Bizarre situaties rondom overlijdens en uitvaarten

Mijn vader was overleden. Nadrukkelijke wens: hij wilde niet dat mensen naar zijn dode lichaam zouden komen kijken. Kerngezin was uitgezonderd. Na het overlijden stond mijn moeder erop dat de (dementerende) bewoners van het verzorgingshuis (waar vader nog geen jaar verbleef en zich absoluut niet thuisvoelde) wél naar hem konden komen kijken, maar zijn eigen broer niet. Ik vond dat niet kunnen van mijn moeder: of niemand, zoals vader het had gewild, of als zij beslist dat er ineens toch mensen mogen kijken, dan op z'n minst de bloedeigen broer die niet alleen broer maar ook beste vriend was. Maar moeder had ruzie met die broer (haar zwager). Ik heb daar even een punt van gemaakt door te zeggen dat ik het niet vond kunnen, maar dat ze het verder zelf moest beslissen, zij was immers de echtgenote. Dat werd me niet in dank afgenomen. Dagen later begreep ik dat moeder toch bijgedraaid was, broer (mijn oom) heeft dus toch afscheid mogen nemen van mijn vader. Ze was echter te boos om het mij te vertellen.

Dag van de uitvaart was bijzonder kil. In de avond, op het tijdstip dat vader gecremeerd zou worden, zat moeder te proosten met mijn sibling en diens partner plus nog wat siblings van moeder in de ene hoek van de kamer. Ik zat met man en wat anderen in de andere hoek van de kamer. Andere mensen vroegen ook al waarom moeder ons daar niet bij betrok. Wij vonden het ook vreemd...

Mijn sibling had vooraf gekookt (zodat dat die avond niet meer hoefde) maar dat was voor 5 personen berekend. Op de avond zelf nodigden ze nog allerlei mensen uit, we konden wel delen want iedereen had al genoeg hapjes gehad. Nouja, man en ik niet, want wij waren toen de hapjes rondgingen onze zoon in slaap aan het sussen. Daarna waren de hapjes op. Wij hadden dus flinke trek. Het eten zou inmiddels ook veel te laat worden voor ons (ivm reistijd naar huis). Uiteindelijk zijn we door de McDrive gegaan. Ik vond het heel wrang, mijn vader had een grote hekel aan de Mc... 
Fast forward naar het heden: er is amper contact tussen moeder en mij. Ook amper contact tussen sibling en mij. Op de eerste sterfdag was een herdenkingsfeestje georganiseerd, ik was er niet eens voor uitgenodigd, kwam er die avond via de familie-app achter... Verder heeft iedereen het op die app constant over wat een leuke familie we zijn... 

Heftig Afrodite

Een vriendin van mijn man was overleden, ze was een klein jaar ziek geweest en haar overlijden zat er aan te komen. Ik kende haar ook via mijn man. Ze was een heel hartelijke en warme vrouw. Ze is op een dinsdag overleden. De uitvaart was op vrijdag al (zo weinig tijd ertussen heb ik zelf niet eerder en sindsdien ook niet weer meegemaakt) en de dienst in het crematorium duurde exact een half uur. Het was een vreselijk kille dienst, die totaal niet bij haar warme persoonlijkheid zoals wij die kenden, paste. Na de dienst was er exact een half uur koffie en thee. Ik had mijn laatste slok (van de drie slokken die erin zaten) nog niet eens op toen wij al naar buiten werden gedirigeerd omdat de volgende groep kwam. Stond iedereen daar nog buiten, overrompeld door zo veel kilte en haast. Haar beste vriendin was er ook naar van. Weduwnaar zei nog tegen mijn man: ik ga nu eens lekker van mijn vrijheid genieten, ik ga niet de rouwende weduwnaar uithangen hoor. We zijn nooit meer bij hem geweest…

Mijn eigen kind was een jaar of 8 denk ik, toen een buurman overleed. Kind had nog niet eerder een uitvaart meegemaakt en kende de beste man ook niet echt. Maar toen wij zeiden dat we naar de begrafenis gingen, wilde hij ook mee. Reden was dat wel eens wilde zien hoe dat ging en hoe diep zo’n graf eruit ziet…oké, dus hij ging mee en heeft keurig netjes de hele dienst geduldig uitgezeten, en daarna dan (eindelijk) door naar de begraafplaats. Na de ceremonie aldaar waren wij gelukkig de allerlaatsten die langs het graf de begraafplaats afliepen. Zoon wierp een uitgebreide blik in het nog open graf en riep uit ‘zooo, dat is diep!’ Heel blij dat de allernaaste familie dit niet heeft meekregen…nu zaten zowel buurman als buurvrouw tijdens hun werkzame leven in het basisonderwijs, dus ik denk dat ze het wel hadden begrepen, maar toch…

madee schreef op 09-06-2025 om 11:22:

Weduwnaar zei nog tegen mijn man: ik ga nu eens lekker van mijn vrijheid genieten, ik ga niet de rouwende weduwnaar uithangen hoor. 

Wauw  dat is wel heel ongevoelig. Dat je het zo voelt als je vrouw overlijdt klinkt al vrij harteloos, maar goed, je kan niet in andermans huwelijk kijken en wie weet wat ze hebben meegemaakt. Maar als je dat dan hardop zégt, dan heb je wel een raar schroefje los hoor. 

Hadden ze een slecht huwelijk, en/of was het een botte hork met als motto "eerlijkheid is goed en ik zeg wat ik denk"? 

Ginevra schreef op 09-06-2025 om 12:23:

[..]

Wauw dat is wel heel ongevoelig. Dat je het zo voelt als je vrouw overlijdt klinkt al vrij harteloos, maar goed, je kan niet in andermans huwelijk kijken en wie weet wat ze hebben meegemaakt. Maar als je dat dan hardop zégt, dan heb je wel een raar schroefje los hoor.

Hadden ze een slecht huwelijk, en/of was het een botte hork met als motto "eerlijkheid is goed en ik zeg wat ik denk"?

Wij gingen wel twijfelen aan hun goede huwelijk, zij was altijd wel vol liefde en genegenheid over hem als het ter sprake kwam. Wij vinden hem sindsdien een botte hork.

Ginevra schreef op 09-06-2025 om 12:23:

[..]

Wauw dat is wel heel ongevoelig. Dat je het zo voelt als je vrouw overlijdt klinkt al vrij harteloos, maar goed, je kan niet in andermans huwelijk kijken en wie weet wat ze hebben meegemaakt. Maar als je dat dan hardop zégt, dan heb je wel een raar schroefje los hoor.

Hadden ze een slecht huwelijk, en/of was het een botte hork met als motto "eerlijkheid is goed en ik zeg wat ik denk"?

Je zegt zoiets niet hardop! Het is stuitend!

Wat een idioot volk loopt er toch rond. Stap dan niet in een relatie of gezin, als je zó weinig gevoel voor een ander kunt opbrengen. 
En misschien is er in het leven van die mensen wel van alles gebeurd dat ze zo emotioneel arm zijn, maar dat je dat zelfs hardop uitroept, daar kan ik maar moeilijk bij. 

Ginevra schreef op 09-06-2025 om 12:23:

[..]

Wauw dat is wel heel ongevoelig. Dat je het zo voelt als je vrouw overlijdt klinkt al vrij harteloos, maar goed, je kan niet in andermans huwelijk kijken en wie weet wat ze hebben meegemaakt. Maar als je dat dan hardop zégt, dan heb je wel een raar schroefje los hoor.

Ik vind dat je dat als buitenstaander niet zo over kunt oordelen. Het overlijden was nog zo vers, misschien heeft het een en ander nog niet goed in kunnen dalen. En als z'n vrouw herhaaldelijk tegen hem gezegd heeft dat hij geen rouwende weduwnaar moet worden, en door moet gaan met z'n leven, kan het dat hij dat op zo'n moment op de automatische piloot herhaalt.

En ik ken ik genoeg warme mensen die vaak gezegd hebben dat er van hun uitvaart niet te veel heisa gemaakt moet worden,  en dat het niet te veel mag kosten. En als zij normaal alle feestjes enzo regelt kan een man die het nu opeens zelf moet doen, met verdriet en tijdsdruk, wel eens op deze manier uitpakken. 

En misschien is daar hier helemaal geen sprake van. Maar als buitenstaander vind ik daarom niet gepast om zo hard te reageren. 

Wat heftig, Casandra en afrodite, je eigen ouders... niet goed gewoon. Ik krijg buikpijn als ik het lees.

Marty1984 schreef op 25-08-2021 om 22:00:

Hier ontaardt werkelijke élke koffietafel (na de begrafenis) in een soort familie-feestje met hapjes en champagne of cava. Ik gok dat sommige externen het een "nogal vreemd gegeven" vinden om er een soort van receptie van te maken.

Een soort receptie is best normaal, minus de alcohol dan. Maar je ziet bij een begrafenis vaak wat mensen die je eigenlijk zelden ziet, dus is het soms meer een reünie, waar dus best een beetje vrolijkheid kan heersen. (Wanneer de overledene op een mooie hoge leeftijd uit het leven is gestapt dan.)

Tijdens de uitvaart van mijn schoonouder werd er stilgestaan bij memorabele momenten en hier en daar wat positiefs gedeeld over de kinderen en zwager werd ook nog genoemd. De kleinkinderen en ik werden niet bij naam genoemd.
Zowel mijn schoonzus als mijn man konden alleen benoemen dat schoonouder een trotse grootouder was geweest. Naar buiten toe werd er altijd heel positief gepraat over de kleinkinderen, wat ze deden voor school en studie maar naar de kleinkinderen zelf was er alleen maar negatieviteit, waarbij dan altijd commentaar was dat ik ze zo slecht had opgevoed.
Wij vonden het prima zo. Mijn kinderen hebben geen positieve herinneringen aan de grootouder.
Tijdens zo'n uitvaart is het toch een beetje over de doden niets dan goeds en steeds benoemen dat de grootouder altijd boos was is ook niet leuk voor de nabestaanden die van dit hele aspect niets wisten.

In de weken na de uitvaart sprak ik sommige mensen die erbij waren geweest nog eens privé en die benoemden het allemaal. Of ik het niet erg vond dat ik en de kleinkinderen helemaal niet genoemd werden in de levensloop en het in memoriam.
Nee dat was niet erg en met het overlijden van deze persoon kwam er voor de partner, de kinderen en de kleinkinderen weer een stukje vrijheid/eigen leven terug waar we een jaar na dato weer intens van genieten.  Er hoeft niet meer verzorgd te worden, de achtergebleven schoonouder kan weer dingen ondernemen zonder schuldgevoel. 

Het is echt een beetje schoon/grootouder is dood, Hoera Hoera Hoera. Volgens velen respectloos maar zo voelt het echt.