dat bleek dus ook het geval. Zijn minnares was op de hoogte van zijn situatie en zijn liefde voor mijn vriendin is nooit minder geweest, evenmin de tijd en energie die hij in zijn zorgrol stopte en er voor zijn vrouw was. En jazeker had hij in het begin ook een schuldgevoel richting zijn vrouw, maar is hetgeen hij van zijn minnares kreeg qua liefde en intimiteit ook hetgeen geweest wat hem op de been hield al die laatste zware zorgjaren.
Mijn vriendin had het dus juist aangevoeld, maar koos ervoor het niet te willen weten en ik begrijp dat voor 100%, vanuit beide kanten! Ook dat is liefde al denken velen hier anders over.
Ginevra schreef op 18-08-2021 om 17:19:
[..]
Dat vind ik oprecht rot voor je. En toch doet dat niks af aan dat het loodzwaar kan zijn voor de ander. Zie de berichten hierboven. Je bericht ademt “ik heb het het zwaarst dus de partner mag niet zeuren”, maar echt, 15 jaar een depressieve of zieke partner hebben en dan als enige het gezin draaiend moeten houden verdient meer krediet dan je nu geeft.
Rachel. schreef op 18-08-2021 om 09:18:
Goede tijden en slechten tijden💪 als je afzwakt in de slechte tijden samen moet je ook niet van de goede tijden proberen mee te happen.
Dus in goede tijden en slechte tijden houdt voor jou enkel in dat de ander haar/zijn complete menselijke (en gezonde)gevoelens, naast 100% zorgen, ook maar on hold moet zetten, zelfs als dat 10 jaar duurt of langer? Is dat werkelijk jouw kijk op liefde? Dat vind ik dus egoïsme.
Het heeft ook niets met zwakte te maken. Bizar en pijnlijk om dat zo te benoemen.
mijn ex schoonvader is depressief, al jaren. En al jaren draait alles alleen om hem. Het is alsof ex schoonmoeder er niet toe doet. En alles wat zij voor zichzelf had heeft hij vakkundig gesaboteerd. Door haar afspraken met de kleinkinderen af te laten zeggen, door altijd precies in een dip te belanden als er bij iemand anders iets belangrijks was. Hij zal het er niet om gedaan hebben, maar het effect is er niet minder om.
Ex schoonmoeder heeft geen affaire (ze heeft geen leven meer ook), maar ik zou het zeker begrijpen als ze dat wel deed.