Kanker, klaar met behandelingen. En dan...

De ACT gaat zeker door, joechei! Tijdens de infosessie was het al heel fijn om herkenning te vinden bij de andere deelnemers (allemaal kankerpatienten).

Mijn deeltijds (50%) is verlengd door de huisarts, maandag de bedrijfsarts nog maar ik verwacht geen problemen.

Ivm het definitieve deeltijds werken... ik was overtuigd maar nu begin ik weer te twijfelen. Er zijn een paar interessante opdrachten op mijn pad gekomen. Even afwachten in hoeverre ik dat kan bolwerken aan 50%. Want er gaat op die manier relatief veel tijd verloren aan overhead en meetings natuurlijk.

En wat mss nog meer meespeelt: de situatie in Oekraïne. Waar gaat dat eindigen, wat gaat daar uiteindelijk de impact van zijn, politiek, economisch...? 
Gaan we een zware recessie tegemoet?

Ik heb wat beleggingen, die staan ondertussen aan -6%.
Ik weet dat je het op langere termijn moet bekijken, maar het geeft niet echt een gerust gevoel als je op het punt staat zo´n beslissing te nemen.

(Uiteraad is dit peanuts tegenover wat die mensen te verduren hebben)

Er valt precies niet zoveel te melden hier?

Ik heb mijn eerste sessie ACT gehad, heel interessant. Ik hoop er veel aan te hebben.

Maar nu heb ik een zware ´terugval´ in vermoeidheid 😔
Vorige dinsdag was ik erg moe maar ik had ´s avonds afgesproken met een vriendin om een online kookworkshop te doen. Workshop betaald, ingrediënten gekocht... dus ja, dan zeg je ook niet zomaar af.

Ik ben het nog altijd aan het uitzweten, ik ben precies 2 maand teruggeworpen in de tijd 😥

Slapen, rusten, sporten... het helpt allemaal niet, de tijd moet zijn werk doen. Bummer 😡

Hoi Aliva, ik heb niet zoveel te melden. Ik lees wel steeds mee.

 Zo’n terugval in vermoeidheid heb ik ook wel eens, balen is dat. Ik wil mijn inspanningen om rustig aan te doen wel beloond zien natuurlijk. 

Lastiger wordt het als mijn grens ineens opschuift en ik dan over de grens ben gegaan. Zo word ik huiverig om dingen vast te leggen en het is wel heel “Hollands” om wéken vooraf afspraken te maken. Ik maak ze wel maar net als jij zijn er dingen die je nu eenmaal niet afzegt uit bepaalde overwegingen.

Ik kies soms bewust voor iets waarvan ik al vermoed dat het over de grens is. Ik beschouw het maar net als een sporttraining: tegen de grens trainen en af en toe er overheen met extra rust daarna om overtraining te voorkomen.

Alles kost energie, ook leuke dingen. Ik heb nog nooit ‘energie gekregen van leuke dingen’, daarvoor moet ik toch echt even liggen. De kunst voor mij is om niet alle energie in ‘moetjes’ te stoppen. Daar helpt de ACT enorm bij. Zo kan ik toetsen of mijn energie wel naar voor mij belangrijke dingen gaat. Tijd heb ik genoeg, maar geen energie genoeg, tegenwoordig.

Die therapie zelf heeft me ook veel energie gekost. Vooral het begin, pffft dat was taai voor mij, de eerste opdrachten.

Ik ben benieuwd hoe het jou bevalt, hoe word je daarin begeleid? Die je dat individueel of in een groep?

vervelend dat je ook nog zo kampt met vermoeidheid,  toetie. Hoe lang is je behandeling geleden?

De act is in groep, allemaal oncologische patiënten. Heel fijn om zoveel zaken te herkennen bij elkaar!

Zo, de afgelopen weken waren heel druk op mijn werk.  Leuk druk, dat wel, en het is heel fijn om weer gewoon echt iets zinvols te kunnen bijdragen in zo’n periode, maar in de avonduren had ik niet meer echt puf om nog te typen hier.  
Bij mij gaat het fysiek eigenlijk heel goed.  Ik ben wel iets sneller vermoeid, maar van de drukte van de laatste tijd was ik voor ik ziek werd ook echt wel moe geworden: het verschil is niet zo groot.  Daar heb ik heel veel geluk mee gehad.  De angst dat het terugkomt, blijft wel aanwezig.  Het helpt mij nu wel dat maar gewoon te accepteren; dat werkt eigenlijk beter dan me bezig houden met wat wel of niet helpende gedachten zijn, etc. 
Toetietoover, hoe bedoel je dat, als je grens ineens opschuift? Heb je periodes waarin je die grens ineens eerder bereikt? 

Kersje, hoe is het met je verhuisplannen? En Aliva, al een knoop doorgehakt over je werk? 

wat fijn te horen hoe goed het met je gaat, Agen! Je doet dat goed.
Dat geeft de burger moed 🙂

Dit weekend heb ik eindelijk het gevoel weer ´boven water´ te zijn. De vermoeidheid is weer weggetrokken tot een acceptabel niveau.

Maandag en dinsdag nog werken en dan een weekje vakantie 😀. Ik doe een citytrip in eigen land (Antwerpen) en verder wat klusjes opknappen, sporten...

Wat werk betreft heb ik zo goed als beslist voor de 50%. De huidige politieke en economische toestand verontrust me wel, en dat maakt dat ik deze beslissing met minder vertrouwen in de toekomst neem dan ik zou willen. Maar dat is de aard van het beestje vrees ik, ik ben altijd een beetje van de ´wat als?´

Langs de andere kant: wat als het op een moment niet meer goed gaat met me en ik al mijn tijd en energie heb gestopt in mijn werk? dan zou ik mezelf ook vervloeken denk ik.

Binnen 1,5 week weer een full body mri en maandag de 25ste controleconsultatie waar ik dan de uitslag hoor.
Ik heb die dag vakantie genomen dus hopelijk goed nieuws en dan ga ik gezellig lunchen met mezelf om het te vieren 😄

Aliva, wat klink je weer positief. De ACT heeft blijkbaar een goed effect op je (en dat de controle weer goed is, wil ook wel helpen).

12 mei heb ik weer controle bij de hematoloog. De acupuncturist heeft niet gebracht wat ik had gehoopt. Ik heb de huisarts gevraagd mij te verwijzen naar een pijncentrum. Dat heeft hij gedaan, nu wachten op een afspraak.

Afgezien van de rugpijn gaat het best redelijk met mij.

Wat fijn Aliva dat je uitslagen oké waren en heerlijk dat je kunt zeggen dat je de komende 3 maanden weer vooruit kan! Zo herkenbaar, deze uitspraak, terwijl 3 maanden natuurlijk maar een vloek en een zucht is en het is weer voorbij.
Dat is ‘onze’ toekomst, steeds een paar maanden vooruit ‘durven’ kijken en plannen, terwijl men volop plannen maakt bij volledige gezondheid en je hier totaal niet bij stilstaat. 
Dit gaat mij wel steeds zwaarder vallen merk ik, de korte-termijn-planning, terwijl ik nog zo ontzettend veel toekomstplannen heb (of had). Maar dit is de keiharde werkelijkheid helaas en daar moeten we een weg in zien te vinden en die gaat niet altijd over rozen.

Ik zit nu midden in een verhuizing/verbouwing en psychisch vind ik het best heftig. Huis kopen, daarnaast huis verkopen en alles regelen en plannen vwb verbouwingen. Waar je gezond deze dingen vooral leuk vindt, hangt er nu steeds een donkere wolk van de komende CT-SCAN boven. Vervolgens probeer ik deze snel te verdrijven, maar dat is nog niet zo simpel.  

Ik zal blij zijn als de komende CT-scan voorbij is en deze nog steeds een stabiel beeld laat zien, want 3 dagen na de uitslag ga ik definitief verhuizen. Met een ‘positieve’ uitslag is verhuizen toch een stuk leuker! 🍀🤞

Kersje, herkenbaar wat je schrijft over toekomstplannen. Voor mij was dat aan de orde toen ik nog op de niertransplantatielijst stond. Ik had nog een jaar gekregen zonder transplantatie, dus de toekomst was erg onzeker. Nu mijn nieren zich voldoende hebben hersteld, is die zorg niet meer nodig, maar lange termijnplanning vind ik nog lastig.
Voor jou is drie maanden de overzienbare periode. Dat lijkt me nog zwaarder, dus ik kan je een beetje begrijpen.
Dapper dat je aan zo’n verhuis-/verbouwproject bent begonnen. Dat lijkt me met jouw beperkingen heel moeilijk. Ik hoop dat je voldoend en goede hulp hebt. Wanneer krijg je de uitslag van de scan?

Agen, dat stemmetje heb ik ook in mijn hoofd. Bij alle dingen die wat verder in de toekomst liggen, hoor ik dat stemmetje. Ik troost me maar met de gedachte dat dit eigenlijk ook logisch is. Er is niet nogal wat gebeurt. Je lichaam heeft je ongelofelijk in de steek gelaten. Het is moeilijk om daar weer vertrouwen in te krijgen. Eerlijk gezegd heb ik dat vertrouwen (nog?) niet en het voelt alsof dat ook niet terugkomt.

ik kijk nog niet echt vooruit, eerlijk gezegd.
Mijn ambities zijn ´klein´ en in het hier en nu: voldoende rust en comfort, sporten, halftijds werk kunnen behouden, ooit van m'n rugpijn verlost geraken.
Ik verlang naar balans, maar zover ben ik echt nog niet.

Het oedeem in mijn arm blijkt een flinke domper. Drie  (mss 4) weken lang moet mijn linkerarm en hand strak ingezwachteld blijven, dag en nacht.

Daarna kan ik hopelijk overgaan op een soort steunkous (voor de arm dan he).

Dus plots komen daar afspraken met de fysiotherapeut overal tussenfietsen, afspraken voor het maken van de steunkousen, moet ik dat zwachtelen onder de knie krijgen...
En comfortabel is het ook niet, het knelt en snijdt op bepaalde plekken pijnlijk in de huid. Het verstoort ook m´n nachtrust.

Drie dagen voorbij, nog 18 te gaan 😔

Kersje, wat een opgave lijkt me dat, verbouwen en verhuizen! 

(Zelfs gezond zou ik dit niet ´leuk´ vinden 🤪 Het eindresultaat natuurlijk wel, maar het proces..  nee, daar ben ik een te groot stresskonijn voor)

Hopelijk zit je snel in je nieuwe (t)huis, mét een goede uitslag van je scan!

Aliva, wat een narigheid, je oedeem-arm. Ik hoop dat het zwachtelen en de steunkous je gaan helpen.

Kersje, verloopt de verhuizing een beetje voorspoedig en heb je al een uitslag?

ik belandde gisteren op de SEH, omdat ik plotseling erge pijn in mijn bovenbuik kreeg, die uitstraalde naar mijn arm. Ik kon van de pijn niet meer zitten. Ik was met mijn vriendin, die erop aandrong dat ik er naar liet kijken. Aangezien we vlakbij de SEH waren, ben ik daar naartoe gegaan. Uiteindelijk, terwijl ik daar was, verdween de pijn. Lang verhaal kort: het was een galsteentje. 
Het blijkt maar weer, dat ook (ex-?) kankerpatiënten huis-, tuin- en keukenkwalen kunnen krijgen.

Gelukkig is het overgegaan, picunia en hopelijk komt het niet meer terug. Heb je lang moeten wachten?

Het zou wel fijn zijn mocht het lot ons sparen van andere kwalen he. Maar helaas, zo werkt het blijkbaar niet...

Proberen gezond te leven en zuinig zijn op ons lijf dan maar. Daarom draag ik tegenwoordig ook altijd een fietshelm.
No way dat ik dit allemaal heb doorgemaakt om dan mijn hoofd te kraken op een stoeprand 😡