Het woord U
Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen maar ik heb een gruwelijke hekel aan het woord U. Ik wens zelf niet met u aangesproken te worden en zeg altijd gelijk van zeg maar jij hoor. Ik vind dat het woord u niks met respect te maken heeft want ik heb juist respect voor mensen die tegen mij zeggen dat ik je of jij mag zeggen. Natuurlijk spreek ik mensen die ik niet ken ook aan met u. Ik wil niet onbeleefd over komen maar het feit dat het onbeleefd is dat stoort mij. Ik vind het woord u afstand scheppen. Ik snap ook helemaal niks van ouders die met u aangesproken willen worden door de kinderen. In mijn familie was er gelukkig niemand waar ik u tegen moest zeggen.
In Engeland hebben ze het naar mijn mening beter voor elkaar met het woord you. Dat mag je zelfs tegen de koningin zeggen.
Wat vinden jullie van het woord U?
_melon schreef op 30-07-2021 om 19:26:
In het Fries is dat wel makkelijk. Wij benoemen de 'titel' en niet jij of u.
Dus;
Wil mem (mama, opa, oom Bert) een kopje koffie?
Is dat zo? Ik ben “do” gewend voor “jij” en “jo” voor “u”. Dus “wilt u een kopje koffie oma”, is “wolle jo een kopke koffie beppe?”
LaFleurNoire schreef op 31-07-2021 om 06:25:
[..]
Is dat zo? Ik ben “do” gewend voor “jij” en “jo” voor “u”. Dus “wilt u een kopje koffie oma”, is “wolle jo een kopke koffie beppe?”
Dat kan ook inderdaad. Ik zat vanwege de openingspost met familie enzo in mijn hoofd en dan doen wij (en iedereen hier) het zo met de 'titel of evt. naam. Bij m'n beppe gebruikte ik beide versies, zowel beppe als jo.
Maar bijv. oudere mensen die je bij de voornaam mag noemen zal ik nooit do noemen. Altijd "wil Henk nog een kopje koffie?".
Misschien verschilt het ook per regio?
_melon schreef op 31-07-2021 om 06:36:
[..]
Dat kan ook inderdaad. Ik zat vanwege de openingspost met familie enzo in mijn hoofd en dan doen wij (en iedereen hier) het zo met de 'titel of evt. naam. Bij m'n beppe gebruikte ik beide versies, zowel beppe als jo.
Maar bijv. oudere mensen die je bij de voornaam mag noemen zal ik nooit do noemen. Altijd "wil Henk nog een kopje koffie?".
Misschien verschilt het ook per regio?
Nee, dan wordt het dus gewoon jo, zonder Henk 
. Geen idee, dat zou natuurlijk best kunnen. Er zijn enorme verschillen onderling in het Fries. Stadsfries alleen al is per stad verschillend, dus per regio zou ook best kunnen. Ik kom iig echt van het platteland.
NaomiCannibal schreef op 30-07-2021 om 22:37:
[..]
En daarom is het dus ideaal dat je zelf kan bepalen tegen wie je u zegt. Ik heb het vooral bij mannen die pak ‘m beet 15 jaar ouder zijn. Van die ‘entitled’ witte mannen die overal net iets teveel ruimte innemen. Ik stel me heel bewust als gelijke op door ‘je’ te zeggen. En dat is puur voor mijn gevoel. Ik vind dat heel prettig.
Ik bepaal zelf hoe ik aangesproken eens te worden en of ik reageer op tutoyeren.
Geronimo3 schreef op 31-07-2021 om 02:14:
Iedereen die ik niet ken spreek ik aan met u, de ander kan dan beslissen of hij dat wil veranderen, ongeacht beroep, al heb je geen beroep, dan nog is het u. Het is beleefd omdat je iemand dan respectvol benadert. Als een onbekende me direct tutoyeert vind ik dat ook eigenlijk vervelend, een beetje afstand geeft ook keuzevrijheid.
Precies. Ik lees met verbazing ‘de tandarts en leraren wel’ etc. What the fuck? Is de vuilnisman of thuisblijfmoeder je respect niet waard?
Ik vind het bijzonder onbeleefd om onbekenden gelijk met jij en jou aan te spreken en ik vind het ook zeer onbeleefd om gelijk zo aangesproken te worden door onbekenden.
Die afstand is prima, ik ben niet gelijk je vriendin als je me iets probeert te verkopen, vragen etc.
Mijn kinderen zeggen geen u tegen mij maar dat verwacht ik wel van hun vrienden net zoals ik van mijn kinderen verwacht dat ze dat tegen de ouders van hun vrienden zeggen.
Ook bij leeftijdsgenoten zeg ik u, heeft wat mij betreft niet met respect te maken maar met de sociale afstand die er is en dat heeft dan weer niets te maken met wat iemands beroep of status is.
_melon schreef op 30-07-2021 om 19:26:
In het Fries is dat wel makkelijk. Wij benoemen de 'titel' en niet jij of u.
Dus;
Wil mem (mama, opa, oom Bert) een kopje koffie?
Ik vind dit juist heel ongemakkelijk. Wil siobhan mij dat aangeven,wil siobhan koffie....in plaats van omzeilen gewoon je of u.
Op mijn middelbare school spraken we de docenten aan bij hun voornaam. Toen vond ik dat helemaal geweldig, nu zet ik er wel vraagtekens bij.
De ene docent kon prima orde houden, de ander totaal niet. Of dat laatste beter was gegaan als we ‘mevrouw’ en ‘u’ hadden moeten zeggen, geen idee. Daar ging het ook niet om.
Ik heb na die school heel erg moeten zoeken naar hoe ik anderen aan kon / mocht spreken. Want als je 5 jaar je docenten mag tutoyeren dan denk je dat alles mag. Dus bv ook je bewoners van het verzorgingshuis waar je een vakantiebaantje hebt. 😉
Even bijgelezen na de avond en nacht.
Het valt mij op dat de meesten die hier schrijven vertellen vanuit hun eigen perspectief. Ze zeggen u/jij om die en die reden, willen u/jij genoemd worden om bepaalde redenen. Leuk om te lezen maar wat mij ook wel interesseert en ik zelf ook benoemd heb in mijn eerste post is de redenen waarom je u moet zeggen tegen bepaalde mensen.
Mijn ouders mag ik aanspreken met jij, mijn schoonouders daarentegen MOET ik aanspreken met u, omdat u aangeeft dat je respect voor iemand hebt/ beseft dat je niet met ze hebt geknikkerd, zij ouder zijn en automatisch recht hebben op respect.
Bij een vergissing, die ik 30 jaar geleden wel eens maakte (komend uit een jij cultuur), volgde een hele preek over dat niet knikkeren en respect. Zulke preken vond ik dan weer niet respectvol naar mij toe maar dat terzijde.
Onze kinderen hebben we opgevoed binnen de twee culturen, alle familie van papa is u, alle directe familie van mama is jij, mensen die je daar tegen komt en nog nooit hebt gezien is u. Nu ze 19 en 16 zijn gaat dat perfect, 13 jaar geleden ging dat nog wel eens fout bij jongste die dan ook een hele preek kreeg van de opa en oma aan papa's kant.
Een warme band tussen opa en oma en de kleinkinderen is er dus niet onstaan, meer een soort onnatuurlijke afstand.
In het begin vond ik dat jammer en vooral de oma ook. Op verjaardagen was ze getuige van de warme band tussen mijn kinderen en de andere opa en oma en stak haar jaloezie niet onder stoelen of banken als mijn ouders het tuinpad op kwamen en mijn kinderen enthousiast naar buiten holden. Zo jammer dat ze dat bij ons niet doen, was het dan maar geen besef dat hun gepreek daaraan ten grondslag lag.
Inmiddels leven we ermee, omdat het moet zeggen we u maar of dat nog respect uitdrukt weet ik niet zo goed.
Maar dat ligt dan meer aan het gepreek dan aan u moeten zeggen.
DanGun schreef op 31-07-2021 om 09:23:
Maar dat ligt dan meer aan het gepreek dan aan u moeten zeggen.
Dat denk ik ook. Ik zei ook u tegen mijn oma, en de band is altijd goed geweest. Maar dat is me heel terloops en natuurlijk aangeleerd, zonder gepreek.
Ja dat is een beetje kip-ei verhaal. Dat gepreek hoeft niet als je niet zo dwingend bent in het u moeten laten zeggen. 💡
Als een keer jij werd afgedaan met: "ik heb liever dat je u zegt" in plaats van een donderpreek was die band misschien wat hechter geweest. We weten het niet, want die weg is niet bewandeld.
En waarom? Soms uit gewoon fatsoen omdat je iemand niet kent, omdat iemand ouder is of een cultuur-dingetje oid. En soms omdat je weet dat de ander er prijs op stelt.
De vraag is eerder: waarom niet? Wat maakt dat woordje zo onoverkomelijk?
Er schijnt een etiquette regel te bestaan die zegt :
" Bij twijfel geen je en jij zeggen , dat is de veiligste weg.
Het is ook veel makkelijk om hoog in te zetten en van u naar jij te
gaan dan van jij naar u, dat kan buitengewoon ongemakkelijk zijn.”
Ik vind het afstand scheppen. Mijn ervaring is ook dat mensen die je goed kent en nog steeds met u aangesproken wensen te worden dat dat niet de meest sympathieke mensen zijn. Ik ken daar ook geen uitzonderingen in. De ouders van een vriendin van mij zijn ook zo. Dan vraag je op een verjaardag hoe is het met u. Ja goed zeggen ze dan en met jou. Die mensen zijn ook wel een beetje kakkers die zich boven een ander voelen staan.