Minnaar/Minnares deel 43
Al 42 delen lang schreven we over het wel en wee om en rond onze minnaars en/of minnaarrelaties in het algemeen. De voorgaande 42 delen sterven helaas een vroege dood met het verdwijnen van het Viva forum. Met de komst van Viafora mag een topic als dit natuurlijk niet ontbreken! 
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijg(st)er met pantser en harnas? Moeten de mannen/vrouwen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden.....
Kun jij een minnaar/minnares hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Of je status nu een open relatie, huwelijk of single bestaan betreft, het hebben van een minnaarrelatie is meestal een lastig onderwerp om te bespreken met je omgeving, terwijl het (vaak) een rollercoaster aan gevoelens en emoties met zich meebrengt. Met dit topic hopen we een ‘veilige’ plek te creëeren voor deze emoties. Elkaar een spiegel voorhouden, prima, maar behandel elkaar vooral met respect!
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Offtopic: Vind je het alleen maar leuk om je ongezouten ongenoegen over vreemdgaan hier te komen verkondigen, open dan vooral je eigen topic! Dit geldt tevens voor ongevraagde/ongewenste psychologische adviezen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
Joep, welkom hier.
Ik kan je een stukje uit mijn geschiedenis meegeven, misschien helpt dat. Ik was toen met partner (die ook al eerder was vreemdgegaan) en 2 jonge kinderen, en werd enorm verliefd op iemand anders, ook getrouwd, ook jonge kinderen.
Die (we noemen hem hier Vlam) heeft er toen een punt achter gezet, terwijl ik voor hem had willen kiezen. Ik heb mijn man toen verteld over mijn gebroken hart en het waren heel, heel moeilijke tijden.
Uiteindelijk kon ik pas weer aan mijn relatie werken toen Vlam echt uit mijn leven was. En ik kon toen oprecht weer voor mijn man kiezen, onze relatie werd goed. Dit heeft een paar jaar gekost, verkijk je er niet op.
(Uiteindelijk leefden we niet nog lang en gelukkig, vooral hij niet want een paar jaar later overleed hij… Het is toch een troost dat ik voor hij ziek werd echt weer voor hem, voor ons kon gaan.)
Mijn les: als je de relatie met je vrouw een echte kans wil geven, verbreek het contact met je minnares echt volledig en zoek uit wat jullie nodig hebben om weer tot elkaar te komen.
bij het alles open gaan bedoel ik dat ik bij haar volledig mezelf kan zijn, ik heb geen schaamte bij haar en we kunnen over echt alles praten. En denken hetzelfde
het is wel een scherpe vraag roos. Ik ben misschien wel band om haar kwijt te raken aan een ander. Het voelt wel zo, het voelt net zo als dat je je eigen partner niet met een ander wilt zien..
ik zou denk ik niet mijn huidige partner verlaten als vlam er niet zou zijn.. en vlam en ik zijn vaaaak gestopt.. en ik weet dat zogenaamde soulmates misschien wel een illusie is. Maar we komen elke keer bij elkaar terug.
blauwevrouw: heb je na het overlijden van je man nog geprobeerd contact te zoeken met vlam? Of was vlam ook bezet?
Beste Joep,
Ik zit in dezelfde situatie. Zelf een lange relatie van 20+ jaar en heb contact met iemand die ik jaren geleden heb leren kennen en altijd af en aan wel contact mee heb gehouden. Vorig jaar is dit contact wat verder gegaan, maar "denk" dat ik voor mezelf wel de conclusie heb getrokken dat het vooral de spanning en connectie is die ik mis in mijn eigen relatie..
Daarbij heeft hij een kind van 4 dus hebben we beide wel de keus gemaakt dat hij in eerste instantie voor zijn gezin moet gaan.
De volgende stap zou moeten zijn om weer wat afstand te nemen, maar dat blijkt heel moeilijk..
@joep: niet alle minnaars/minnaressen worden hier vlam genoemd, alleen die van mij
Hij is namelijk een oude vlam van heel vroeger.
Ik heb na het overlijden wel weer contact met hem gekregen - niet zelf opgezocht, maar we hebben gezamenlijke vrienden waar ik hem niet lang na de uitvaart tegenkwam. Hij schrok zich rot toen hij hoorde wat er gebeurd was. We zijn koffie met elkaar gaan drinken om iets uit te praten, later geregeld met elkaar gaan wandelen omdat we elkaar nog veel meer te zeggen hadden. Inmiddels (2 jaar later) zijn we weer verliefd, ik ben zijn minnares en zou niets liever willen dan een openlijke relatie met hem, maar hij gaat niet weg bij zijn vrouw en die weet van niks. Het is een scheve situatie en die zal niet eeuwig blijven voortduren, uiteindelijk wil ik ook iemand die mij op nummer 1 zet en dat is hij niet. Maar voorlopig voorziet hij in een behoefte en ik ben echt heel gek op hem.
@blauwevrouw.. ik zal vlam niet meer gebruiken, Ik wist niet dat de term betrekking had op jou. Wat ik uit jou verhaal haal Is dat ook al verbreek je het contact. En zal waarschijnlijk altijd een connectie zijn tussen jou en je vlam. Ook al word je 100 en ga je nooit meer contact met hem hebben.
@mm82, je schetst inderdaad de dezelfde situatie. Denk je er vaak aan dat je beslissing moet maken? Want uiteindelijk moeten we die allemaal. Ik ben vaak gestopt met het contact. Soms bijna een jaar, en dan toch opeens gebeurt er weer iets en dan gaan we meteen weer verder waar we gestopt waren. En elke keer weer intensiever en worden de gevoelens sterker
Ik heb geen copyright op de naam vlam hoor, noem je minnares hoe je wil!
Die connectie is en blijft ja, dat is inmiddels wel gebleken. Dat wil niet zeggen dat we er per se iets mee moeten doen…
Bij ons is er pas sinds een paar maanden dat er ook seksueel contact is. Maar inderdaad, ik denk er heel veel over na..
Nu zijn er bij mij geen kinderen in het spel, maar bij hem wel. Maar toch.. Je zet alles wat je hebt opgebouwd op het spel voor het onbekende..
Een meelezer hier en schrijfster uit een wat verder verleden. Ik heb er al meerdere keren over gedacht om mijn verhaal te delen. Ook mijn verhaal bevat een realistische versie van de keuze voor 'de minnaar'.
Een jaar of 5 geleden heb ik me ingeschreven op SL. Het was een impulsieve actie op een moment waarop ik heel sterk iets miste in mijn huwelijk en leven. Al langere tijd was de liefde eigenlijk over en waren we meer vrienden geworden. Maar door de aanwezigheid van vrij jonge kinderen zag ik een scheiding niet als een optie. Maar de gedachte aan nog jaren op dezelfde manier doorgaan, maakte me tegelijk ook verdrietig. Een minnaar voor erbij leek toen de ideale oplossing. Echter de man waar ik contact mee kreeg, deed me vanaf het allereerste moment veel te veel. Ik werd stapelverliefd en hij ook. Ik herinner me nog dat we een maand of 3 na ons eerste contact een heel lang gesprek hebben gehad over wat we nu eigenlijk wilden van elkaar. Daarbij stonden we er allebei hetzelfde in, namelijk dat we veel gekker op elkaar waren geworden dan ooit de bedoeling was en dat we eigenlijk wel een toekomst met elkaar zagen. Dat gesprek was heel romantisch, maar de uitvoering was een jarenlange erg hobbelige weg. We hadden beide last van schuldgevoelens naar onze toenmalige partners, een gevoel van falen vooral ook tegenover onze kinderen. En daarmee schoven we de daadwerkelijke keuze voor elkaar steeds verder vooruit, kregen ruzies onderweg, aanvallen van onzekerheid en we zijn heel erg vaak het contact gestopt om dan enkele dagen, weken of maanden later tot de conclusie te komen dat we niet zonder elkaar konden. En door alle ruzies werd het ook weer lastiger om een scheiding in te zetten... dan voelde een liefdeloos huwelijk opeens ook wel weer rustig en vertrouwd. Inmiddels zijn we er wel doorheen gekomen, hebben de scheiding ingezet, beide eigen woonruimte gevonden. Maar nu komt de volgende stap.... wanneer gaan we die stap naar meer openheid zetten, want we willen onze kinderen en ex-partners ook graag wat rust gunnen om aan de nieuwe situatie te wennen. En nog steeds zijn we daarmee niet uit de gestolen momenten weg.... Ondanks dat ik echt heel veel van hem houd, mijn huwelijk al jaren voor de eerste ontmoeting met minnaar voorbij was & ik daarmee volledig achter mijn keuze voor een scheiding sta, is het echt een lastige weg die heel veel van mij, van hem en van ons gevraagd heeft. En wat de toekomst brengt voor ons samen, dat durf ik niet te zeggen. Soms ben ik bang dat we zoveel bagage hebben opgebouwd in die moeizame jaren dat dat ons uiteindelijk alsnog zal opbreken als we echt in rustig vaarwater terechtkomen. Mijn advies voor iedereen in deze situatie is er eigenlijk maar 1: Realiseer je dat dit traject erg veel impact heeft en je je minnaar/minnares onderweg mogelijk kwijt zult raken. Kies daarom nooit voor het beëindigen van een huwelijk voor iemand anders. Doe het echt alleen wanneer je er van overtuigd bent dat je ook alleen (met je kinderen) gelukkiger zult worden.
@levenenlatenleven. Ik vind deze zin goed samenvattend “Doe het echt alleen wanneer je er van overtuigd bent dat je ook alleen (met je kinderen) gelukkiger zult worden.”. Ik denk dat de meeste mensen die een minnaar hebben langzaam uitchecken bij hun eigen relatie. En dat is verre van eerlijk omdat je partner dat niet doet. Weten de exen van het kiezen voor de ander? En hebben jullie dat tegelijkertijd besloten om te gaan scheiden?
@Joep. Nee onze exen weten niets van het bestaan van een ander. We hebben ongeveer een half jaar na elkaar de stap gezet, maar wel richting onze exen en elkaar altijd vanuit de gedachte dat het huwelijk op was. En dat is ook zo… Maar natuurlijk heeft de liefde voor elkaar ons wel kracht gegeven en denk ik niet dat we die zonder elkaar nu al hadden gevonden.
Wat hier eerder ook gezegd werd, kan ik helemaal beamen, namelijk dat de verlater vaak weinig steun krijgt vanuit de omgeving. Daar zijn wij beide tegenaan gelopen en dat was nog zonder elkaars aanwezigheid op te biechten. Uiteindelijk zijn we beide gelukkig wel in harmonie uit elkaar gegaan en gaan we nog steeds goed om met onze ex-partners. Maar om dat te bereiken, met name voor de kinderen, hebben we elkaar heel bewust buiten beeld gehouden. En dat doen we nog steeds. Of het eerlijk is… soms denk ik van niet, maar tegelijk was het hogere doel een harmonieuze afhandeling voor mijn kinderen. Ik wilde de situatie niet op de spits drijven omdat zij er dan mogelijk de dupe van zouden worden. En vooralsnog is het echt in harmonie gegaan zonder ruzie of spanningen.
Joep40 schreef op 24-01-2022 om 16:49:
Ik vind deze zin goed samenvattend “Doe het echt alleen wanneer je er van overtuigd bent dat je ook alleen (met je kinderen) gelukkiger zult worden.”. Ik denk dat de meeste mensen die een minnaar hebben langzaam uitchecken bij hun eigen relatie.
Niet in het geval van destijds mijn minnaar, want hij heeft nooit de intentie gehad bij haar weg te gaan, ondanks onze connectie. Niet altijd hoeft daar een keuze te zijn namelijk. Waarom zou jij bijv jouw vrouw/gezin verlaten? Enkel uit tijdelijke verliefdheid of vanuit een onherstelbaar iets/tekortkoming binnen je huidige relatie?
Als jij je minnares enkel sporadisch hebt ontmoet en haar negatieve kanten (want die zijn er ook natuurlijk) niet kent, dan zou ik willen schreeuwen…….WHY???
Ik lees het nu vooral alsof je bang bent haar te verliezen, omdat zij inmiddels weer vrij is, maar dat is een verdomd slecht uitgangspunt om een gezin met kinderen voor op het spel te zetten als je het mij vraagt. Als minnares nu de bloemetjes gaat buitenzetten, omdat jij nog gebonden bent, hoe diep ziet deze zgn liefde dan? Diep genoeg om alles op te geven?
Ga eerst eens voor jezelf na waarom je (écht)bent vreemdgegaan, enkel playback? Een verliefd gevoel is ook maar een kwestie van tijdelijke hormonen namelijk, maar jouw inzet is nogal hoog als je het mij vraagt. Is dat het jou waard?
MM82 schreef op 24-01-2022 om 15:48:
Bij ons is er pas sinds een paar maanden dat er ook seksueel contact is. Maar inderdaad, ik denk er heel veel over na..
Nu zijn er bij mij geen kinderen in het spel, maar bij hem wel. Maar toch.. Je zet alles wat je hebt opgebouwd op het spel voor het onbekende..
Het is enkel de vraag aan jezelf of HET nog de moeite waard is om voor je eigen partner te gaan, niet of DIE ANDER de moeite waard is. Natuurlijk is al het andere nieuw, spannend, lekkerder, maar ook van tijdelijke aard. Is die tijdelijke aard het waard het oude vertrouwde kwijt te raken is de uiteindelijke vraag.
Ook al is iemand niet van plan z’n partner te verlaten voor geheime minnares, dan nog is hij wel degelijk aan het ‘uitchecken’. Lange tijd zaken verzwijgen voor je partner en steeds vaker ronduit liegen brengt schade toe.
blauwevrouw schreef op 24-01-2022 om 22:05:
Ook al is iemand niet van plan z’n partner te verlaten voor geheime minnares, dan nog is hij wel degelijk aan het ‘uitchecken’. Lange tijd zaken verzwijgen voor je partner en steeds vaker ronduit liegen brengt schade toe.
Als je het zwart/wit wilt zien, ja, dan was minnaar deels uitgecheckt, maar enkel op gebied van seks/intimiteit, niet hetgeen hem sowieso samenhield met vrouw gezien dat hier totaal van losstond. Daarnaast konden zij haast niet verder uitchecken vwb seks/intimiteit, maar goed, maar net hoe je eea ziet.
en ja, liegen en bedriegen brengt zeker schade, maar geen seks en intimiteit ook, dus wie is uitgecheckt? Het is geen wedstrijdje lijkt mij.
Dan deden ze er waarschijnlijk allebei aan mee, dat uitchecken. Het is maar goed dat het mijn zaken niet zijn want ik snap er dan niks van dat mensen zo doorgaan….