Ik kan alleen nog maar realistisch fantaseren

Okee, een super vage titel en het dekt niet compleet de lading, maar misschien dat iemand het herkend. Het is niet zozeer een probleem, maar wel iets dat me opviel.

Als kind had ik een onuitputtelijke fantasie. Dan ging ik naar bed en fantaseerde de meest fantastische dingen. Ik was een geweldige zangeres of danseres. Een prinses die ontvoert werd door een draak. Een ontsnapte Romeinse slavin. De vrouwelijke Robin Hood. De onbekende laatste afstammeling van de Russische Tsaar. Alles was mogelijk in mijn hoofd.

Als ik een boek las, dan fantaseerde ik mijzelf er een rol in. Ik was de derde beste vriend van Harry Potter. Als ik een film zag niet anders, want wat moest James Bond zonder mij als handlanger?

Hoewel ik al die dingen nog steeds kan verzinnen, lukt het me niet meer om het tijdens het fantaseren echt te geloven en er op weg te dromen. Ik ben geen beroemde zangeres of danseres, want dat kan ik het publiek niet aan doen Er bestaan geen draken in die wereld. En ook een prinses zal ik nooit zijn, want al die papparazi houdt me tegen het met die prins verder te laten gaan dan een korte romance. En Harry moet het al jaren zonder mij als beste vriend doen en niet alleen omdat ik te oud ben voor Hogwarts en nooit een brief heb gehad.

Het is niet dat ik niet meer kan fantaseren, maar mijn fantasiewereld is de laatste jaren veel minder kleurrijk geworden en dat vind ik eigenlijk best wel jammer. 
Ik vroeg me af of iemand dat herkend.