Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Soms worden mensen wat milder met het einde in zicht.
ik had iets geschreven, maar besloot het weg te halen. Mijn mening doet er in deze situatie niet toe.
Ik wens iedereen veel sterkte.
'De zwaarte van jouw situatie kan echter bestaan naast het feit dat er ruimte nodig is voor het perspectief van jouw kinderen, wil je een prettige relatie met hen onderhouden. Het een sluit het ander niet uit.'
Nou, uit de tijd dat mijn leven zwaar was kan ik me herinneren dat er geen ruimte was voor het perspectief van de kinderen. Er was alleen maar overleven, de ene dag na de andere, het ene uur na het andere. Dat komt de relatie niet ten goede, zeker niet. Mijn kinderen waren nog klein, maar hadden op hun manier wel oog voor mij, wat mij -op een bepaald moment- ook zeer ontroerde en hielp om weer bij de wereld te komen.
De kinderen van Patrik zijn volwassen. Het zou hen sieren als ze oog hadden voor de positie van hun vader en een keer de vraag stelden: kunnen wij iets voor je doen. Dat dat er niet in zit heeft wellicht te maken met hun ervaringen met de problemen van hun moeder en de wellicht onvoorwaardelijke steun die vader aan moeder gaf. Zij kunnen vader daarom nu niet steunen, denk ik.
Wat zou kunnen helpen is een vorm van familieberaad, waarbij vader uitdrukkelijk steun vraagt (dus niet veronderstelt dat 'goede' kinderen die wel geven, maar aangeeft waar hij het zelf moeilijk mee heeft), kinderen de ruimte krijgen om hun verhaal te vertellen, er over en weer basale respect en een beetje begrip komt, afsluiten met concrete afspraken voor de komende 3 jaren, die vol te houden zijn. Maar dan moet iedereen daartoe bereid zijn en zou er een goede begeleider moeten zijn in de vorm van een psycholoog of gezinstherapeut. Het is ook voor de kinderen van belang dat ze de relatie met hun moeder op een goede manier afsluiten, zodat er straks geen puinhoop achter blijft.
Arme TO, hij wordt wel afgevakkeld hier terwijl ik inschat dat de reserves en veerkracht van TO momenteel op zijn.
Ik vind het mooi dat TO zo van zijn vrouw houdt en bij haar blijft staan.
Zoals ik TO's situatie interpreteer is dat de band tussen ouders en kinderen altijd goed en gezond is geweest. Daar ligt mijn inziens de sleutel.
TO, heb je de ruimte om nog één keer de rol van de vader op je te nemen die je was voordat je vrouw hersenletsel opliep?
Dat je je kinderen als een vader meeneemt in het het ziekte proces, het hersenletsel, van hún moeder, jouw vrouw?
Het is ook zo een plots klapse verandering voor je kinderen, om die verstandige, evenwichtige, levenslustige moeder waar ze altijd bij terecht konden, er van het één op andere moment niet meer is, veranderd in een vreemde vrouw die verwerpelijk gedrag vertoont. Niet zoals ze oogevoed zijn door die zelfde vrouw.
Hun vader die misschien als een onbenaderbaar vuurspuwend baken achter zijn vrouw staat, alle lasten op zijn schouders nement, in de verwachting dat zijn kinderen deze rolveranderingen net zo snel kunnen adopteren als dat ze gekomen zijn, waardoor ook hun vader misschien plots klaps in een voor hun wat vreemde persoon is veranderd?
Lieve TO, op één dag is alles voor jullie als gezin veranderd. Rollen zijn op die dag veranderd. Meestal groeien ouders en kinderen langzaam in de veranderende rollen. Of begint de ouderdom met zichtbaar lichaamlijk letsel, dat is makkelijker te behappen.
Misschien helpt dit inzicht je om er wat milder in te staan.
Lees wat om de hardere reacties heen, ze komen uit een goed hart maar ik denk niet dat je nu de ruimte niet hebt om deze te kunnen incaseren.
Er staan reacties tussen die empatischer zijn, richt daar je aandacht op.
Als het kan, neem dan eens contact op met een stichting die hulp biedt aan partners en naasten van mensen met hersenletsel. Misschien dat je je kinderen daarbij kunt betrekken?
Of zoals reeds geopperd, ga eens kijken wat thuiszorg voor jou en je vrouw kan betekenen?
TO, ik wens je het beste. Je leest als een lieve man voor je vrouw en je kinderen. Je wilt het beste voor iedereen maar momenteel lopen jullie ervaringswerelden uit één doordat er zoveel gebeurd is en zoveel veranderingen in persoonlijkheden. Iedereen lijkt een beetje geschokt van elkaar.
Onderliggend zie ik een gezin dat om elkaar geeft
tsjor schreef op 06-12-2025 om 09:57:
'De zwaarte van jouw situatie kan echter bestaan naast het feit dat er ruimte nodig is voor het perspectief van jouw kinderen, wil je een prettige relatie met hen onderhouden. Het een sluit het ander niet uit.'
Nou, uit de tijd dat mijn leven zwaar was kan ik me herinneren dat er geen ruimte was voor het perspectief van de kinderen. Er was alleen maar overleven, de ene dag na de andere, het ene uur na het andere. Dat komt de relatie niet ten goede, zeker niet. Mijn kinderen waren nog klein, maar hadden op hun manier wel oog voor mij, wat mij -op een bepaald moment- ook zeer ontroerde en hielp om weer bij de wereld te komen.
De kinderen van Patrik zijn volwassen. Het zou hen sieren als ze oog hadden voor de positie van hun vader en een keer de vraag stelden: kunnen wij iets voor je doen. Dat dat er niet in zit heeft wellicht te maken met hun ervaringen met de problemen van hun moeder en de wellicht onvoorwaardelijke steun die vader aan moeder gaf. Zij kunnen vader daarom nu niet steunen, denk ik.
Wat zou kunnen helpen is een vorm van familieberaad, waarbij vader uitdrukkelijk steun vraagt (dus niet veronderstelt dat 'goede' kinderen die wel geven, maar aangeeft waar hij het zelf moeilijk mee heeft), kinderen de ruimte krijgen om hun verhaal te vertellen, er over en weer basale respect en een beetje begrip komt, afsluiten met concrete afspraken voor de komende 3 jaren, die vol te houden zijn. Maar dan moet iedereen daartoe bereid zijn en zou er een goede begeleider moeten zijn in de vorm van een psycholoog of gezinstherapeut. Het is ook voor de kinderen van belang dat ze de relatie met hun moeder op een goede manier afsluiten, zodat er straks geen puinhoop achter blijft.
De manier waarop jij dit beschrijft, je woordkeuze…zo ontzettend gruwelijk fout.
Een ouder heeft niets af te dwingen. Een ouder heeft niet te stellen dat het kinderen zou sieren als…
Kinderen (jong en volwassen) zijn in beginsel en in de basis loyaal aan een ouder. Doorgaans pas wanneer er iets dermate zwaarwegends is gebeurd dat die loyaliteit in het geding komt zullen zij zich afwenden.
En wie is een ouder dan om te zeggen: het zou ze sieren??
Een ouder verdiend niet automatisch een plekje in een eregalerij. Een ouder verdiend niet automatisch een plek op een voetstuk.
Dus je struikelt al over de vraag: ... kan ik iets voor je doen?. Die valt voor mij in de klasse medemenselijkheid in het algemeen.
tsjor schreef op 06-12-2025 om 12:52:
Dus je struikelt al over de vraag: ... kan ik iets voor je doen?. Die valt voor mij in de klasse medemenselijkheid in het algemeen.
Lees mijn bericht eens goed.
Misschien ben je zelf een ouder die zich gekwetst voelt, ik weet het niet.
tsjor schreef op 06-12-2025 om 09:57:
'De zwaarte van jouw situatie kan echter bestaan naast het feit dat er ruimte nodig is voor het perspectief van jouw kinderen, wil je een prettige relatie met hen onderhouden. Het een sluit het ander niet uit.'
Nou, uit de tijd dat mijn leven zwaar was kan ik me herinneren dat er geen ruimte was voor het perspectief van de kinderen. Er was alleen maar overleven, de ene dag na de andere, het ene uur na het andere. Dat komt de relatie niet ten goede, zeker niet. Mijn kinderen waren nog klein, maar hadden op hun manier wel oog voor mij, wat mij -op een bepaald moment- ook zeer ontroerde en hielp om weer bij de wereld te komen.
Ik benadruk in hetzelfde bericht ook dat Patrick waarschijnlijk geen ruimte ervaart. En dat is op zich heel begrijpelijk. Een verklaring maar geen excuus, zeg maar. Maar dat gegeven dat hij geen ruimte ervaart, betekent niet dat zijn kinderen die ruimte niet nodig hebben. En wellicht al eerder in de relatie met hun ouders gemist hebben.
Ik hoop dat hij kan zien, dat die twee dingen naast elkaar kunnen bestaan.
Jouw voorbeeld waarbij kinderen oog hebben voor hun ouders die het zwaar hebben, dat kan ons allemaal wel eens overkomen: dat we als ouders onbedoeld de zwaarte van onze eigen zorgen bij de kinderen leggen. Maar als dat herhaaldelijk gebeurt, zonder ruimte voor de emoties van de kinderen én de rol die je eigenlijk als ouder hebt, kan dat zich op verschillende manieren gaan wreken. Parentificatie is er een van: kinderen die meer met de behoeften van hun ouders bezig zijn dan andersom. En dat kan in de volwassenheid uiteindelijk leiden tot een breuk, als het kind gaat zien dat deze dynamiek niet oké is.
KaatjeCato, ik zeg ook niet dat het goed is. Je stelt het alleen wat te eenvoudig voor naar mijn ervaring, alsof het allebei naast elkaar kan bestaan. Dat vraagt wel veel voor iemand die overbelast is (bijvoorbeeld).
Euphoria schreef op 06-12-2025 om 13:09:
[..]
Lees mijn bericht eens goed.
Misschien ben je zelf een ouder die zich gekwetst voelt, ik weet het niet.
Nee, dat ben ik niet. Ik ben gezegend met mijn drie kinderen, de partners en de contacten die er zijn. Jammer. Volgende poging maar weer.
Yentle schreef op 06-12-2025 om 12:19:
Arme TO, hij wordt wel afgevakkeld hier terwijl ik inschat dat de reserves en veerkracht van TO momenteel op zijn.
Ik vind het mooi dat TO zo van zijn vrouw houdt en bij haar blijft staan.
Zoals ik TO's situatie interpreteer is dat de band tussen ouders en kinderen altijd goed en gezond is geweest. Daar ligt mijn inziens de sleutel.
TO, heb je de ruimte om nog één keer de rol van de vader op je te nemen die je was voordat je vrouw hersenletsel opliep?
Dat je je kinderen als een vader meeneemt in het het ziekte proces, het hersenletsel, van hún moeder, jouw vrouw?
Het is ook zo een plots klapse verandering voor je kinderen, om die verstandige, evenwichtige, levenslustige moeder waar ze altijd bij terecht konden, er van het één op andere moment niet meer is, veranderd in een vreemde vrouw die verwerpelijk gedrag vertoont. Niet zoals ze oogevoed zijn door die zelfde vrouw.
Hun vader die misschien als een onbenaderbaar vuurspuwend baken achter zijn vrouw staat, alle lasten op zijn schouders nement, in de verwachting dat zijn kinderen deze rolveranderingen net zo snel kunnen adopteren als dat ze gekomen zijn, waardoor ook hun vader misschien plots klaps in een voor hun wat vreemde persoon is veranderd?
Lieve TO, op één dag is alles voor jullie als gezin veranderd. Rollen zijn op die dag veranderd. Meestal groeien ouders en kinderen langzaam in de veranderende rollen. Of begint de ouderdom met zichtbaar lichaamlijk letsel, dat is makkelijker te behappen.
Misschien helpt dit inzicht je om er wat milder in te staan.
Lees wat om de hardere reacties heen, ze komen uit een goed hart maar ik denk niet dat je nu de ruimte niet hebt om deze te kunnen incaseren.
Er staan reacties tussen die empatischer zijn, richt daar je aandacht op.
Als het kan, neem dan eens contact op met een stichting die hulp biedt aan partners en naasten van mensen met hersenletsel. Misschien dat je je kinderen daarbij kunt betrekken?
Of zoals reeds geopperd, ga eens kijken wat thuiszorg voor jou en je vrouw kan betekenen?
TO, ik wens je het beste. Je leest als een lieve man voor je vrouw en je kinderen. Je wilt het beste voor iedereen maar momenteel lopen jullie ervaringswerelden uit één doordat er zoveel gebeurd is en zoveel veranderingen in persoonlijkheden. Iedereen lijkt een beetje geschokt van elkaar.
Onderliggend zie ik een gezin dat om elkaar geeft
Correctie: Thuishulp moet mantelzorghulp zijn. Dat is hier eerder genoemd door iemand
Euphoria schreef op 06-12-2025 om 12:45:
[..]
De manier waarop jij dit beschrijft, je woordkeuze…zo ontzettend gruwelijk fout.
Een ouder heeft niets af te dwingen. Een ouder heeft niet te stellen dat het kinderen zou sieren als…
Kinderen (jong en volwassen) zijn in beginsel en in de basis loyaal aan een ouder. Doorgaans pas wanneer er iets dermate zwaarwegends is gebeurd dat die loyaliteit in het geding komt zullen zij zich afwenden.En wie is een ouder dan om te zeggen: het zou ze sieren??
Een ouder verdiend niet automatisch een plekje in een eregalerij. Een ouder verdiend niet automatisch een plek op een voetstuk.
Als jij als kind/in beginsel/nu, ik weet dat niet, zo beschadigd bent door, dankzij je ouders, dan spijt me dat, al heb je daar niets aan.
Je kunt echter niet elke situatie op die blauwdruk leggen.
Ik denk dat de situatie van TO te helen is, zo goed en zo kwaad als het kan, zeker omdat het ooit goed was, juist in die jonge jaren.
Wat ik ook denk is dat TO daar momenteel geen ruimte voor heeft en hulp nodig heeft om hulp te vragen; dus dat iemand uit de omgeving dit op zich kan nemen.
TO zit ook dagelijks in een ( schadelijke, zo niet schaakmatpositie). Dat hij een handreiking moet doen, dat lijkt me duidelijk.
Ik zie hier geen vader die contact met zijn kinderen mijdt, maar eentje die doet wat hij op dit moment kan.
Als je mantelzorg en met zoveel ( ik noem het gif) in aanraking komt, raak je geïsoleerd, ontmoedigd, wanhopig, uitgeput. Dan is zelfs een appje soms teveel. En ja, dat geldt ook voor de volwassen kinderen.
Ik zou inzetten op het contact tussen vader en kinderen en niet tussen ouderpaar en kinderen.
Ik zorg voor mijn dementerende moeder in één huis. Alleen, heb geen partner/familie om te helpen.
Voorop staat niet het vergeten, maar boosheid, verlies van vaardigheden, motoriek, spraak, verlies van waardigheid, schadelijke dingen zeggen, gevaarlijke dingen doen, weglopen, delier, huiduitslag, apathie, afasie, urineincontinent; het is overweldigend veel.
Ik ben sowieso een KOPPkind. Ze is nl ook bipolair en heeft een karakter dat makkelijk boos wordt en geen kritiek verdraagt, wel uitdeelt. En toch ben ik stapeldol op haar, want ze heeft om geen van haar aandoeningen gevraagd en heeft ook leuke kanten. Haar leven was zachtgezegd nooit makkelijk en ze heeft geleden en nog. Dat is geen verdienste van mij, het is een feit dat ik van haar houd én haar soms wel "kan"....
Toen mijn kind de hele jeugd op tafel gooide, dacht ik: ik heb hier geen ruimte voor, waarom doe je dit, waarom nu ik het het moeilijkst heb.
Dat was net zo'n egoïstische gedachte als dat die van kind op dat moment. Kind is namelijk ook gewoon volwassen en als kind had gezegd: ja, ik heb daar last van, wil je met me praten, had dat een veel zachtere ingang geweest.
De herinneringen lopen ook niet synchroon. Ik denk, dat geeft kind toe, dat het in gedachten uitvergroot is over de jaren.
Desalniettemin wil ik geen kind kwijt. Hoe langer ik wacht: mijn moeder wordt alleen maar slechter en ik meer overbelast.
Daarom heb ik al m'n restjes energie bij elkaar geraapt, gelezen over in verbinding blijven tijdens pijnlijke onderwerpen. Want nee, ondanks dat zaken wel/niet/anders/met andere interpretatie zijn gegaan: kind heeft dit zo ervaren.
Dus heb ik ingezet op luisteren, erkennen, begrijpen, gezegd dat ik begreep hoe kind dat heeft ervaren, dat het me speet dat kind daar niet eerder mee kon komen en dat het waardeloos was dat er zulke gevoelens waren. Alleen bij die woorden al kon kind ontspannen. En nu is er weer een opening tot diepere verbinding.
Ik denk dan TO dat ook kan, maar ik denk niet alleen. Hij is immers jaren verder als mantelzorger en dan ben je gewoon opgebrand. Hij wil de sores met zijn kinderen niet, echt niet, dat is een Mount Everest in zijn situatie en op zijn leeftijd.
Als TO de moed kan opbrengen om bv via de huisarts een gespreksleider familieopstellingen te vinden, denk ik dat er lucht komt voor iedereen en dan hoop ik dat de kinderen hun band met vader kunnen herstellen. Moeder verandert niet meer, daar kan ze helaas weinig aan doen, maar hoe fijn zou de ontspanning in contact kunnen zijn tussen vader en zijn kinderen en omgekeerd.
Er werd gezegd dat ik zalvende woorden zou gebruiken; dat doen er meer met andere forummers met problemen, soit, soms is het hard, duidelijk, soms begripvol. Ik heb slechts geprobeerd open en met respect te reageren, omdat ik weet dat er ook gewoon slechte ouders bestaan en ik mensen daarin niet voorbij wilde gaan of hard tegen terugpraten.
tsjor schreef op 06-12-2025 om 14:14:
[..]
Nee, dat ben ik niet. Ik ben gezegend met mijn drie kinderen, de partners en de contacten die er zijn. Jammer. Volgende poging maar weer.
Neen, het was geen poging.
ik gun niemand een jeugd die een leven lang negatieve consequenties tot gevolg heeft. En ik gun niemand de oorzaak te zijn van iemands verrotte jeugd.
Je lijkt mijn reacties consequent onjuist te willen interpreteren.
max zegt volgens mij hele rake dingen, veel beter dan ik zou willen zeggen...ik zou namelijk keihard tegen je willen schreeuwen: "JE BENT GEWOON HEEL ERG BOOS OP DE SITUATIE, OP HET ONRECHTVAARDIGE ERVAN EN WAARSCHIJNLIJK OOK NOG OP JE VROUW MAAR DAT MAG NIET DUS JE SCHAAMT JE OOK NOG KAPOT EN IN PLAATS DAT JE DAT DURFT TOE TE GEVEN AAN JEZELF GEDRAAG JE JE ALS EEN EGOISTISCHE HUILSTRUIK EN MAAK JE ZOVEEL MOGELIJK KAPOT, DAN KAN JE DAARDOOR FIJN JE KINDEREN DE SCHULD GEVEN EN HOEF JE JEZELF NIET AAN TE KIJKEN!!!!"
Terwijl ik je ondertussen hardhandig heen een weer zou schudden.
Psychologie van de koude grond natuurlijk...