Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Euphoria schreef op 06-12-2025 om 12:45:
[..]
De manier waarop jij dit beschrijft, je woordkeuze…zo ontzettend gruwelijk fout.
Een ouder heeft niets af te dwingen. Een ouder heeft niet te stellen dat het kinderen zou sieren als…
Kinderen (jong en volwassen) zijn in beginsel en in de basis loyaal aan een ouder. Doorgaans pas wanneer er iets dermate zwaarwegends is gebeurd dat die loyaliteit in het geding komt zullen zij zich afwenden.En wie is een ouder dan om te zeggen: het zou ze sieren??
Een ouder verdiend niet automatisch een plekje in een eregalerij. Een ouder verdiend niet automatisch een plek op een voetstuk.
Ik begrijp je, ik zie van nabij teveel voorbeelden waarbij ouders gruwelijk de plank mis slaan en zelf vinden dat ze niets fout hebben gedaan, waardoor hun kinderen zich uiteindelijk genoodzaakt zien het contact te verbreken, om er zelf niet aan onderdoor te gaan.
Hoe vaak dat door de buitenwereld niet wordt begrepen (maar het is toch je moeder?!). Alsof ouders een soort heiligenstatus hebben enkel vanwege het feit dat ze zich hebben voortgeplant, dat ze vervolgens niet of slecht hebben opgevoed, maakt kennelijk niet uit.
felija schreef op 06-12-2025 om 19:19:
[..]
Ik begrijp je, ik zie van nabij teveel voorbeelden waarbij ouders gruwelijk de plank mis slaan en zelf vinden dat ze niets fout hebben gedaan, waardoor hun kinderen zich uiteindelijk genoodzaakt zien het contact te verbreken, om er zelf niet aan onderdoor te gaan.
Hoe vaak dat door de buitenwereld niet wordt begrepen (maar het is toch je moeder?!). Alsof ouders een soort heiligenstatus hebben enkel vanwege het feit dat ze zich hebben voortgeplant, dat ze vervolgens niet of slecht hebben opgevoed, maakt kennelijk niet uit.
Maar niemand zegt toch iets/ontkent iets dergelijks en die situaties zijn toch niet gelijk?
Volgens mij is Patrik op zich een gouwe kerel, die zijn vrouw bijstaat en niks van haar terugkrijgt (behalve gescheld).
En volgens mij verwijten de kinderen vooral dat hij niet toegeeft dat hun moeder vóór het ongeval ook al niet zo leuk was.
felija schreef op 06-12-2025 om 19:19:
[..]
Ik begrijp je, ik zie van nabij teveel voorbeelden waarbij ouders gruwelijk de plank mis slaan en zelf vinden dat ze niets fout hebben gedaan, waardoor hun kinderen zich uiteindelijk genoodzaakt zien het contact te verbreken, om er zelf niet aan onderdoor te gaan.
Hoe vaak dat door de buitenwereld niet wordt begrepen (maar het is toch je moeder?!). Alsof ouders een soort heiligenstatus hebben enkel vanwege het feit dat ze zich hebben voortgeplant, dat ze vervolgens niet of slecht hebben opgevoed, maakt kennelijk niet uit.
Tja, zo zijn er ook mensen met ouders die vanuit hun beste vermogens hebben gegeven wat ze in zich hadden (natuurlijk met de menselijke beperkingen) die kinderen hebben die vanuit een bodemloos kindstuk hun ouders maar verwijten blijven maken en zich genoodzaakt zien alle contact te verbreken. En die daardoor ook weer niet gelukkiger worden want die put blijft ongevuld. En er zijn vele vormen tussen wat jij schrijft en wat ik nu schets. Kortom: we kunnen eigenlijk niet inschatten wat terecht is in een bepaalde situatie. Wat blijft is dat Patrik aan de ene kant in een hele moeilijke positie zit door de zorg voor zijn vrouw. Aan de andere kant verwijt hij zijn kinderen van alles en blijft hij maar boos op ze terwijl hij ook niet echt aan wil nemen dat dat verwijt en die boosheid de situatie niet verder helpen (ook al zouden deze terecht zijn) Het is jammer want er zou misschien veel meer mogelijk zijn voor ieder in deze situatie.
felija schreef op 06-12-2025 om 19:19:
[..]
Ik begrijp je, ik zie van nabij teveel voorbeelden waarbij ouders gruwelijk de plank mis slaan en zelf vinden dat ze niets fout hebben gedaan, waardoor hun kinderen zich uiteindelijk genoodzaakt zien het contact te verbreken, om er zelf niet aan onderdoor te gaan.
Hoe vaak dat door de buitenwereld niet wordt begrepen (maar het is toch je moeder?!). Alsof ouders een soort heiligenstatus hebben enkel vanwege het feit dat ze zich hebben voortgeplant, dat ze vervolgens niet of slecht hebben opgevoed, maakt kennelijk niet uit.
Ja, ik ken ze inderdaad zelf ook.
Als je bedenkt dat elke willekeurige “gek” zich kan voortplanten, tel uit hoeveel kinderen op deze aardbol rondlopen die niet gezegend zijn met een veilige, fijne en gelukkige jeugd.
En ik hoor helaas van de meeste ouders waarvan de kinderen besloten te breken met hen dat ze het niet begrijpen, dat de kinderen respectloos zijn, dat ze het als ouders niet verdiend hebben.
Reflectief vermogen blijft uit, ze volharden in onbegrip en boosheid.
soms is breken de enige optie om zelf op de been te blijven. Soms is contact te pijnlijk en zelfs ziekmakend.
Ik denk ook dat deze keuze doorgaans echt niet gemaakt wordt zonder daar heel lang en diep over na te denken. En zelfs dan gaat dergelijke keuze gepaard met emoties en twijfels en onzekerheid. Dat besluit je niet zomaar. En dat doe je niet gemakkelijk.
Er is dan echt iets aan de hand.
Wat ik mij afvraag is waarom je niet erkend dat je kinderen het moeilijk hebben gehad met hun moeder. Al voor haar ongeluk waren er blijkbaar problemen met alcohol en dit is na haar ongeluk erger geworden. Erkennen dat je kinderen het moeilijk gehad hebben en om die reden geen contact meer willen betekent niet dat jij ook je vrouw moet laten vallen. Waarom praten jullie daar niet over? Waarom moeten je kinderen zich op manier X gedragen en moeten ze interesse tonen in hun moeder? (wat de oudste zoon ook deed maar blijkbaar niet op de juiste manier want hij kreeg de les gelezen).
Je kinderen willen nu geen contact met hun moeder maar wel met jou anders had je dat etentje niet gehad. Erg jammer dat je de deur behoorlijk dichtgegooid hebt i.p.v de opening te accepteren en vanaf dat etentje langzaam te kijken wat mogelijk is.
Euphoria schreef op 07-12-2025 om 08:24:
[..]
Ja, ik ken ze inderdaad zelf ook.
Als je bedenkt dat elke willekeurige “gek” zich kan voortplanten, tel uit hoeveel kinderen op deze aardbol rondlopen die niet gezegend zijn met een veilige, fijne en gelukkige jeugd.
En ik hoor helaas van de meeste ouders waarvan de kinderen besloten te breken met hen dat ze het niet begrijpen, dat de kinderen respectloos zijn, dat ze het als ouders niet verdiend hebben.
Reflectief vermogen blijft uit, ze volharden in onbegrip en boosheid.
soms is breken de enige optie om zelf op de been te blijven. Soms is contact te pijnlijk en zelfs ziekmakend.Ik denk ook dat deze keuze doorgaans echt niet gemaakt wordt zonder daar heel lang en diep over na te denken. En zelfs dan gaat dergelijke keuze gepaard met emoties en twijfels en onzekerheid. Dat besluit je niet zomaar. En dat doe je niet gemakkelijk.
Er is dan echt iets aan de hand.
Ik ben het helemaal met je eens, ik vind in die situaties de volwassen kinderen de schuld in de schuiven, omdat ze geen contact meer kunnen opbrengen een knap staaltje victimblamen.
Het riekt ook naar dat je altijd per sé dankbaar moet zijn richting je ouders, want ze hebben je grootgebracht, onzin, als het goed is wilden die ouders zelf kinderen, die kinderen hebben er niet om gevraagd geboren te worden.
En reken maar dat veruit de meeste volwassen kinderen uit zichzelf dankbaarheid en respect tonen als daar de situatie naar is.
Ik denk dat het lastig is om dergelijke algemene uitgangspunten te hanteren als het gaat om het beoordelen van individuele situaties. Wie een beetje oog heeft voor menselijke verhoudingen weet hoe situationele en persoonlijke elementen elke situatie tamelijk uniek maakt. Algemeenheden dragen bij aan onbezonnen oordelen en veroordelingen.
tsjor schreef op 08-12-2025 om 10:53:
Ik denk dat het lastig is om dergelijke algemene uitgangspunten te hanteren als het gaat om het beoordelen van individuele situaties. Wie een beetje oog heeft voor menselijke verhoudingen weet hoe situationele en persoonlijke elementen elke situatie tamelijk uniek maakt. Algemeenheden dragen bij aan onbezonnen oordelen en veroordelingen.
Helemaal eens Tsjor, en dan neemt men bij het beoordelen ook nog de eigen ervaringen mee, die hier wellicht en waarschijnlijk helemaal niet van toepassing zijn.
Adviezen zijn mooi, en daarom zijn interventies ook zo nuttig, want dan hoor je nog eens een andere kijk op de zaken; maar veroordelingen zijn niet nuttig en ook niet gegrond.
nee hoor, het zijn niet enkel vooroordelen. Het zijn ervaringen, uit de praktijk. Meerdere ervaringen uit de praktijk.
Dat deze niet een op een of in elke situatie exact hetzelfde zijn dat begrijpt iedereen. Maar helaas zijn hier veel reacties van betreffende forummer te lezen die niet laten vermoeden dat hij rigoureus anders denkt/ handelt.
tsjor schreef op 08-12-2025 om 10:53:
Ik denk dat het lastig is om dergelijke algemene uitgangspunten te hanteren als het gaat om het beoordelen van individuele situaties. Wie een beetje oog heeft voor menselijke verhoudingen weet hoe situationele en persoonlijke elementen elke situatie tamelijk uniek maakt. Algemeenheden dragen bij aan onbezonnen oordelen en veroordelingen.
De to roept door zijn posts meteen die vibes bij mij op, die behoren bij ouders die niet in staat zijn zich emotioneel goed te verhouden tot de gevoelens van hun kinderen. Hij schiet alleen maar in de verdediging en slaat om zich heen.
Persoonlijk heb ik deze ervaring gelukkig niet met mijn ouders, maar wel bij enkele van mijn naasten die zich genoodzaakt zagen het contact met hun ouder(s) te verbreken (en dat ging beslist niet over één nacht ijs), omdat er totaal geen ruimte was voor introspectie en inlevingsvermogen. Alle schuld werd zonder pardon bij de volwassen kinderen neergelegd.
Plantenbak schreef op 07-12-2025 om 18:41:
Wat ik mij afvraag is waarom je niet erkend dat je kinderen het moeilijk hebben gehad met hun moeder. Al voor haar ongeluk waren er blijkbaar problemen met alcohol en dit is na haar ongeluk erger geworden. Erkennen dat je kinderen het moeilijk gehad hebben en om die reden geen contact meer willen betekent niet dat jij ook je vrouw moet laten vallen. Waarom praten jullie daar niet over? Waarom moeten je kinderen zich op manier X gedragen en moeten ze interesse tonen in hun moeder? (wat de oudste zoon ook deed maar blijkbaar niet op de juiste manier want hij kreeg de les gelezen).
Je kinderen willen nu geen contact met hun moeder maar wel met jou anders had je dat etentje niet gehad. Erg jammer dat je de deur behoorlijk dichtgegooid hebt i.p.v de opening te accepteren en vanaf dat etentje langzaam te kijken wat mogelijk is.
Helemaal mee eens, ik denk dat daar nog veel winst te behalen valt.
felija schreef op 08-12-2025 om 14:00:
[..]
De to roept door zijn posts meteen die vibes bij mij op, die behoren bij ouders die niet in staat zijn zich emotioneel goed te verhouden tot de gevoelens van hun kinderen. Hij schiet alleen maar in de verdediging en slaat om zich heen.
Persoonlijk heb ik deze ervaring gelukkig niet met mijn ouders, maar wel bij enkele van mijn naasten die zich genoodzaakt zagen het contact met hun ouder(s) te verbreken (en dat ging beslist niet over één nacht ijs), omdat er totaal geen ruimte was voor introspectie en inlevingsvermogen. Alle schuld werd zonder pardon bij de volwassen kinderen neergelegd.
Maar als je begrijpt hoe dat komt, heb je de sleutel tot de mógelijke oplossing in handen.
Dan kunnen mensen hun persoonlijke gevoelens, hoe terecht ook, oproepen of ervaren, maar daarmee heelt de relatie niet. Dat zou het doel moeten zijn, niet iemand op de brandstapel gooien.
Daarnaast weet bijna niemand hoe het is om 24/7 te mantelzorgen, wat dat met iemand doet. Daar mag best meer begrip voor zijn in deze situatie.
tsjor schreef op 06-12-2025 om 12:52:
Dus je struikelt al over de vraag: ... kan ik iets voor je doen?. Die valt voor mij in de klasse medemenselijkheid in het algemeen.
Hun ouders zijn slecht voor hen geweest. Ze hoeven geen loyaliteit en medemenselijkheid te tonen.
Max88 schreef op 08-12-2025 om 14:35:
[..]
Maar als je begrijpt hoe dat komt, heb je de sleutel tot de mógelijke oplossing in handen.
Dan kunnen mensen hun persoonlijke gevoelens, hoe terecht ook, oproepen of ervaren, maar daarmee heelt de relatie niet. Dat zou het doel moeten zijn, niet iemand op de brandstapel gooien.
Daarnaast weet bijna niemand hoe het is om 24/7 te mantelzorgen, wat dat met iemand doet. Daar mag best meer begrip voor zijn in deze situatie.
Nou inderdaad. Natuurlijk mag Patrik ook de hand in eigen boezem steken en zou empathie naar zijn kinderen de algehele situatie verbeteren. Maar waarschijnlijk is deze man overspannen door jarenlang mantelzorgen. Daar kan je ook best nors van worden hoor