uitvliegen.... en mama valt in het beruchte zwarte gat
Hoi,
Ik wil zo graag niet zielig zijn, heb zelf veel moeite met mensen die het promoteam van Stichting Hoe-Lijd-Ik-Aan-Slachtoffergedrag zijn, maar nu vliegt het me aan.
Man met pensioen die graag een gat in de dag slaapt, ondanks zijn goede voornemens. Twee dochters met eigen leven en af en toe terugvliegen in het nest. Ik wil hen niet belasten met mijn 'hoe-nu-verder".
Ik kom erachter dat ik verdomd weinig vriendinnen heb. Mijn beste vriendinnen wonen ver weg, in andere provincies, ooit leren kennen tijdens een studieverblijf in Afrika. (Daar maak je zelf je familie en dat blijft.)
Hoe kijk ik naar mezelf: Ik
-vind mezelf geïnteresseerd in anderen. Ik krijg vaak complimenten dat ik op een positieve manier actief kan luisteren.
- doe graag dingen samen 'die er toe doen', bijvoorbeeld meewerken aan een project die de wereld een beetje mooier maken, maar ben geen initiator of leider. Laat me meedenken, maar laat me met anderen de kar trekken, maar wel heel gedreven om zaken goed te laten slagen.
- ben ook graag op mezelf, maar kan dan opeens me ook heel alleen voelen.
- ben het liefst in een 1 op 1 in vriendschappen. In groepjes voel ik me zelf snel onzeker en de 'sneue' van de groep. Ook een beetje "wat zien ze nou in mij?"-gedachte. Ik weet het. Dat is toxisch. Maar het idee 'dat je er eigenlijk niet echt bijhoort' speelt heel vaak op. Dat zal vast aan mij liggen.
- Ik zing graag, maar in de omgeving geen leuk popkoor waar ik me kan aansluiten. Djuuu.
- sportschool? Als ik iets 276 x geprobeerd heb en elke keer weer eenzaam terug naar huis keer, is het wel een sportschool. Ik wandel liever. (ja en daar komt ie.... soms het liefst alleen en soms met iemand anders.)
Het lijkt wel een sollicitatiebrief....
Wat ik samengevat wil aangeven: Wie herkent zich in dat ambivalente van mij? Dat je aan de ene kant graag samen bent met andere vrouwen en aan de andere kant tijdens een feestje of bijeenkomst opeens kan denken: "Ik wil naar huis met mijn pyjama op de bank".
Dat ik het eng vind om mezelf 'aan te bieden' en gezelschap leuk vind, maar wel wanneer ik het van te voren weet. Geen 'spontane' achterombezoekjes aub. En soms juist weer wel.
Pffffff.... heeft iemand zo'n zelfde onmogelijke gebruiksaanwijzing?
Flanagan schreef op 08-02-2023 om 20:36:
Als je mensen wilt ontmoeten en een gezellig gesprek wilt voeren, schaf dan een hond aan!
Zie mijn andere topic... hond is de deur uit. 😉
Dat is trouwens ook geen garantie voor lange gezellige gesprekken en heeft uiteindelijk meer nadelen dan voordelen. Maar goed, het idee was leuk. 😁
Hee... Bijtje82 heeft heel wat stof tot nadenken gekregen, maar hoe is het met TO?
Maria, het lijkt me geen gek idee als je je gepensioneerde man geregeld met een lekker ontbijtje op tijd uit bed lokt. Hier ben ik de slaapkop als ik de kans krijg, maar mijn wederhelft port me vaak voor een morgenwandeling, zo hop kleren aan, naar buiten. Horen hoe de vogels wakker kwetteren en zien hoe de zon opkomt (dat is begin februari op een dragelijk tijdstip). Beetje babbelen, beetje fotootjes maken.
Dan thuiskomen, douchen en omkleden, koffiedrinken en ontbijt combineren en er ontstaat een levendig begin van de dag. 't Is maar een ideetje. Wandelen is bijna overal gezond en heilzaam voor!
Nieuwe vriendschappen laten groeien na je 50ste kost moeite, is mijn ervaring. Het helpt als je een gedeelde activiteit vindt die je écht leuk vindt. Voor mij is dat een leeskring, mannen en vrouwen, van 30 - 75 jaar. Erg leuke gesprekken.
Ik heb trouwens nooit een stevige vriendengroep gehad, ik floreer vooral 1 op 1; de paar vriendinnen die er zijn, houd ik in ere, ook als het evenwicht van 'wie contact wie' een beetje zoek is. Maakt het uit?
Mijn sociale leven is minder bruisend als ik ooit in mijn fantasie voor me zag. Ik ben gewoon niet zo handig in een groep. Zelfs met mijn uitgevlogen kinderen loopt het niet altijd op rolletjes. Maar kom, het zijn de kleine dingen die het doen. Veel staat en valt met de verwachtingen die je koestert.
Ik vroeg mij ook al af of Maria iets aan dit draadje had gehad; iets samen met man doen en ook iets voor zichzelf.
TO liet zich toch ergens ontvallen dat ze schoonheidsspecialiste was? Nu heb ik nooit de behoefte gehad er een op te zoeken, maar dat lijkt me nou bij uitstek een beroep waarin je de koetjes en kalfjes moet laten dartelen. Net zoals de kapper: wat ga je doen met/ wat heb je gedaan met de vakantie, kerstmis, of in deze regionen de carnaval. En dat je dan moet antwoorden met niets of weet nog niet en nog net ik moet er niet aan denken (carnaval) in kan slikken. Of een heel vlak"goh, bijzonder zeg een fietsvakantie" waarna het gesprek stil valt. Gelukkig is mijn wederhelft handig met de schaar en heb ik makkelijk haar.
Ik hoor trouwens vaak van expats ze dat het lastig vinden Nederlandse vrienden te maken vanwege de strikte afsprakencultuur en dat ze ook vinden dat mensen erg op zichzelf zijn.
Ik ben ook wel benieuwd hoe het met Maria1611 is. Laat je nog even iets horen??
Volgens mij reageert ze zo af en toe tussendoor toch?
Leene schreef op 08-02-2023 om 10:09:
[..]
Elledoris. Ik heb vaker jouw posts gelezen. Je moet het heel erg moeilijk hebben. Heb je hulp voor jezelf gezocht? Heb je je kinderen wel eens verteld hoe jij er in staat. Dat is lastig want je wilt ook niet 'zielig doen' . Ik krijg het idee dat je jezelf nu nog wegstreept. Mijn moeder deed dat ook bij mijn broer, want schoonzus kon het niet vinden met mijn moeder. Ze heeft zich toen terug getrokken want wilde niet als de vervelende claimende (schoon) moeder bekend staan. Gevolg: broer en schoonzus dachten dat zij niet geïnteresseerd in hun gezin was... Nog meer verwijdering. Dat heeft heel veel verdriet gegeven. Er is nauwelijks band met de kleinkinderen. Met broer is relatie weer redelijk hersteld maar de kleinkinderen.. dat komt echt niet meer. Heel erg verdrietig.
Als ik je inbreng lees krijg ik bij wijze van spreken al bijna de neiging om aan je kinderen te vertellen .. verdiep je eens in je moeder.
Ik zou toch een poging doen om het gesprek aan te gaan en daar hulp bij te zoeken. Je mag best wel meer eisen voor jezelf.
Hierbij een virtuele knuffel
Dank je wel nog voor je reactie. Ik krijg vaker het advies om het te bespreken met de kinderen. Alleen, ik zie ze zelden en dan zijn er vaak kleine kleinkinderen bij. Dan wil ik het moment niet verpesten door een "zwaar" gesprek aan te gaan. Afgezien van het feit dat het verdomd moeilijk is om daar de juiste toon voor te vinden. Mijn ex wilde al nooit het gesprek aangaan, dus er zit aardig wat ballast in me. Die ligt op de loer om te ontploffen (daar ben ik met professionele hulp wel mee aan t werk, maar de wijze waarop ik binnen 't huwelijk emotioneel en fysiek ben buitengesloten heeft helaas een groter trauma veroorzaakt dan ik ooit had gedacht.)
elledoris schreef op 10-02-2023 om 09:45:
[..]
Dank je wel nog voor je reactie. Ik krijg vaker het advies om het te bespreken met de kinderen. Alleen, ik zie ze zelden en dan zijn er vaak kleine kleinkinderen bij. Dan wil ik het moment niet verpesten door een "zwaar" gesprek aan te gaan. Afgezien van het feit dat het verdomd moeilijk is om daar de juiste toon voor te vinden. Mijn ex wilde al nooit het gesprek aangaan, dus er zit aardig wat ballast in me. Die ligt op de loer om te ontploffen (daar ben ik met professionele hulp wel mee aan t werk, maar de wijze waarop ik binnen 't huwelijk emotioneel en fysiek ben buitengesloten heeft helaas een groter trauma veroorzaakt dan ik ooit had gedacht.)
Zou je iets kunnen vragen om samen met de therapeut aan te gaan? Dus de kinderen uitnodigen om een keer mee te gaan omdat je samen graag iets wil doornemen, een soort gezinsgesprek (zonder ex dan) waarbij je het desnoods wat breder pakt, de kinderen kunnen hun verhaal kwijt over de scheiding en jij kan, begeleid door de therapeut aangeven hoe jij er nu in staat. Het gaat dan wel wat officiëler, maar dan heb je je kinderen even alleen, zonder partners en kleinkinderen.
Mijn broer heeft dit na zijn scheiding gedaan met zijn kinderen, omdat ex-vrouw een aardige vinger in de pap had qua slechte verhalen over papa, de angel is er toen wel een beetje uitgetrokken bij dat gesprek, juist omdat die therapeut de boel begeleidde.
Elledoris, heeft een gesprek wel het gewenste effect? Het doet pijn te zien hoe ze naar hun vader trekken maar aan hand van een gesprek kan je hen ook een schuldgevoel meegeven en het risico dat ze nog meer afstand gaan nemen. Zou vaker een bezoek aan je kinderen en hun gezin je niet meer bieden?
Flanagan schreef op 10-02-2023 om 10:00:
Elledoris, heeft een gesprek wel het gewenste effect? Het doet pijn te zien hoe ze naar hun vader trekken maar aan hand van een gesprek kan je hen ook een schuldgevoel meegeven en het risico dat ze nog meer afstand gaan nemen. Zou vaker een bezoek aan je kinderen en hun gezin je niet meer bieden?
Dat is ook waarom ik voorzichtig ben, wil ze geen schuldgevoel geven. Ik ben overigens heel vaak bij ze langs geweest, maar als er weinig terugkomt, wordt dat ook een scheve situatie. Ik weet dat ik moet accepteren dat 't zo gelopen is, maar ja, das makkelijker gezegd dan gedaan🤷
elledoris schreef op 10-02-2023 om 12:01:
[..]
Dat is ook waarom ik voorzichtig ben, wil ze geen schuldgevoel geven. Ik ben overigens heel vaak bij ze langs geweest, maar als er weinig terugkomt, wordt dat ook een scheve situatie. Ik weet dat ik moet accepteren dat 't zo gelopen is, maar ja, das makkelijker gezegd dan gedaan🤷
ik hoop dat er op niet al te lange tijd een ommekeer komt wanneer de kleinkinderen oud genoeg zijn om thuis te blijven ipv in grote huis/ tuin van opa spelen en je kinderen vaker bij jou een bakkie komen doen.
elledoris schreef op 10-02-2023 om 12:01:
[..]
Dat is ook waarom ik voorzichtig ben, wil ze geen schuldgevoel geven. Ik ben overigens heel vaak bij ze langs geweest, maar als er weinig terugkomt, wordt dat ook een scheve situatie. Ik weet dat ik moet accepteren dat 't zo gelopen is, maar ja, das makkelijker gezegd dan gedaan🤷
Toch moet je ook weer uitkijken met jezelf te veel terug trekken. Zie het verhaal van mijn moeder. Toen kreeg ze weer het verwijt dat ze niet geïnteresseerd was. Of dat ze altijd maar in een hoekje bleef zitten. Dan geef je je ex ook weer munitie in handen. Wie weet wat hij over jou zegt. Ik weet te weinig van je situatie maar wat ik er over lees... 😢. Ik zou het gesprek aangaan, maar niet alleen wel met hulp en een goede voorbereiding. Ik zou echt de behoefte hebben om mijn kant van het verhaal te vertellen. Niet om zielig te doen. Maar je mag best wat meer voor je zelf opkomen.
Moeilijk hoor
Ik ben ook introvert en herken me in veel van deze verhalen.Mijn man is op zee sinds begin januari mijn kinderen zijn tieners en leven hun eigen leven in het weekend en ik ben nu al 5 weekenden alleen.Ik heb een app gestuurd naar ‘onze’ vriendengroep’ wanneer het past om eens af te spreken maar als mijn man niet thuis is dan staan ze niet open om af te spreken en word er zo wat afgewacht wat de anderen zullen doen en uiteindelijk komt het er niet van…Dit zijn vooral oorspronkelijk vrienden en vriendinnen van mijn man dus het zal waarschijnlijk daar aan liggen.
Ik heb zelf 3 jeugdvriendinnen die ik vooral hoor via whats app maar waar ik me wel goed meevoel.We zien elkaar niet vaak maar als we elkaar zien voelt het altijd goed.Maar dit is misschien 4 keer per jaar maar goed we hebben via whats app wel contact door de week.
Zelf heb ik al gedacht om een hondje te nemen.En ik ga ook sporten in groep,dit zijn oppervlakkige contacten maar het kan wel helpen om toch even iemand gezien te hebben…
Natje1812 schreef op 12-02-2023 om 07:59:
Ik ben ook introvert en herken me in veel van deze verhalen.Mijn man is op zee sinds begin januari mijn kinderen zijn tieners en leven hun eigen leven in het weekend en ik ben nu al 5 weekenden alleen.Ik heb een app gestuurd naar ‘onze’ vriendengroep’ wanneer het past om eens af te spreken maar als mijn man niet thuis is dan staan ze niet open om af te spreken en word er zo wat afgewacht wat de anderen zullen doen en uiteindelijk komt het er niet van…Dit zijn vooral oorspronkelijk vrienden en vriendinnen van mijn man dus het zal waarschijnlijk daar aan liggen.
Ik heb zelf 3 jeugdvriendinnen die ik vooral hoor via whats app maar waar ik me wel goed meevoel.We zien elkaar niet vaak maar als we elkaar zien voelt het altijd goed.Maar dit is misschien 4 keer per jaar maar goed we hebben via whats app wel contact door de week.
Zelf heb ik al gedacht om een hondje te nemen.En ik ga ook sporten in groep,dit zijn oppervlakkige contacten maar het kan wel helpen om toch even iemand gezien te hebben…
En contacten op je werk? Want daar heb ik ook leuke mensen met wie ik buiten het werk dingen onderneem. Met de een naar de film, met een clubje anderen eten we af en toe bij elkaar. Weer een ander clubje gaat regelmatig een terrasje pakken juist om bij te kletsen want we werken allemaal niet meer voor dezelfde afdeling. En dat doen we niet alleen door de week.
Ik werk in thuiszorg,dus nooit direct met collega’s.Ik zie hen om de 2 weken op een vergadering maar dat is het en we hebben een goeie groep maar echt een vriendschappelijk band opbouwen is moeilijker…