(N)ooit in het ziekenhuis gelegen ?
Wat doet het met je?
Verandert een ziekenhuisopname je kijk op het leven?
En de mensen om je heen, merk je verschil of ze er zelf al dan niet ervaring mee hebben?
mijn eerste ziekenhuisopname was voor een kleine ingreep. Ik was vooral onder de indruk van een voormalige klasgenote die toen daar werkte en hoe druk ze was. Procedure zelf viel mee, geen last van narcose.
Daarna tweemaal een bevalling, de ene heel voorspoedig, denk er met een prettig gevoel terug. De tweede een enorme tegenvaller, ik herinner me hoe eenzaam en machteloos ik me voelde.
Redelijk recent een zware operatie en na complicaties een tweede opname. Allemaal goed afgelopen maar het voelde intens.
Geweldig dat er ziekenhuizen zijn, maar brr, ik hoop dat een volgende keer in de verre toekomst ligt.
absor schreef op 06-01-2022 om 19:31:
[..]
Kunnen we eindelijk thuiswerken😂🥳
😂😂😂
Ik ben 1x in het ziekenhuis opgenomen geweest, dat was na een operatie en voor 1 nacht. Ik deelde de kamer met een andere vrouw, dat was voor mij oke, maar ik was ook nog totaal versuft door de narcose.
redbulletje schreef op 06-01-2022 om 19:30:
[..]
Daar zou ik toch minder moeite mee hebben dan met gezichten. M'n moeder lag vlak na haar hersenbloeding in een 1pk met camera en dat was niet storend.
Ik heb 1 nachtje aan de extra bewaking gelegen en daar hing inderdaad een camera in een éénpersoonskamer.
De volgende ochtend mocht ik terug naar de ‘normale’ verpleegafdeling. Ik wilde me even wassen voordat ik mijn eigen kleding weer aantrok (lag nog in dat nare operatieding) maar mocht nog niet douchen. Ze hádden daar ook geen douche (?).
Komt de ochtenddienst mij helpen maar ik doe graag alles zelf. Ik zei: “ik wil graag alleen zijn en doe je de deur even achter je dicht” hahaha terwijl die camera daar dus gewoon hing, bedacht ik later pas, beetje duf van de narcose nog 
.
Peen schreef op 06-01-2022 om 19:32:
[..]
Ik heb geen moeite met op een zaal liggen, dat zal het verschil zijn. Met een camera zou ik me niet zo prettig voelen.
Brrr, ik ook niet. Maar op de hartbewaking hebben we dat wel gehad icm telemetrie
Ik heb als puber 2 keer op zaal gelegen, een keer voor een nacht. Later nog 2 keer een paar nachten door bevallingen een eigen kamer en nog 2 keer een dagbehandeling. En nog 2 keer met kind op een privekamer overnacht).
Heeft mijn leven niet veranderd, dat lees ik verder niet terug. Ben benieuwd ts waarom het je leven zou veranderen? (Dat de oorzaak voor de opname je leven kan veranderen snap ik wel)
Ach - ‘je leven veranderen ‘ is een wat te zwaar aangezette zin, vind ik bij nader inzien ook. Maar ik had voor m’n ziekenhuisopnames niet eerder beleefd me zo alleen en hulpeloos te voelen. ‘Overgenomen’ door de gang van zaken in zo’n zorginstelling.
En sinds die ervaring leef ik anders mee met mensen die er verblijven.
Misschien had ik er ook moeten werken, dan beleef je weer een andere kant van het verhaal.
Hier 2x meerdere dagen opgenomen geweest
Eerste keer na bevalling, met 2 andere vrouwen op een kamer waarvan er 1 altijd 's avonds laat ging bellen met haar man.
Was voor de tijd van Whats app. Dan ging ze fluisteren: Schatje heb je er wel aan gedacht om voor morgen 3 bammetjes te smeren? Wat zit er op? O w zou je niet iets gezonds er op doen? Ga je wel zo je bed in? Verslaap je je morgen niet?
Grrr
De ander was best aardig maar had lang haar, gaat ze de douche in, komt ze er weer uit, had ze opeens kort haar: Ja ze ze, heb net even lekker mijn haar geknipt.
Ook best bijzonder
Jaar of 6 geleden ook een meerdaagse opname, lag op 2 persoonskamer. Aardige vrouw, maar praten, praten, praten. Van 's ochtends vroeg totdat we gingen slapen.
Harde stem. En 's nachts snurkte ze. Ook zo hard. Ik kreeg oordoppen van de verpleging maar alle geluid kwam er dwars door heen.
Ook vervelend als het bezoek kwam en ik zat even op toilet, ze op mijn bed waren gaan zitten.. vind ik niet fris
Binnenkort mag ik weer: ik neem mee: Oortjes, zoute tuc en zoet snoep
Die nieuwsgierige mensen heb ik ook niks mee, is soms ook bij de huisarts. Zit je te wachten, scharrelt er een oud vrouwtje naar binnen en begint direct met: Waar komt u voor? Zeg ik: Ow voor wat vervelende dingetjes. Dat was genoeg, daarna ging het over haar kwaaltjes.
Ene oor in, andere uit
Wilgenkatje- schreef op 07-01-2022 om 11:29:
Ach - ‘je leven veranderen ‘ is een wat te zwaar aangezette zin, vind ik bij nader inzien ook. Maar ik had voor m’n ziekenhuisopnames niet eerder beleefd me zo alleen en hulpeloos te voelen. ‘Overgenomen’ door de gang van zaken in zo’n zorginstelling.
En sinds die ervaring leef ik anders mee met mensen die er verblijven.
Misschien had ik er ook moeten werken, dan beleef je weer een andere kant van het verhaal.
Overgenomen door vond ik echt heerlijk. Eindelijk mensen die er verstand van hebben die serieus gingen kijken wat er aan de hand was en überhaupt het feit dat ik in het ziekenhuis lag was voor anderen (mijn werk bv) reden om mijn ziek zijn ook serieus te nemen. Ik vond het ongelofelijk chill. Ik hoefde gewoon he-le-maal niks.
Ik vond het heerlijk in het ziekenhuis. Ik had wel door dat ik de weken ervoor heel langzaam steeds zieker werd en toen ik uiteindelijk met de ambulance naar het ziekenhuis mocht was ik heel blij. Ik kreeg natuurlijk ook morfine en dat zal ook zeker een rol gespeeld hebben. Ik voelde me veilig, goed verzorgd en opgelucht. Ik lag op zaal en nu moet ik niet denken aan het gebrek aan privacy, maar zelfs dat kon mij niet schelen.
Ik kon overigens wel zelf naar de toilet en douchen e.d.
Het heeft heel veel indruk op mij gemaakt, ze hebben mijn leven gered.
Elaine68 schreef op 17-02-2022 om 20:45:
Ik vond het heerlijk in het ziekenhuis. Ik had wel door dat ik de weken ervoor heel langzaam steeds zieker werd en toen ik uiteindelijk met de ambulance naar het ziekenhuis mocht was ik heel blij. Ik kreeg natuurlijk ook morfine en dat zal ook zeker een rol gespeeld hebben. Ik voelde me veilig, goed verzorgd en opgelucht. Ik lag op zaal en nu moet ik niet denken aan het gebrek aan privacy, maar zelfs dat kon mij niet schelen.
Ik kon overigens wel zelf naar de toilet en douchen e.d.
Het heeft heel veel indruk op mij gemaakt, ze hebben mijn leven gered.
Ja dat was het. Het voelde heel veilig.
Twee keer, een keer met hoge spoed geopereerd (buitenbaarmoederlijke zwangerschap) en later na een keizersnede.
Ik voelde me heel veilig en ontzettend goed verzorgd. Een verpleegkundige die na mijn bbz operatie 's ochtends vroeg bij me kwam zitten, geduldig mijn hand vasthield terwijl ik huilend mijn verhaal deed. Je voelt je zo alleen op zo'n moment...
Na mijn keizersnede was het een echte bubbel waar ik in leefde. Ik voelde mij heel snel heel vertrouwd met de verpleegkundigen, het was ook echt even een shock toen ik naar huis mocht en in de rolstoel in de hal zat te wachten op mijn man met de auto. Dat felle licht, al die mensen, die prikkels...
Het is wel 'loslaten' en je overgeven maar als je gewoon echt even niets of weinig kunt kan zal dat ook meer vanzelf gaan denk ik.
Het slapen was alleen ontzettend ruk maar dat is bij mij altijd 'moeilijk' en met al die bliepjes, alarmen die afgaan en andere patiënten werd het er niet beter op.
Ergens in de jaren 80 kaakspoeling
In 1993 mijn blindedarm eruit(Duits ziekenhuis)
In 2000 kijkoperatie van rechterknie
In 2001 operatie aan rechterpols.
Moet het perse lang verblijf zijn of mag dagopname ook. Blindedarm en pols was lang, nou ja blindedarm was toen 10 dagen en pols 4 dagen. De andere dagopname
HarleyQuin schreef op 19-02-2022 om 03:38:
Ergens in de jaren 80 kaakspoeling
In 1993 mijn blindedarm eruit(Duits ziekenhuis)
In 2000 kijkoperatie van rechterknie
In 2001 operatie aan rechterpols.
Moet het perse lang verblijf zijn of mag dagopname ook. Blindedarm en pols was lang, nou ja blindedarm was toen 10 dagen en pols 4 dagen. De andere dagopname
Dagopname zie ik zelf niet als ‘in het ziekenhuis gelegen’.
Eerste keer was meteen de ergste keer. Dat was in Griekenland, met een gecompliceerde beenbreuk. Lag op zaal met vrouwen die geen woord Engels spraken. Ook niet alle verpleegkundigen spraken Engels. Had daar geen gordijnen en kon/mocht de eerste dagen niet naar het toilet... Heb er een week gelegen. Is ook inmiddels al zo'n 30 jaar geleden dus ver voor het mobiele tijdperk dus contact met thuis was ook niet mogelijk. Mijn man mocht wel de hele dag bij me.
Tweede keer was een jaar later, dagopname voor een operatie aan hetzelfde been, geen herinnering aan eigenlijk.
Derde keer was voor verwijdering van mijn galblaas. Moest 1 nachtje blijven. De dame naast me had ontzettend veel pijn en hield de hele zaal wakker 's nachts maar dat was voor haar vervelender dan voor de rest van de zaal denk ik dan maar.
Vierde keer was voor inleiding en ten slotte keizersnede. In totaal 10 dagen daar gelegen maar na de bevalling op een privekamer, da's standaard bij tweelingen, dat was wel erg fijn.
Vijfde keer was voor m'n amandelen, moest 1 nachtje blijven.
Zesde keer was met spoed, ik had een dubbele longembolie en was ontzettend benauwd. Ik weet nog heel goed hoe fijn ik het vond toen ik zuurstof kreeg toegediend. Moest toen 6 dagen blijven, op een rustige zaal godzijdank.
Daarna nog 2 x een dagopname gehad voor 2 kleine ingrepen, stelde niet veel voor.
Misschien omdat die eerste keer in Griekenland zo erg was, heb ik de andere keren nooit als naar ervaren.
Mevrouw75 schreef op 17-02-2022 om 20:21:
[..]
Overgenomen door vond ik echt heerlijk. Eindelijk mensen die er verstand van hebben die serieus gingen kijken wat er aan de hand was en überhaupt het feit dat ik in het ziekenhuis lag was voor anderen (mijn werk bv) reden om mijn ziek zijn ook serieus te nemen. Ik vond het ongelofelijk chill. Ik hoefde gewoon he-le-maal niks.
Herkenbaar! Dat gevoel had ik ook.
2x in het ziekenhuis verbleven en een aantal keer voor een dagopname. De 1 keer overnachten had ik een kamer alleen en de 2e keer op een 4x persoonskamer. De 2e keer had ik zoveel pijn dat ik helemaal verdoofd was door oxycodon en andere pijnstillers. Maar het feit dat ik daar gewoon mocht liggen en niks hoefde te doen of te denken vond ik echt heerlijk! Wilde het liefst ook geen bezoek maar gewoon met rust gelaten worden. Bezoek had toch niks aan mij want viel steeds weg door de medicatie 🤭