Ik kan alleen nog maar realistisch fantaseren
Okee, een super vage titel en het dekt niet compleet de lading, maar misschien dat iemand het herkend. Het is niet zozeer een probleem, maar wel iets dat me opviel.
Als kind had ik een onuitputtelijke fantasie. Dan ging ik naar bed en fantaseerde de meest fantastische dingen. Ik was een geweldige zangeres of danseres. Een prinses die ontvoert werd door een draak. Een ontsnapte Romeinse slavin. De vrouwelijke Robin Hood. De onbekende laatste afstammeling van de Russische Tsaar. Alles was mogelijk in mijn hoofd.
Als ik een boek las, dan fantaseerde ik mijzelf er een rol in. Ik was de derde beste vriend van Harry Potter. Als ik een film zag niet anders, want wat moest James Bond zonder mij als handlanger?
Hoewel ik al die dingen nog steeds kan verzinnen, lukt het me niet meer om het tijdens het fantaseren echt te geloven en er op weg te dromen. Ik ben geen beroemde zangeres of danseres, want dat kan ik het publiek niet aan doen 
Er bestaan geen draken in die wereld. En ook een prinses zal ik nooit zijn, want al die papparazi houdt me tegen het met die prins verder te laten gaan dan een korte romance. En Harry moet het al jaren zonder mij als beste vriend doen en niet alleen omdat ik te oud ben voor Hogwarts en nooit een brief heb gehad.
Het is niet dat ik niet meer kan fantaseren, maar mijn fantasiewereld is de laatste jaren veel minder kleurrijk geworden en dat vind ik eigenlijk best wel jammer.
Ik vroeg me af of iemand dat herkend.
Ik kan wel heel goed fantaseren over wat ik allemaal zou doen als ik heel veel geld zou winnen. Dat zal vast ook nooit realiteit worden. 
Lollypopje schreef op 10-08-2021 om 14:42:
[..]
En ook dingen die in het echt niet zouden kunnen?
Gedetailleerder herken ik wel. Ik heb mijn droomhuis waar ik ooit kom te wonen, met die man van de bakker
Ja hoor. Geen probleem. Wat voor mij belangrijk is, is dat de gebeurtenis realistisch is in de context van het verhaal. Dat heb ik ook als ik een film of boek lees.
Bijvoorbeeld in de Harry Potter boeken gebeuren zaken die natuurlijk niet echt zijn, maar die wel logisch zijn in het verhaal en passend zijn in de wereld van het verhaal.
Nieuwe ideeën pik ik op uit boeken, films, series, snippets van observaties die ik lees of zie of dromen.
redbulletje schreef op 10-08-2021 om 14:43:
Ik kan wel heel goed fantaseren over wat ik allemaal zou doen als ik heel veel geld zou winnen. Dat zal vast ook nooit realiteit worden.
Nee, maar het kan wel in theorie
Alleen kom ik niet verder dan een leuk appartementje kopen en daarna loopt mijn fantasie vast op hoe mensen gaan reageren als ik opeens veel geld heb en of ik het zou moeten vertellen of niet, maar bij niet merken mensen het toch... en dan loopt mijn autistenbrein vast op een irritant detail van een fantasie die zeer waarschijnlijk nooit uit zal komen 😂
ik las laatst een artikel dat bijna alle volwassenen dagdromen hebben die neerkomen op dat ze of een held of een martelaar zijn (en dat mensen dan na iemands dood ineens ontdekken hoe geweldig iemand was). Daar heb ik geen last van, maar het verlies van magisch denken is wel naar, inderdaad.
Fantasie heb ik nog steeds wel, maar ik heb het vaak te druk met onzinnige en zinnige dingen om te dagdromen. Jammer.
Zusterclivia schreef op 10-08-2021 om 14:46:
[..]
Ja hoor. Geen probleem. Wat voor mij belangrijk is, is dat de gebeurtenis realistisch is in de context van het verhaal. Dat heb ik ook als ik een film of boek lees.
Bijvoorbeeld in de Harry Potter boeken gebeuren zaken die natuurlijk niet echt zijn, maar die wel logisch zijn in het verhaal en passend zijn in de wereld van het verhaal.
Wat heerlijk, dat mis ik.
Ik kan mijzelf niet eens meer als scholier fantaseren, want daar ben ik veel te oud voor
@Soepkip Daar fantaseer ik dus echt nooit over. Misschieb omdat ik mijzelf niet kan zien als held 😂
Lollypopje schreef op 10-08-2021 om 14:48:
[..]
Wat heerlijk, dat mis ik.
Ik kan mijzelf niet eens meer als scholier fantaseren, want daar ben ik veel te oud voor
Dat zou ik nog wel kunnen, maar over het algemeen ben ik wel ongeveer de leeftijd die ik ben of jonger. Ouder lukt niet, omdat ik niet weet hoe het is om zo oud te zijn. 
Sommige verhalen ben ik ook echt wel ontgroeid, net zoals je sommige boeken of films ontgroeit.
En natuurlijk ben ik in mijn verhaal de held! 
Daarom zou ik er ook nooit een boek van kunnen maken, naast al het plagiaat dat ik pleeg...
Lollypopje schreef op 10-08-2021 om 14:49:
@Soepkip Daar fantaseer ik dus echt nooit over. Misschieb omdat ik mijzelf niet kan zien als held 😂
Held is natuurlijk relatief. Ik ben zelf wel de hoofdpersoon. Het gaat niet over de gedachten van de ander. Beetje zoals een boek ook maar vanuit één perspectief is, hoogstens een keer als het heel relevant is.
Zusterclivia schreef op 10-08-2021 om 14:58:
[..]
Held is natuurlijk relatief. Ik ben zelf wel de hoofdpersoon. Het gaat niet over de gedachten van de ander. Beetje zoals een boek ook maar vanuit één perspectief is, hoogstens een keer als het heel relevant is.
De hoofdpersoon ben ik ook wel. Wordt anders erg saai, als ik maar een kleine rol speel in mijn eigen fantasie
Lollypopje schreef op 10-08-2021 om 14:59:
[..]
De hoofdpersoon ben ik ook wel. Wordt anders erg saai, als ik maar een kleine rol speel in mijn eigen fantasie
Als ik een nogal ongeloofwaardig romantisch verhaal lees, dan dwaal ik wel eens af of die eikel in mijn eigen fantasie een dreun te geven. De enige keer dat ik soort van een bijrol speel.
Voor mij persoonlijk staat dit gewoon synoniem voor volwassen worden? Tenminste, ik dacht dat dit bij iedereen automatisch verdween, maar blijkbaar niet dus?😯
ik kan heel goed fantaseren over veel geld winnen en wat voor huis ik zou laten bouwen en de inrichting. En welke richting ik dan in zou gaan met mijn beroep.
Maar sprookjes / dingen die niet kunnen verhalen fantaseren, nee dat lukt niet meer.
Wat iemand hierboven deed met playmobiel had ik met Barbies. Ik had een hele (matriarchale ) barbie maatschappij en ze beleefden van alles. Daar kon ik uren in opgaan. Heerlijk.
Maar toen kwam de puberteit en toen was dat afgelopen.
(Op hele onrealistische fantasien over popsterren na, die ik toevallig zou ontmoeten en die dan mijn grote liefde zouden zijn).
Ik herken dit wel. Maar ik weet niet of ik het verloren ben mezelf in een magische situatie te plaatsen of dat ik heb geleerd dat die magische situatie niet bestaat. Ergens denk ik dat ik als kind nog wel geloofde dat ik bijvoorbeeld zou kunnen leren vliegen, of een onontdekt zangtalent was of met dieren zou kunnen praten ed. Inmiddels wéét ik dat dat niet kan en kan ik er ook niet meer over fantaseren. Ook worden de opties kleiner als je ouder wordt. Mijn fantasie moet ergens wel echt kunnen, zelfs als het heel onwaarschijnlijk is.
Ik heb nooit zo'n levendige fantasie gehad geloof ik. Ben erg down-to-earth. (hoewel ik graag in een bos een leuk kaboutertje zou tegenkomen met een deurtje in een boom en een fietsje en een brievenbusje ervoor).
Brabeau schreef op 10-08-2021 om 15:09:
Voor mij persoonlijk staat dit gewoon synoniem voor volwassen worden? Tenminste, ik dacht dat dit bij iedereen automatisch verdween, maar blijkbaar niet dus?😯
Nee. Ik ken wel meer personen die dit hebben. Sommigen schrijven ze op in een eigen boek of leggen het vast in tekeningen/schilderijen ed, anderen gaan LARP-en (Life Action Role Playing) en leven zich in hun rol uit op een fantasy-fair, als Stormtrooper in een bos en anderen zijn minder uitbundig en laten het in hun hoofd.
Voor mij is fantasie en magisch denken niet hetzelfde. Fantasie is gewoon een mooi verhaal bedenken. Magisch denken is echt in dingen geloven zoals Sinterklaas of kaboutertjes.