Ouderlijk zelfvertrouwen bij zorgenkinderen

Pippeltje schreef op 29-08-2023 om 15:44:

Wat wij ook hebben meegemaakt, voor mijn zoon het huis uitging naar zijn vriend: Hij was naar een algemeen hulpverleningsorganisatie. Soort maatschappelijk iets. gegaan. Daar hebben ze verschillende gesprekken gehad.
Op een bepaald moment werd ik gebeld door iemand van daar: die had een vaag verhaal en begon over een pleeggezin. Dus ik was flabbergastet.
Uiteindelijk een gesprek met die mensen, mijn zoon en zijn vriend hier thuis georganiseerd.
Wat bleek: ze hebben daar een heel verhaal gemaakt en bedacht dat zoon mishandeld werd (duh...helemaal niet waar). Tijdens het gesprek werd zoon steeds kleiner. Schaamde zich kapot.
Vertelde hij achteraf dat ze gedacht hadden dat hij dan snel ergens op kamers zou kunnen in een soort project en dat ze op die manier aan woonruimte konden komen..........

Ach pippeltje, wat vreselijk verdrietig. Ik zou dat zó erg vinden als mijn kind bij instanties verzinselen op gaat hangen om weg te kunnen bij ons. We maken heus fouten, maar dit zou me echt in mijn ziel raken. Het doet geen recht aan kinderen die echt mishandeld worden én niet aan ouders die oprecht hun best doen om er zo goed en zo kwaad mogelijk het beste van te maken met alle goede intenties.

Ik heb ooit in een ander topic iets geschreven over dat het losmaken bij IADH-kinderen soms heel radicaal gaat met de theorie dat ze niet weten hoe ze het anders aan moeten pakken en dat het dan onbedoeld hard en onhandig kan gaan. 

Pippeltje schreef op 29-08-2023 om 22:42:

Ik denk dat de meeste van het soort zorgenkinderen waar we het hier over hebben GEEN IDEE hebben wat er in hun ouders om gaat, laat staan dat ze zien dat er getroost moet worden.

En die laatste opmerking: waarmee ze steeds een brevet van onvermogen aan hun zorgenkind geven..... wauw!!! Jij durft!

Nou, ik denk ook wel dat dit waar is. In ieder geval wel als ik naar mijn dochter kijk. Het moet behoorlijk klote voor haar zijn geweest, dat voor haar steeds hulpacties moesten worden geregeld. Haar broers/zus doorliepen de middelbare school met weinig hulp of blonken zelf uit. Haar lukte het allemaal niet, hoe goed ze ook haar best deed. En dan kwam er weer een begeleider, steunleerling, huiswerkklas, mindfulneslessen, ik leer leren training enzovoorts aan te pas. En dat was dan alleen nog maar school! 

Ik denk echt wel dat alle zo goed bedoelde hulp, door mij en door 'deskundigen' voor haar elke keer de boodschap versterkte: "ik ben niet goed genoeg. Iedereen doet het zonder hulp, maar ik heb overal hulp bij nodig. En dan vinden 'ze' me ook nog 'raar' "

Dus echt wel een brevet van onvermogen. 

ik dacht lang dat mijn dochter vast blij was met mij, haar moeder die altijd voor haar klaarstond. Maar zo'n moeder wilde ze helemaal niet. Ze wilde het allemaal zelf doen en kunnen. Dus eigenlijk kan ik haar geen ongelijk geven dat ze me zo keihard dumpte.

Wilmamaa schreef op 29-08-2023 om 23:22:

[..]

Nou, ik denk ook wel dat dit waar is. In ieder geval wel als ik naar mijn dochter kijk. Het moet behoorlijk klote voor haar zijn geweest, dat voor haar steeds hulpacties moesten worden geregeld. Haar broers/zus doorliepen de middelbare school met weinig hulp of blonken zelf uit. Haar lukte het allemaal niet, hoe goed ze ook haar best deed. En dan kwam er weer een begeleider, steunleerling, huiswerkklas, mindfulneslessen, ik leer leren training enzovoorts aan te pas. En dat was dan alleen nog maar school!

Ik denk echt wel dat alle zo goed bedoelde hulp, door mij en door 'deskundigen' voor haar elke keer de boodschap versterkte: "ik ben niet goed genoeg. Iedereen doet het zonder hulp, maar ik heb overal hulp bij nodig. En dan vinden 'ze' me ook nog 'raar' "

Dus echt wel een brevet van onvermogen.

ik dacht lang dat mijn dochter vast blij was met mij, haar moeder die altijd voor haar klaarstond. Maar zo'n moeder wilde ze helemaal niet. Ze wilde het allemaal zelf doen en kunnen. Dus eigenlijk kan ik haar geen ongelijk geven dat ze me zo keihard dumpte.

Ja maar Wilmamaa, JIJ gaf haar toch geen brevet van onvermogen? Als jij haar aan had laten modderen, niet al die hulp had ingeschakeld, denk je dat ze het dan uiteindelijk beter had gedaan??

Hier hebben we de hulp jarenlang beperkt tot zelf ondersteunen, en geëxperimenteerd met medicatie (die niet of nauwelijks hielp). Uiteindelijk resultaat was dat zoon gierend vastliep op school. Dat was nog eens een klap voor zijn zelfvertrouwen. Daar ga je dan, met je IQ van 130, blijven zitten, afstromen én naar speciaal onderwijs in 1 keer… Hij is er nooit overheen gekomen. En je Havo-diploma halen op je 19e terwijl je oud-klasgenoten op hun 18e al een VWO-diploma binnen hebben is ook al geen opsteker, vond hij.

Het is hoe dan ook gewoon ontzettend lastig manoeuvreren met een kind met een label/probleem/stoornis/handicap… Maar om nou te zeggen dat de OUDERS een brevet van onvermogen afgeven, nee, zo voel en zie ik dat niet. 

Nee, maar ik denk dat ze dat zelf zo heeft ervaren. 

En inderdaad, als we niets hadden  gedaan was ze nog veel erger vastgelopen. Ik denk zelfs dat ik veel eerder hulp had moeten inschakelen en vooral ook professionelere. Maar zij ervaart dat vast anders. 

Het ís ook hard voor een kind dat hij of zij dingen niet kan die anderen moeiteloos (lijken te) kunnen. Maar wat hier gesuggereerd wordt is dat ouders hun kind teveel steunen en daardoor het kind het gevoel geven dat het iets niet kan terwijl dat wel zo is. En dat is niet zo: het kind heeft hulp, steun en begeleiding nodig. Is dat leuk? Nee. Is de oplossing dan om die steun niet te bieden? Zeker niet. Je ziet hier wel precies waar ouders van IADH-kinderen vaak mee geconfronteerd worden: een buitenwereld die vindt dat ze het kind zijn eigen fouten moeten laten maken want “dan leert hij het wel” en die ouders al snel beschuldigt van curling-ouderschap en te veel bovenop het kind zitten. Mijn zus heeft een dochter die op krukken loopt en wekelijks fysiotherapie heeft, waar mijn zus haar heenbrengt. Je denkt toch niet dat iemand ooit suggereert dat ze de krukken afpakt en de fysiotherapie stopzet? Want dan gaat ze vanzelf wel lopen? 
Als ouder van een kind met ASS vind ik het ontzettend lastig om de afweging te maken waar ik moet en kan loslaten en waar niet. Ik herken die worsteling ook hier bij anderen. En dan accepteert mijn kind nog dat hij de extra steun nodig heeft en neemt hij mij en zijn vader niks kwalijk. 

Pippeltje schreef op 30-08-2023 om 10:13:

[..]

Serieus; een jaartje later je havo diploma halen is zo erg als anderen hun VWO diploma hebben? Besef je wel of beseft hij wel hoe blij je mag zijn dat je in staat bent om dat havo diploma te halen???

Ik had van jou niet zo’n kortzichtig antwoord verwacht. Heb je enig idee wat het met je doet als je van jezelf weet dat je het zou moeten kunnen, dat je voor jezelf al een toekomstbeeld en -plannen hebt en dat je dan zo vastloopt en depressief thuis komt te zitten op je 16e? Na jaren op je tenen lopen? Steeds niet je eigen verwachtingen waar kunt maken? Nee, dan ben je niet blij met dat Havo-diploma en dat snap ik volkomen.

Natuurlijk zijn er mensen die het moeilijker hebben. En natuurlijk houden we hem voor dat hij zijn zegeningen moet tellen, want dat zijn er nog altijd een hoop. Maar ieder heeft recht op zijn eigen verdriet en teleurstelling als het niet gaat zoals je had gehoopt en verwacht. Accepteren dat je ‘anders’ bent is lastig, ook of misschien wel juist voor jongeren. Als je hele leven nog voor je ligt maar de eerste 23 jaar zijn een struggle geweest, dan zie je die rest van je leven als een berg problemen en niet als een fijn vooruitzicht. 

Pippeltje schreef op 30-08-2023 om 11:55:

Precies: je haalt er nu van alles bij waar hij veel last van heeft en dat snap ik. Maar op zich je HAVO diploma een jaartje later halen?

Nee, op zich is dat diploma een jaartje later halen natuurlijk geen punt. Maar het  gaat erom dat dat zo confronterend is, als je bij je oud-klasgenoten wél die vlag al buiten ziet hangen. Weet dat zij wel aan die WO-studie kunnen beginnen die jij voor jezelf had bedacht. Ik snap helemaal dat zoon, ook nog eens een jaar later, niet echt kon genieten toen die vlag voor hem uit hing. Dat staat los van dat heus blij is dat hij überhaupt een papiertje heeft.

Het is ook gewoon lastig om de juiste balans te vinden. Het doet ook gewoon pijn als je ziet dat bij anderen alles 'vanzelf' lijkt te gaan en het bij jou keer op keer niet lukt. En dan op meerdere terreinen in het leven; vrienden maken, diploma halen, huishouden op orde hebben, werk behouden, gelukkig zijn in het leven. Kortom; aan je eigen verwachtingen voldoen. Ik heb dat nog steeds wel eens. Dan wil ik heel veel doen, mis het overzicht, ben een halve dag kwijt met prioriteren en voor me uit vegeteren op de bank omdat ik niet zie waar te beginnen, waardoor het allemaal niet klaar komt en ik teleurgesteld in mezelf ben. 
Dat brevet van onvermogen uitreiken kunnen we zelf ook heel goed.

We zien bij anderen vaak ook alleen de successen, want lijden en strugglen doen we in stilte. Het gaat vaak niet om het symptoom, maar om een onderliggend gevoel.
Mijn dochter vindt het bijvoorbeeld lastig om een uitzondering te zijn in de groep of om deels of geheel geen onderdeel uit te maken van een groepsproces. Zeker als dat vanwege een minder leuke reden is. Daar kan ze écht verdriet om hebben, ook al snapt ze het rationeel gezien allemaal best. Dus is het erg om een jaar later je diploma te halen? Nee, natuurlijk niet. Maar als je van jezelf weet dat je heel intelligent bent, maar toch lukt vwo niet en regulier onderwijs niet en een vervolgopleiding niet en je eigen huishouden op orde houden niet, dan doet dat wel wat met je zelfbeeld. 

Maar als je als ouders alles voor je kind blijft doen, dan leert het de dingen niet zelf, terwijl anderen dat wel kunnen en dan voelt het toch niet als een eigen prestatie.
Maar zonder hulp lukt het ook niet. Dus dan is het zoeken naar een balans waarbij het kind hulp accepteert en zelf mee kan denken over het hoe. Die zoektocht is niet makkelijk. 

Ik wist als kind best dat mijn ouders over mij meer zorgen hadden dan over mijn zus, zonder dat dat uitgesproken werd. Dat voelde ik echt wel aan en ik heb me daar ook echt wel schuldig over gevoeld en verdriet van gehad. Want ik wilde dat niet. Ik wilde normaal zijn, gunde mijn ouders een normaal kind zonder zorgen en wilde graag het vertrouwen dat het best allemaal op zijn pootjes terecht zou komen.

Pippeltje schreef op 01-09-2023 om 11:21:

Inderdaad MamaE. Ik heb wel eens een hele discussie gehad met mijn broer. Hij is nogal prestatiegericht en heeft een dochter bij wie alles al lekker soepel gaat. Toch heeft hij de neiging om te blijven hangen in prestaties van haar (ook vaak op sportgebied) die hem tegenvallen. Dan zit hij heel serieus te vertellen waar allemaal aan gewerkt moet worden om haar prestaties te verbeteren.
Toen ik hem eens aansprak daarop in de zin van: 'Wees eens blij met wat ze al presteert, kijk eens naar alle positieve dingen die ze jou al brengt. Zie dat zij al allerlei stappen moeiteloos zet: wees daar eens gewoon blij mee! En daarnaast vergeleek ik zijn dochter (zonder wrok) met mijn zoon en vertelde hem dat wij al blij waren met hele kleine stapjes die hij maakte', vatte hij dit op alsof ik hem zei dat hij niet mocht ópscheppen' hij zei: "Dat jij nou 'zo'n' kind hebt, wil toch niet zeggen dat ik nooit iets mag vertellen over mijn dochter".
Dus.... OMG hij snapte er niets van. Ik heb nooit het soort gevoelens van afgunst gehad van ouders die kinderen hebben bij wie alles lekker gaat, maar als mensen zo weinig begrijpen van wat je zegt, voel je je soms wel eenzaam.
Ouders van kinderen bij wie alles goed gaat, hebben ook vaak de neiging dit aan zichzelf toe te schrijven. Van mij mogen ze, maar je moet het niet gaan omdraaien...

"zo'n kind"...ik word er plaatsvervangend naar en boos van. Prestaties van kinderen zijn sowieso niet de prestaties van de ouders. Natuurlijk kunnen ze daar aan bijdragen door een fijne en stabiele basis te bieden, maar uiteindelijk moet het kind het alsnog zelf doen. 

En dan nog...een tegenvallende sportprestatie... er zijn ergere dingen in het leven.
Het is mij wel eens bij een hele klaagzang van iemand over iets triviaals gebeurd dat ik reageerde met 'als dit je grootste probleem is in het leven, dan ben je toch een gezegend mens'. 

Die eindeloze nadruk op alles wat niet goed gaat, dat het nooit goed genoeg is, dat is ook heel destructief voor een kind. Het komt over alsof alles in het leven heel voorwaardelijk is. Ik heb daar ook wel mee geworsteld. 

Ik herken de afgunst naar mensen met meer geluk in het leven ook niet. Ik ben daar ook niet jaloers op of zo. Maar ik kan wel oprecht verdriet hebben van de dingen die dochter overkomen (zijn), waar ze mee te dealen heeft. Omdat het haar leven toch net wat lastiger maakt dan ik voor haar had gehoopt.