Ouderlijk zelfvertrouwen bij zorgenkinderen
Hoe staan jullie daar eigenlijk in? ; Ik heb een zoon met ADHD/ass-kenmerken en een laag IQ. Inmiddels is hij 25, uit huis en samenwonend en heeft hij een begeleid werken plek. Het contact tussen ons is niet zo goed; zoon houdt dit af.
Vanaf heel jongs af aan hebben wij (vader en ik) veel extra energie moeten inzetten en zijn wij bezig geweest met hulpverleningstrajecten. Ondanks dat, viel op diverse plekken wel op dat hij zich niet altijd gedroeg zoals het hoorde en bleven veel dingen lastig voor hem waardoor er steeds veel begeleiding van ons nodig bleef.
Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat ik gedaan heb wat ik kon en ik niet aan mijzelf en mijn capaciteiten als moeder hoef te twijfelen. Maar eerlijk gezegd heb ik daar wel aan getwijfeld en mee geworsteld. Me onwillekeurig toch steeds afvragend: 'Wat heb ik toch verkeerd gedaan?"
E.e.a. is bij ons misschien sterker omdat mijn zoon ook op zijn 16 van huis is weggelopen en ingetrokken bij zijn veel oudere vriend. En het contact tussen ons is nog steeds moeizaam. Dat geeft je ook deels het gevoel, wat is er toch?; te meer dat hij daar eigenlijk nooit duidelijk over is geweest. Het enige wat hij gezegd heeft is: 'Jullie waren zo streng'. En wij waren ook streng denk ik, als je dat vergelijkt, maar dat was ook ingegeven door hulpverlening: 'wees vooral consequent en duidelijk; geef die structuur.' M.a.w.: hij had dat ook zo duidelijk nodig!
Hoe is het met jullie gedachtes en gevoelens hierover? Heb jij wel eens het gevoel dat je toch te kort geschoten bent, terwijl je zo je best gedaan hebt? Of heb je hier nooit last van gehad?
Jonagold schreef op 15-08-2023 om 18:00:
[..]
Zie wat ik hierboven schreef. Ik prijs hem de hemel in, als hij wat heeft geregeld of opgepakt. Maar hij wijst er dan altijd op dat het hem niet alleen lukt. Wij maken daar dan ‘nog’ van. Maar hij wil het ‘gewoon’ zelf kunnen. Acceptatie is bij hemzelf nog een dingetje.
Nouja Jonagold, wie kan het ook alleen? Niemand toch?
Mensen die succesvol zijn (wat dat ook moge betekenen…) zijn volgens mij vooral ook goed in het terugvallen op anderen, samenwerken, hulp zoeken etc. Sociale vaardigheden dus. Netwerken etc.
Ik heb zelf ook echt geen tijd om mijn eigen brood steeds te bakken etc.
Herkenbaar. En dat terwijl mijn zoon "pas" 15 jaar is. Met ASS. Hier is het ook zoeken naar een balans tussen hulp bieden/ beschermen en loslaten. En steeds de twijfel of ik het goed aanpak. Ben ik soms te soft? Ben ik soms te hard? Ik ben ik elk geval steeds mijn verwachtingen aan het bijstellen en probeer dagelijks te kijken wat wel lukt.
Zoon zelf ziet geen problemen of obstakels en vraagt geen hulp. Hij steekt eerder z'n kop in het zand en maakt zich ogenschijnlijk over weinig dingen druk. Ik vind de verschillen met leeftijdgenoten steeds groter worden (in gedrag en interesses). Daar maak ik me soms zorgen om. Ook over de toekomst en ik hoop zo dat hij z'n draai gaat vinden op school/ vrienden maken en houden/ vervolgstudie/ baan/ zelfstandig leven. Terwijl ik weet dat het een hobbelige weg is en blijft. Ik zal er altijd voor hem zijn, ook al vind ik het constante herhalen, uitleggen en voorleven soms enorm vermoeiend. En tja, niemand kan de toekomst voorspellen.
Ik heb zelf overigens veel aan een lotgenoten groep, waarin het lekker spuien is met andere ouders van een kind met autisme.
"Wat heb ik toch verkeerd gedaan?" Altijd als ik over die vraag nadenk, schieten mijn gedachten alle kanten op. Gaf ik mijn dochter teveel of te weinig vrijheid? Was ik teveel of te weinig bij haar betrokken? Liet ik teveel of te weinig merken hoeveel ik van haar houd? Heb ik te vroeg of te laat een diagnose 'geregeld'? Te veel of te weinig hulpverlening ingeschakeld? Had ik teveel of te weinig begrip voor haar?
Dat mijn gedachten zo heen en weer schieten, is denk ik heel logisch. Want er is geen duidelijk antwoord. Was het beter afgelopen als ik een ding anders had gedaan? Of als ik alles anders had gedaan? Ik denk het niet. Mijn dochter is geen machine, waarbij het verzetten van een schuif het resultaat beinvloedt. Ze is een mens, die zelf keuzes maakt en beslissingen neemt - en daarop hebben mijn acties (meer van dit, minder van dat) waarschijnlijk helemaal niet zoveel invloed gehad als ik dacht/denk.
Conclusie: mijn gevoel vertelt me wel dat ik totaal gefaald heb als moeder, maar mijn verstand zegt dat ik dat schromelijk overdrijf.
Wat een lief compliment AnnaPollewop. Het raakt me. Dit topic ook. Ik denk persoonlijk dat alle ouders wel eens onzeker zijn over hun opvoeding, ook die van 'normale' kinderen. Maar als je kind wat complexer in elkaar zit kan dat erger zijn. Want de standaardadviezen werken niet. Of mensen oordelen veel over je situatie.
Wat ik mezelf regelmatig voorhoud is dat mensen vaak worstelen in stilte, in het verborgene. Ook diegenen waarvan je het niet verwacht. Als iemand een bepaald resultaat behaald, dan hoor je dat maar lang niet altijd de lijdensweg die er aan vooraf ging. Bijvoorbeeld iemand studeert af. Hieperdepiep hoera, maar wat je niet altijd weet is dat diegene een bepaald tentamen misschien wel zes keer heeft herkanst of compleet gefrustreerd, depressief en levensmoe werd van zijn scriptie. Of iemand haalt zijn rijbewijs maar je ziet niet dat diegene misschien wel 100 lessen heeft gehad.
Nu ben ik zelf moeder met autisme en een kind met autisme en daarnaast nog een rugzak aan medische bagage en bijbehorende trauma's. Dat is lastig en de wisselwerking tussen ons met enige regelmaat ook. De basis is een hele diepe liefde, maar van alleen liefde kun je niet leven.
Gelukkig heb ik ook een hele lieve man. Mijn steun en toeverlaat, onze rots in de branding.
Ik wilde naar jonagold en alison schrijven dat acceptatie met de jaren vanzelf komt maar toen lachte ik mezelf uit want tenzij er na je 40e opeens een epifaan moment van plotselinge acceptatie komt, blijft dat toch lastig. Omdat het zo'n ding is dat op heel veel gebieden van het leven invloed heeft en er telkens momenten blijven komen waarop je denkt 'kan dat klote autisme niet even uit of zo?'.
Je kind bieden wat het nodig heeft klinkt heel logisch maar het is vaak een hele zoektocht wat dat dan is en op welke manier.
Ik heb ook wel hoge verwachtingen en ik vind dat geen probleem. Want tot nu toe laat dochter zien dat ze dat prima aan kan en van de lat laag leggen is nog zelden iets beter geworden. Bepaalde dingen zijn wel nodig om zelfstandig te kunnen functioneren. Daarbij is het voor het zelfvertrouwen van een kind ook niet goed als je het alles uit handen neemt. Dan zeg je eigenlijk 100 keer op een dag 'ik doe dit voor jou want dit kun jij niet'. Daarnaast zijn succeservaringen zeker belangrijk, maar dan moet je kind dat wel in ieder geval deels zelf doen. Altijd een opgeruimde kamer hebben omdat jij die opruimt is geen succeservaring. Een acht halen voor een door iemand anders geschreven werkstuk ook niet. Iemand een zetje geven en op weg helpen, overzicht bieden kan wel helpen om het kind het zelf te laten doen. En dan heeft het wel een succeservaring.
Hier is het nog zoeken naar een evenwicht. Naar acceptatie van mezelf en van de diagnose van dochter. Naar wat dochter nodig heeft en wat wij kunnen bieden en wat ze aan therapie kan gebruiken. Dochter is wel intelligent en kan soms heel goed benoemen wat er speelt en wat ze nodig heeft, maar soms moet je het tussen de regels door lezen en dat vind ik lastig. Als onze ontvangers dan niet goed staan afgestemd, komen we in een dynamiek van miscommunicatie terecht die heel giftig en heel lelijk is, terwijl we dat beide niet willen.
Vaak is er gewoon zijn en haar vasthouden al genoeg. Haar gevoelens erkennen en zorgen dat ze zich gezien en gehoord voelt. Niet invullen, niet bagatelliseren, niet uitvergroten en ook niet heel pragmatisch alles op willen lossen.
Vanaf dat zoon 3 maanden was had ik al het gevoel dat er iets met hem was.
Vanaf dat hij 1 was heb ik alleen voor hem gezorgd, hij ging om de week en weekend naar zijn vader.
Op zijn 14e de diagnose PDD-NOS en ik heb toen wekenlang met het gevoel gelopen van; "zie je wel, het ligt niet aan mij." Dat was een grote opluchting maar loste uiteindelijk weinig op.
Inmiddels is hij 27, woont zelfstandig, heeft een leuke baan én een leuke vriendin. Ik heb het idee dat hij veel meer naar zijn vader trekt (zelfde type), en dat geeft mij wel twijfels want ik heb hem wel door alle moeilijke periodes heen geholpen. Toch?
Van mijn omgeving hoor ik geregeld dat ik het goed gedaan heb maar dat stemmetje blijft...
Het contact komt meestal wel van mij, daar heb ik me maar bij neergelegd
Wat een mooi topic.
Onze situatie is anders, maar wel herkenbaar. Vooral het overvragen / de angst om dat te doen.
Wij zorgen voor een pleegkind met een laag IQ en wat andere complexiteit. Ik vind het heeeeeel ingewikkeld om eerlijk te zien wat ik wel en niet van hem mag verwachten. Dat is ook gewoon heel moeilijk als je zelf een normaal IQ en geen gedragsproblemen hebt. Het is volgens mij heel logisch en haast natuurlijk om van een kind te verwachten wat je ook van jezelf verwacht. Maar dat kan in dit geval niet.
Ik heb wel het gevoel dat we voor hem doen wat we kunnen, maar ik ben toch altijd bang om tekort te schieten en ik ben vaak bang dat hij een moeilijk leven tegemoet gaat omdat wij hem niet genoeg hebben kunnen helpen. Ik vind het enorm veel energie slurpen om je daar continu zorgen om te maken. Ik vind zijn opvoeding en alle contacten met alle instanties sowieso energie slurpen.
Maar dat is vooral gevoelsmatig. Als ik eerlijk en rustig nadenk weet ik dat we het goed genoeg doen. Zeker gezien de situatie.
Waar ik mij over verbaas, is hoe alle (ouder)begeleiding stopt als je kind 18 is. Ineens valt hij/zij onder de volwassenzorg en sta je als ouder een soort buiten spel. De volwassenzorg is zo anders dan de jeugdhulp dat het een enorme uitzoekpuzzel is waar je recht op hebt en wat zou kunnen helpen. Jongeren die behoefte hebben aan hulp, hebben dat niet voor niks, waarom het dan zo ingewikkeld maken? Hoe moet je als ouder dan leren je kind los te laten.
Dan zou het fijn zijn als je ouder een klankbord zou hebben, die met je meedenkt en de weg kent en je af en toe ook nog even een compliment geeft en het gevoel geeft dat je het goed doet.
Herkenbaar hoor dit draadje. Hier een zoon van 18 met lager dan gemiddeld IQ en ASS. Maar vooral ook een stukje trauma, opgelopen tijdens zijn schooltijd door buitengesloten te zijn in de klas.
Heel veel hulpverleners zien komen en gaan en heel veel getwijfeld, want de een zegt weer dit en de ander dat. Moet je nu wel of niet pushen richting activiteiten en dat soort dingen.
Zoon zet nu weer kleine stappen vooruit, maar kan ook zomaar weer terugvallen als er teveel gevraagd wordt. Dus dan zit je weer met vragen als: moeten we nu wel of niet dat GGZ traject er nog bij pakken of toch niet?
En inderdaad die jeugdzorg. Wij hadden echt zo'n fijne contactpersoon vanuit jeugdzorg. Die heeft nog een paar maanden kunnen verlengen maar moest toen toch echt afsluiten. Gelukkig wel met de opmerking dat hij altijd wil blijven meedenken. Daar maak ik dus nog steeds gebruik van.
Daarna met heel veel gedoe weer nieuwe begeleidster gekregen voor ons. Hele jonge vrouw, had geen idee waarin ze ons kon ondersteunen en deed dus maar niets...Die kon dus snel weer vertrekken.
Gelukkig heeft zoon zelf een hele fijne begeleider die nog steeds met hem optrekt en ook stappen zet met hem richting een nieuwe dagbesteding.
Daarnaast dus toch dat GGZ traject ingegaan omdat zoon vast blijft lopen op sociale situaties. Hij bevriest eigenlijk als hij in een groep terecht komt. Dit is echt ontstaan door het buitensluiten op school destijds. Daar zijn we wel achter inmiddels.
Maar GGZ is ook weer een uitdaging hoor. Die vliegen het dan heel standaard in, eerst gesprek met psychiater (voor medicatie) dan psycho-educatie over autisme en daarna pas PMT. En wij hebben dan zoiets van: begin meteen met die PMT. Maar wachtlijsten natuurlijk dus je moet de tijd ergens mee vullen.
Medicatie doen we overigens niet hoor. Lijkt ons niet nodig en kan altijd nog als dit traject echt niet helpt.
En oja, van de week ben ik nog het gesprek aangegaan met 1 van de begeleiders vanuit GGZ die in de mailwisseling het woord patiënt had gebruikt. Je mag onze zoon met van alles aanspreken, liefst bij zijn naam, cliënt is ook nog prima, maar patiënt.... Maar goed dat is blijkbaar gebruikelijk daar.
Intussen zijn wij er wel achter dat wij als ouders de experts zijn, al wordt dat door de hulpverlening vaak niet gezien. Die komen dan voor de 100e keer met Geef me de 5 aan etc. En dan zeggen we braaf, ja hoor dat passen we toe, maar wel op onze eigen manier.
Je wordt er wel hard van als ouder moet ik zeggen. Af en toe ken ik mezelf niet meer terug.
Sinds kort hebben we voor onze oudste zoon de diagnose autisme.
Ik (en mijn man ook) ben er blij mee, en het verklaart voor mij veel waarom sommige zaken bij hem anders en moeilijker, minder vanzelf gaan, dan bij een 'normaal kind.
Ik heb me regelmatig schuldig gevoeld over de opvoeding, met name toen hij klein was.
Ik ben te vaak mijn geduld verloren, iets te vaak geschreeuwd. Ik vond mijzelf een slechte moeder - dat ik niet rustig kon blijven en niet wist hoe om te gaan met mijn kind.
Maar toen zijn broertje en zusje er kwamen, merkte ik dat het bij hen anders en makkelijker ging. Zij hadden veel minder moeite met veranderingen. En toen merkte ik pas dat ons oudste kind echt een stuk pittiger was en is, en verdween het schuldgevoel naar mezelf ook voor een groot deel - hoe kan je weten dat je kind inderdaad pittiger is als je geen 'vergelijkingsmateriaal' hebt. En als je als ouder zelf ook geen ervaring hebt met opvoeden.
Op dit moment voel ik me soms nog steeds schuldig. Het vraagt veel energie om goed om te gaan met een kind met autisme (dat nu ook aan het puberen slaat 
) en dat lukt me niet altijd, ook icm met een drukken baan en de rest van het gezin. Dus soms schiet ik uit mijn slof.
Wat ik wel altijd doen is mijn excuses aanbieden aan hem, en ik geloof dat dat wel wordt gewaardeerd.
In het algemeen weet je ook gewoon niet waar je goed aan doet soms als ouder. Helemaal niet bij een zorgenkind. Het is vallen en opstaan, proberen, soms werkt iets wel, en soms werkt het niet. Onze zoon kan wel wat meer zelfvertrouwen gebruiken -het is continue de balans zoeken tussen hem helpen, maar hem ook voorzichtig over zijn grens laten heen gaan - zo leert hij dat hij iets wel kan.
Het helpt mij ook te erkennen dat de zorg nu eenmaal zwaarder is, en dat ik ook maar een mens ben. En hij ook. En ik ga steeds meer accepteren dat het moeilijk zal blijven - ook dat geeft rust, en met die rust kan ik er ook beter voor hem zijn.
hoi Pippeltje,
Lastig hè! Zeker als ze dan een breuk forceren. In dat proces zitten we hier middenin, en dat doet inderdaad wel wat met je ouderlijk zelfvertrouwen. Er wordt door kind mij het nodige verweten natuurlijk. En als je weet wat ik allemaal voor kind heb gedaan…
bewust een beetje algemeen gehouden, ik stuur je een pb.
Bloem1970 schreef op 28-08-2023 om 18:52:
Er wordt door kind mij het nodige verweten natuurlijk. En als je weet wat ik allemaal voor kind heb gedaan…
Wat verdrietig om te lezen Bloem1970.
Hoewel ik jouw situatie niet ken, daar ook totaal niets over wil zeggen en niets af wil doen aan jullie, vast moeilijke, situatie, 'sla ik aan' op de laatste zinnen.
Een vriendin van mij zegt dat ook 'wat ze allemaal heeft gedaan voor haar kind'. Tja, heel veel, dat zag ik ook. Maar in mijn ogen deed ze veel verkeerde dingen. En deed ze dingen die in mijn ogen belangrijk waren juist niet. Zo hielp ze haar kind liefdevol bij alle moeilijke dingen, nam alle hindernissen voor hem weg. Maar gaf het kind, mede daardoor, geen of weinig zelfvertrouwen.
Ik zal zelf niet schermen met 'wat ik allemaal voor kind gedaan heb'. Het is moeilijk om op het moment zelf te bepalen of je het goede doet. Je deed toen wat je dacht dat goed was. Achteraf zou het kunnen dat je sommige dingen beter anders had kunnen doen. Dat zal voor veel ouders gelden denk ik. Voor mij in ieder geval wel.
In elk geval, als je kind je het nodige verwijt, dan zou ik daar zéker naar luisteren. En mogelijk zeggen: ik hoor je en ja, ik deed dit of dat met de beste bedoelingen, maar ik had het beter anders kunnen doen. Sorry kind.
TrefleQ schreef op 29-08-2023 om 07:21:
[..]
Wat verdrietig om te lezen Bloem1970.
Hoewel ik jouw situatie niet ken, daar ook totaal niets over wil zeggen en niets af wil doen aan jullie, vast moeilijke, situatie, 'sla ik aan' op de laatste zinnen.
Een vriendin van mij zegt dat ook 'wat ze allemaal heeft gedaan voor haar kind'. Tja, heel veel, dat zag ik ook. Maar in mijn ogen deed ze veel verkeerde dingen. En deed ze dingen die in mijn ogen belangrijk waren juist niet. Zo hielp ze haar kind liefdevol bij alle moeilijke dingen, nam alle hindernissen voor hem weg. Maar gaf het kind, mede daardoor, geen of weinig zelfvertrouwen.
Ik zal zelf niet schermen met 'wat ik allemaal voor kind gedaan heb'. Het is moeilijk om op het moment zelf te bepalen of je het goede doet. Je deed toen wat je dacht dat goed was. Achteraf zou het kunnen dat je sommige dingen beter anders had kunnen doen. Dat zal voor veel ouders gelden denk ik. Voor mij in ieder geval wel.
In elk geval, als je kind je het nodige verwijt, dan zou ik daar zéker naar luisteren. En mogelijk zeggen: ik hoor je en ja, ik deed dit of dat met de beste bedoelingen, maar ik had het beter anders kunnen doen. Sorry kind.
Eens. Ik wil Bloem1970 zeker nergens van beschuldigen, en het is natuurlijk altijd heel erg triest (voor beide partijen!) als een kind uit contact gaat met de ouder(s). Maar het logisch dat je als ouder ‘alles’ voor je kind doet. Het is je plicht. Jíj wilde graag kinderen. Met alles wat daarbij komt kijken, alle verantwoordelijkheden, in voor- en tegenspoed. Je kind is niet verplicht daar dankbaar voor te zijn, of daarom in contact te blijven. Het is geen ‘voor wat hoort wat’.
Neemt allemaal niet weg dat het voor de meeste ouders,met al hun goede bedoelingen en al hun liefde, echt de hel op aarde is als hun kind met ze breekt. Ik maak dat van dichtbij mee in een scheidingssituatie. Dat wens je echt geen liefhebbende ouder toe.
Maar nogmaals, kinderen hoeven nergens dankbaar voor te zijn. Zij hebben de rechten, de ouder de plichten.
Wat wij ook hebben meegemaakt, voor mijn zoon het huis uitging naar zijn vriend: Hij was naar een algemeen hulpverleningsorganisatie. Soort maatschappelijk iets. gegaan. Daar hebben ze verschillende gesprekken gehad.
Op een bepaald moment werd ik gebeld door iemand van daar: die had een vaag verhaal en begon over een pleeggezin. Dus ik was flabbergastet.
Uiteindelijk een gesprek met die mensen, mijn zoon en zijn vriend hier thuis georganiseerd.
Wat bleek: ze hebben daar een heel verhaal gemaakt en bedacht dat zoon mishandeld werd (duh...helemaal niet waar). Tijdens het gesprek werd zoon steeds kleiner. Schaamde zich kapot.
Vertelde hij achteraf dat ze gedacht hadden dat hij dan snel ergens op kamers zou kunnen in een soort project en dat ze op die manier aan woonruimte konden komen..........
Misschien voelen juist zorgenkinderen veel beter aan dat hun ouders, juist omdat ze zorgenkinderen zijn, zichzelf slechte ouders vinden. En willen ze die last niet hoeven dragen, dat door hun problemen, waar ze zelf al genoeg hun handen vol aan hebben, hun ouders ook nog eens worstelen. Die ouders moeten die worsteling met hun zelfbeeld natuurlijk zelf oplossen, maar het is moeilijk om daar als kind zomaar afstand van te nemen. En dan gaat dat afstand nemen erg hardhandig. Niet uit ondankbaarheid, maar uit zelfbehoud. Omdat ze niet de ruimte hebben om ook nog eens hun ouders te troosten en gerust te stellen. Omdat ze anders nooit op eigen benen kunnen staan, zolang de ouders er zijn om gevraagd en ongevraagd steun en advies en verzorging te bieden (en ondertussen, onbedoeld, steeds een brevet van onvermogen aan hun zorgenkind te geven).
Omdat ze de ruimte moeten hebben om zelf op hun snuit te gaan, om zelf te slagen. Om, kortom, volwassen te worden.