Dolfje schreef op 24-03-2023 om 16:11:
[..]
Ik baal nu dat ik er weer zo van baal terwijl ik er onderhand aan gewend moet zijn dat ik voor mijn ouders niet belangrijk ben.
Wordt het nu niet eens tijd dat je echt voor jezelf gaat kiezen?
afrodite05 schreef op 24-03-2023 om 16:17:
[..]
Dat was zeker niet mijn bedoeling, ik wilde je een compliment geven... Ik vind het juist een mooie eigenschap dat je ze opnieuw kansen geeft. Dat maakt jou een geduldig en positief mens, vergevingsgezind. En dat het je raakt, is begrijpelijk, jij bent ook maar een mens van vlees en bloed.
Dankjewel.
Ben er voorlopig wel klaar mee. Volgende week sowieso geen tijd.
Broodjebrie schreef op 24-03-2023 om 16:17:
[..]
Wordt het nu niet eens tijd dat je echt voor jezelf gaat kiezen?
Ja misschien wel. Maar ja dat is moeilijk.
Dolfje schreef op 24-03-2023 om 16:27:
[..]
Ja misschien wel. Maar ja dat is moeilijk.
Ik ken het 
Broodjebrie schreef op 24-03-2023 om 16:28:
[..]
Ik ken het
Ik weet het
Dolfje schreef op 24-03-2023 om 16:39:
[..]
Ik weet het
Ik erger me steeds weer aan supermarktmedewerkers op de groentenafdeling, die hun lege kratten zo hard in/op elkaar laten vallen. Dat geluid gaat dwars door me heen als ik er vlak bij sta.
Dat alles anders liep dan dat ik in de planning had.
Dat ik uiteraard weer misselijk word van m'n eigen kookkunst. Niet omdat het vies was, integendeel, maar omdat mijn maag niets meer kan hebben. Nog 10 weken...
afrodite05 schreef op 24-03-2023 om 19:40:
Dat ik uiteraard weer misselijk word van m'n eigen kookkunst. Niet omdat het vies was, integendeel, maar omdat mijn maag niets meer kan hebben. Nog 10 weken...
Ik ben voor mijn jongste opgekomen, met succes. Maar ben nu bang voor de gevolgen, het voelt zo ontzettend niet-comfortabel...
Waarom kan ik niet gewoon relax zijn en blij met het resultaat? Er zit wel een logica in, maar ik erger me dat ik het (denk ik en hoop ik) groter maak dan het is en niet kan loslaten. Van de narigheid maar een valdispert.
Heb vorige jaar (trauma) therapie gehad, denk dat ik vraag of ik nog een keer mag komen. Geloof dat niet alles opgeruimd is.
Evaluna schreef op 24-03-2023 om 21:56:
Ik ben voor mijn jongste opgekomen, met succes. Maar ben nu bang voor de gevolgen, het voelt zo ontzettend niet-comfortabel...
Waarom kan ik niet gewoon relax zijn en blij met het resultaat? Er zit wel een logica in, maar ik erger me dat ik het (denk ik en hoop ik) groter maak dan het is en niet kan loslaten. Van de narigheid maar een valdispert.
Heb vorige jaar (trauma) therapie gehad, denk dat ik vraag of ik nog een keer mag komen. Geloof dat niet alles opgeruimd is.
afrodite05 schreef op 24-03-2023 om 19:40:
Dat ik uiteraard weer misselijk word van m'n eigen kookkunst. Niet omdat het vies was, integendeel, maar omdat mijn maag niets meer kan hebben. Nog 10 weken...
Ik tel de weken met jou af en wens jou een hele makkelijke bevalling en een wolk van een baby
ik erger mij aan Facebook zit ik een filmpje te kijken krijg ik ineens reclame tussendoor.
Dat ik weer heel lang moest wachten bij het cafe bij de bibliotheek. Vorige week was dat ook al. Dus vandaag maar geen koffie. Was het zat. De gillende en rennende kinderen zijn ook een grote ergernis. Ja ik zit nu vlakbij de kinderboeken, maar ook boven hoor je ze nog. Ik verwacht echt geen stilte, maar dit is wel het andere uiterste. Het is een bibliotheek geen speeltuin. Mijn kleuter mag dat dus echt niet. Blijkbaar is koffie drinken belangrijker voor die ouders.