Leven met pijn, kletsend het jaar door.
Een (redelijk) vast groepje forummers, dat pijn heeft door verschillende oorzaken, praat hier al enige tijd met elkaar over het wel en wee van het leven met pijn. Maar ook over andere dingen: wat we zoal doen, ons gezin en werk.
Iedereen is welkom om mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
Nieuwe regel: Ga geen sorry zeggen voor je bericht, ga niet zeggen dat je klaagt. Klagen doen we geen van allen, wel even lekker van ons afschrijven.
Toevoeging verwijderd door moderator ivm in strijd met huisregels.
Jullie ervaringen in de zorg, Lientje en BroodjeBrie passen bij die van mij. Bijna twintig jaar geleden heb ik ook in de zorg gewerkt. Ik zag (ik werkte op HR) hoe medewerkers onnodig werden gepamperd en als het nodig was keihard werden behandeld. Ik heb toen besloten om nooit meer in de zorg te gaan werken. Maar het kwam toch weer op mijn pad en ik heb de laatste tien jaar van mijn loopbaan met plezier bij een goede werkgever in de zorg gewerkt. Het kàn wel, hoewel jullie weer het tegendeel bewijzen.
Klopt Picunia, ik zit met deze leidinggevende niet bepaald op 1 lijn. Wat we wel graag willen natuurlijk maar op deze manier gaat dat niet lukken. Toen ik een tijdje geleden al thuiszat had ik een heel fijn gesprek met de arboarts. Uiteindelijk weer besloten aan het werk te gaan, maar ik sta er echt zo dubbel in. Vooral omdat ik in therapie met een intensief traject bezig ben, wat mogelijk nog zwaarder gaat worden. Ik bekijk het maar per dag hoe ik me voel.
Picunia schreef op 06-04-2024 om 16:25:
Ik vond het fantastisch! Ik ben helemaal om. Om 10 uur vertrokken en net weer thuis. 210 kilometer gereden. Onderweg geluncht. Mijn rug heeft zich wonderwel goed gehouden, maar nu wel pijn. Ik heb besloten dat ik vaker met hem mee ga, maar niet elke keer. Als het me steeds zo vergaat als nu, is het erg leuk. Nu even bijkomen.
Wat positief!
Broodjebrie schreef op 07-04-2024 om 11:55:
Klopt Picunia, ik zit met deze leidinggevende niet bepaald op 1 lijn. Wat we wel graag willen natuurlijk maar op deze manier gaat dat niet lukken. Toen ik een tijdje geleden al thuiszat had ik een heel fijn gesprek met de arboarts. Uiteindelijk weer besloten aan het werk te gaan, maar ik sta er echt zo dubbel in. Vooral omdat ik in therapie met een intensief traject bezig ben, wat mogelijk nog zwaarder gaat worden. Ik bekijk het maar per dag hoe ik me voel.
Is een nieuw gesprek met de arboarts (of bedrijfsarts) geen optie?
Alcedo schreef op 07-04-2024 om 12:45:
[..]
Is een nieuw gesprek met de arboarts (of bedrijfsarts) geen optie?
Ja misschien wel inderdaad.. maar ik weet niet of leidinggevende dat wilt.
Broodjebrie schreef op 07-04-2024 om 12:57:
[..]
Ja misschien wel inderdaad.. maar ik weet niet of leidinggevende dat wilt.
Je hebt het recht om een afspraak met de bedrijfsarts te maken. De leidinggevende heeft hier niets over te zeggen. Vraag personeelszaken om een afspraak voor je te maken.
De leidinggevende moet misschien even door de arboarts op de vingers worden getikt. Met deze houding wordt het allemaal niet beter!
Daar heeft de organisatie ook last van, zeker als je door dit gedram (en wat er allemaal bij jou gaande is) helemaal van het padje raakt en écht lange tijd niet meer kunt werken! Ga in gesprek met de arboarts en vertel je leidinggevende, als die moeilijk doet, dat je dit recht hebt en dat je daar behoefte aan hebt. Ik zit me hier plaatsvervangend op te winden. Wat denkt zo iemand wel niet! Je hebt geen ontstoken teennagel (ook al gaat hem/haar dit niet aan)!
Picunia schreef op 07-04-2024 om 15:15:
De leidinggevende moet misschien even door de arboarts op de vingers worden getikt. Met deze houding wordt het allemaal niet beter!
Daar heeft de organisatie ook last van, zeker als je door dit gedram (en wat er allemaal bij jou gaande is) helemaal van het padje raakt en écht lange tijd niet meer kunt werken! Ga in gesprek met de arboarts en vertel je leidinggevende, als die moeilijk doet, dat je dit recht hebt en dat je daar behoefte aan hebt. Ik zit me hier plaatsvervangend op te winden. Wat denkt zo iemand wel niet! Je hebt geen ontstoken teennagel (ook al gaat hem/haar dit niet aan)!
Je hebt gelijk.
Weet ik 😉! Maar nu, lieve BroodjeBrie, wat ga je nu doen?
Picunia schreef op 07-04-2024 om 15:53:
Weet ik 😉! Maar nu, lieve BroodjeBrie, wat ga je nu doen?
Heel hard nadenken. En met mijn therapeut overleggen. Ik sta er zo dubbel in..
Broodjebrie schreef op 07-04-2024 om 17:15:
[..]
Heel hard nadenken. En met mijn therapeut overleggen. Ik sta er zo dubbel in..
Dikke knuffel. Maar wat al gezegd is, je hebt geen toestemming van je leidinggevende nodig om een afspraak te krijgen bij de arbo- of bedrijfsarts.
Dat kan ook via HR geregeld worden en dan hoeft het niet eens langs je leidinggevende.
Maar ik snap het dilemma 
Ik heb morgenmiddag een afspraak met de pijnpoli. Eigenlijk gewoon controle, maar man en ik hebben een aantal dingen die we graag aangepakt zien. Mijn relatie met de pijnpoli is niet per se heel goed, maar ik ben wel van ze afhankelijk helaas. Dus het is best spannend allemaal. Gelukkig gaat man mee.
Sterkte morgen Alcedo!
Broodjebrie, de arboarts kan een goed begin zijn wat betreft tegengas geven Bij dochter hier heeft dit erg goed uitgepakt. Zij had ook veel gedoe met de leidinggevende maar de arboarts heeft dit aangepakt. Nu krijgt ze wel de tijd en de rust om te revalideren.
Hier is mijn " vrije " week ingegaan. Ik ben deze begonnen met te zeggen dat ik vandaag niet wilde koken. Het werd chinees dus. 
Verder draait er een was en heb ik alweer 2 planken leeggeruimd. Kamer en keuken moeten leeg .
Niet slecht na een nacht van 4,5 uur slaap en 8 uur werken. Ik wil eigenlijk nog verder maar denk niet dat dat erg verstandig is
Nog geen half uur later en ik voel het al. Niks meer doen vanavond, pijn begint op te komen. Hopelijk slaap ik vannacht goed en kan ik er morgen stevig tegenaan.