Het woord U
Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen maar ik heb een gruwelijke hekel aan het woord U. Ik wens zelf niet met u aangesproken te worden en zeg altijd gelijk van zeg maar jij hoor. Ik vind dat het woord u niks met respect te maken heeft want ik heb juist respect voor mensen die tegen mij zeggen dat ik je of jij mag zeggen. Natuurlijk spreek ik mensen die ik niet ken ook aan met u. Ik wil niet onbeleefd over komen maar het feit dat het onbeleefd is dat stoort mij. Ik vind het woord u afstand scheppen. Ik snap ook helemaal niks van ouders die met u aangesproken willen worden door de kinderen. In mijn familie was er gelukkig niemand waar ik u tegen moest zeggen.
In Engeland hebben ze het naar mijn mening beter voor elkaar met het woord you. Dat mag je zelfs tegen de koningin zeggen.
Wat vinden jullie van het woord U?
DanGun schreef op 01-08-2021 om 07:57:
Ik denk ook dat wanneer je als ouder echt negatieve ervaringen met iets hebt, dat je dat dan projecteert op je kids. ‘Dat vindt Fleur niet leuk’ betekent dan eigenlijk ‘Dat is een trauma(atje) van mij als ouder en daar zadel
Ik m’n kind mee op’ 😉 Alsof zo’n kind het wat boeit.
Dat denk ik ook hoor. In de familie was het de gewoonte je ouders en opa’s en oma’s met u aan te spreken, mijn moeder deed het, haar broers en de kinderen van haar broers ook. En daar heb ik geen enkel afgedwongen respect en dus een niet meer te overbruggen afstand tot trauma aan toe ontdekt. Ook geen autoritair gedrag. Ik zie mijn moeder en haar moeder nog kibbelen: ‘ja maar mamma, u……’
Ik denk dat ik "mijn frustratie" over het u moeten zeggen zeker heb overgebracht op mijn kinderen. Onderweg naar opa en oma deden we van jongs af aan altijd een lesje "hoe heurt het eigenlijk".
Alles om te voorkomen dat we, amper over de drempel, en preek kregen waar de honden heb brood van lusten.
Getuige zijn van een tierende oma leek mij voor de kinderen traumatischer dan een lesje gewenste omgangsvormen in de auto.
Overigens zuur ik niet in het kamp dat ouderen en kinderen gelijk zijn. Als (groot)ouders u genoemd willen worden dan moet dat kunnen en mogen ze wat mij betreft jij tegen mij of mijn kinderen zeggen. Maar wel op een normale manier. Je (klein)kinderen zijn niet de hond die je commando's kunt geven met 1of 2 woorden.
En slecht ter been zijnde oma kan gerust aan haar kleinkind dat zeer mobiel is vragen of hij de gevallen vork even opraapt en dan zou ze in mijn ogen moeten zeggen: Piet wil jij de vork even oprapen in plaats van Piet aankijken, wijzen naar de vork en raap op "blaffen"
Als je zelf met respect behandeld wilt worden dan ga je op zijn minst normaal om met je kinderen en kleinkinderen.
Bakblik schreef op 01-08-2021 om 10:21:
Ik denk dat ik "mijn frustratie" over het u moeten zeggen zeker heb overgebracht op mijn kinderen. Onderweg naar opa en oma deden we van jongs af aan altijd een lesje "hoe heurt het eigenlijk".
Alles om te voorkomen dat we, amper over de drempel, en preek kregen waar de honden heb brood van lusten.
Getuige zijn van een tierende oma leek mij voor de kinderen traumatischer dan een lesje gewenste omgangsvormen in de auto.
Overigens zuur ik niet in het kamp dat ouderen en kinderen gelijk zijn. Als (groot)ouders u genoemd willen worden dan moet dat kunnen en mogen ze wat mij betreft jij tegen mij of mijn kinderen zeggen. Maar wel op een normale manier. Je (klein)kinderen zijn niet de hond die je commando's kunt geven met 1of 2 woorden.
En slecht ter been zijnde oma kan gerust aan haar kleinkind dat zeer mobiel is vragen of hij de gevallen vork even opraapt en dan zou ze in mijn ogen moeten zeggen: Piet wil jij de vork even oprapen in plaats van Piet aankijken, wijzen naar de vork en raap op "blaffen"
Als je zelf met respect behandeld wilt worden dan ga je op zijn minst normaal om met je kinderen en kleinkinderen.
Maar dit gedrag heeft in principe niks met u zeggen te maken.
Dat gedrag voedt wel mijn frustratie over het u moeten zeggen vanwege het respect dat dat uitstraalt.
Als je dan zo vastgeroest zit in het respectvol benaderd willen worden en zelf ook (in mijn ogen teveel) respect hebt en betoont voor de dokter, de pastoor en oom agent komt het op mij zo respectloos over om kinderen en kleinkinderen te behandelen als voetveeg.
Ik weet het, frustratie die bij mij komt bovendrijven als er over het woord u gediscussieerd wordt.
Edit: frustratie die ik niet met betrokkenen kan bespreken en daarom gebruik ik dit topic als uitlaatklep.
Ik snap het ergens wel. Tegelijk denk ik “laat los, dat scheelt jou en je kids een hoop gedoe’.
NaomiCannibal schreef op 30-07-2021 om 22:37:
[..]
En daarom is het dus ideaal dat je zelf kan bepalen tegen wie je u zegt. Ik heb het vooral bij mannen die pak ‘m beet 15 jaar ouder zijn. Van die ‘entitled’ witte mannen die overal net iets teveel ruimte innemen. Ik stel me heel bewust als gelijke op door ‘je’ te zeggen. En dat is puur voor mijn gevoel. Ik vind dat heel prettig.
😀
Ik denk dat ik zo’n soort man ben (zie avatar).
En “je” is bij mij helemaal prima.
In mijn werk spreek ik klanten en auditees (mensen die door mij geaudit worden) altijd met “u” aan, ook (of zelfs zeker) de monteur en vrachtwagenchauffeur. Niet om afstand te creëren, maar uit respect.
ik vind het nogal aanmatigend om vanuit mijn positie op dat moment iemand met een lagere hiërarchie in een organisatie maar meteen te tutoyeren.
Dan plaats ik me als auditor meteen boven iemand (gevoelsmatig) en dat wil ik niet. Vaak ga je dan vrij snel in het gesprek tutoyeren, maar dat moet dan wel wederzijds.
Privé laat ik het van de situatie afhangen.
Wanneer ik als klant ergens binnenkom vind ik het doorgaans wel oké om met “u” aangesproken te worden, ik stel best prijs op enige formaliteit. Maar dat kan gaandeweg het gesprek ook prima “jij” worden.
Wat ik vreselijk vind: enige tijd terug is mijn petekind begonnen om “u” tegen me te zeggen en ik krijg het er niet uit (hij is 10). Volgens zijn moeder doet ie dat sinds enige tijd tegen alle oudere mensen, behalve zijn moeder, dus hopelijk is het een fase. Hij spreekt me wel bij mijn voornaam aan, dat dan weer wel.
Herfstappeltaart schreef op 31-07-2021 om 12:29:
[..]
Ik weet nog dat mijn moeder haar buurvrouw van dezelfde leeftijd alle dertig jaar dat ze er naast woonde met U en mevrouw heeft aangesproken. Bij de voornaam noemen was toen ook nog niet zo ingeburgerd als nu.
Mijn oma ook (was uit 1905).
40 jaar goed bevriend geweest met de buurvrouw en elkaar altijd aan blijven spreken met mevrouw Jansen en mevrouw Pietersen (niet de echte namen).