Kanker, klaar met behandelingen. En dan...
Ik schreef op Viva mee in het borstkankertopic. Maar ik ben nu ruim een jaar klaar met de behandeling, heb me op 4 januari beter gemeld op mijn werk en werk dus weer volledig (in mijn geval 20 uur per week). En gelukkig krijg ik niet meer iedere dag de vraag hoe het met me gaat, maar ik merk dat ik wel de behoefte heb om erover te praten. Want ondanks dat ik 'beter' ben ben ik nog iedere dag bezig met de kwaaltjes en houdt het me toch nog behoorlijk bezig.
Dus wie heeft er zin om mee te kletsen over een leven ná de behandelingen en hoe het is om je leven weer op te pakken na zo'n heftige tijd?
Oh, Kersje, wat herken ik wat je schrijft! Ik was zo verdrietig toen ik volledig en voor altijd werd afgekeurd! Het is niet alleen ‘werk’, maar ook een sociale omgeving (ergens bijhoren), tijdverdrijf, structuur, intellectuele uitdaging en nog veel meer. En dat valt allemaal weg door die rotziekte. Door Corona kon ik ook niet goed afscheid nemen. Het heeft een tijd geduurd voor ik mijn draai weer had gevonden. Inmiddels heb ik leuk vrijwilligerswerk in een heel leuk team. Dat helpt!
Aliva, wat jammer dat het gesprek met de bedrijfsarts je zoveel paniek bezorgd. Heb je je twijfels wel goed kunnen bespreken? Wat fijn dat je best wat vakantiedagen hebt om in te zetten. Misschien is het een goed idee om met je leidinggevende te bespreken dat je graag weer aan het werk wilt, maar grote twijfels hebt of dit goed gaat komen. Misschien kan hij/zij met je meedenken wat er mogelijk is, als het wat minder goed verloopt. Ik hoop voor je dat het werken je juist weer veel moois oplevert, zoals MIDA en Agen aangeven. Maar lukt het allemaal niet, dan is opnieuw ziekmelding toch ook een optie?
Picunia schreef op 17-11-2021 om 17:47:
Oh, Kersje, wat herken ik wat je schrijft! Ik was zo verdrietig toen ik volledig en voor altijd werd afgekeurd! Het is niet alleen ‘werk’, maar ook een sociale omgeving (ergens bijhoren), tijdverdrijf, structuur, intellectuele uitdaging en nog veel meer. En dat valt allemaal weg door die rotziekte. Door Corona kon ik ook niet goed afscheid nemen. Het heeft een tijd geduurd voor ik mijn draai weer had gevonden. Inmiddels heb ik leuk vrijwilligerswerk in een heel leuk team. Dat helpt!
Fijn, deze herkenning, want het is verdomd lastig uitleggen! Sommigen zien het als positief zelfs, geen druk en geniet daarvan?! Er valt weinig te genieten met een ongeneeslijke ziekte en niet ‘niet willen, maar niet kunnen’. In je hoofd ben je nog steeds diezelfde persoon, maar je lichaam weigert, hoe valt dit uit te leggen als je dit zelf nooit ervaren hebt?
Net zoals ik het gebruik van mijn rolstoel zo lang mogelijk wil uitstellen, want eenmaal afhankelijk kun je niet meer zonder. En dan krijg je goedbedoelde adviezen als “ja maar toen ik ooit mijn been had gebroken was ik juist blij met mijn rolstoel”. Heel lief bedoeld misschien, maar dat gebroken been heelde ook weer, mijn ziekte nooit. Het is en blijft gewoon steeds weer een ‘nieuw’ gevecht.
Picunia schreef op 17-11-2021 om 17:47:
Aliva, wat jammer dat het gesprek met de bedrijfsarts je zoveel paniek bezorgd. Heb je je twijfels wel goed kunnen bespreken? Wat fijn dat je best wat vakantiedagen hebt om in te zetten. Misschien is het een goed idee om met je leidinggevende te bespreken dat je graag weer aan het werk wilt, maar grote twijfels hebt of dit goed gaat komen. Misschien kan hij/zij met je meedenken wat er mogelijk is, als het wat minder goed verloopt. Ik hoop voor je dat het werken je juist weer veel moois oplevert, zoals MIDA en Agen aangeven. Maar lukt het allemaal niet, dan is opnieuw ziekmelding toch ook een optie?
Ditzelfde vraag ik me ook af Aliva? Je kunt toch niet meer geven dan wat jouw belasting toelaat?
Ja, dat kan zeker.
Ik heb nu gewoon het gevoel overspoeld te worden en zou het liefst in een hoekje kruipen en ´laat me nu gewoon maar allemaal met rust!´ roepen.
Ik ben er 14 maanden ´uit´ geweest, en ik moet me nu terug ´in het gareel´ krijgen.
Mijn lichaam dat zo lang gewend is op zijn eigen tempo te leven, weer in een tijdsschema duwen. Weer uren op een bureaustoel zitten.
Ik kijk er enorm tegenop.
Meer dan ik vermoedde toen ik het woord ´werkhervatting ´ uitsprak.
Ach ja, hopelijk brengt de nacht raad en zie ik het morgen rooskleuriger in.
Waarom sprak je over werkhervatting dan als je er niet aan toe bent?
Zoals ik schreef, het overweldigt / beangstigt me meer dan ik verwachtte.
Ik vrees ook dat dit een proces is dat ik gewoon door moet.
Twee maanden langer thuis zal dat proces niet vergemakkelijken.
Maar daar doorheen moeten, schrikt me, nu het realiteit wordt, meer af dan ik verwachtte.
redbulletje schreef op 17-11-2021 om 19:18:
Waarom sprak je over werkhervatting dan als je er niet aan toe bent?
Omdat het ook gewoon werkhervatting is? Zoals ze zelf al aangeeft zal 2 of 4 maanden extra ook niet uitmaken, het is gewoon een proces waar je doorheen moet! Het zou haar uiteindelijk ook juist veel energie kunnen geven, maar dat weet je pas als je het doet.
Ik dacht dat ze gelijk 50% moest en dat minder niet bespreekbaar was. Daar zou ik voor met m'n hakken in 't zand gaan. Zeker als 't je dan je vakantiedagen kost.
Aliva, ik ben ook bezig met werkhervatting. Ik doe dat op arbeidstherapeutische basis.
Ik krijg dus geen ‘belangrijke’ klussen of dingen met tijdsdruk. Er ligt zoveel werk dat ze overal blij mee zijn. Ik heb best veel vrijheid daardoor. Als ik daadwerkelijk werk heb verzet en dat lukt structureel, dan word ik voor die uren beter gemeld.
Ik moet er niet aan denken dat ze op mij rekenen en ik kan dan niet ‘leveren’. Hierdoor ben ik al vijf weken na de operatie weer aangehaakt, dat had ik anders niet kunnen doen.
Ik vind er ook wel wat van dat je vakantie uren gaat inleveren. Het is nou niet zo dat je ‘vakantie’ hebt! Je offert nu je vrije tijd op aan je ziekte. Ik zou dat zelf niet zo snel doen. Ik wil best schuiven met werkuren als ik een dag hoofdpijn heb maar het houdt een keer op.
Ik had in het begin voor mezelf de ‘regel’ dat ik na een uur werken ook energie moest hebben (die dag) om een uur aan een project voor mezelf te besteden. Hier thuis was namelijk ook het nodige blijven liggen.
redbulletje schreef op 17-11-2021 om 19:38:
Ik dacht dat ze gelijk 50% moest en dat minder niet bespreekbaar was. Daar zou ik voor met m'n hakken in 't zand gaan. Zeker als 't je dan je vakantiedagen kost.
Op een gegeven moment maakt het je niet uit of iets je wel of geen vakantiedagen kost, je belastbaarheid wordt daar niet hoger/minder van. Ze kan zich gewoon weer ziekmelden als het niet gaat, dat is het belangrijkste!
Aliva, het is een bekend fenomeen wat je beschrijft. Daarom is alles rondom ziekteverzuim en werk in Nederland anders geregeld. Zodat je naar belastbaarheid kunt re-integreren. Ik weet niet of dit voor de ziekteverzuimcijfers beter is, maar ik denk wel voor mensen die weer re-integreren.
Ik vergelijk het wel eens met dat je gehospitaliseerd raakt, zodat je haast niet meer naar huis durft te gaan, want je voelt je veilig in het ziekenhuis en je bent bang voor hoe het thuis zal gaan.
Je hebt nu binnen je beperkingen een modus gevonden om thuis de dag door te komen. Het is dan ook wel eng dat het werk er nu echt bijkomt.
Je schrijft dat je 3 dagen van 3,7 uur gaat werken. Kun je niet starten met 5 dagen een dikke twee uur? Zodat je wel je uren maakt, maar wat sneller naar huis kunt om te rusten? En dan 1 of 2 weken later 4 dagen een kleine drie uur en weer 1 of 2 weken later 3 dagen van 3,7 uur? Dan groei je er een beetje in. Ik hoop dat je wel een beetje kunt slapen en dat morgen de onrust wat gezakt is! Sterkte!
Aliva schreef op 17-11-2021 om 19:29:
Zoals ik schreef, het overweldigt / beangstigt me meer dan ik verwachtte.
Ik vrees ook dat dit een proces is dat ik gewoon door moet.
Twee maanden langer thuis zal dat proces niet vergemakkelijken.
Maar daar doorheen moeten, schrikt me, nu het realiteit wordt, meer af dan ik verwachtte.
Begrijp ik, want je kunt nu ook niet inschatten hoe het je zal vergaan en hoe jouw lichaam gaat reageren. Hier kom je helaas pas achter door het te doen al begrijp ik helemaal dat dit ontzettend spannend is 
Redbulletje en Toetietoover, Aliva woont in België en daar zijn dingen wat anders geregeld.
Ik herken je gevoelens ook echt wel hoor Aliva. Toen ik weer ‘moest’ gaan werken zag ik ook enorm op tegen weer op tegen weer in het gareel moeten. Ik kon gelukkig rustig aan opbouwen met twee uur per dag en niet, zoals mijn collega’s, al om 7.30 uur beginnen maar om 9.00 uur. Maar uiteindelijk vond ik het heel fijn om mijn sociale contacten weer op te pakken. Ik heb werk dat ik niet thuis kan doen, dus moest weer de werkvloer op. Misschien is het voor jou juist fijn dat je grotendeels thuis kunt werken. Kun je dan ook je eigen tijd indelen? Of misschien wat later beginnen, iets langere pauze inlassen.
Het is hier in België inderdaad allemaal wat strakker geregeld.
De werkgever bepaalt hoe hij wil omgaan met deeltijdse werkhervatting en bij mijn werkgever is dat dus minimum 50%. Hakken in het zand zetten heeft geen zin, het is gewoon zo vastgelegd in ons personeelsreglement.
Ik heb ook geen enkele reden om in conflict te gaan met mijn werkgever. Het is een zorgzame werkgever die ruim méér doet dan het wettelijke voor zieke medewerkers.
Mijn tijdschema heb ik zelf mogen bepalen maar het moest een regime zijn dat past in ons hr-systeem. Ik heb dan maar gewoon gekozen voor 5 voormiddagen.
Normaal gezien is er bij deeltijds werk veel flexibiliteit om te schuiven en aan te passen, maar niet in het geval van werkhervatting.
Omdat het tijdschema doorgestuurd wordt naar het ziekenfonds (dat de ziekteuitkering betaalt) moeten afwijkingen ook allemaal gecommuniceerd worden en daar staat men niet om te springen bij hr.
Vakantie opnemen kan wel gewoon.
Ik vind het niet erg om in december mijn vakantie te gebruiken om de werklast te verminderen, die dagen moeten toch opgemaakt worden in 2021.
Volgend jaar is het natuurlijk anders maar ik hoop dat ik wat extra dagen kan / mag overzetten van 2021 naar 2022 en dan gebruik ik die daarvoor.
Het was echt ff blinde paniek maar het is ondertussen allemaal wat gezakt. Ik heb een paar telefoontjes gedaan en heb het wat van me af kunnen praten, waaronder hier 🙂
Maar mensen, wat een traject valt er toch af te leggen na zo´n diagnose... voor wie het niet zelf of van dichtbij meemaakt, is het moeilijk te begrijpen denk ik.