Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Soms worden mensen wat milder met het einde in zicht.
ik had iets geschreven, maar besloot het weg te halen. Mijn mening doet er in deze situatie niet toe.
Ik wens iedereen veel sterkte.
'De zwaarte van jouw situatie kan echter bestaan naast het feit dat er ruimte nodig is voor het perspectief van jouw kinderen, wil je een prettige relatie met hen onderhouden. Het een sluit het ander niet uit.'
Nou, uit de tijd dat mijn leven zwaar was kan ik me herinneren dat er geen ruimte was voor het perspectief van de kinderen. Er was alleen maar overleven, de ene dag na de andere, het ene uur na het andere. Dat komt de relatie niet ten goede, zeker niet. Mijn kinderen waren nog klein, maar hadden op hun manier wel oog voor mij, wat mij -op een bepaald moment- ook zeer ontroerde en hielp om weer bij de wereld te komen.
De kinderen van Patrik zijn volwassen. Het zou hen sieren als ze oog hadden voor de positie van hun vader en een keer de vraag stelden: kunnen wij iets voor je doen. Dat dat er niet in zit heeft wellicht te maken met hun ervaringen met de problemen van hun moeder en de wellicht onvoorwaardelijke steun die vader aan moeder gaf. Zij kunnen vader daarom nu niet steunen, denk ik.
Wat zou kunnen helpen is een vorm van familieberaad, waarbij vader uitdrukkelijk steun vraagt (dus niet veronderstelt dat 'goede' kinderen die wel geven, maar aangeeft waar hij het zelf moeilijk mee heeft), kinderen de ruimte krijgen om hun verhaal te vertellen, er over en weer basale respect en een beetje begrip komt, afsluiten met concrete afspraken voor de komende 3 jaren, die vol te houden zijn. Maar dan moet iedereen daartoe bereid zijn en zou er een goede begeleider moeten zijn in de vorm van een psycholoog of gezinstherapeut. Het is ook voor de kinderen van belang dat ze de relatie met hun moeder op een goede manier afsluiten, zodat er straks geen puinhoop achter blijft.