Waar heb jij je vandaag aan geërgerd? - deel 2

Rogue schreef op 21-01-2023 om 22:08:

voornamelijk aan mijzelf

had niet zo'n goede week gister en vandaag heb ik een soort van breekpunt bereikt

Rogue schreef op 21-01-2023 om 22:08:

voornamelijk aan mijzelf

had niet zo'n goede week gister en vandaag heb ik een soort van breekpunt bereikt

Ik begin me ook aan mezelf te ergeren, ik ben enorm besluiteloos, over kleine en grote dingen en ik word daar echt gestoord van want ik weet prima wat ik wil.

Rogue schreef op 21-01-2023 om 22:08:

voornamelijk aan mijzelf

had niet zo'n goede week gister en vandaag heb ik een soort van breekpunt bereikt

Ik hoop dat vandaag beter wordt voor je!

Eigenlijk gisteren en eergisteren, maar het zit nog steeds in mijn hoofd. Geen idee of het komt door mijn hormonen of dat de ergernis terecht is. (Sorry voor het lange verhaal)

Vrijdag een positieve uitslag gekregen over ons ongeboren kind. Heel blij mee, want anders hadden we de zwangerschap mogelijk afgebroken. Ik heb dat meteen gedeeld op de gezamenlijke app met moeder en zus. Moeder reageerde meteen. Zus reageerde iets later op een foto die mijn moeder vlak voor ons nieuws had gepost (brandende haard), maar niet op ons nieuws. Verder de hele dag niets meer op gehoord. Ik was daar een beetje teleurgesteld over. Gisteren belde mijn moeder. Ik vertelde dat ik teleurgesteld was. Mijn moeder ging het meteen allemaal goedpraten: ze is druk, op haar appjes reageert ze wel (ja, dus wat heb ik daaraan?), misschien heeft ze het niet gelezen... Ik herhaalde dat ik het gewoon jammer vond en daarna praatten we over iets anders. Paar uur later kwam er een appje van zus dat ze heel blij voor ons was en dacht dit al eerder gestuurd te hebben, maar was blijkbaar niet verzonden. Ok. De ergenis zit voor mij nu hierin: waarom moet mijn moeder zich opwerpen als soort mediator terwijl ik daar helemaal niet om heb gevraagd? Ik wilde enkel mijn teleurstelling delen, dit werd groter doordat moeder namens zus excuses ging verzinnen en haar voor mijn gevoel (onnodig) in bescherming nam. Ik was ook verder niet boos, dus er hoefde niets opgelost te worden. Daarbij komt dat het niet de eerste keer ik dat moeder "problemen" wil oplossen die er helemaal niet zijn. En ik vind het zo knullig dat zij het dan gaat regelen. Alsof ik dat zelf niet tegen zus zou kunnen zeggen ofzo als ik er echt mee zat. 

Wat denken jullie, nemen de hormonen het over of is deze ergernis terecht? 

afrodite05 schreef op 22-01-2023 om 07:38:

Eigenlijk gisteren en eergisteren, maar het zit nog steeds in mijn hoofd. Geen idee of het komt door mijn hormonen of dat de ergernis terecht is. (Sorry voor het lange verhaal)

Vrijdag een positieve uitslag gekregen over ons ongeboren kind. Heel blij mee, want anders hadden we de zwangerschap mogelijk afgebroken. Ik heb dat meteen gedeeld op de gezamenlijke app met moeder en zus. Moeder reageerde meteen. Zus reageerde iets later op een foto die mijn moeder vlak voor ons nieuws had gepost (brandende haard), maar niet op ons nieuws. Verder de hele dag niets meer op gehoord. Ik was daar een beetje teleurgesteld over. Gisteren belde mijn moeder. Ik vertelde dat ik teleurgesteld was. Mijn moeder ging het meteen allemaal goedpraten: ze is druk, op haar appjes reageert ze wel (ja, dus wat heb ik daaraan?), misschien heeft ze het niet gelezen... Ik herhaalde dat ik het gewoon jammer vond en daarna praatten we over iets anders. Paar uur later kwam er een appje van zus dat ze heel blij voor ons was en dacht dit al eerder gestuurd te hebben, maar was blijkbaar niet verzonden. Ok. De ergenis zit voor mij nu hierin: waarom moet mijn moeder zich opwerpen als soort mediator terwijl ik daar helemaal niet om heb gevraagd? Ik wilde enkel mijn teleurstelling delen, dit werd groter doordat moeder namens zus excuses ging verzinnen en haar voor mijn gevoel (onnodig) in bescherming nam. Ik was ook verder niet boos, dus er hoefde niets opgelost te worden. Daarbij komt dat het niet de eerste keer ik dat moeder "problemen" wil oplossen die er helemaal niet zijn. En ik vind het zo knullig dat zij het dan gaat regelen. Alsof ik dat zelf niet tegen zus zou kunnen zeggen ofzo als ik er echt mee zat.

Wat denken jullie, nemen de hormonen het over of is deze ergernis terecht?

Ik herken me wel een beetje in je moeder  . Ik mag ook graag sussen en goedpraten; heb een hekel aan spanningen en irritaties onderling.

Ik snap wel heel goed dat jij het vervelend vind overigens. Heb je het later nog wel met je moeder besproken? Ik denk dat zij het zich misschien helemaal niet realiseert hoe het bij jou overkomt.

Gefeliciteerd  met de goede uitslag van jullie ongeboren kindje ❤️

@Afrodite: Om te beginnen heel erg gefeliciteerd met de goede uitslag!

En verder: ik herken me ook wel in je moeder .
Mijn twee volwassen kinderen hebben gelukkig zelden onenigheid maar àls er iets is probeer ik ook de angel eruit te halen. 
Misschien volgende keer je ergernis rechtstreeks tegen je zus uiten en niet meer tegen je moeder? Ik denk dat ze het goed bedoelde.

Herfstappeltaart schreef op 22-01-2023 om 08:47:

@Afrodite: Om te beginnen heel erg gefeliciteerd met de goede uitslag!

En verder: ik herken me ook wel in je moeder .
Mijn twee volwassen kinderen hebben gelukkig zelden onenigheid maar àls er iets is probeer ik ook de angel eruit te halen.
Misschien volgende keer je ergernis rechtstreeks tegen je zus uiten en niet meer tegen je moeder? Ik denk dat ze het goed bedoelde.

Thnx, ook aan Zilver_Gray!

Tja, als ik me er echt druk om had gemaakt, had ik het zelf wel tegen zus gezegd. Maar ik maakte me er verder niet echt druk om. Het kwam ter sprake in het telefoongesprek met moeder. Daarna niet meer op teruggekomen, omdat ik het toen vooral stom vond van moeder dat zij er nu wel een groot ding van maakte en omdat ik geen zin had in een gesprek terwijl ik daar dus een beetje boos om was, geen zin in onnodige escalatie. Morgen ga ik naar mijn moeder toe, zal dan wel aangeven dat ik niet wil dat ze ongevraagd de mediator gaat uithangen en zo dingen groter maakt dan ze zijn. Vooral omdat dit niet de eerste keer is...

Mijn moeder gaat ook alles oplossen als ik klaag. Ik heb met haar afgesproken dat ik soms gewoon even wil klagen maar geen oplossing hoef, dat meld ik er dan even bij. Zo van, dit is ff zeuren om het zeuren hoor, en dan het verhaal. Als ik denk dat ze er toch iets mee gaat doen, klaag ik tegen iemand anders. 
Buiten dat vind ik het stom van je zus en ben ik heel blij voor je!

@Lollypopje: dank je wel. En volgens mij beschrijf je het precies goed. Dat mijn moeder ook hierin niet de juiste persoon blijkt om dit mee te bespreken, was ook tijdens het fertiliteitstraject een paar keer pijnlijk zichtbaar geworden. Totaal geen begrip, dingen wegwuiven, onmogelijke oplossingen bedenken, over mijn grenzen heen gaan, terwijl ik alleen maar een luisterend oor wilde, juist van mijn moeder, degene die je zo nabij staat. Pijnlijk om te zien dat ze "ook maar een mens" is en hierin niet past bij mij. Wel fijn dat je het noemt, want dit is inderdaad weer zo'n ding dat ik niet had moeten delen. Moet ik in het vervolg beter over nadenken, maar dat vind ik dus jammer, dat ik niet zomaar alles kan delen met haar. 

afrodite05 schreef op 22-01-2023 om 09:15:

@Lollypopje: dank je wel. En volgens mij beschrijf je het precies goed. Dat mijn moeder ook hierin niet de juiste persoon blijkt om dit mee te bespreken, was ook tijdens het fertiliteitstraject een paar keer pijnlijk zichtbaar geworden. Totaal geen begrip, dingen wegwuiven, onmogelijke oplossingen bedenken, over mijn grenzen heen gaan, terwijl ik alleen maar een luisterend oor wilde, juist van mijn moeder, degene die je zo nabij staat. Pijnlijk om te zien dat ze "ook maar een mens" is en hierin niet past bij mij. Wel fijn dat je het noemt, want dit is inderdaad weer zo'n ding dat ik niet had moeten delen. Moet ik in het vervolg beter over nadenken, maar dat vind ik dus jammer, dat ik niet zomaar alles kan delen met haar.

@Afrodite Dat is ook jammer dat je niet alles met haar kunt delen en dat is ook gewoon acceptatie.

Ik had lastige relatie met mijn overleden ouder, zeker toen ik een tiener was. We begrepen elkaar gewoon niet, maar die ouder heeft daardoor in die tijd ook dingen gezegd die je nooit tegen een kind zou moeten zeggen. Waarschijnlijk uit onmacht, omdat die me niet begreep, maar voor mij heel naar.
Na diens overlijden heb ik het wel eens over gehad met mijn zussen, omdat het best wel lange naweeën heeft gehad op mij. En hoewel één van hen ook niet altijd een makkelijke relatie had met die ouder kreeg ik toch standaard als reactie "jamaar jij zei ook dingen". Uiteindelijk heb ik geleerd dat als ik weer eens worstel met iets van vroeger, zij niet de personen zijn daarvoor. Terwijl ik zeker met één van de twee over heel veel heel goed kan praten. Alleen dat stuk niet.

In de loop der jaren is het wel beter geworden met die ouder trouwens, zeker toen die ziek werd. Maar ook met mijn ouder heb ik nooit alles kunnen delen.

Afrodite Ik ken het gevoel een beetje.