Kanker, klaar met behandelingen. En dan...

Ik draag ook vaak een fietshelm. Op de e-bike gaat het best snel en ik vind op- en afstappen nog steeds lastig. Het gaat gelukkig wel steeds beter.

Ik hoefde niet heel lang te wachten. En ze zijn daar zo vriendelijk. Ik voelde me een beetje een aansteller, omdat de pijn verdween. Dat werd meteen weggewoven, dat het met mijn historie juist verstandig was dat ik was gekomen. Het fijnst vond ik, dat ik na de diagnose kon vertrekken en gewoon op de fiets naar huis kon gaan. Dat heb ik in mijn ziektegeschiedenis nooit meegemaakt.

Picunia, nog last gehad van eigenwijze stenen? 

Kersje, hoe gaat het met verhuizen?

Ik ben voor het eerst sinds COVID en mijn ziekte weer voor mijn werk op reis geweest.  Het was interessant en ook leuk, en vermoeiend - maar dat laatste zou ook voor 2020 zo geweest zijn.  

Kersje, ik ben ook benieuwd hoe het gaat. Met de verhuizing, maar ook met je gezondheid.
Agen, wat stoer, weer kunnen reizen voor je werk! Ik heb vroeger (15 jaar geleden of zo) ook veel gereisd voor mijn werk. Ik vond het heel erg leuk, maar door de intensiteit ook heel vermoeiend. Toen was ik dus 15 jaar jonger en geen akelige ziekte achter de rug. Dus, geniet van dit succesje op weg naar ‘normaal’.

Veel sterkte, Aliva, met al je opstapelingen! Met de kous om je arm, gaat het vast beter.

Morgen heb ik weer controle bij de hematoloog. Weer bloedprikken, blêh! De nierstenen hebben zich niet meer laten voelen…

Sterkte vandaag Picunia en wat fijn dat de nierstenen zich koest houden! Ik weet nog heel goed dat mijn moeder ooit een niersteenaanval heeft gehad, wat was ze ziek zeg.

Herkenbaar Aliva, dat dingen zich steeds zo opstapelen, op een gegeven moment komt dat ‘zorgen’ je neusgaten uit en verlang je naar die tijd dat het allemaal zo zorgeloos was. Dat voel ik zo iig en dan baal ik dat ik dat zo als vanzelfsprekend zag, terwijl dat helemaal niet zo raar was ook. Het was zo’n ver-van-mijn-bed-show, maar nu heb ik er voor de rest van mijn leven maar mee te dealen en dat is psychisch best zwaar en moeilijk te accepteren.

Mijn verhuisperikelen: over 11 dagen ga ik definitief over naar mijn nieuwe appartement. Aan de ene kant kijk ik hier enorm naar uit, vooral de rust die het mij zal brengen, zowel lichamelijk als in mijn hoofd!

De afgelopen maand word ik zowat geleefd en loop op mn tandvlees. Ben erg jankerig en zit mezelf enorm in de weg. Huis kopen is 1 ding, maar daarnaast verbouwen (al doe ik het niet zelf) en mijn eigen huis verkopen is best veel. Hoop geregel, bouwmarkt in/bouwmarkt uit, schilder inhuren, geen toilet (want wordt verbouwd op dit moment), bouwvakkers die zich niet aan afspraken houden en heel mijn planning in de war gooien etc etc. En dan pendel ik al ruim een maand tussen mijn nieuwe en oude huis (200 km retour), omdat ik tussendoor ook nog ‘even’ een aantal uur aan het infuus moet hangen……..Wat dat betreft zal ik blij zijn als ik eenmaal ben verhuisd, die rust. Toch moet er nog best veel gebeuren in mn huis, fingers crossed dat ze het allemaal bewoonbaar krijgen voor die tijd en dan komt de rest wel als ik daar woon. 

Gelukkig ben ik gezegend met super lieve en trouwe vrienden die mij helpen daar waar het kan, maar het meeste regelwerk komt toch op mijn schouders, want heb geen partner die het deels kan overnemen. 
pffff wat een klaagzang hahahaha en niet zo bedoeld hoor, want ik kijk er enorm naar uit om weer terug te gaan naar mijn roots na 25 jaar, maar het zou zoveel leuker zijn geweest als ik dat ‘gezond’ had kunnen doen.
Soms spreekt nl dat verdomde duiveltje op mijn schouder ‘wat als je geen goeie uitslag krijgt’ en dan spreek ik mezelf maar weer eens hardop toe dat ik nog heel wat jaartjes op deze aardbol blijf om te genieten van mijn nieuwe stekkie! 💪

Volgende week weer die vreselijke CT-scan en 2 dagen later de uitslag en definitief afscheid nemen van mijn geweldige oncoloog. Er zullen vast traantjes gaan vloeien, want zij was mijn vertrouwen al ruim 2 jaar lang! Nu zal ik dat weer moeten gaan opbouwen in mijn nieuwe woonplaats met een heel nieuw behandelteam en daarnaast ook een nieuwe huisarts.  

Tot zo ver mijn update 🤪😉

Wat een verhaal, Kersje. Ik heb nog meer bewondering voor je, dat je deze verhuizing hebt aangedurfd! Nog 11 dagen, dus nog even afzien. Maar dan ben je op de plek waar je wilt zijn.
En volgende week de scan. Ik duim (in Kroatië) voor de meest gunstige uitslag.

kersje, ik vind het bijna bovenmenselijk dat jij dat allemaal aankan!  
Sterk hoor.

Na de vervanging van mijn ramen lag ik al een week voor pampus.

Weer een scan in aantocht, spannend 🤞🤞🤞

Ja, dat blijvend ´zorgen voor´...
Tijdens mijn behandeling dacht ik echt: daarna is dat voorbij en kan ik weer verder met mijn leven.

Maar er blijft uiteindelijk verrassend veel ´plakken´: de driemaandelijkse scan en consultaties, maandelijks naar de huisarts voor m´n botversterkingspuit, fysio voor m´n rug, de vermoeidheid, nu dat oedeem...

Hoe ik het ook draai of keer, ik ben chronisch patiënt geworden en dat slurpt bakken tijd en energie.

Ik hoop het voor je, Kersje!

Picunia, je schrijft dat je meer energie  had toen je jonger was, maar volgens mij ben ik ook jonger dan jij, of heb ik dat nou helemaal verkeerd onthouden? (Tussen 45 en 50).

Kersje, heel veel succes met de CT scan en de verhuizing.  Ik duim voor je voor weer een stabiel beeld!

Aliva, bij mij is ze het nu al even wat rustiger, maar vorig jaar had ik ook zo’n periode dat alles zich maar bleef opstapelen. Op een gegeven moment kun je er dan ook geen ‘kleine’ dingen meer bij hebben. 

Inmiddels de uitslag van CT-scan gekregen en gelukkig nog steeds stabiel, voel me werkelijk 20 kilo lichter…….

Morgen verhuisdag, stressvol, maar heb zeker wel een enorme boost gekregen van deze positieve uitslag 😇

Wat fijn, Kers! Van harte! Heel veel succes met de verhuizing.  Lijkt me een fijn vooruitzicht voor morgen; verhuizing achter de  rug én goed scanresultaat.  

Succes met je verhuizing! Fijn, stabiel blijven. 

wat een opluchting 🙂
Succes morgen!