Rondom 10: tijgermoeders of knuffelmoeders
Wie van jullie heeft Rondom 10 gezien?
Het ging over tijgermoeders en knuffelmoeders. Zoals het op mij overkwam zijn tijgermoeders moeders die de resultaten van hun kinderen belangrijk vinden en de knuffelmoeders zijn "relaxter" m.b.t. de schoolprestaties van hun kinderen.
Persoonlijk vind ik resultaten belangrijk maar niet ten koste van alles. En jullie?
Tijgermoeders
Wat ik heb begrepen over tijgermoeders is dat ze resultaten niet zomaar belangrijk vinden, maar dat alles in het leven van hun kinderen in het teken staat van presteren. En het gaat veel verder dan school alleen. Het liefst moeten de kinderen ook op concertniveau een instrument bespelen, bijvoorbeeld. Ik kreeg het erg benauwd van de verhalen rondom tijgermoeders.
Vind het ook een beetje aanmatigend om ouders die hun kind niet 24/7 in de nek hijgen over resultaten, dan maar te bestempelen als 'knuffelmoeders'. Klinkt alsof die moeders een sandwich te kort komen bij de picknick, zeg maar.
Ben benieuwd wie er als eerste te berde gaat brengen dat Nederlandse ouders in het algemeen veel te weinig eisen van hun tot op het bot verwende kinderen en dat we er als land een stuk beter aan toe zouden zijn als er meer tijgermoeders rondliepen 
.
Groetjes
Massi
Ach
Ik denk dat iedere ouder iets van beide heeft.
Ja, dat denk ik ook. Het zijn 2 uitersten die tegen elkaar worden afgezet. Persoonlijk denk ik wel dat je van kinderen mag vragen dat ze hun best doen en als het dan niet lukt is het jammer. Uiteraard moet een kind zijn huiswerk doen maar allerlei extra oefenprogramma's daarnaast gaat me ook wat ver.
gaat dit niet over vaders dan? Of doen die niet mee?
Tijgermoeder
Ik denk niet dat er hier op het forum werkelijke tijgermoeders rondlopen. Toevallig heb ik het boek van Amy Chua hierover gelezen http://online.wsj.com/article/SB10001424052748704111504576059713528698754.html
Dat is wel wat anders dan proberen de Cito score iets omhoog te krijgen dan vooraf te oefenen.
Wat schoolwerk betreft zit ik er best bovenop vergeleken met sommige ouders die hier schrijven. Echter dat valt allemaal in het niet natuurlijk bij de echte tijgermoeder.
Ik vind wel degelijk dat je moet proberen om het beste uit het kind te halen en dat je daarvoor best wat druk mag zetten maar natuurlijk wat er niet inzit haal je er ook niet uit. Leer de mogelijkheden en beperkingen van je kind zoveel mogelijk kennen en probeer daarop in te spelen zou ik zelf zeggen.
We leven natuurlijk in een maatschappij die redelijk paradoxaal is. Aan de ene kant laten we kleuters erbij lopen alsof ze 16 zijn, confronteren we kinderen heel jong met allerlei hele moeilijke onderwerpen en dwingen hun heel vlug op te groeien maar aan de kant behandelen we 18jarigen soms alsof het kleuters zijn die zelf geen enkele verantwoordelijkheid hoeven te nemen. Het is heel lastig om als ouder je weg daarin te vinden.
Knuffelmoeder
Ik ben dan de knuffelmoeder, ik vind prestaties niet zo belangrijk. In sport muziek etc, vind ik plezier heel belangrijk, tuurlijk hoort er ook bij dat je wel leert doorzetten, maar het einddoel met bv sport is niet de 1e plaats.
Wat school betrefd moet hij wel zijn best doen en zich inzetten, maar ook daar hoeft hij van mij niet heel zwaar te presteren.
Muizemeis
Hoe goed komt je kind terecht
Immigrantenmoeders hebben een andere motivatie.
Je wilt acceptatie van je kinderen in een samenleving waar dat niet vanzelfsprekend is.
Ik heug me een ex-zwager die zijn kind bijles gaf in de zomer om maar te zorgen dat kind uiteindelijk naar de universiteit zou kunnen, waar hij zelf een goede baan had. Met de verkeerde religie en in een derdewereldland geen onbegrijpelijke ambitie.
Gelukkig maakte mijn ex-schoonzusje daar een eind aan. Die jongen was daar helemaal niet geschikt voor en ze vond een meer praktische opleiding voor hem waarin hij het wel vol zou kunnen houden.
Maar ik kan me ook voorstellen dat met meer begeleiding en bijles het wel had kunnen lukken. Wat heb je er voor over. En wat is er mogelijk.
Pelle
De meeste kinderen hebben van zichzelf echt wel de intelligentie om de Havo aan te kunnen. Daarmee bedoel ik dus de basis intelligentie. Echter veel ouders en ook veel scholen zijn er niet op gericht om het maximale uit het kind te halen. Hier op het forum schrijven natuurlijk bij uitstek ouders die geinteresseerd zijn in opvoeding en dergelijke want anders ga je immers niet op een forum schrijven. Dus de ouders hier zijn vaak behoorlijk betrokken bij hun kinderen en proberen ze in veel opzichten te helpen met alles. In de maatschappij zijn er echter ook veel gezinnen waarbij dat niet zo is. Ouders die zelf al veel problemen hebben en daarom niet uren per dag met hun kind in de weer kunnen zijn om de schoolresultaten op te krikken. Daarnaast zijn scholen er ook niet op gericht om het maximale uit kinderen te halen. Dat verwijt ik leraren ook verder niet (nou vooruit iets meer ambitie zou soms fijn zijn van de kant van de leerkracht) maar is inherent aan het system van 30 kinderen bij elkaar in de klas zitten op een leraar. Niet voor niets scoren kinderen die thuis les krijgen vaak cognitief een stuk beter. Logisch want die krijgen 1 op 1 aandacht.
Als je naar het opleidingsniveau van kinderen kijkt is vaak de opleiding van de ouders de bepalende factor. Hoog opgeleide ouders verdienen vaak meer en hebben dus meer geld en vaak ook meer energie om aan hun kinderen te besteden en dus komen die kinderen ook hoger terecht. Dat is ontzettend oneerlijk maar zo werkt het vaak wel. Die kunnen bijlessen betalen of zelf geven en als het echt niet werkt dan gaan ze naar een particuliere school. De intelligentie en aanleg van het kind staan daar los van.
Als je een klein kind van peuter af aan stimuleert en de hele basisschool terzijde staat kan je het grootste deel van de kinderen echt wel op een hoger niveau krijgen. Niet alle kinderen maar wel veel.
Als ik Amy Chua als voorbeeld neem, haar ene dochter spelt op hoog niveau piano. Ze is vast in aanleg zeer musicaal maar als ze een moeder had gehad die niet de tijd had gehad om uren per dag te besteden aan haar dochters muzikale carriere was ze vast niet zo ver gekomen. Nog afgezien van het geld voor lessen, concerten en de piano.
Of een kleiner bescheiden voorbeeld uit onze huiselijke kring. Een van mijn dochters kon heel jong al lezen. Vond iedereen zo knap en bijzonder. Is het misschien wel apart maar echt heel knap was het nou ook weer niet want het verhaal er achter was puur dat ze een oudere zus en broer had die eindeloos met haar zaten te lezen en haar lezen wilde leren. Natuurlijk ze had zelf die interesse maar als er niemand was die haar die interesse had gegeven of haar op het idee had gebracht om te leren lezen dan was dat nooit gebeurd. Of als we het materiaal niet in huis hadden gehad (peuter boekjes, alfabet boekjes ed.)was het ook lastig geweest. Dan had ze ook wel leren lezen maar vast een stuk later.
Met tijd, energie en geld kan je gewoon heel veel bereiken op scholingsgebied. Intelligentie is zeker niet de bepalende factor voor op welk niveau kinderen hun scholing volgen.
Knuffeltijger, mag dat ook
Daar voel ik mij beter bij. Schoolprestaties zijn "onbelangrijk". Zolang zij hun best ervoor doen hoor je mij niet. Gooien ze er met de pet naar, dan kan ik een hongerige tijger worden op zoek naar een mals biefstukje.
Tijger
ik heb rondom 10 niet gezien maar ik kan me wel vinden in wat hierboven is gezegd. Het zijn uitersten en de meeste mensen zitten hier ergens tussen in. logisch.
wie zal zeggen dat voor haar de prestatie van kinderen het belangrijkste is, ik denk dat het er weinig zijn?
wat mij dwars zit is dat in Nederland de scholen uitgaan van het gemiddelde. Zit je daar op, dan is het goed.
Op het moment dat een kind boven het gemiddelde zit dan kun je hooguit wat compacting en verrijking krijgen als je een goede school hebt getroffen en misschien een plusklasje voor 1 (!) uur per week.
Kind doet het goed met de cito's dus geen probleem. Er wordt niet geprobeerd om het maximale er uit te halen, nee want dat is weer te veel op presteren gericht. Je wil een kind wel 'kind laten zijn' en relaxed in de klas laten. Uiteraard wil ik dat ook...maar ik zie ook bij dochters dat ze veel meer zouden kunnen als ze niet mee zou moeten stromen met de rest van de klas. Als er wat meer zou zijn dan alleen de verrijking en compacting, als ze op hun eigen niveau zouden worden uitgedaagd. En dat vind ik toch jammer!!
(maar ik zeg er ondertussen maar niets meer van want anders ben ik zo'n tijgermoeder waar iedereen zo afkeurend naar omkijkt...)
maar uiteraard, naar mijn kinderen reageer ik ook met 'als je maar je best doet is het voldoende' en dat meen ik naar hen toe ook. tegelijkertijd is de lagere school iets waar ze even doorheen moeten...
Bayle
Het verschil is alleen dat de scholier met VWO diploma wel kan vrachtwagenchauffeur kan worden maar de scholier met VMBO diploma geen arts kan worden. Of misschien wel via een omweg maar de kans is niet erg groot. Beter dus om op jonge leeftijd de kinderen te stimuleren en te helpen om zo hoog mogelijk te komen zodat ze later de keuze hebben om te kunnen worden wat ze willen.
Tegenwoordig is het op je 12de al zo dat min of meer vast staat welk schooltype je ongeveer gaat doen. De meeste 12jarigen weet echt nog niet wat ze later gaan doen en bovendien veranderen die ideeën ook. Ik probeer dus liever ze zo hoog mogelijk te krijgen.
Er is wel een verschil tussen een 12jarige in groep 8 of een 16jarige die heel bewust er voor kiest om een bepaalde opleiding te volgen al is dat misschien een minder hoge opleiding dan hij of zij zou kunnen.
Alle opties open hebben vind ik het belangrijkste en daar wil ik als dat nodig is best wat bijlessen of zo tegen aangooien.
Maylise
Ik mis wat in de discussie
Namelijk het geluk van het kind zelf. Dat lijkt mij het allerbelangrijkste. Niet wat de moeders willen, denken of voelen.
Knuffelmoeders zijn luxebeesten
De knuffelmoeders zijn luxebeesten die het zich kunnen veroorloven om hun kinderen lekker te laten aan rotzooien en zich alleen met hun welbevinden bezig te houden.
Als je kind een leerprobleem heeft dat het niet kan compenseren dan zul je als ouders (dus niet alleen mams) flink aan de bak moeten. Een diploma heet tegenwoordig niet voor niets startkwalificatie en zonder dat papiertje kom je helemaal nergens, je wordt er zelfs geen vrachtwagenchauffeur of frietbakker mee.
Tijgermoeders zijn diegenen die met hun hoog- dan wel bijzonder- of meerbegaafd kind blijven leuren voor meer aandacht van anderen, omdat geen kind zo bijzonder is als het hunne. Overigens zijn dergelijke karikaturen vooral geschikt om de ander in te herkennen en ongeschikt voor zelfreflectie.
Moederleeuw
Moeders die voor hun kind met uitdaging, wat dan ook, alles uit de kast halen, thuis en op school, om het kind kansen te geven zijn voor mij leeuwenmoeders.
Ow wat sneu
Dat meisje met die moeder in het filmpje. Ik heb net de uitzending gezien. Wat verschrikkelijk triest voor dat meisje.
Moederleeuw
Ja, "moederleeuw" dekt in mijn geval ook aardig de lading, AnneJ. En het is ook nog mijn sterrenbeeld!
Over dat tijgermoedermens heb ik ook het een en ander gelezen. Arme kinderen. Ze moesten zelfs op vakantie urenlang muziek oefenen, dagelijks. Spelen? Ho maar.
Bayle
Je hebt het over 6 jaar zitten balen voor hij mocht doen wat hij wilde. Betreffende jongen wilde op zijn 12de dus monteur worden? En dat wilde hij nog steeds op zijn 18de blijkbaar? Hij had dus een score die goed genoeg was voor havo maar wilde dus naar een van de lagere regionen van het VMBO? Immers VMBOT is ook alleen maar theorie en is maar één jaar korter dan Havo dus daar had die jongen ook niks aan gehad. Hij had dus naar een VMBO moeten gaan dat vanaf het begin gelijk beroepsgericht was. Dat is ook wel een enorm verschil tussen school advies en beroepswens en ik kan me voorstellen dat een ouder dan zegt ga maar havo doen en dan kan je daarna alsnog automonteur worden.
Want stel nou dat die ouders hem wel naar het praktijk gerichte onderwijs hadden laten gaan. Dan zat die jongen daar dus behoorlijk onder niveau. Dat had hem ook behoorlijk kunnen demotiveren. En daarnaast wat als de ouders die jongen nu wel zijn zin hadden gegeven en die jongen op zijn 16de vervolgens had besloten dat eigenlijk fysiotherapeut zijn droom is? Dan had hij een behoorlijk probleem gehad terwijl dat probleem er in eerste instantie niet geweest zou zijn als hij naar de havo was gegaan.
Als mijn zoon morgen tegen mij zegt dat hij monteur wil worden dan zeg ik tegen hem dat het een prima idee is. Moet hij vooral doen en dat meen ik ook echt. Maar eerst maakt hij maar gewoon zijn school af en inderdaad op een zo hoog mogelijk niveau. De kans is namelijk heel klein dat hij echt gaat worden wat hij nu op zijn 11de tegen mij zegt.
Pelle
Ik zou het echt niet weten. Ik baseer me puur op wat ik heb gezien op de basisschool van mijn kinderen. Verreweg het grootste deel van de kinderen die op het VWO terechtkwamen hadden ouders die zelf ook een hoge opleiding hadden gehad en behoorlijk bewust met de kinderen bezig waren (clubjes buiten school, veel voorlezen, veel praten met de kinderen) en als het de verkeerde kant op dreigde te gaan dan werd er inderdaad meer geoefend door bijvoorbeeld toetsentrainingen en dergelijke. Daarnaast zag ik ook dat veel kinderen die op de lagere regionen van het VMBO eindigden ouders hadden die bijvoorbeeld de taal slecht spreken, zelf weinig opleiding hadden of bepaalde problemen hadden waardoor ze minder de tijd/energie/geld hadden om zich volop op de kinderen te storten. Een groot deel van die kinderen had echt meer gekund maar werden door de omstandigheden tegengehouden en een deel van die eerste groep zat vast hoger dan eigenlijk de bedoeling was maar die ouders zorgen met kunst- en vliegwerk er wel voor dat het VWO diploma binnenkomt.
Het is ook niet wetenschappelijk wat ik beweer maar puur mijn eigen observatie. Natuurlijk zal het niet voor alle kinderen gelden maar gemiddeld genomen heb ik het idee dat de toegevoegde waarde van de ouders groter is voor kinderen dan die van de school.
Trouwens
Heb net tussen de bedrijven door de uitzending geluisterd/gezien. Ik vond het weinig controversieel eigenlijk. Er zat geen echte tijgerouder bij behalve de moeder van Thammy en zij kwam in de uitzending niet aan het woord. Alle andere ouders leken het wel redelijk eens te zijn, vooral je best doen en prestaties zijn niet het belangrijkst. Het was niet echt een felle discussie.
Overigens is Amy Chua in haar boek wel iets genuanceerder dan in het artikel in de wallstreet journal. In haar boek beschrijft ze ook hoe ze inziet dat er verschillen zijn tussen haar dochters en ze haar ene dochter mag uiteindelijk met muziek stoppen om zich op sport te concentreren want dat wil ze liever. Ze erkend ook openlijk dat ze fouten heeft gemaakt en soms te streng is geweest. Het artikel is wat dat betreft controversiëler dan het boek. Het boek is echt een stuk genuanceerder en daar kan ik me beter in vinden dan in het artikel.
Zo hoog mogelijk
Ik heb, eerlijk waar, deze week drie ouders gesproken met een kind met mavo/havo advies, die hun kind het liefst naar de mavo zien gaan. De citoscores waren 537, 538 en 540 wat volgens mij inhoudt dat havo ook best mogelijk is. Maar ze willen niet dat hun kind teveel op zijn tenen moet lopen. Dat gaat er bij mij niet in. Mijn dochter heeft een belabberde werkhouding die gelukkig wordt gecompenseerd door een hoge intelligentie. Als ze met een dergelijke houding zevens haalt op het VWO vind ik het prima. Zodra dat onvoldoendes worden en ze dreigt af te zakken, transformeer ik in een tijgermoeder. Ik wil wel dat mijn kinderen, naar hun capaciteiten, een zo hoog mogelijke opleiding hebben. Ze mogen van mij automonteur of kapster worden, maar volgens mij mag je met havo of vwo ook best MBO autotechniek doen.
Pelle ot
Het is: voor het hoofd stoten..
De gulden middenweg
Maylise, ik heb regelmatig kinderen uit middenklassegezinnen in mijn groep, en juist die leerlingen hebben meestal een stevig minderwaardigheidscomplex omdat 'iedereen' thuis HBO-WO-opgeleid is, terwijl zij op het VMBO zitten. Natuurlijk ben ik het met je eens dat een talige achtergrond, hoogopgeleide ouders, veel gestimuleerd en voorgelezen worden etc. helpt bij de ontwikkeling. Dat zie je ook bij kinderen met Down, dat het enorm scheelt wat ze van huis uit meekrijgen. De leerlingen die ik hierboven beschrijf beschikken vaak over een bredere algemene ontwikkeling dan de rest van de kinderen in de groep. Neemt niet weg dat ze op tal van gebieden (lezen bijvoorbeeld, of inzichtelijk redeneren) zo achterblijven dat ze alsnog in de lagere regionen van het VMBO zijn beland. En dat nemen ze vooral zichzelf kwalijk, want veel ouders laten (subtiel of niet) merken dat ze teleurgesteld zijn.
Ik kan het dan ook niet eens kan zijn met jouw constatering dat bijna elk kind de havo zou moeten kunnen doen met de juiste begeleiding. Ik begrijp wel waarom je dat zegt en ik denk dat veel kinderen meer zouden kunnen dan ze nu laten zien. Ik ben ook erg voor een middenschoolsysteem om de schoolkeuze langer uit te stellen en laatbloeiers te helpen, maar er zijn gewoon grenzen aan wat je kunt bereiken met stimuleren.
En ik ben het wel weer eens met Vic, maar die beschrijft in feite wat je moet doen als je kind duidelijk gemakzuchtig is (of als de ouders bang zijn om een kind te overvragen terwijl dat duidelijk niet aan de orde is). Dat zijn andere omstandigheden.
Het blijft moeilijk, je wil dat je kinderen het beste uit zich halen, maar die Amy Chua zei dat ze haar kinderen zelfs nooit prijst waar anderen bij zijn, ze moeten denken dat presteren vanzelfsprekend is. Jeetje.
Groetjes
Massi
En nog
mis ik in de discussie het geluk van het kind.
Ik ben het grotendeels eens met Vic. Wat ik echter toch meer dan belangrijk vind is het welbevinden van het kind.
Hier is zoon vorige week begonnen op een andere school omdat hij van school wilde. Overstappen midden in schooljaar is niet handig en ook al stapt hij over naar het zelfde niveau zit er een kans in dat het lastig gaat worden voor hem. Op dit moment denk ik dat het vooral gaat om zijn geluk. Ik zie mijn kind weer stralen en dat is veel belangrijker.
Pelle (ot)
Op de tenen trappen inderdaad, die had je goed.
Dus of op de tenen trappen of voor het hoofd stoten. Alletwee goed. Niet voor de tenen stoten of op het hoofd trappen 
Groeten,
Temet
Nikus
Ik zie mijn kind weer stralen en dat is veel belangrijker. Helemaal eens, dat vind ik het belangrijkste van alles.
Pelle (ot)
tegen het zere been (schoppen), dat had ook nog gekund. Of tegen de schenen. Doet ook zeer.
Ik vind het geen makkelijk dilemma
Als ik kijk naar hoe mijn ouders het deden: mijn zusjes en ik hadden alledrie goede hersens. Mijn ouders spraken zonder blikken of blozen hun verwachtingen uit: dat we natuurlijk alledrie gingen studeren, geen discussie over mogelijk. Ook zei mijn vader altijd: Jullie kunnen alles, als jullie maar willen. Hij had dammen als hobby, en hij zei een keer: "Zal ik jullie dameskampioen van Nederland maken? Dat kunnen jullie makkelijk", als een soort vader Polgar. Helaas vonden we er geen bal aan.
Dus qua verwachtingen waren ze 'tijgers'. Maar als ik nou kijk wat ze in het dagelijks leven aan steun gaven, of zo, dan was dat eigenlijk niks. Niemand vroeg ooit of ik mijn huiswerk had gedaan, niemand bemoeide zich met mijn spreekbeurten, boekenlijsten, wat dan ook. Want dat was mijn zaak. Ook werd ik niet geholpen met keuzes, noch pakketkeuze, noch studiekeuze, alles onder het mom van 'we willen je niet beinvloeden'.
Het klinkt zo achteraf best wel ideaal geloof ik, want ze namen ons heel serieus, maar toch heb ik me in mijn jeugd enorm verloren gevoeld. Ik had heel graag gehad dat ze me meer geholpen hadden, desnoods sturend. Ook gaven ze ons weinig zelfvertrouwen met dat 'jullie kunnen alles, als jullie maar willen'. Want als dingen dan eens niet lukten, hadden we het blijkbaar te weinig gewild.
Dus ik probeer het nu bij mijn kinderen anders te doen. Ik vind prestaties belangrijk, want ik weet dat ze het makkelijk kunnen. Als ze dan met een werkstuk thuis komen wat nergens naar lijkt omdat ze er geen zin in haddden, laat ik dus merken dat ik dat niet zo'n geweldig werkstuk vind. Als ze zich met een jantje van leiden van hun spreekbeurt afmaken krijgen ze dat van mij ook wel te horen. Ook ben ik streng met clubjes en muziekinstrument: Elke dag oefenen hoort erbij, en je gaat niet niet-trainen omdat je geen zin hebt. Elk jaar laat ik ze uitgebreid nadenken over wat ze het komend jaar willen doen, en ze mogen stoppen als ze er geen zin meer in hebben. Maar als ze kiezen om ermee door te gaan, dan moeten ze er van mij ook alle energie in steken, het hele jaar.
Ook spreek ik uit dat ik het bewonder en waardeer dat ze naar goede scholen kunnen gaan. Ik benoem wat daar de voordelen van zijn. Ik wil hen pertinent niet het gevoel geven van "alles is goed liefje, als jij maar gelukkig bent". Natuurlijk hoop ik dat ze gelukkig zijn en ook nog lang blijven, maar niet door ze niet te stimuleren er zo veel mogelijk uit te halen wat er in zit.
Margje
Het verschil met mijn ouders is, hoop ik, dat ik bespreek welke keuzes ze hebben, en ze probeer te begeleiden in hun dagelijkse dingen. Ik doe dit wel met veel humor en relativering, maar de bottom line blijft dat ze van mij echt sommige dingen 'moeten'.
Fio
Ja! Hij kwam thuis met blozende wangen en stralende ogen. Dat heb ik een poos niet gezien. Het geluk van puber gaat mij boven alles.
Nikus (ot)
Mijn zoon weet net dat hij ADD heeft. Zijn school blinkt niet overmatig uit in het begeleiden hiervan, is de ervaring van andere ouders. Maar hij gaat zonder problemen naar school, wat voor ons al een walhalla is vergeleken met de basisschool, hij heeft er vrienden, kan overweg met de leerkrachten, dus ik pieker er niet over om hem daar weg te halen naar een school die er wel goed in zou zijn. Hij zit heel goed in zijn vel op die school, ik ga dat niet in de waagschaal stellen. Dus ik snap je helemaal..
Fio ook ot
. Ik denk inderdaad dat er maar 1 is die kan bepalen of iets werkt ja of nee en dat is het kind zelf.