Langdurige klachten na Covid - deel 2
In dit topic delen we het lief en leed van ons herstel proces. De moeilijke dingen, maar ook onze overwinningen hoe groot of klein die ook zijn. Want elk stapje vooruit is er één dat gevierd mag worden.
Iedereen met langdurige klachten, en of vragen, is welkom.
@Azalea, het is pittig met een klein kind inderdaad. Ik kan, als ik een goede dag heb, ongeveer 4 uur alleen voor hem zorgen. De rest van de tijd springen mijn (schoon)ouders bij, is hij op de opvang, of pakt mijn man het op. Het was vooral lastig dat hij afgelopen winter zoveel ziek was. Bij koorts mag hij niet naar de opvang (en vind ik bij besmettelijke dingen sws niet zo netjes, en natuurlijk ook niet fijn voor hem als hij zich ziek voelt), en bij besmettelijke virussen zoals buikgriep etc. vinden we het ook niet fijn om onze ouders in huis te halen. Dus dan is het verstand op nul en echt tot het gaatje gaan. En daar heb ik de afgelopen maanden ook wel vaak de zure vruchten van geplukt.
Maar wat ik zelf het ergste vind, is dat ik om me heen zie dat veel van onze vrienden en bijv. andere ouders van de zwangerschapsclub zoveel ondernemen met hun kindjes. Babyzwemmen, elk weekend peutergym, peutermuziekles etc. Dat kan ik allemaal niet, en mijn man kan dat er nu ook niet bij doen, naast alles wat hij voor mij moet opvangen. We doen thuis natuurlijk veel met onze zoon: boekjes lezen, liedjes zingen, samen spelen, tekenen, kleien, spelen in de tuin of in de speeltuin om de hoek. Maar echt ‘grote’ activiteiten op wekelijkse basis zitten er niet in. Dat vind ik verdrietig en ik ben ook vaak bang dat we hem daarmee tekort doen. Maargoed, aan liefde in ieder geval geen gebrek😉
Lang verhaal, maar dit is een onderwerp dat me erg raakt. Maar @Azalea, jouw kinderen zijn dus wat ouder en begrijpen waarschijnlijk ook veel beter dat mama ziek is. Dat lijkt me ook moeilijk om te ervaren. Kun je daar met ze over praten, of houd je het zoveel mogelijk bij ze weg?
Even kort, want ik zit nog erg in mijn eigen cocon sinds de ophoging van de citalopram en het vluchten voor de schilders 
Bijwerkingen zijn gelukkig wel redelijk over aan het gaan, dus ik heb weer een klein stukje kunnen wandelen.
Mijn afscheid was erg fijn. Echt ouderwets gezellig. Ik ben ontzettend verwend, zowel met cadeautjes als met hele lieve woorden en complimenten 😊
Wat fijn, Lolly. Ben echt blij voor je dat het afscheid goed was. Ik hoop dat je nog kunt nagenieten van de uitgesproken waardering. En van de cadeautjes natuurlijk 
.
@Sige, dank voor je bericht. Pff, ik kan me voorstellen dat je soms enorm over je grenzen bent gegaan. Dat geldt eerlijk gezegd al voor gezonde ouders als kinderen ziek zijn... altijd ongelegen, zo zielig voor hen, zorgen, nachtrust naar de maan... dus laat staan met LC. En inderdaad heel zwaar dat júist dan niemand je kan helpen, vanwege besmettelijkheid. Ik hoop dat er nu een wat gezondere periode voor jullie aankomt, want zomer. En uiteindelijk worden ze echt minder vaak ziek, en ook als ze ziek zijn slapen ze dan bijvoorbeeld wel door... Maar voor nu is het gewoon zwaar.
Verder denk ik écht niet dat jij (en ik) je kind tekortdoet door hem niet naar clubjes mee te kunnen nemen! Hartstikke leuk om wel te doen, maar ook wel echt iets van deze generatie en wij zijn ook prima opgegroeid zonder. Zeker zulke kleine kinderen als de jouwe hebben dat in mijn optiek niet 'nodig' en vermaken zich ook gewoon hartstikke goed thuis en in de tuin bijvoorbeeld. Volgens mij doen ouders die clubjes trouwens vaak zodat ze niet zelf het entertainment hoeven te verzorgen in die tijd 
. Maaaaar dat maakt niet dat ik je niet snap, absoluut niet, want je zou gewoon zelf graag willen dat je dat met je kind kon doen natuurlijk! Ik ook hoor, en ik kan er wel echt verdrietig van worden dat de tijd doortikt, zij ouder worden, en ik dan dingen niet met ze heb kunnen doen. Dus precies daarom doe ik nu sinds een maand wel muziekles met mijn jongste... Op zaterdagochtend: erheen rijden, daar even rusten, dan naar binnen (helaas een enorm doolhofgebouw vol trappen, dat vreet ook al energie), de les op een 'designated' plek in een hoekje, met zonnebril en oordoppen, niet koffiedrinken maar meteen naar de auto, daar eerst een meditatie (zoontje even op de iPad), terugrijden, thuis in mijn eentje boven lunchen en dan slapen. En dan ben ik de rest van de zaterdag weinig meer waard. Maar ik wilde het toch graag en dit was mijn laatste kans, want na de zomer zit hij al op school. Dus ik snap je absoluut....
O ja en de impact op mijn kinderen: gelukkig heb ik niet het gevoel dat ze eronder lijden. Mijn man pakt alles fantastisch op, ik doe thuis wat ik kan met ze qua voorlezen, rustig spelen etc. Jongste weet wel dat ik vaak ga 'uitrusten', en vraagt bij uitstapjes vaak aan mij "Ga jij mee?" 8/10 keer is het antwoord helaas 'nee' (man en ik werden er zelf laatst ook een beetje treurig van, toen we opmerkten dat we niet eens meer overlegd hadden of ik wel of niet mee zou gaan naar een familiebijeenkomst...) De oudste weet wel dat ik long covid heb, hoor ik haar ook wel een enkele keer tegen een vriendje zeggen (en die weten dan niet wat dat is natuurlijk). Zij is er wel heel goed in om juist te zien wat ik inmiddels wél weer kan 😍; als ik wel eens tegen iemand zeg dat er nauwelijks vooruitgang in zit, komt ze meteen met een voorbeeld van iets wat ik eerst niet kon en nu wel.
Wat ik verder zelf het vervelendst vind:
- dat ik zoooo vaak aan ze vraag om 'even rustig te doen', en ze daarmee zo beknot...
- en dat de elementen die ik vooral in de opvoeding bracht (muziek en de natuur ingaan) nu eigenlijk nauwelijks meer een rol hebben 😢. Hopelijk over een tijdje weer...
Lollypopje schreef op 26-04-2023 om 15:35:
Even kort, want ik zit nog erg in mijn eigen cocon sinds de ophoging van de citalopram en het vluchten voor de schilders
Bijwerkingen zijn gelukkig wel redelijk over aan het gaan, dus ik heb weer een klein stukje kunnen wandelen.
Mijn afscheid was erg fijn. Echt ouderwets gezellig. Ik ben ontzettend verwend, zowel met cadeautjes als met hele lieve woorden en complimenten 😊
Sterkte trouwens met de cita bijwerkingen. Op hoeveel mg zit je nu? Ik start na de meivakantie met 5 dagen 10 mg en daarna 20. Ben erg benieuwd...
Azalea747 schreef op 26-04-2023 om 16:08:
[..]
Sterkte trouwens met de cita bijwerkingen. Op hoeveel mg zit je nu? Ik start na de meivakantie met 5 dagen 10 mg en daarna 20. Ben erg benieuwd...
30mg. 20 zag ik wel op mijn horloge, maar ik merkte geen verbetering. Dus nu nog een poging met ophogen. Doet dat niks, dan ben ik even klaar met de ssri's.
Lollypopje schreef op 26-04-2023 om 16:14:
[..]
30mg. 20 zag ik wel op mijn horloge, maar ik merkte geen verbetering. Dus nu nog een poging met ophogen. Doet dat niks, dan ben ik even klaar met de ssri's.
Ja, snap ik! Ik duim voor de 30mg!
Bedankt voor je uitgebreide reactie, Azalea! Fijn om de ervaringen van een lotgenoot wat dit betreft te lezen. Ik kan me de dingen waar je van baalt goed voorstellen, maar als buitenstaander lees ik vooral over een warm gezin😊 En wat mooi dat je dochter vaak zo’n positief perspectief biedt!
Mijn man is zelf opgegroeid met een chronisch zieke moeder en stelt mij daarin ook wel gerust. Dat hij ook als kind al heel goed begreep dat zij niet alles kon wat andere moeders konden, maar dat hij altijd zag hoe hard zij haar best deed en hen (ook siblings) op de eerste plek zette.
Voor hem vind ik deze situatie daarom wel extra beladen: alsof de geschiedenis zich herhaalt. Maar hopelijk is er voor mij nog meer te winnen de komende tijd!
Sige, wat je beschrijft over je man: zowel geruststellend als schrijnend tegelijk. Maar we gaan nog vooruitkomen hoor!!
Hoe is het met iedereen? Stil hier. Ik ben zelf even de motivatie kwijt om te ‘werken aan mijn herstel’. Wanneer ik afspraken heb of voor de kinderen moet zorgen, doe ik dat, maar verder kan ik mezelf even slecht motiveren tot dingen als oefeningen, rustschema’s, wandelen. Voor mijn gevoel heb ik vooral even meer léuke dingen in mijn leven nodig. Iemand nog suggesties?
Lolly, ik stuur je zo een PB!
Na overleg met de huisarts slik ik nog twee weken citalopram. Merk ik dan nog niks, dan zijn al die maanden voor niks geweest en ga ik afbouwen.
Ik verwacht er ook niet heel veel van, want ik voel me nog steeds minder dan voor de ophoging.
Wat stom, Lolly, dat het niet voor je gewerkt heeft (waarschijnlijk)! Ik ben 4 dagen geleden begonnen, nu nog 10 mg, vanaf overmorgen 20. Bijwerkingen vallen mee tot nu toe, hopelijk blijft dat zo bij ophoging. Positieve effecten merk ik nog niet echt maar dat duurt ook meestal een week of 2.
Azalea747 schreef op 11-05-2023 om 16:54:
Wat stom, Lolly, dat het niet voor je gewerkt heeft (waarschijnlijk)! Ik ben 4 dagen geleden begonnen, nu nog 10 mg, vanaf overmorgen 20. Bijwerkingen vallen mee tot nu toe, hopelijk blijft dat zo bij ophoging. Positieve effecten merk ik nog niet echt maar dat duurt ook meestal een week of 2.
Ik duim dat je er wat aan hebt. Van anderen heb ik wel goede ervaringen gelezen. Dus voor mij is waarschijnlijk gewoon pech, zoals alles met mijn long covid
Lollypopje schreef op 11-05-2023 om 17:02:
[..]
Ik duim dat je er wat aan hebt. Van anderen heb ik wel goede ervaringen gelezen. Dus voor mij is waarschijnlijk gewoon pech, zoals alles met mijn long covid
@Lollypopje, wat balen dat je geen verbetering merkt. Dan heb je al de pech dat je überhaupt lc hebt, en dan hoor je binnen dat groepje ook nog tot de pechvogels. Ik gun je hele andere dingen, maar ik heb wel veel bewondering voor hoe je ermee omgaat. In je berichten vind ik je in ieder geval altijd nuchter en positief overkomen.
Ik herken heel erg wat @Azalea schrijft: jahaaa, ik weet hoe dit revalidatieproces werkt, jahaaa, ik moet opbouwen, rusten, schema’s, punten tellen blabla. Maar ik heb er zo geen zin in. Ik wil iemand zijn die spontaan bij een vriendin aanwaait én daarna nog uit eten kunnen met mijn gezin. Ik wil op de fiets naar dingen toe kunnen. Ik wil niet de godganse tijd aan het puzzelen zijn en op elke uitnodiging zeggen: ‘in principe ben ik er graag bij, maar ik moet even kijken hoe ik dan zit qua energie’. Bleeeehh, ik kan het mezelf niet meer horen zeggen gewoon, ik voel me zo’n zeikwijf dan😞
Dat puzzelen en continu afwegen vind ik ook heel stom. Dat het spontane uit je leven is.
Ik ben aan het overwegen om een extra functie die ik heb te laten vallen. Ik merk dat ik minder makkelijk kennis opneem en kan verwerken. En mijn extra functie houdt dus vooral in om lessen te maken onderzoeken te verwerken in protocollen en klinische lessen en dat gaat nu dus moeilijk. Is het die extra stress en dus energie waard? Ik ga het komende maand nog proberen en dan neem ik een beslissing.