Langdurige klachten na Covid - deel 2
In dit topic delen we het lief en leed van ons herstel proces. De moeilijke dingen, maar ook onze overwinningen hoe groot of klein die ook zijn. Want elk stapje vooruit is er één dat gevierd mag worden.
Iedereen met langdurige klachten, en of vragen, is welkom.
Hoe gaat het met iedereen
Hier weer volledig aan het werk. Maar..... 
Ik heb nog steeds weinig geur en smaak, vergeet dingen en kan soms niet op worden komen.
Bij mij gaat het weer als voor mijn verkoudheid. Daar ben ik zeker een maand slechter door geweest. Ik denk dat hoe het nu met mij gaat het best mogelijke is nu. Beter zal het denk ik niet meer worden na nu al 2 1/2 jaar long covid.
Hier na 2 jaar nog steeds veel lc klachten, zoek nog steeds naar een manier om van mijn lichamelijke problemen af te komen. Moet ook wel want de zenuwpijn in rug en benen zijn regelmatig niet te harden. Onderzoeken laten zien dat ik nu 70% minder kan dan voor LC, ik wil en kan dat niet accepteren! 
Yumi schreef op 16-04-2023 om 12:40:
Hier na 2 jaar nog steeds veel lc klachten, zoek nog steeds naar een manier om van mijn lichamelijke problemen af te komen. Moet ook wel want de zenuwpijn in rug en benen zijn regelmatig niet te harden. Onderzoeken laten zien dat ik nu 70% minder kan dan voor LC, ik wil en kan dat niet accepteren!
Ik heb ook moeite met de acceptatie. Het helpt ook niet dat sommige mensen ook net doen alsof je niets hebt. Dan vragen ze bijvoorbeeld nog steeds of ik aan de marathon mee doe. Ehm nee, hardlopen zal ik nooit meer kunnen. En beseffen wat ik allemaal niet kan doet nog steeds pijn. En dat naast de pijn in mijn benen die ik ook nog steeds heb.
Loeki72 schreef op 16-04-2023 om 17:33:
[..]
Ik heb ook moeite met de acceptatie. Het helpt ook niet dat sommige mensen ook net doen alsof je niets hebt. Dan vragen ze bijvoorbeeld nog steeds of ik aan de marathon mee doe. Ehm nee, hardlopen zal ik nooit meer kunnen. En beseffen wat ik allemaal niet kan doet nog steeds pijn. En dat naast de pijn in mijn benen die ik ook nog steeds heb.
Loeki72 schreef op 16-04-2023 om 17:33:
[..]
Ik heb ook moeite met de acceptatie. Het helpt ook niet dat sommige mensen ook net doen alsof je niets hebt. Dan vragen ze bijvoorbeeld nog steeds of ik aan de marathon mee doe. Ehm nee, hardlopen zal ik nooit meer kunnen. En beseffen wat ik allemaal niet kan doet nog steeds pijn. En dat naast de pijn in mijn benen die ik ook nog steeds heb.
Dat helpt zeker niet, op de e.a. manier lijk ik niet door te dringen... Ja maar dat is al zolang geleden daar kan je toch geen last meer van hebben? Ik word er zo kriegel van en raak al zo snel gestrest, geen zin om het weer uit te leggen maar kan het ook niet negeren.
Ik vind het ook zo moeilijk te accepteren dat na een leven van actieve sporter nu af en toe een rondje lopen al moeilijk is. 3 weken geleden op advies orthopeed 'n les power yoga, op het moment zelf was ik zo blij, maar die klap erna voel ik nog.
Het accepteren is idd een ding. Met goede dagen wil ik snel te veel doen . Want het gaat toch 'best' !?
Even mee wat boodschappen doen bvb
Of ja ik kom wel oppassen. Met gevolg dat ik toch weer overprikkelt raak met alle gevolgen van dien .
Op slechte dagen veel liggen en slapen ,maar ik heb de slaapkamer ondertussen wel gezien .
Ookal heb ik een fijn bed.
Beneden op de bank ploffen is fijn om ff te rusten maar niet om echt bij te komen . Het is veel te licht in de huiskamer wat voor extra prikkels zorgt.
Rode-panda schreef op 19-04-2023 om 18:16:
Het accepteren is idd een ding. Met goede dagen wil ik snel te veel doen . Want het gaat toch 'best' !?
Even mee wat boodschappen doen bvb
Of ja ik kom wel oppassen. Met gevolg dat ik toch weer overprikkelt raak met alle gevolgen van dien .
Op slechte dagen veel liggen en slapen ,maar ik heb de slaapkamer ondertussen wel gezien .
Ookal heb ik een fijn bed.
Beneden op de bank ploffen is fijn om ff te rusten maar niet om echt bij te komen . Het is veel te licht in de huiskamer wat voor extra prikkels zorgt.
Ik geef meteen toe, dat ik het niet kan accepteren, maar heb jij ook vaak het idee dat familie en vrienden dit ook niet kunnen? Ik kwam vroeger altijd aanrennen als iemand me ergens voor nodig had, dat lukt nu niet meer.... Als ik dan zeg ik heb die dag al wat, dan krijg ik meteen... maar dat duurt toch niet de hele dag? Nee, maar daarna ben ik wel stuk 
Men ziet aan de buitenkant niks en daardoor denkt men dat het wel weer goed gaat. Ik ben erg slecht in nee zeggen en het onbegrip maakt het er niet beter op.... Laatst vroeg een vriendin zelfs, waarom zeg je niet dat je er gewoon geen zin in hebt?
Hey Yumi,
Volledig geaccepteerd heb ik het niet.
Als iemand zn opmerking als: je mag wel zeggen dat je geen zin hebt ,tegen me maakt . Dan zeg ik : idd ik heb geen zin meer erin. Als jij niet de moeite neemt je te verplaatsen in mij dan neem ik niet meer de moeite om je uit te leggen hoe of wat . Dat kost mij teveel energie die ik liever en beter in mezelf kan stoppen!
Dat klinkt hard maar z'n opmerking van die persoon is ook hard. Daar kan ik helemaal overstuur van raken wat ook weer energie kost.
Balans zoeken tussen goede dagen en dingen doen is nog wel een ding waar ik regelmatig tegen aan loop.
Stil zitten kan ik moeilijk. Stond altijd voor iedereen klaar . Dat zijn toch wel dingen wat anders is geworden .
Ik ben met mijn snuit op de feiten gedrukt en dat is moeilijk...
Niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn gezin .
Die ik nog steeds voorop zet wat niet altijd goed is in deze.
Maar ik zet mezelf wel voor buitenstaanders (fam /vrienden etc) wat eerst niet zo was.
Je hebt gelijk Rode panda, ik raakte er ook overstuur van. Als iemand zo'n uitspraak doet overvalt mij dat, en vd schrik weet ik niet meer wat ik moet zeggen. Vanaf het begin loop ik al tegen dit soort dingen aan, ik moet nog maar eens duidelijk maken hoe het ervoor staat en anders gaat de deur dicht....
De balans blijft hier ook een dingetje, als ik bezig ben dan voel ik niet altijd dat het teveel is.... maar 2 dagen later kan ik mijn bed niet eens uit.
Ik zet mijn gezin ook op nr 1, en net als bij jou is dit niet altijd goed. Als ik jou zo lees, dan is jou omgeving ook gewend dat je er altijd voor je bent, daardoor is het ook zo
moeilijk om een stap terug te doen. Het gevoel van teleurstelling, blijft...
Herkenbaar, hoor, Yumi.
Ik voel het op het moment zelf ook vaak niet, dat het te veel is. En dat maakt het nog lastiger om richting anderen die grens te trekken. Hoe vaak ik ook niet gehoord heb: ‘nou, je ziet er anders goed uit, hoor! Het lijkt aardig gezegd, maar het voelt dan als een steek onder water. Dat het wel mee zal vallen omdat ik er niet ziek uitzie.
Ik had ook een fijn gesprek met iemand van C-support laatst. Ik had weer een gesprek gehad op mijn werk en mijn leidinggevenden bleven zeggen dat ze op alle vlakken zeer tevreden zijn over mijn functioneren, maar dat mijn verzuim erg zorgelijk is. En eerst dacht ik: natuurlijk, logisch, dat snap ik wel. Maar mijn nazorgadviseur zei: ‘ja, maar waarom blijven ze dat tegen je zeggen? Jij kunt er niets aan veranderen, op jouw leven heeft het veel meer impact dan op heb, en ze leggen toch druk op je op die manier.’
Dat vond ik weer even een eye-opener. Ik ben dan zelf de hele tijd heel begripvol voor iedereens standpunt, maar krijg dat begrip helemaal niet terug!
Dus dat maar eens wat meer gaan afkappen 
Sige, voor jou vervelend...maar ik ben blij te lezen dat jij ook op het moment zelf niet doorhebt dat je teveel doet. Ik bouw meer rustmomenten in, maar ik realiseer me dat ik dan voor de tv hang of het internet op ga, dat is eigenlijk niet de bedoeling.
Wat goed van je nazorgadviseur, je leidinggevenden hebben geen idee hoe het voor jou voelt... alsof jij het niet graag anders zou willen zien.
Begripvol zijn is waarschijnlijk een van de symptomen die bij lc horen Laatst zei iemand jij zorgt voor de excuses van een probleem wat iemand jou aandoet haha 
We moeten maar eens stoppen met het hij/zij bedoelt het niet zo....assertief worden en wat vaker terug meppen.
Hoi allemaal, lukt me de laatste tijd niet meer zo vaak om hier te schrijven! Wat balen al dat onbegrip... Ik heb erg geluk dat dat in mijn omgeving wel meevalt. Maar dit soort verhalen zorgt wel dat ik kleine succesjes ook niet deel (behalve met mijn echte naasten), omdat men dan veel te snel denkt dat ik weer van alles kan. Ik heb nu 4 blokken van 1,5 u op een dag waarin ik weliswaar op ben, maar ook daarin moet ik het heel rustig aan doen; als ik ze te vol stop met activiteiten (cognitieve dan wel fysieke), hou ik het niet vol (of wel, maar dan bezuur ik het de dag erna). En in die blokken moet dus ook douchen, lunch maken en lunchen, ergo-oefeningen, wandelen, medische afspraken, die 30-45 min werk die ik dagelijks probeer te doen, een paar huishoudelijke klusjes... Dus dan is die tijd gewoon op. Voor 'leuke dingen' heb ik daardoor ook niet veel tijd/energie, terwijl dat natuurlijk wel goed zou zijn... Hoe doen jullie dat?
@Sige, ik wou nog altijd een keer reageren op 'long covid met kleine kinderen'. Hoe gaat dat bij jou? Die van jou is ook echt nog klein, en dan die gebroken nachten erbij - phew! Niet makkelijk. Mijne zijn inmiddels 3,5 en 6,5. De oudste kan ik wel (1x per week) een paar uurtjes opvangen na school, maar dan ook altijd met een rustpauze voor mij erin, waarin zij zichzelf even vermaakt. Maar voor de jongste of allebei tegelijk zorgen lukt me echt nog niet langer dan max 1u per keer. Jongste gaat dus ook al een jaar lang 4 dagen per week naar de opvang, is niet hoe ik het gewild had, maar het kan niet anders... Ook doet mijn man het ontbijt met ze, omdat ik zeker op dat tijdstip echt niet die prikkels aan kan, en alle nachtelijke gebeurtenissen (wat er gelukkig niet zo heel veel zijn, maar voel me er toch altijd wel rot over).
Ik heb mijn SSRI (citalopram) inmiddels in huis... Ga ermee beginnen na de meivakantie, want eerst gaan we nog een week weg en het leek me heel onprettig om dan last van bijwerkingen te hebben. Óf juist, als het goed ging, erg over mijn grenzen te gaan (wat je in een vakantie toch al eerder doet), en dan naderhand toch te merken dat dat te veel was.
Voor mijn hartslagstijgingen bij rechtop zijn heb ik inmiddels medicatie die wel echt iets doet, superfijn! Neemt de andere symptomen niet weg, maar ik kan weer FIETSEN (conditioneel max 10 min, maar toch) en val niet bijna flauw als ik ergens even in de rij moet staan. Sportarts constateerde deze week dat bij inspanning mijn bloeddruk niet stijgt én mijn ademhaling niet versnelt (-> te weinig zuurstofopname -> hoofdpijn/overprikkeling/vermoeidheid/verzuurde spieren). Wel een interessante bevinding, had ik zelf echt nooit verwacht (wist wel dat ik niet, zoals veel LC-patiënten, hyperventileer; had dus alleen niet door dat ik het tegenovergestelde doe 
. Wat ik hiermee kan, weet ik nog niet, maar kan volgende maand starten bij een ademfysio en anders logopedist.
Er zijn dus in elk geval nog wel dingen waar ik 'mee aan de slag kan' en dat vind ik toch wel een prettig idee.
Hoe is het met jullie? Lollypopje, hoe was je afscheid?