uitvliegen.... en mama valt in het beruchte zwarte gat
Hoi,
Ik wil zo graag niet zielig zijn, heb zelf veel moeite met mensen die het promoteam van Stichting Hoe-Lijd-Ik-Aan-Slachtoffergedrag zijn, maar nu vliegt het me aan.
Man met pensioen die graag een gat in de dag slaapt, ondanks zijn goede voornemens. Twee dochters met eigen leven en af en toe terugvliegen in het nest. Ik wil hen niet belasten met mijn 'hoe-nu-verder".
Ik kom erachter dat ik verdomd weinig vriendinnen heb. Mijn beste vriendinnen wonen ver weg, in andere provincies, ooit leren kennen tijdens een studieverblijf in Afrika. (Daar maak je zelf je familie en dat blijft.)
Hoe kijk ik naar mezelf: Ik
-vind mezelf geïnteresseerd in anderen. Ik krijg vaak complimenten dat ik op een positieve manier actief kan luisteren.
- doe graag dingen samen 'die er toe doen', bijvoorbeeld meewerken aan een project die de wereld een beetje mooier maken, maar ben geen initiator of leider. Laat me meedenken, maar laat me met anderen de kar trekken, maar wel heel gedreven om zaken goed te laten slagen.
- ben ook graag op mezelf, maar kan dan opeens me ook heel alleen voelen.
- ben het liefst in een 1 op 1 in vriendschappen. In groepjes voel ik me zelf snel onzeker en de 'sneue' van de groep. Ook een beetje "wat zien ze nou in mij?"-gedachte. Ik weet het. Dat is toxisch. Maar het idee 'dat je er eigenlijk niet echt bijhoort' speelt heel vaak op. Dat zal vast aan mij liggen.
- Ik zing graag, maar in de omgeving geen leuk popkoor waar ik me kan aansluiten. Djuuu.
- sportschool? Als ik iets 276 x geprobeerd heb en elke keer weer eenzaam terug naar huis keer, is het wel een sportschool. Ik wandel liever. (ja en daar komt ie.... soms het liefst alleen en soms met iemand anders.)
Het lijkt wel een sollicitatiebrief....
Wat ik samengevat wil aangeven: Wie herkent zich in dat ambivalente van mij? Dat je aan de ene kant graag samen bent met andere vrouwen en aan de andere kant tijdens een feestje of bijeenkomst opeens kan denken: "Ik wil naar huis met mijn pyjama op de bank".
Dat ik het eng vind om mezelf 'aan te bieden' en gezelschap leuk vind, maar wel wanneer ik het van te voren weet. Geen 'spontane' achterombezoekjes aub. En soms juist weer wel.
Pffffff.... heeft iemand zo'n zelfde onmogelijke gebruiksaanwijzing?
Leene schreef op 08-02-2023 om 14:09:
[..]
Een goeie buur is beter dan een verre vriend luidt het spreekwoord niet voor niets.
Toen wij beiden erg ziek waren van Corona sprongen de buren in en wij zouden dat ook voor hen doen. Een zus van mijn man woont op 20 minuten rijden en wij vallen daarop terug en haar gezin op ons. Er is een groepsapp van onze kerk en in nood staan er altijd wel mensen klaar. Maar ook daar is echt wel eens gedoe en mensen die zich ook in de kerk eenzaam voelen. Het zijn net mensen he.
Ik vind wel dat ik op dit moment veel te druk ben en man ook. Dat vind ik vervelend want ik spreek liever vaker met kennissen en vrienden af. Maar het is even niet anders mijn ouders gaan nu voor en ik kan ook niet zomaar minder gaan werken. Ik werk trouwens maar 3 dagen per week. Ik realiseer me wel dat ik ook heel veel zingevings gesprekken heb op mijn werk vanwege de aard van het werk. Dus al vaak ' diepere' gesprekken. Dat maakt ook verschil. Wat betreft die vrienden. Bij hen weet ik zeker dat ik daar bij nacht en ontij kan aankloppen en zij bij mij. Ook weet ik zeker dat we het lang zullen uithouden met elkaar.
Wat ik wel eens denk is dat ik graag in een woonhofje zou willen wonen en dan het liefst met alle leeftijden door elkaar. Niet boven op elkaars lip zitten want dan gaat het fout maar wel in elkaars nabijheid. Ik denk daar heel sterk over. Als ik alleen was had ik het al gedaan. Of in een tiny house gemeenschap 🙃
Als ik wel eens langs kasteel Groot Horloo rijd, droom ik van een plekje aldaar over een jaar of 10.
Bijtje82 schreef op 08-02-2023 om 12:10:
[..]
Nou dit dus. Lijkt me heerlijk. Ik hoef ook niet perse altijd met een grote groep, maar soms is dat gezellig.
Wat jij hier beschrijft heb ik totaal niet, maar zou ik wel graag willen.
Ja precies! Nou heb ik het niet zo druk als Kyana, maar hier gaat het wel een beetje zo. Ik probeer toch wel zo'n 3x per week mensen te zien buiten werk om. 1 iemand daar ga ik wekelijks een uurtje of 2 mee wandelen, ik probeer ook elke week met een vriendin af te spreken (niet altijd dezelfde) en soms heb ik periodes dat ik iemand vaker zie. Bijvoorbeeld in het zomerseizoen wekelijks met een vriendin zwemmen en een koffietje na afloop. Maar dat is dus allemaal met de nieuwe contacten.
Als het je lukt, kijk eens goed rond waar er mensen zijn die je leuk vindt; op de school van je tweeling (daar waren al leuke moeders zei je) of een sportclub van jezelf of de kinderen, of heel spannend, als je je het kunt veroorloven ander werk misschien? Want als ik het goed begrijp is dat ook niet ideaal. Leuke collega's kunnen ook veel bijdragen aan een sociaal leven. Zelf heb ik een vrij individuele baan, maar ik heb een vriendin die echt leuke collega's heeft, die bij elkaar op kraamvisite komen en op ziekenbezoek gaan, soms een etentje hebben, vrijmibo doen, dat soort dingen.
Bijtje82 schreef op 08-02-2023 om 13:22:
[..]
Zulke lange vriendschappen ken ik al helemaal niet. Vriendin die ik nu het meest vaak zie/spreek ken ik pas 3 jaar. De andere 11 jaar.
Lastige van die 11 jaar vriendin is dat ze uit de buurt woont. Ze is al wel dichterbij komen wonen, maar het is nog steeds een half uur.
Van de andere vrienden uit die groep die er nog is merk ik dat vooral zij veranderd zijn. Zij zijn al jaren een stel en zo'n 10 jaar jonger dan ik. Zij komen pas net in de levensfase die ik eigenlijk al gehad heb. Het echte leven zeg maar. Alleen bij hen is het dan ineens compleet omgeslagen. Opeens heel serieus. Echt compleet andere mensen dan toen. Alsof ze van een Gérard Jolig ineens Koning WA zijn geworden. Heel gereserveerd. :😜
Ik blijf gewoon mijn best doen en wie weet wie ik allemaal tegenkom. Jullie zijn allemaal welkom voor een kop koffie iig 😉
Nou, waar woon je? 
Ik zou er werkelijk niet aan moeten denken om een paar keer per week -buiten werk en gezin- iets af te spreken met mensen. Ik snap die behoefte persoonlijk dus ook totaal niet. Kan je dan niet alleen zijn ofzo? Ik vind dat juist zo heerlijk!
En dan heb ik ook nog werk waarbij ik nauwelijks collega's spreek 😀
Leene schreef op 08-02-2023 om 12:27:
[..]
Poeh... Hoe krijg je dat allemaal in 1 week gepropt? Maar ik ben een notoir slechte planner. Ik vind alleen je man er bekaaid van af komen 😜. Grapje hoor. Maar bij ons is mijn man zo druk op het moment dat ik voor hem kies boven mijn vriendinnen als er iets is op een zaterdag bijvoorbeeld. Of we gaan dan als gezin iets doen. Verder hebben mijn ouders veel zorg nodig nu en die wonen op ruim anderhalf uur rijden bij ons vandaan. Dus daar ga ik op een vrije dag ook regelmatig naar toe.
Het ligt zoals Bolmieke schrijft dus ook wel eens aan de leeftijdsfase.
Wel erg eens met grote groepen. Dat werkt niet. Ik zou veel meer inzetten op een op een contacten. En wat je schrijft iets doen, een activiteit of hobby club oid daar kunnen ook warme contacten uit groeien. Dan liggen de verwachtingen ook anders. Je komt ergens om te keren schilderen en toevallig zit daar iemand waar je mee klikt
Dat zijn niet allemaal wekelijke activiteiten, zo'n creatieve avond is misschien 4x per jaar of zo (geen vaste ritme), boekenclub is elke 2 maanden.. Andere dingen gaan meer spontaan of zijn gecombineerd met dingen die toch moeten. De hond moet er toch uit dus als je dan mensen kent die ook een hond hebben of wandelen leuk vinden kun je samen gaan. Als ik met de kinderen naar de speeltuin ga dan vind ik het fijn als er een andere volwassene meegaat want dan heb je wat aanspraak want de kinderen rennen toch de hele tijd heen en weer.
Mijn man en ik hebben afgesproken dat we in principe allebei 2 vrije avonden per week hebben. Dan is de andere ouder thuis en kan je zonder enig probleem afspreken of weggaan.
Nu mijn oudste kinderen de leeftijd hebben dat ze op de jongste kinderen kunnen passen gaan we meestal 1x per twee/drie weken een avond samen weg. Dat is heel fijn want tot voor een paar jaar terug moesten we dan oppas regelen dus dat je dan ook niet al te vaak. Alleen weggaan is veel makkelijker wat dat betreft. We willen er verder ook geen misbruik van maken dus we doen het niet al te vaak (we betalen de kinderen dan wel.) Af en toe regelen we oppas en dan nemen we de oudste kinderen mee uit.
Ik snap wel dat het nogal demotiverend werkt als je allemaal dingen regelt en iedereen zegt steeds af. Of dat je vijftig keer iemand moet vragen voordat er een keer een ja komt. Ik denk, op basis van hoe ik jou hier ken, ook niet dat het aan jou ligt of dat je geen leuk mens bent.
Toch merk ik wel dat in de levensfase met kleine kinderen, er minder spontaan kan.
Jij kunt in de avond ook niet spontaan weg als je de kinderen hebt. En ook met een partner moet je dingen wel eens afstemmen. Een oppas regelen is prima, maar die is meestal niet à la minute beschikbaar en dat doe je meestal ook niet meerdere keren per week.
Ik heb een paar goede vrienden die ik niet zo heel vaak zie omdat ze verder weg wonen, maar met wie het wel altijd goed is. Ik heb wel redelijk wat contacten via verenigingsverband. Dat zijn niet echt vriendschappen, maar dat hoeft ook niet.
Dingen in het weekend doen de meeste mensen liever met hun gezin is mijn ervaring.
Een dagje naar de dierentuin of pretpark deden wij vroeger soms met vrienden van mijn ouders en hun kinderen, maar dat was hooguit 1-2 keer per jaar dat we zoiets deden, echt niet elk weekend. En met vriendinnetjes van school of sport gebeurde dat al helemaal niet, alleen als we met een clubje iets gingen doen/ergens heen gingen.
En dan waren er doorgaans geen ouders bij.
troelahoep schreef op 08-02-2023 om 14:03:
[..]
Daar heb je het al; jij hebt een zodanig druk sociaal leven dat je geen tijd hebt voor vrienden. Dat scheelt een hoop. Maar wat ik mij dan wel afvraag: je hebt dan een hoop kennissen, maar heb je dan niet het gevoel dat je weinig mensen hebt die jou echt goed kennen?
Nee. Want waarom zou iemand waar je regelmatig even mee kletst je uiteindelijk niet kennen? En wat is goed kennen en wat is weinig mensen? Je hoeft ook niet alles te weten om iemand te kennen, toch?
troelahoep schreef op 08-02-2023 om 14:06:
[..]
Dan zou het dus een cultureel verschijnsel zijn? Als je tussen de 30 en 55 bent zie je je vrienden niet en hoor je je bezig te houden met werken en opvoeden?
Ik denk wel dat het met levensfase te maken kan hebben. Met nog jonge kinderen in de basisschool leeftijd spreek je minder vaak af dan wanneer je geen kinderen hebt of al oudere kinderen hebt. En andere factoren; onze vriendengroep woonde eerst bij elkaar indezelfde stad, nu woont iedereen door het hele land allemaal minimaal een uur rijden van elkaar, spreek je ook weer minder spontaan af.
troelahoep schreef op 08-02-2023 om 14:06:
[..]
Dan zou het dus een cultureel verschijnsel zijn? Als je tussen de 30 en 55 bent zie je je vrienden niet en hoor je je bezig te houden met werken en opvoeden?
Ik snap dat '.. en hoor je je...' niet. Dat is toch gewoon waar veel tijd en energie in gaat zitten in die levensfase? En die tijd en energie heb je dan dus minder voor andere zaken, zoals vriendschappen. Lijkt me geen hogere wiskunde
troelahoep schreef op 08-02-2023 om 14:26:
[..]
Nou, waar woon je?
Ik dacht het, jij stelt m 
troelahoep schreef op 08-02-2023 om 14:26:
[..]
Nou, waar woon je?
Ergens tussen Dordrecht en Leerdam
Jippox schreef op 08-02-2023 om 15:18:
troelahoep schreef op 08-02-2023 om 14:06:
[..]
Dan zou het dus een cultureel verschijnsel zijn? Als je tussen de 30 en 55 bent zie je je vrienden niet en hoor je je bezig te houden met werken en opvoeden?
Ik snap dat '.. en hoor je je...' niet. Dat is toch gewoon waar veel tijd en energie in gaat zitten in die levensfase? En die tijd en energie heb je dan dus minder voor andere zaken, zoals vriendschappen. Lijkt me geen hogere wiskunde
Ik vind dat niet zo logisch als jij het stelt. Van werk wordt niet iedereen gelukkig, van vriendschappen doorgaans wel. En het hebben van kinderen kun je combineren met het onderhouden van vriendschappen volgens mij. Je zou je vrienden kunnen betrekken bij je gezinsleven. Maar dat laatste gebeurt weinig in mijn beleving; iets wat hier werd bevestigd door iemand: naar de dierentuin gaan doen mensen vaak liever met hun eigen gezin.
Bijtje82 schreef op 08-02-2023 om 15:25:
[..]
Ergens tussen Dordrecht en Leerdam
Hmmmm.... niet bij mij in de buurt helaas.
Jippox schreef op 08-02-2023 om 15:18:
Ik snap dat '.. en hoor je je...' niet. Dat is toch gewoon waar veel tijd en energie in gaat zitten in die levensfase? En die tijd en energie heb je dan dus minder voor andere zaken, zoals vriendschappen. Lijkt me geen hogere wiskunde
Maar dan is daar toch ook nog een partner die de kinderen een keer voor zijn rekening kan nemen? Of in het geval van een alleenstaande moeder, een oppas of als kinderen bij vader zijn? Ik denk dat er, in het geval van échte vriendschappen, er altijd wel een mouw aan te passen is om elkaar zo nu en dan te zien, ongeacht de afstand.
Maar dan kom je weer bij hetzelfde uit als waar het hier in dit draadje vaak om gaat, dat je ook afhankelijk bent van een ander of die wil er is. Ik vind 30 minuten afstand nl helemaal niet ver, zelfs niet voor een spontane afspraak. Desnoods blijf je logeren mocht het echt laat worden of te diep in het glaasje hebben gekeken haha.
Ooit woonde ik in Utrecht en deed ik er soms ook dik een half uur over om naar de andere kant van Utrecht te komen bij een vriendin.