Ik kan alleen nog maar realistisch fantaseren
Okee, een super vage titel en het dekt niet compleet de lading, maar misschien dat iemand het herkend. Het is niet zozeer een probleem, maar wel iets dat me opviel.
Als kind had ik een onuitputtelijke fantasie. Dan ging ik naar bed en fantaseerde de meest fantastische dingen. Ik was een geweldige zangeres of danseres. Een prinses die ontvoert werd door een draak. Een ontsnapte Romeinse slavin. De vrouwelijke Robin Hood. De onbekende laatste afstammeling van de Russische Tsaar. Alles was mogelijk in mijn hoofd.
Als ik een boek las, dan fantaseerde ik mijzelf er een rol in. Ik was de derde beste vriend van Harry Potter. Als ik een film zag niet anders, want wat moest James Bond zonder mij als handlanger?
Hoewel ik al die dingen nog steeds kan verzinnen, lukt het me niet meer om het tijdens het fantaseren echt te geloven en er op weg te dromen. Ik ben geen beroemde zangeres of danseres, want dat kan ik het publiek niet aan doen 
Er bestaan geen draken in die wereld. En ook een prinses zal ik nooit zijn, want al die papparazi houdt me tegen het met die prins verder te laten gaan dan een korte romance. En Harry moet het al jaren zonder mij als beste vriend doen en niet alleen omdat ik te oud ben voor Hogwarts en nooit een brief heb gehad.
Het is niet dat ik niet meer kan fantaseren, maar mijn fantasiewereld is de laatste jaren veel minder kleurrijk geworden en dat vind ik eigenlijk best wel jammer.
Ik vroeg me af of iemand dat herkend.
Bij mij werkt het nog steeds als een trein, net als bij Zusterclivia. Ik schrijf dan ook veel (en soms inderdaad ook fanfiction).
Ik moet wel zeggen dat ik zelden dagdroom met mezelf in de hoofdrol, maar dat deed ik als kind ook al niet. Ik bedenk liever andere personages. Mezelf ken ik al te goed, en ik heb weinig illusies over hoe lang ik zou overleven na de zombie apocalypse.
Nu moet ik wel zeggen, die andere personages zijn over het algemeen geen mensen die ik ken. 
Schrijf je fanfictie in een bepaald genre?
Toevallig zat ik hier laatst ook over na de te denken. Tot aan een jaar of 25 kon ik heel gemakkelijk wegdromen en had ik er geen problemen mee om mijzelf een compleet andere rol te geven. Of dat nu een echt bestaand figuur was of een fantasiefiguur or dier of wat dan ook. Sterker nog, als ik dat niet deed kwam ik ook niet in slaap. Maar tegenwoordig lukt mij dat niet meer. Heel vreemd want ik ben nog net zo dromerig als voorheen en mijn gedachten dwalen vaak af naar andere situaties, maar echt een andere rol aannemen in gedachte nee dat lukt niet meer helaas.
Soepkip schreef op 10-08-2021 om 14:47:
ik las laatst een artikel dat bijna alle volwassenen dagdromen hebben die neerkomen op dat ze of een held of een martelaar zijn (en dat mensen dan na iemands dood ineens ontdekken hoe geweldig iemand was). Daar heb ik geen last van, maar het verlies van magisch denken is wel naar, inderdaad.
Fantasie heb ik nog steeds wel, maar ik heb het vaak te druk met onzinnige en zinnige dingen om te dagdromen. Jammer.
Weet je nog waar je dat hebt gelezen? In mijn jeugd had ik inderdaad ook van dat soort dagdromen. Dat ik samen met Jack Bauwer de wereld aan het redden was en dat soort dingen. Maar tegenwoordig heb ik dat soort dagdromen niet meer. Ik herken inderdaad ook dat ik te druk ben met zinnige en onzinnige dingen, ik dagdroom nu vaak over situaties die realistischer zijn.
Ik denk dat dit komt doordat we ons continu bezighouden met telefoon, series, internet, sociaal media, forum etc
Ons brein heeft de kans niet meer om te fantaseren. Je moet eerst de tijd nemen om te vervelen voor je in stadium van dagdromen en fantaseren komt.
Brabeau schreef op 10-08-2021 om 15:09:
Voor mij persoonlijk staat dit gewoon synoniem voor volwassen worden? Tenminste, ik dacht dat dit bij iedereen automatisch verdween, maar blijkbaar niet dus?😯
Maar volwassen worden is zo saai
Meesje schreef op 10-08-2021 om 15:10:
Ik herken dit wel. Maar ik weet niet of ik het verloren ben mezelf in een magische situatie te plaatsen of dat ik heb geleerd dat die magische situatie niet bestaat. Ergens denk ik dat ik als kind nog wel geloofde dat ik bijvoorbeeld zou kunnen leren vliegen, of een onontdekt zangtalent was of met dieren zou kunnen praten ed. Inmiddels wéét ik dat dat niet kan en kan ik er ook niet meer over fantaseren. Ook worden de opties kleiner als je ouder wordt. Mijn fantasie moet ergens wel echt kunnen, zelfs als het heel onwaarschijnlijk is.
Dat laatste heb ik dus ook en vind ik eigenlijk best wel jammer
Zusterclivia schreef op 10-08-2021 om 15:55:
Nu moet ik wel zeggen, die andere personages zijn over het algemeen geen mensen die ik ken.
Schrijf je fanfictie in een bepaald genre?
Ik schrijf al 20 jaar fic, dus er is best wel wat voorbij gekomen. Vroeger zat ik vooral in Harry Potter & Tolkien fandom, en schreef ik voornamelijk romances, of verhalen vanuit het perspectief van minor characters (of allebei). Af en toe een 18+ (PWP).
Tegenwoordig schrijf ik nog maar weinig: vooral one-shots en niet echt in één bepaald fandom. Mijn laatste schrijfsel was een korte Frozen fic over Anna en Kristoff als koning en koningin van Arendelle (invloed van mijn peuter, vrees ik).
Ruines helpen mij te fantaseren maar die heb je in Nederland vrijwel niet meer. Als ik in Amerika rij en dan zo'n verlaten spookdorpje zie of zo'n vervallen schuur met een verroeste auto er naast, dat werkt stimulerend.
Madamecannibale schreef op 10-08-2021 om 15:58:
Toevallig zat ik hier laatst ook over na de te denken. Tot aan een jaar of 25 kon ik heel gemakkelijk wegdromen en had ik er geen problemen mee om mijzelf een compleet andere rol te geven. Of dat nu een echt bestaand figuur was of een fantasiefiguur or dier of wat dan ook. Sterker nog, als ik dat niet deed kwam ik ook niet in slaap. Maar tegenwoordig lukt mij dat niet meer. Heel vreemd want ik ben nog net zo dromerig als voorheen en mijn gedachten dwalen vaak af naar andere situaties, maar echt een andere rol aannemen in gedachte nee dat lukt niet meer helaas.
Dagdromen vind ik ook nog steeds heerlijk. En 's avonds in bed is het echt mijn hulpmiddel voor het slapengaan en een stuk leuker dan schaapjes tellen
Ik vraag me af of ik het zou kunnen trainen om weer terug te krijgen. Misschien eens proberen.
Ik heb tegenwoordig minder tijd om te dagdromen, maar ik kan het nog wel. Meestal zet ik het dagdromen vast aan als ik in bed ga liggen en val dan vanzelf in slaap. Ik had jaren terug nog wel langlopende verhalen. Dat kon dan jaren duren en verschillende verhalen door elkaar heen. Nu houd ik het wat korter.
Als kind speelde ik dan weer niet met poppetjes en hele verhalen, maar ik ging wel verkleed als een indiaantje de natuur in en dan was ik dat.
Ik haal inspiratie uit series, films, dromen. Gisteravond was ik weer de Witcher en een andere avond een vampier of bovennatuurlijk wezen, maar ik ben nooit mezelf. Hele werelden en verschillende personages die ik dan kan uitwerken. Erg leuk, maar je moet er de tijd en energie voor hebben. Net als Lollypopje heb ik wel vaak 'last' van rated R fantasieën en dan kom ik niet in slaap. 
Ik heb dit als ik romantisch/seksueel wil fantaseren. Het jammere is dat dat niet meer lukt omdat het alleen leuk is als het een realistisch scenario is, en in welk realistisch scenario wil [man van mijn dromen] iets met mij?
Lollypopje schreef op 10-08-2021 om 16:11:
Ik vraag me af of ik het zou kunnen trainen om weer terug te krijgen. Misschien eens proberen.
Vooral veel laten inspireren denk ik. Nieuwe ideeën en beelden.
En misschien er ook tijd voor hebben? Ik kan mij voorstellen als je een druk leven hebt, je op de achtergrond altijd met randzaken bezig bent en er minder tijd voor hebt?
Writing prompts kunnen nog wel eens helpen.
Renmuis, leuk om te lezen. Mijn verhalen zijn nooit gestructureerd genoeg om op te kunnen schrijven.
Abigail schreef op 10-08-2021 om 16:19:
Ik heb dit als ik romantisch/seksueel wil fantaseren. Het jammere is dat dat niet meer lukt omdat het alleen leuk is als het een realistisch scenario is, en in welk realistisch scenario wil [man van mijn dromen] iets met mij?
Op seksueel vlak lukt het mij trouwens wel bedenk ik ineens. Geen probleem om mij dan als iemand anders voor te stellen.
Normaal tot 9de kun je uberhaupt fantasie en werkelijkheid moeilijk scheiden.