Leven met pijn, kletsend het jaar door.
Een (redelijk) vast groepje forummers, dat pijn heeft door verschillende oorzaken, praat hier al enige tijd met elkaar over het wel en wee van het leven met pijn. Maar ook over andere dingen: wat we zoal doen, ons gezin en werk.
Iedereen is welkom om mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
Nieuwe regel: Ga geen sorry zeggen voor je bericht, ga niet zeggen dat je klaagt. Klagen doen we geen van allen, wel even lekker van ons afschrijven.
Toevoeging verwijderd door moderator ivm in strijd met huisregels.
Casandra schreef op 30-03-2025 om 21:22:
Ha ja ! Zo ben ik ook opgevoed. Gevolg nu dood versleten. Nee , als ik het zou kunnen overdoen, ik zou niet meer zo hard werken.
56? Jij bent nog een piepkuiken 😁
🤣 zo voel ik me niet hoor....
Dochters zaak is misbruik. We hopen dat hij flink gestraft wordt. Heeft een behoorlijke impact op haar . ( en ons als ouders )
sterkte bij de operatie straks, Lientje! En ook voor morgen, als de uitspraak komt. Het zal jullie hopelijk wat rust brengen en kan de verwerking beginnen.
Cassandra, de pijn komt uit mijn rug. Ik heb 7 wervelbreuken gehad, door de behandeling tegen leukemie. De afgelopen jaren heb ik allerlei therapieën gehad, zowel in de reguliere als alternatieve hoek. Niets heeft écht geholpen. Dit is, voor mij, het laatste wat ik ga doen. Helpt dit ook niet,dan zal ik moeten accepteren dat dit het is.
Merk je überhaupt al iets Picunia.? Heb je het idee dat het iets gaat doen of is het toch meer van : dan heb ik in elk geval alles geprobeerd?
Avondeten staat klaar. Nu nog even een paar uur te klussen. Dan douchen en dan gaan we maar zien wat de middag brengt en hoe het gaat. Laat het maar over me heen komen. Wel heel slecht geslapen, veel gedroomd en veel wakker. Maar gelukkig tijd genoeg om uit te rusten deze week.
Welkom Cassandra. Heftig zeg, op zo'n jonge leeftijd al zulke slijtage. Ik snap dat je daar even van schrikt. Heel veel sterkte! Hopelijk dat de pijnbehandelingen wat verlichting kunnen geven.
Ik schrijf mee omdat ik neurologische aandoeningen aan mijn wervelkolom (lumbaal en cervicaal) heb, met verstrekkende gevolgen. Ik heb dus, naast chronische pijn, ook mobiliteitsbeperkingen en beperkingen in functionaliteit (motorisch o.a.). En chronische migraine.
Ik kom net van de pijnpoli, weer een zenuwblokkade gehad. Zoals de arts al zei: "u kent het trucje inmiddels wel". Ik heb me nog keurig laten rijden, maar ik ga zo nog wel zelf weg. De hobby trekt en dat iets is tijdgebonden 
@Lientje, sterkte vandaag!
@Picunia, kun je bij de psycholoog ook aangeven wat je vaag vindt? Wel fijn dat je verder een positief gevoel hebt bij de revalidatie!
Goedemorgen allemaal
Wat zijn jullie er vroeg bij zeg . ‘s morgens kan ik moeilijk schrijven. De medicijnen moeten eerst werken want ik voel mij in het begin van de dag altijd gebroken.
Lientje
Sterkte vandaag. Het komt goed hoor.
Wat dochter is overkomen, ik heb er geen woorden voor. Streng straffen zouden ze moeten doen!
Picunia
Ik hoop voor je dat deze therapie iets doet. Een mens probeert veel , alles , om toch maar beter te worden.
Ik heb ook jarenlang alles geprobeerd en ik ging alleen maar achteruit.
Veel sterkte!
Alcedo
Wat erg wat jij allemaal al hebt doorstaan. Door de jaren heen las ik af en toe op dit topic maar ik schreef nooit mee. Dus ik weet dat jij ook al verschillende operaties achter de rug hebt. Of beter gezegd aan de rug.
ik leef echt met je mee. Jij bent nog erg jong hé? Ik denk 36 ?
Ik prijs mij gelukkig dat toen ik jong was ik niets mankeerde.
voor jou ook veel sterkte!
Gisteren ben ik het begin van dit topic beginnen lezen. Wat schreven er toen veel mensen mee! Ergens begrijp ik het wel dat dat nu niet meer zo is. In het begin weet iedereen iets te vertellen. Maar iedereen met deze problemen hun wereld is denk ik klein. De mijne althans wel. Dus wat moet je na een tijdje nog schrijven?
Ik merk bijvoorbeeld dat het voor Lientje een soort van dagboek is geworden. Maar jouw wereld is niet klein, doordat jij wel nog in staat bent om te werken. Ik zeg niet dat dat gemakkelijk is, maar je doet het wel.
Ook is het ergens pijnlijk om erover te praten en te lezen.
Vandaag ga ik nog wat verder lezen,maar niet 300 pagina’s, dat is wat teveel. Ik zit nu op pagina 13.
Voor mensen die idd afgekeurd zijn of niet meer kunnen werken kan ik me zo voorstellen dat het moeilijk is te lezen wat ik nog allemaal kan en doe. Kan mijn pijn enigzins onder controle houden met de hele dag door pijnstilling. Maar het breekt me vaak in de avond en nacht op. Echter ben ik te " goed " om afgekeurd te worden en is chronisch pijn niet meetbaar. Dus ik moet wel werken. Verder heb ik een veeleisende echtgenoot die ook ernstig ziek is en ook gewoon doorgaat en dat dus ook van mij verwacht. Dat maakt dat ik me soms in allerlei bochten moet wringen om te blijven doorgaan. Af en toe barst de bom flink hier thuis dan ook.
Maar ieder voelt zijn eigen pijn. En dat ik nog kan werken wil natuurlijk niet zeggen dat ik geen pijn heb. Snap wel dat het soms voor jullie lastig is om te lezen.
O , maar dat bedoel ik niet hoor Lientje.
ik bedoel het is in het algemeen lastig om over pijn te schrijven en te lezen.
ik had het dus niet over jou.
Ik lees zelfs graag wat jij nog wel allemaal kan.
Casandra schreef op 31-03-2025 om 12:45:
O , maar dat bedoel ik niet hoor Lientje.
ik bedoel het is in het algemeen lastig om over pijn te schrijven en te lezen.
ik had het dus niet over jou.
Ik lees zelfs graag wat jij nog wel allemaal kan.
Gelukkig. 😅 Begon me al een beetje schuldig te voelen. Ik heb het er verder naast dit topic ook zelden over. Probeer altijd te doen alsof ik een gewoon gezond persoon ben. Vooral op mijn werk. Niemand merkt wat aan me. Ik als ik weer thuis ben wel maar dat terzijde. Haal wel héél véél voldoening uit mijn werk , hoewel het echt regelmatig behoorlijk pittig is. Mijn zelfvertrouwen is verdrievoudigd sinds ik hier werk 
Ook niet geheel onbelangrijk. De beslissing me te laten omscholen op mijn 50ste is de beste beslissing in mijn leven geweest.
Een paar dagen geleden heeft man het hele huis gepoetst. Dat was teveel. We lopen nu met zijn tweetjes gebukt van de pijn. Dat is niet de eerste keer dat hem dat overkomt. Ik zeg dan altijd: welkom, in mijn wereld. Gelukkig is het bij hem na een paar dagen voorbij.
Ik zou zo graag eens gaan wandelen. De beentjes eens strekken. Maar ik vrees dat het niet zal gaan. Ik ben erg beschaamd om over de straat te strompelen. In het verleden kreeg ik daar nare reacties op. Leedvermaak, minachting. En dan de opmerkingen, stel je niet zo aan, loop recht . In stilte vervloek ik soms zulke mensen. Dan denk ik heel onvriendelijk zal ik maar zeggen.
We hebben geprobeerd te wandelen. We zijn niet verder gekomen dan een eindje in de straat. Man kon niet meer. Bij mij ging het wel ,maar man kon geen stap verder. Even gewacht en dan naar huis gesukkeld 😁
Hij was er serieus van aangedaan. Hoe kon dat? Hoe, hoe? Vragen,vragen😁
Lientje, ik merk nog niet echt verschil, maar dat kan denk ik ook nog niet. De eerste drie weken waren vooral onderzoekend waar ik het meest bij gebaat ben. Vanaf nu begint het echte werk!
Alcedo, die blokkade zit er maar weer in! Blijft die blokkade zijn werk wel doen of kan dit nog veranderen? Veel plezier bij je hobby, doe voorzichtig!
Cassandra, wat akelig, zeg! Heeft jouw man ook fysieke problemen, dat het poetsen en wandelen teveel voor hem waren? Wel jammer dat je je schaamt om te lopen. Heb je wel hulpmiddelen (zoals wandelstok of rollator), om het lopen makkelijker te maken. Toen ik een periode niet (goed) kon lopen, en eerst in een rolstoel zat en later gebruik maakte van een rollator, gingen we vaak met de auto naar een bos of park. Door de week kom je daar weinig mensen tegen en het loopt zoveel leuker dan in een straat. Misschien een tip voor jullie? Maar pas als man weer is opgeknapt lijkt me.
V.w.b. Lientje’s dadendrang: ik bewonder die, al zie ik hoeveel het haar kost om alle ballen in de lucht te houden. Ik zou het haar gunnen (ja, jou Lientje), dat het wat minder kon. Maar ze maakt hier haar eigen keuzes in, net als wij allemaal.
Picunia, nee hoor, man heeft geen fysieke problemen. Gewoon teveel gedaan. Eén keertje per jaar schiet het dan in zijn rug.
Ik heb inderdaad een wandelstok. Maar echt helpend is dat niet. Meestal heb ik helaas zoveel pijn dat ik gewoonweg niet kán stappen.
Net als jullie gaan we vaak met de auto naar een park om te wandelen.
Casandra schreef op 31-03-2025 om 15:06:
Een paar dagen geleden heeft man het hele huis gepoetst. Dat was teveel. We lopen nu met zijn tweetjes gebukt van de pijn. Dat is niet de eerste keer dat hem dat overkomt. Ik zeg dan altijd: welkom, in mijn wereld. Gelukkig is het bij hem na een paar dagen voorbij.
Ik zou zo graag eens gaan wandelen. De beentjes eens strekken. Maar ik vrees dat het niet zal gaan. Ik ben erg beschaamd om over de straat te strompelen. In het verleden kreeg ik daar nare reacties op. Leedvermaak, minachting. En dan de opmerkingen, stel je niet zo aan, loop recht . In stilte vervloek ik soms zulke mensen. Dan denk ik heel onvriendelijk zal ik maar zeggen.
Jeetje wat gemeen Casandra. In wat voor buurt woon jij? Hier ( dorpje) zouden we vragen: gaat t wel met u?