Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Lexus schreef op 08-12-2025 om 18:36:
[..]
Nou inderdaad. Natuurlijk mag Patrik ook de hand in eigen boezem steken en zou empathie naar zijn kinderen de algehele situatie verbeteren. Maar waarschijnlijk is deze man overspannen door jarenlang mantelzorgen. Daar kan je ook best nors van worden hoor
Mijns inziens staat dat los van hoe je communiceert met je kinderen. Hij heeft daarin een eigen verantwoordelijkheid ook wat betreft de mantelzorg voor zijn vrouw. Het mag geen excuus zijn het daarom maar op je kinderen af te reageren. En als je dat dan logischerwijs wel doet, omdat het mantelzorgen enorm zwaar is, dan bied je excuses aan.
Als je je kwetsbaar opstelt richting je kinderen, bereik je veel meer dan telkens met verwijten te komen over waarin je kinderen volgens jou allemaal tekortschieten.
felija schreef op 08-12-2025 om 19:18:
[..]
Mijns inziens staat dat los van hoe je communiceert met je kinderen. Hij heeft daarin een eigen verantwoordelijkheid ook wat betreft de mantelzorg voor zijn vrouw. Het mag geen excuus zijn het daarom maar op je kinderen af te reageren. En als je dat dan logischerwijs wel doet, omdat het mantelzorgen enorm zwaar is, dan bied je excuses aan.
Als je je kwetsbaar opstelt richting je kinderen, bereik je veel meer dan telkens met verwijten te komen over waarin je kinderen volgens jou allemaal tekortschieten.
Tja ik ben het met je eens dat hij een ongelukkige manier van communiceren heeft. Er zijn generaties en omstandigheden waarin mensen goed, kwetsbaar en empathisch communiceren niet hebben kunnen leren. Neemt niet weg dat je dat zou kunnen leren, als je er ten minste de energie voor hebt. Onder omstandigheden van stress en vermoeidheid grijpen mensen naar wat ze wel kunnen en vooral naar wat ze geleerd hebben. Op een gegeven moment in het leven van een mens hoor je imo opgegroeid te zijn en word je meer volwassen en sterker dan je ouders, omdat je van een jongere generatie bent. Dat is, voor mij persoonlijk ook het punt dat ik niet meer kon blijven hangen in 'jij was niet leuk voor mij dus nou hoef ik ook niets voor jou te doen'. Of te vinden dat het maar de taak van de partner alleen is om voor de zieke te zorgen. Van mijn ouders had de een een diagnose narcisme en de ander autisme, dus ik weet van atypisch (eufemistisch gezegd) gedrag. Ik zelf stond er zo in dat om je los te maken van het eisende deel van het kind in jezelf, je moet kunnen zien hoe gewond je ouders ook waren. Dat heeft ook te maken met wie ik zelf wilde zijn en daar paste 'ik ben een kind dus ik heb er niet voor gekozen en jij was een narcistische $%** dus ik hoef niks met jou' niet in. Ik snap de redenering heus wel dat TO dit zou moeten zeggen en dat zou moeten doen, en daar kan voor een heel groot deel achter staan. Maar ik weet ook hoe hemeltergend zwaar 24-7 mantelzorgen kan zijn en hoop van daar uit op iets meer mildheid van de kinderen.
Ik ken eigelijk geen volwassen kinderen die zijn blijven hangen in: 'jij was niet leuk voor mij, dus nu hoef ik ook niks voor jou te doen.'
Juist niet, de meeste kinderen zijn ongelofelijk loyaal naar hun ouders en gaan tot het uiterste en ver over hun grenzen om ze tevreden te stellen, ook al krijgen ze daar niks of weinig voor terug.
Ik vind dat je negatief gedrag van ouders niet kunt vergoelijken doordat je als ouder zelf niet goed hebt leren communiceren, of doordat die generatie dat nu eenmaal niet heeft geleerd. Jij bent als ouder de verantwoordelijke bij het opgroeien van je kinderen.
Als ouder ben je het belangrijkste voorbeeld voor je kinderen. Je oogst wat je zaait. Fouten maken hoort bij opvoeden, gelukkig kun je altijd oprecht 'sorry' zeggen als goed voorbeeld tegen je kinderen.
Je kunt volwassen kinderen niet verantwoordelijk houden voor de tekortkomingen van hun ouders. Je mag als volwassen kind grenzen stellen om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ook als dat in het uiterste geval betekent dat je daarom het contact verbreekt.
@Patrik,afgelopen zondag bij Buitenhof een interview met Haroon Ali die het boekje( wat net uit is) schreef " Het blijft toch je familie".