Rondom 10: tijgermoeders of knuffelmoeders

Margje

Heel herkenbaar. Mijn vader ging er ook vanuit dat wij allemaal gymnasium zouden gaan doen, want we waren slim. In die tijd was het nog niet zo gewoon dat ouders actief meedachten met school. Wij moesten gewoon doen wat er werd gevraagd - alleen, zonder hulp. Dat vonden wij doodnormaal en onze klasgenoten merendeels ook. Ik weet nog dat het vooral een beetje belachelijk werd gevonden als je ouders hadden meegeschreven aan je werkstuk of spreekbeurt - wat nu (naar ik in deze rubriek begrijp) min of meer de normale gang van de zaken is. Hoe dan ook, die laissez-faire houding van mijn ouders heeft ertoe geleid dat mijn broers allemaal kozen voor een schooltype waarbij zij zich zo min mogelijk hoefden in te spannen. Alle drie hebben ze de schade later wel weer (deels) ingehaald, maar ik heb er wel van geleerd dat je het ook weer niet teveel op zijn beloop moet laten als het niet vanzelf gaat. Voor je het weet stromen ze af en zie dat later maar weer recht te trekken. Wat dat betreft zou ik net als Vic wel tijgerachtig zijn.
Wat ik in mijn vorige posting zei, ging niet over het dilemma van tijgermoeder/knuffelmoeder zijn van een slim kind, het ging met name over de minder slimme kinderen en wat je daarvan mag verwachten. Ik kom ze veel tegen, kinderen die niet aan de hooggespannen verwachtingen van autochtone hoogopgeleide ouders of allochtone ouders van de 2e generatie kunnen voldoen. Daar word je ongelukkig van als kind.
Groetjes
Massi

Nikus! (ot)

Wat jammer dat het niet lekker met hem liep op de gekozen school.
Gaat hij nu naar de andere locatie van dezelfde school of naar de andere middelbare school in V?

Nikus

In elk geval veel succes op de nieuwe school! Hopelijk voelt hij zich gauw thuis.

Mama (ot)

Dank je. Jok kwam ook vandaag vrolijk fluitend thuis en met glimmende oogjes.

Izar

Ja, dat is pas echt lastig, als je niet weet wat het kind nu wel of niet aankan/aan zou kunnen met veel begeleiding. Ik ben het met Bayle eens dat alleen maar letten op geluk uiteindelijk niet per se tot langdurig geluk leidt. Leren om je ergens voor in te zetten, iets af te maken, eventueel leuke dingen er tijdelijk voor opzij te zetten: allemaal toch vrij essentieel. De vraag is inderdaad, waar ligt de grens? Natuurlijk ligt er een grens waar de capaciteiten van het kind ophouden, maar er is ook al eerder een grens op een iets humaner niveau. Het kind moet ook gewoon kind kunnen zijn. En die indruk kreeg ik niet van die Chinees-Amerikaanse tijgerkinderen.
Groetjes
Massi

Maylise

Legde jij het jouw kinderen ook altijd zo uit als je het hier beschrijft? Dus met de motivatie: hoger nivo halen = later meer keus in beroepen? Hielp dat dan ook?
Hier is dit alles nog lang niet aan de orde maar met de huidige slechte doorstroming tussen verschillende schoolnivo's vind ik het wel een redelijk argument. Tegelijkertijd ben ik niet erg pusherig aangelegd dus ik ben benieuwd hoe dat tzt. zal gaan. Hopelijk vanzelf, zoals bij mij...

Tijgeren

Op dit moment doe ik een verkorte opleiding pabo. Het is opvallend hoeveel mensen er bij mij in de klas zitten die allemaal als jong kind de wens hadden om juf of meester te worden. Maar ja, ze konden naar het gymnasium, dus gingen ze naar het gym. En met zo'n diploma op zak, was het toch echt geen optie om niet naar de universiteit te gaan. Dat mocht echt van de ouders niet anders.
Na een poosje universiteit diep ongelukkig worden, een jaartje bezinning en weer terug bij de oude droom. Maar wat ouder, wat wijzer en iets beter bestand tegen ouderlijke afkeur. Dus uiteindelijk toch gelukkig leerkracht worden. Ik zit in de klas met 14 mensen, voor tien daarvan geldt bovenstaand verhaal. Het was een feest van herkenning voor hen.
Ook ken ik een meisje dat cum laude haar gymnasium haalde, daarna psychologie studeerde. Ging haar ook fantastisch af. Ze stortte plots in, het kostte haar enige tijd en ging daarna een mbo-laagste niveau-opleiding ziekenverzorgster doen. Ze is nog nooit zo gelukkig geweest als nu.
Alle opties open houden, dus het hoogste niveau kiezen omdat het kan, is niet altijd voor het levensgeluk kiezen. Niet op korte termijn, maar zeker ook niet op langere termijn.
Het is al met al knap ingewikkeld. Maar ik neem daarom toch maar gewoon het kind serieus. Niets is te min voor mijn kinderen, zij mogen doen waar zij gelukkig mee zijn. Maar daar wil ik ze dan best bij helpen. Ik wil ze helpen hun dromen te verwezenlijken, ook al kost dat bijlessen, tot 's avonds laat overhoren, of juist even wat meer pierewaaien en gaan voor 5,5.
Maar ik heb geluk, mijn kinderen weten precies wat ze willen, en ze zijn daarvoor ook gemotiveerd. Mijn beeld was ongetwijfeld anders geweest als het ging om couch potatoes waar geen beweging in te krijgen is. Dat lijkt mij lastiger te accepteren en te laten zonder te ontaarden in een tijgerouder.

Kaatje

"Maar ja, ze konden naar het gymnasium, dus gingen ze naar het gym. En met zo\'n diploma op zak, was het toch echt geen optie om niet naar de universiteit te gaan. Dat mocht echt van de ouders niet anders."
Inderdaad, deze gevolgtrekking zou ik echt willen vermijden, ook als ik eerst mijn best had gedaan (... ik moet het mezelf nog zien doen...) om een couch potato door het vwo te slepen.

Asa

Ik weet niet of ik het ooit zo letterlijk heb gezegd maar dat is wel de reden dat ik redelijk push als het gaat om school. Een schooldiploma op het voor hun hoogst mogelijke niveau geeft hun de meeste keuze opties. Dat diploma neemt niemand je meer af en daarna kan je elke kant op die je wilt. Met een gymnasiumdiploma kan je ook naar de Pabo. Ik vind ook dat je een 12jarige op dat gebied ook nog niet te veel verantwoordelijkheid moet geven. De meeste kinderen wisselen dan nog zo vaak van mening wat ze willen worden. Ik ben er dus een voorstander van om zo hoog mogelijk te grijpen zodat je later maximale keuze vrijheid hebt.

Ik weet eigenlijk niet of ik er expliciet van uit ga dat ze studeren. Ik denk het niet. Ik vind het ook prima als ze een beroepsopleiding gaan volgen. Ik heb het liefst wel dat ze na hun school een opleiding volgen maar een beroepsopleiding is net zo goed als een academische studie.

Bovendien zien ze aan hun ouders ook wel dat beiden een optie zijn. Ik heb heel veel gestudeerd en mijn man heeft niet meer dan lagere school. Ze krijgen dus wel meerdere kanten mee en snappen ook wel dat ze zelf hun eigen keuze kunnen maken.

Massi

Jij ziet in je werk dus een hele andere kant. Mijn ervaringen komen vooral van mijn jeugd. Ik ben voor een groot deel opgegroeid in een volkswijk en eigenlijk was het op school vanaf het begin af aan al duidelijk wie er naar het LBO gingen en wie naar de havo/vwo (was net na de mamoetwet). De school deed minder moeite voor de kinderen uit arbeidersgezinnen en de ouders leken daar (op enkele uitzonderingen na) ook niet zoveel problemen mee te hebben. Nu was dat een andere tijd en toen was het makkelijker om er zonder opleiding te komen.

Ik vond het heel opvallend dat ik dus op de basisschool van mijn kinderen dezelfde trend zag. Ook daar kon je voor een groot deel al in de kleuterklas voorspellen wie mavo/havo/vwo gingen doen en wie vbo gingen en tegenwoordig is de tweedeling meer vmbo - havo/vwo geworden. Dat vind ik dus wel treurig en ik ben het met je eens dat later kiezen wat dat betreft veel beter zou zijn. Nu we in Frankrijk wonen ben ik ook erg blij dat mijn jongste zoon (die veel concentratie problemen heeft) niet volgend jaar met de cito toets mee hoeft te doen maar dat de schoolkeuze nog gewoon 4 jaar uitgesteld wordt.

Wat jij beschrijft is natuurlijk ook zeer treurig, als die kinderen op de top van hun kunnen zitten dan is het heel jammer dat de ouders dat niet kunnen accepteren.

Universitaire studie

Waarom hecht men daar zoveel belang aan? Binnen mijn familie hebben we een hoog percentage universitair geschoolde mensen. Dat is echter geen garantie voor levensgeluk.

Nikus

Misschien omdat vroeger een universitaire opleiding in elk geval garantie op een goede baan was?

En 't is maar wat je gewend bent. Mijn opa was doctor in de natuurkunde, mijn oma arts (bouwjaar 1908). Mijn vader heeft gestudeerd, mijn oom was professor, mijn neven hebben allemaal gestudeerd. Het was voor mijn vader op zijn zachtst gezegd wel even een omslag in denken toen bleek dat ik naar de mavo ging en mijn broer naar de leao. Onze schoolcarriére lag een beetje buiten het referentiekader van de familie.

Maar je hebt helemaal gelijk: een bul is geen garantie voor levensgeluk. Als je kijkt naar mijn neven, mijn broer en mij, dan is de hoogte van het levensgelukniveau daarbij niet evenredig aan de hoogte van het opleidingsniveau.

Maar dat een bul niet zaligmakend is wil toch niet zeggen dat een goede, liefst zo hoog mogelijke opleiding niet nastrevenswaardig is?

skik

Ik ben een tijgermoeder

Ik ben een tijgermoeder en ik krijg er juist heel veel goedkeuring voor vooral ook van professionals.
Nee, schrik niet, ik ga niet naar mijn oudste schreeuwen als ze met een 8+ ipv een 10 thuiskomt, ik ben niet teleurgesteld als mijn derde met zwemwedstrijden niet allemaal gouden medailes binnehaalt of ga uren schoolwerk oefen met de jongste, omdat ze niet de beste van de klas is. Maar bij de tweede is het verhaal anders, hij heeft een handicap en om hem te helpen zijn plaats te vinden in de maatschappij ben ik een echte tijgermoeder.
Met 4 jaar kregen wij zijn voorlopige diagnose: Ernstige taal-spraak stoornis, zwakbegaafd, sociaal-emotioneel achter en twijfels over autistische stoornis en over zijn leerbaarheid. Veel getwijfeld, maar het klopte voor ons gevoel echt niet. En dus heb ik als een tijger voor hem gevochten. Intensieve hulp gevraagd, geoefend, gestimuleerd, een non-verbale IQ-test geeist (hé, het kind is daar ineens H, niet akoord gegaan met standaard kleuterverlengen (dan doen we altijd bij kinderen met handicap) en of hij er nou zin in heeft of niet hij moet en zal zijn huiswerk maken ook al doet hij er de hele middag over. Het probleem is namelijk niet dat hij het niet kan, maar dat hij geen intrinsieke motivatie heeft. Zonder pushen en stimuleren gebeurt er helemaal niets. Het kind heeft daardoor zeer intensieve begeleiding nodig en vraagt aardig wat investering in tijd en aandacht van een ouder.
Het resultaat is dat het medische team verbaasd was over de goede resultaten. Met zo'n prognose als mijn kind had zagen ze dat eigenlijk nooit en ik dacht:" tsja als je ze de kans niet geeft is dat logisch". Ik denk niet dat die van mij zo'n uitzondering is en vraag me af hoeveel kinderen met een zelfde soort handicap als mijn kind hebben zich minder ontwikkeld dan dat ze zouden kunnen alleen maar omdat er te weinig van ze verwacht werd?
Vroeger dachten ze dat kinderen met Down niet leerbaar waren. Het is dankzij tijgerouders dat men ontdekt heeft dat het bij een aantal kinderen met Down alleen een kwestie van de juiste en intensieve begeleiding is.
Vroeguh werden veel intelligente kinderen die alleen maar een vorm van dyslectie hadden als 'dom' beschouwd, pas de laatste tijd wordt duidelijk dat ze helemaal niet zijn en best een hogere opleiding kunnen doen. Derde kind ging in groep 4 erg slecht met lezen en verklaarde dat hij toch bouwvakker wilde worden. Prima joh, maar je zult dan wel een goedlezende bouwvakker moeten worden en dus heb ik hem gedwongen te oefenen met lezen. Zelf boek uitzoeken, samenlezen, kwartiertje per dag, maar lezen zùl je. En waarempel nu na een jaar leest hij veel beter en belangrijker hij doet het ook graag. Hij glimde helemaal toen hij laast een complimentje van een andere ouder kreeg dat ze hem altijd met z'n neus in een boek zag. Het bouwvakker idee is trouwens ook van de baan, dat was meer een vlucht omdat hij dan niet goed hoefde te leren lezen. Hij wil nu kunstenaar, zwemkampioen of architekt worden en ik vermoed dat de beroepskeuze nog wel een aantal keer kan veranderen voordat het werkelijk zo ver is
Zelf heb ik vlak voor mijn 40ste het roer nog eens omgegooid en ben een nieuwe studie aan de universiteit begonnen en daarbij kwam mijn oude VWO-papiertje toch nog plotseling goed van pas. Zonder, had ik deze mogelijkheid niet meer gehad. En dat geldt natuurlijk ook voor die jongen met VWO die vrachtwagenchauffeur wilde worden of dat meisje met gymnasium die fulltime moeder wilde worden en werd, maar nadat de jongste naar school ging besloot dat ze toch een studie en HBO-werk wilde gaan doen.
Groeten Primavera

Prima vera

Maar dan ben ik een tijger echtgenote en moeder .

Pelle heeft een punt

Er zijn geen mensen voor hun werk van mij afhankelijk, en hoewel een fout die ik maak flinke gevolgen zou kunnen hebben valt ook dat wel mee, als ik het vergelijk met sommige andere banen. Maar een ander punt dat Pelle opwerpt gaat wel op: het is nooit af. En dat gold ook voor mijn vorige banen. Ik heb ooit eens nagedacht over wanneer ik nou voor het laatst geen werk had liggen dat eigenlijk nog gebeuren moest (lees: al af had moeten zijn), en dat was vlak na mijn afstuderen. In 1986. Er ligt altijd iets. En dan denk ik inderdaad wel eens: als je caissiere bent is je werk gewoon klaar als je dienst erop zit. Niks werk dat blijft liggen. En het is ook niet zo dat als je terugkomt van vakantie er drie weken achterstallige klanten op je staan te wachten

Zeker bij mensen die hun bevrediging vooral uit iets anders halen (hobby bijvoorbeeld) kan het denk ik heel aantrekkelijk zijn om een baan te hebben die gewoon genoeg binnenbrengt om van te leven en verder geen gezeur.

Groeten,

Temet

Bayle

En eerlijk gezegd denk ik dat veel vuilnismannen graag zouden ruilen met mij, als ze de kans krijgen. ****

Waarop baseer jij dat? Jij gaat er dus vanuit dat mensen die ongeschoold werk doen per definitie ongelukkig zijn en maar wat graag met je willen ruilen. Ik kan je uit de droom helpen. Het is niet waar! Jij vult de wens van je medemens in. Mijn man heeft maar 1 wens, dat het management van het bedrijf waar hij werkt eens met beide benen op de grond landen en zien dat theorie en praktijk verschillen.

Wat veel om over na te denken

Nooit over nagedacht, of ik wil dat mijn dochters gaan studeren. Eerlijk gezegd had ik de insteek dat ze dat op hun 18e zelf moeten beslissen omdat ze dan volwassen zijn. Verkeerd gedacht?
Er ligt natuurlijk wel een zware last op hun schouders. In mijn familie was ik de eerste die in aanmerking kwam voor de universiteit, en dat zelfs een half jaartje heeft gedaan. Verder heeft er niemand gestudeerd. Er zijn er twee met HBO, die overigens een prima salaris verdienen. Nu is mijn oudste dus de eerste die weer in de running is om de familie-eer te redden.

Vrijheid

Met een hoge opleiding bouw je een stukje keuzevrijheid in. Als mijn kinderen na hun opleiding besluiten om alsnóg worst te gaan verkopen bij de Hema of op een callcentre te gaan werken - dan wens ik ze alle geluk en plezier van de hele wereld. Maar het feit dat een hoger diploma in hun zak hebben, geeft ze in elk geval de mogelijkheid op het pand te verlaten als ze op de nek worden gezeten door netenvreterige wannabe-baasjes.
Brrrrrrr. Van de week een meneer van een callcentre bezig gezien/gehoord over wat roken door medewerkers zijn bedrijf kost per dag/week/jaar. Goeie help, die zit zijn personeel de godganse dag in de gaten te houden via monitoren. Afschuwelijk.

Tirza

Tirza

Toen mijn dochter in een callcenter werkte hield een manager een keer toespraak waarin hij de medewerkers vertelde dat zij zijn grootste kostenpost waren en dat dit toch wel financieel enorm er op inhakte. Waarop een van de medewerkers zei "wij zijn niet jullie grootste kostenpost maar wij zijn jullie grootste schat; wij zijn wat de buitenwereld en dus ook de klant meekrijgt en zonder ons hadden jullie allemaal geen werk"; He treurige was alleen dat de manager echt niet snapte waar de medewerker het over had. Hij bleef maar doorgaan over de enorme salaris kosten die het personeel met zich meebracht.

Hihi maylise

Dat doet me eraan denken dat ik al vele malen docenten heb horen verzuchten dat je zoveel fijner door kunt werken als er geen leerlingen op school zijn .
Temet, wat een rake observatie over werk wat nooit afkomt. De vraag is inderdaad niet: wanneer ben ik klaar, maar: waar trek ik de grens tussen werk en prive, wanneer gaat die deur dicht voor de komende x uur?
En qua verantwoordelijkheid: kom op, we zijn niet allemaal hersenchirurgen, hoor. Een goed salaris hangt trouwens ook niet in alle gevallen samen met een universitaire opleiding. Loodgieters verdienen meer dan leraren.
Iemand hierboven (Nikus?) stelt dat je niet gelukkiger wordt van een goede opleiding. Klopt als een bus. Maar je keuzevrijheid wordt er wel door vergroot, wat via een omweg toch kan leiden tot meer geluk. Het is trouwens ook gewoon prettig (sprak de juf, sorry) om breed algemeen ontwikkeld te zijn, dat maakt de wereld interessanter.
Groetjes
Massi

Massi

Ik heb "maar" MBO en ben echt breed ontwikkeld. Mijn man heeft LBO en is ook breed ontwikkeld. Opleiding staat niet garant voor brede interesse.

Massi

Ik sluit me aan bij Nikus. Daarbij heeft mijn moeder slechts twee jaar mavo, en als iemand overal wat vanaf weet is het mijn moeder wel. Kwestie van zelf je blikveld verbreden.

Nikus en fiorucci

Helemaal mee eens, mijn ouders zijn ook allebei autodidact. Ik wilde niet uitsluiten dat je een brede algemene ontwikkeling kunt opdoen buiten school om, ik wilde slechts aangeven dat je die ontwikkeling in elk geval opdoet als je WO-opgeleid bent. Al zal dat per studie ook wel weer verschillen.
Groetjes
Massi

Pelle

Klopt, naast iq moet je ook andere eigenschappen mee hebben om een universitaire studie te kunnen volbrengen en niet te vergeten de maatschappelijke omstandigheden moeten gunstig zijn.

Mij is ooit verteld

dat je met IQ een baan kan krijgen maar dat je toch echt EQ nodig hebt om hem te houden

want IQ hoeft niet altijd aan te geven dat je alles weet maar meer dat je de standaard dingen snapt en wat me vaak opvalt bij hoog IQ ( niet altijd hoor) dat ze sociaal een beetje minder begaafd zijn

Ik geloof niet....

Ik vraag me af of je met een WO direct jezelf breder ontwikkeld hoor, dat is toch ook gestoeld op dat specifieke vakgebied. Ik werk zelf parttime, en lees nog eens een krant enzo. Moet je voor de grap op het schoolplein eens zeggen: Wat een toestand he, in Libie?
Ik werd toch heus bijzonder glazig aangestaard door twee zeer hoogopgeleiden....