Kanker, klaar met behandelingen. En dan...
Ik schreef op Viva mee in het borstkankertopic. Maar ik ben nu ruim een jaar klaar met de behandeling, heb me op 4 januari beter gemeld op mijn werk en werk dus weer volledig (in mijn geval 20 uur per week). En gelukkig krijg ik niet meer iedere dag de vraag hoe het met me gaat, maar ik merk dat ik wel de behoefte heb om erover te praten. Want ondanks dat ik 'beter' ben ben ik nog iedere dag bezig met de kwaaltjes en houdt het me toch nog behoorlijk bezig.
Dus wie heeft er zin om mee te kletsen over een leven ná de behandelingen en hoe het is om je leven weer op te pakken na zo'n heftige tijd?
nee, nog niet beslist.
Ik ga sowieso opbouwen tot mijn oud regime (80%) en kijken hoe het gaat en hoe ik me voel.
Ik moet zeggen, ik geniet op dit moment wel echt van mijn huidig 50% regime.
Ik werk 3 halve dagen, 1 hele dag en 1 dag vrij.
Ik kan mijn werk goed opvolgen omdat ik bijna iedere dag werk.
De vrije namiddagen geven ruimte om te rommelen, klusjes opknappen en dan zaken als fysio en andere medische afspraken, sporten, ...
De vrije dag op woensdag geeft me dan weer de kans van een rustige ochtend zo midden in de week.
Ik verlummel veel tijd, dat wel, maar ik lummel dan ook graag 😄
Klinkt goed, Aliva,
Als je nu kiest voor 50%, kun je dan eventueel later weer meer uren erbij nemen? Dan zou ik het zeker doen, want het klinkt alsof dit echt wel goed voor je is, nu. Als het weer mooier weer wordt, is tijd om te lummelen misschien zelfs nog fijner.
Picunia, ben je al gestopt met de medicijnen?
Ik heb nu even post-scan rust 😀: als ik nu iets voel, vertrouw ik er wel op dat het niet kankergerelateerd is. De volgende scan is pas over een jaar. Dat vind ik dan wel weer heel lang!
Wat fijn, Agen, dat de scan je weer wat meer rust geeft. Over een jaar pas de volgende, dat duurt wel lang. Maar blijkbaar is eerder niet nodig. En als je je weer ongerust maakt, kun je vast wel weer één aanvragen.
Ik ben inmiddels met de medicatie gestopt. De bloeddruk is keurig, iets hoger dan voor mij gebruikelijk, maar wel goed. Hopelijk blijft dat zo. Ik geloof dat ik me ook beter voel.
Helaas heb ik nu het Syndroom van Renaud, waardoor mijn handen (en soms mijn voeten) steenkoud worden, eerst rood dan wit, dan blauw worden en ik mijn gevoel in mijn handen verlies. Dit begon tegelijk met de hoge bloeddruk en de krampen in mijn benen (en soms mijn handen). Ik heb aan de nefroloog gevraagd of dit samen kan hangen, omdat alle kwalen met vaten te maken hebben. Zij denkt van niet, maar heeft er onvoldoende verstand van en raadt mij aan hier met de hematoloog over te hebben. In mei heb ik daar weer een afspraak, dus ik wacht het voorlopig nog even af.
Picunia, het stopt maar niet bij jou he? Hopelijk gaat het vanzelf voorbij of is er een behandeling. Heb je er vaak last van?
Agen, ik zit nu in een opbouwfase. Ik bouw op naar mijn oud regime.
En dan wil ik beslissen wat ik doe.
Blijven werken volgens mijn oud regime en later indien gewenst m omschakelen naar 50% is volgens mij wel een optie. Alleen moet ik dat toch niet te lang uitstellen want de criteria om in aanmerking te komen voor een ´landingsbaan´ zijn al vaak gewijzigd en ik vrees dat ze op een moment weer strenger gaan worden.
Omgekeerd, naar 50% gaan en later weer meer gaan werken lijkt me problematischer. Want je wordt dan eerst meegeteld als een halve vte (voltijds equivalent). Ga je weer meer werken dan stijgt het totaal aantal vte´s weer wat het budget beïnvloedt.
Hiermee wil ik niet zeggen dat het niet mogelijk zou zijn, maar vanzelfsprekend is het niet.
De introductie tot de ACT training gaat door, heb ik vernomen, dus hopelijk gaat de training zelf eindelijk ook door!
Ik ga dit weekend proberen de zaken (ook financieel) op een rijtje te zetten.
Heel raar, ik zie eigenlijk veel voordelen aan die 50% , maar toch is er IETS dat me tegenhoudt en ik weet niet goed wat.
Ik had 8 jaar geleden kanker, best heftig, elke twee weken 8 uur per dag chemo. Met alles wat er aan narigheid aan vasthangt, van ontstoken mond (niet kunnen eten vanwege de zweren) tot haaruitval en gewichtsverlies. Was op een gegeven moment nog 47 kilo.
Maar ik was er altijd rotsvast van overtuigd dat ik de shit zou verslaan, en dat is gelukt. Na 10 maanden weer aan het werk, eerst voor 2 uur per dag, binnen een paar maanden werkte ik weer fulltime, 40+ uur per week. Ik was er heel blij mee, en best trots op mezelf dat ik sterker was dan de kanker. Belangrijkste is dat je moet accepteren dat het voorbij is en niet blijven hangen in een situatie van ziek zijn of niet kunnen.
Waarvan akte, Pejeka. Dag.
Aliva, ervaar je sociale druk (of misschien juist druk vanuit jezelf?) om meer te werken? Als 50% werken allerlei voordelen lijkt te hebben, waarom niet? Als je er nog een mantelzorgtaak bij hebt, kan ik me al helemaal goed voorstellen dat 50% best een goede optie is.
Kersje, hoe is het met jou? Tijd niet gezien!
Ik heb binnenkort een darmonderzoek (routine na een jaar) en haalde bij de apotheek de medicijnen op die ik daarvoor moet innemen. Toen ik wegging, wenste de assistente me toe dat dit de laatste keer zou zijn. Geloof dat ze zich een beetje ongemakkelijk voelde toen ik zei dat ik dat juist helemaal niet hoop, omdat het voorlopig jaarlijks moet, zolang ik gezond ben. Als dit de laatste wordt, is het dus heel erg foute boel.
Zo heb ik onlangs gezegd tegen mijn behandelend arts dat ik hoop zijn hele carrière te kunnen volgen én als deel van het meubilair op zijn pensioneringsfeest te zijn 😄.
Ik weet niet, Agen, wat er me dwars zit. Ik kan er de vinger niet op leggen.
Ik hoop dat die ACT mij daar ook bij kan helpen (een onderdeel van de methode is op basis van je waarden richting aan je leven te geven).
Dat meubilair lijkt me een mooie!
Kan het (ik zit dingen te bedenken die bij mij een rol zouden spelen; misschien dat juist ook planken die ik helemaal missla je helpen boven water te krijgen wat het wel is) dat je misschien best 50% zou willen werken, maar dan gewoon omdat het je eigen keuze was, niet gedreven doordat je ziek geworden bent? Je schreef eerder ook dat je veel ‘lummelt’. Vind je voor jezelf dat dat eigenlijk niet ‘mag’?
Ik ben trouwens wel benieuwd of ik ook weer opgeroepen ga worden voor de extra covid booster, omdat ik eenmaal in de kaartenbak met ‘kwetsbaren’ terechtgekomen ben, of dat ik daar ook weer uit ben. Voorlopig heb ik mijn eerste booster (vierde prik) nog niet gehad omdat ik net voor dat kon covid kreeg, en de drie maanden nog niet om zijn.
Wanneer is de voorbereiding voor de ACT cursus, Aliva?
Agen schreef op 24-02-2022 om 21:12:
Dat meubilair lijkt me een mooie!
Kan het (ik zit dingen te bedenken die bij mij een rol zouden spelen; misschien dat juist ook planken die ik helemaal missla je helpen boven water te krijgen wat het wel is) dat je misschien best 50% zou willen werken, maar dan gewoon omdat het je eigen keuze was, niet gedreven doordat je ziek geworden bent? Je schreef eerder ook dat je veel ‘lummelt’. Vind je voor jezelf dat dat eigenlijk niet ‘mag’?
Het lummelen is niet zo´n probleem, dat heb ik altijd graag gedaan... beetje dagdromen, rommelen in huis...
Wat je verder aanhaalt, klopt voor een deel wel, denk ik.
Ook voor mijn ziekte keek ik al uit naar het moment dat ik minder zou gaan werken. Ik stond ook volledig achter die keuze. Vond het zelfs stoer van mezelf, dat ik, tegen de geplogendheden in, die keuze zou maken. (In België is voltijds of ten minste 80% zowat de norm, ook voor vrouwen.)
En nu, nu het kan, en ik alle redenen heb om de stap te zetten, voel ik een drempel, hoe graag ik het ook wil.
Misschien omdat het ongecompliceerde ´blije´ van die beslissing af is? Het is niet meer gewoon ´joepie meer tijd´ maar er zit toch een donker randje aan.
De introductie tot act is ergens half maart.
ik heb gisteren mijn booster gehad (4de prik), weer pfizer.
Morgen consultatie ivm mijn lage rugpijn, waarschijnlijk gaan ze nu toch een mri inplannen.
De full body mri die ik als controle krijg is blijkbaar niet geschikt voor dit soort diagnoses.
En als ik er dan toch ben mogen ze meteen naar mijn twee schouders kijken want dat schiet ook niet op, ondanks dat ik braaf mijn fysio-oefeningen doe.
Aliva schreef op 24-02-2022 om 21:51:
[..]
Het lummelen is niet zo´n probleem, dat heb ik altijd graag gedaan... beetje dagdromen, rommelen in huis...
Wat je verder aanhaalt, klopt voor een deel wel, denk ik.
Ook voor mijn ziekte keek ik al uit naar het moment dat ik minder zou gaan werken. Ik stond ook volledig achter die keuze. Vond het zelfs stoer van mezelf, dat ik, tegen de geplogendheden in, die keuze zou maken. (In België is voltijds of ten minste 80% zowat de norm, ook voor vrouwen.)
En nu, nu het kan, en ik alle redenen heb om de stap te zetten, voel ik een drempel, hoe graag ik het ook wil.Misschien omdat het ongecompliceerde ´blije´ van die beslissing af is? Het is niet meer gewoon ´joepie meer tijd´ maar er zit toch een donker randje aan.
De introductie tot act is ergens half maart.
Parttime werken is ok toch? Als je daarvan de eigen broek kunt ophouden en je gewoon in je eigen onderhoud kunt voorzien op eigen kracht, staat toch niks je in de weg om dat te doen?
Aliva, ik kan me goed voorstellen, zoals Agen ook beschrijft, dat de vrijblijvendheid, de eigen keuze voor minder werken, nu minder aanwezig is. Door je ziekte is minder werken een verstandige keuze geworden, maar zo had je het niet bedoeld. Het gaat niet meer alleen om ‘joepie, meer tijd’, het is ook beter voor je.
Ik ben inmiddels zestig jaar. Voordat ik ziek werd dacht ik wel eens met jaloezie aan oud-collega’s die met 57 1/2 jaar met een mooie regeling met vroegpensioen konden. Dat leek mij ook wel wat, maar inmiddels was de pensioengerechtigde leeftijd juist omhooggetrokken. Niks aan te doen.
Toen werd ik ziek en werd ik na twee jaar afgekeurd: lang leve het vroegpensioen! Maar zo was het niet! Sterker nog, ik heb er echt meerdere tranen om gelaten. En dat zat hem vooral in, dat ik deze keuze niet zelf heb gemaakt op een moment dat ik dat wilde. Inmiddels heb ik bijna anderhalf jaar een arbeidsongeschiktheidsuitkering en ik ben daar ook heel blij om. Wat is dat in Nederland goed geregeld! Het heeft even geduurd, maar inmiddels heb ik weer structuur in mijn leven en leuk vrijwilligerswerk. Het is goed zo.
Ik hoop dat jij jouzelf ook een dienstverband gunt, dat nu bij jou past en dat je daar uiteindelijk ook blij mee kunt zijn.