Minnaar/Minnares deel 43
Al 42 delen lang schreven we over het wel en wee om en rond onze minnaars en/of minnaarrelaties in het algemeen. De voorgaande 42 delen sterven helaas een vroege dood met het verdwijnen van het Viva forum. Met de komst van Viafora mag een topic als dit natuurlijk niet ontbreken! 
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijg(st)er met pantser en harnas? Moeten de mannen/vrouwen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden.....
Kun jij een minnaar/minnares hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Of je status nu een open relatie, huwelijk of single bestaan betreft, het hebben van een minnaarrelatie is meestal een lastig onderwerp om te bespreken met je omgeving, terwijl het (vaak) een rollercoaster aan gevoelens en emoties met zich meebrengt. Met dit topic hopen we een ‘veilige’ plek te creëeren voor deze emoties. Elkaar een spiegel voorhouden, prima, maar behandel elkaar vooral met respect!
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Offtopic: Vind je het alleen maar leuk om je ongezouten ongenoegen over vreemdgaan hier te komen verkondigen, open dan vooral je eigen topic! Dit geldt tevens voor ongevraagde/ongewenste psychologische adviezen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
Cenote schreef op 01-01-2022 om 09:25:
Happy new year!
Ik wens jullie allemaal fijne dates en mooie inzichten toe in 2022😊
Ik sluit me hierbij aan! Iedereen een geweldig mooi, gezond en liefdevol 2022 gewenst, op welke manier dan ook 🎉🥂
Iedereen van mij ook de beste wensen!
@Kersje
Wat betreft die laatste post waar je het over hebt... Zou maar zo kunnen dat ik vriend en mezelf op een bepaalde manier tekort doe, maar dit zijn rare tijden en ik probeer voor beiden het beste ervan te maken. Samen doen we iig wel leuke dingen. Na corona moeten we maar verder zien. Vriendschappelijk gezien klikken we iig echt heel goed. In zoverre hebben we het serieus getroffen.
@Kersje
Dat scherpe randjes er eerst af moeten om eventueel weer als vrienden in elkaars leven te blijven... dat herken ik helemaal. Na (of zelfs tijdens) een relatie heb ik ook vaak tijd apart nodig. Maar hoelang dat ook duurt, voor mij is het altijd nadrukkelijk tijdelijk.
O ja die agenda. Dat vind ik op zich ook wel lastig. Ik kan alleen over m'n eigen situatie oordelen en als ik zie hoeveel hij eraan doet om me daarin tegemoet te komen... dan zie ik het maar als een kwestie van geven en nemen. Maar als er sprake is van een bepaalde oppervlakkigheid zoals jij aangeeft, dan kan ik me voorstellen dat de toegevoegde waarde afwezig is. Ik neem aan dat je die oppervlakkigheid ook als reden naar hem hebt benoemd? Hij had er dus wat aan kunnen doen?
Die oppervlakkigheid herken ik zelf ook wel met m'n nieuwe liefde. Onze levens zijn in bepaalde opzichten wat verweven, waardoor we elkaar altijd tegen zullen blijven komen en gespreksstof hebben. Maar ik betwijfel steeds meer of we elkaar daarbuitenom wel echt wat te melden hebben. Eigenlijk voorzie ik een somber verloop van alles. Nu schipper ik nog wat tussen twee relaties maar het zou me niks verbazen als 2022 het jaar wordt waarin van beide relaties niet echt wat overblijft.
@Escape
Minnaar en ik hadden elkaar zeker heel veel te melden buiten de seks om, juist daarom was onze band al die jaren ook zoals deze was. Het ging om het totale plaatje! En ja, ik heb hem zeker gemeld dat het voor mij te oppervlakkig werd op het eind, maar dat kwam ook omdat er heel veel was veranderd in dat complete plaatje en met name in mijn leven.
Daarnaast maak ik ook een heel groot onderscheid tussen vrienden en kennissen en mss ligt daar voor mij ook een belangrijk punt. Als ik in een vriendschap ook volledig afhankelijk moet zijn qua agenda en contactmomenten van een ander, dan valt dat voor mij al niet meer onder “vrienden”. Vrienden zou ik ieder moment van de dag kunnen bereiken, althans in zoverre dat ik geen geheime ‘vriend’ (of zelfs kennis)ben, dus ik besef me zeker dat iedereen hier anders in kan staan en dit vooral ook bij mij ligt. Als ik iets belangrijks deel of vraag aan die ander en daar pas een week later een antwoord of reactie op krijg, dan hoeft het voor mij al niet meer. Dát maakt het voor mij oppervlakkig, zeker als het een FwB betreft.
Ik ben dus ook absoluut geen goeie graadmeter 😉
@Kersje
Een week later???!
Daar zou ik ook niet vrolijk van worden.
Kon hij zich dan maar zo een week lang niet vrijmaken om te reageren? Of was het een kwestie van prioriteiten?
Die van mij kan ik niet bellen en ik probeer op te passen wat ik app, maar als ik een berichtje stuur of hij mij wil bellen dan doet ie dat vrij vlot. Dat is bv zo'n stukje tegemoetkoming dat het voor mij goedmaakt. Het voorbeeld dat jij geeft zou ik waarschijnlijk niet trekken.
En voel me nou alweer schuldig over m'n vorige bericht... of hij en ik elkaar verder wel wat te melden hebben.. dat ik het somber inzie enz. Was teleurgesteld, onterecht blijkt nu (weer). Hebben net even contact gehad en ik realiseer me weer eens te meer dat ik anderen soms zó tekort doe.
En wie is wel een goeie graadmeter? 
Ik vind het vooral interessant te lezen hoe ieder voor zich die dingen beleeft.
mooi nieuwjaar gewenst allemaal!
Ik kan er niet veel over zeggen ivm herkenbaarheid maar vlam en ik zien elkaar nu vaak. Maar altijd met anderen erbij dus het is puur vriendschappelijk.Ook geen appjes die niet door anderen gelezen mogen worden, geen gestolen kusjes of veelbetekenende blikken, of gesprekken die niemand mag horen. En dat voelt verrassend genoeg óók goed!
Natuurlijk zou ik iets fysieker contact willen maar het gaat me veel makkelijker af dan ik had verwacht.
En ik kom er gaandeweg achter dat ik best veel vrouwen ken die iets met een gebonden man (gehad) hebben. Levert ook heel interessante gesprekken op…
Eén waarschuwing knoop ik mij in de oren: een man die vreemdgaat, laat daarmee zien hoe hij met (relatie- maar ook andere) problemen omgaat. Hij praat er niet over en lost ze niet op, maar vindt een weg eromheen. En dat herken ik wel in vlam. Tot nu toe laat ik hem daar niet mee wegkomen (ik kan heel confronterend zijn en grappig genoeg gaat hij die confrontaties niet uit de weg) maar dat is ook makkelijker als je niet altijd samen bent.
@blauwevrouw
Ja die herkenbaarheid. Lastig soms als er veel te delen valt maar dat je er altijd rekening mee moet houden dat dit een openbaar forum is.
Maar mooi dat het goed voelt. Is ook wat waard.
Ik heb te weinig ervaring met vreemdgaande mannen om die waarschuwing te kunnen onderschrijven. Hoe zou het zitten met vreemdgaande vrouwen?
Hoe gaat het ondertussen op Tinder?
Piep, hoi allemaal! Hier Argeloos, een trouwe meelezeres om jullie even een mooi, warm, lekker en liefdevol 2022 te wensen met veel hartjes. En met veel fijne inzichten en zelfliefde 
Een egopost.. pfff, moet even van me afschrijven. Het is een heel verhaal, sorry... Ik heb een heel enkele keer iets geschreven, misschien dat iemand me nog herkent. Een dikke 3 jaar geleden kreeg ik een affaire met een oude vriend/scharrel. We waren beiden getrouwd met kids, hadden dagelijks contact met leuke, geile appjes en zagen elkaar zo'n 4 keer per jaar een hele dag in een hotelkamer voor een heerlijke lustige date met uren waanzinnige sexyheid. Het leek wel een kleine psychose, ik gloeide en huppelde, had energie voor tien en mijn man wist (en weet) niets maar merkte wel hoe vrolijk een 'aan' ik was. Ja, ik genoot met volle teugen, duwde en rationaliseerde schuldgevoelens weg en was -dat realiseerde ik me pas later- eigenlijk smoorverliefd. Ik had er een soort romantisch sprookje van gemaakt. We hadden het daar niet echt over, ook dat duwde ik weg. Ja, we noemden het een mix van lust en liefde, maar de onuitgesproken deal was dat we het allebei niet ingewikkeld zouden maken. Ik hield me groot en stoer. Ik vocht met het aandachtsmonster, met aantrekken en afstoten, met hoofd en hart. En het wás ook verwarrend, want ik wilde mijn huwelijk niet verbreken en ook geen 'gewone' dagelijkse relatie met hem. Het waren de aandacht, het verlangen, de sexuele klik die me als een junk steeds weer deed hunkeren naar een volgend 'shot'.
Fastforward naar afgelopen jaar. Zijn huwelijk was al lang niet goed meer en ineens gooide zijn vrouw onverwacht de handdoek in de ring. Ze wilde scheiden. Hoewel ik denk dat ze zeker wel vermoedens had van zijn affaire(s) (ook voor mij was hij wel eens met andere dames vreemdgegaan) was dat niet de aanleiding. Hij vond het in eerste instantie heel kut, maar uiteindelijk zag hij in dat het niet verder ging en werd de scheiding tamelijk probleemloos afgerond. Ik probeerde hem te steunen, ik was immers ook 'een vriend', maar vond ook de verschillende petten heel lastig.
En ik wist ook dat onze 'relatie' zou veranderen. Hij was immers weer vrij! Hij kon volop gaan daten en tinderen en rondsloeren. En ik wist dat hij dat ging doen. Maar oh, oh, oh...wat een PIJN deed dat besef. Natuurlijk wist en weet ik dat ik totaaaaal geen recht van spreken heb. En rationeel gun ik hem ook echt alle plezier... maar bah, alleen al van het idee werd ik groen van jaloezie. Dus om die toekomstige pijn te voorkomen heb ik toen, eerst nog een beetje halfslap, maar later echt, de pleister eraf getrokken. We zouden voortaan weer vrienden without benefits zijn.
En ja, de dag die je wist dat zou komen... een maandje geleden liet hij me weten dat hij helemaal verliefd is. In (naar mijn smaak veel te veel) geuren en kleuren vertelde hij vrolijk hoe geweldig ze het hebben. Ik dacht dat mijn hart bevroor. Ik vind het helemaal niet mooi van mezelf, maar het maakt me zo verdrietig. En weer hield ik me groot en cool. Maar het is alsof alles wat wij hadden met terugwerkende kracht ineens minder speciaal is. Ik probeer mezelf te bedwingen om niet op zijn socials te kijken, maar af en toe kan ik het niet laten en zit ik als een masochist te zoeken naar.. ja, naar wat eigenlijk? Het doet echt zo'n pijn. En ik kan er helemaal niks mee. Want ja, het speelt zich allemaal in het geheim af. Pffff. Wat een ellendig kakgevoel is dit.
Ik realiseer me dat ik nog geen woord over mijn man en huwelijk heb gerept. Ja, ook daar valt nog veel over te zeggen. Maar het wordt wel een hele lange post.. en op dit moment overheerst het liefdesverdriet. Waarom kan ik hem niet loslaten en gewoon blij zijn met wat ik heb 'gehad'?
@argeloos
Ach meis.. die pijn en het dan ook nog niet kunnen delen.
Behalve hier dan...
Kan me op zich wel voorstellen dat je je groot wil houden, maar jee wat trek je dat ver door. En wat een contrast dan met het eerlijke openhartige verhaal hier. Hij heeft nooit door jouw houding heen geprikt?
Er is verder niemand die het weet? Het is geen optie om alsnog bij hemzelf aan te geven dat het je meer doet dan je verwacht had? Als je je echt niet wilt laten kennen, kun je dan niet beter met wat voor reden/smoes dan ook het contact even helemaal verbreken? Bespaar je de 'geuren en kleuren'. En check geen socials meer. Zonder al dat lijkt het me al lastig zat om hier overheen te komen.
Klinkt als een knap ellendige situatie. Uiteindelijk gaat het voorbij, maar daar schiet je voor nu niks mee op. Liefdesverdriet zuigt gewoon.
Argeloos, wat vreselijk naar voor je! Natuurlijk doet dit godvergeten veel pijn, dat stoere imago was niks meer dan een houding om dit te manegen hè, laat het er gewoon maar zijn. Je hoeft niet blij te zijn voor hem, hij heeft jouw blijdschap niet nodig. Je voelt je kut en dat mag!
Ik zou hem niet laten weten hoe je je voelt, daar kan hij helemaal niks mee, dit is jouw stuk. Maar meis, maak het niet pijnlijker dan noodzakelijk. Stop met die stomme socials en stop het contact. Dat vrolijke en verliefde, bah zeg!
En nu ben ik wel heel benieuwd naar hoe het met jou en je man gaat!
ik zou het hem wel vertellen. Tenminste: als jullie serieus friends w/o benefits willen zijn. Met je vrienden deel je ook je pijn. Hij hoeft het niet voor je op te lossen maar dan weet hij dat zijn friend verdriet heeft - en daar zou hij je in kunnen steunen.
Dat zou ook de vorm kunnen aannemen van tijdelijk (of minder tijdelijk) geen contact, of er op zijn minst rekening mee houden dat hij je niet uitgebreid op de hoogte houdt van zijn nieuwe liefde.
verder: alle begrip voor je verdriet. Het mag er zijn. Ik hoop dat je het bij iemand kwijt kunt, evt zonder alle details, maar iemand moet toch weten dat je een knuffel nodig hebt.
En neem gerust de ruimte en tijd om ons te vertellen over je relatie met je man!
@Escape: tinder is weer niks. Had best leuke matches maar er komt tot nu toe niets uit voort. Ik heb veel meer plezier met m’n vriend(inn)en - waarvan dus een met benefits…
Het enige wat ik wel echt ruk vind, is dat vlam het er rustig op aan laat komen dat zijn vrouw en ik elkaar ook ontmoeten en daar heb ik de balen van. Ik wil afstand van haar houden. Dat zal ik hem toch duidelijker moeten maken.
Hij vindt het ook onzin dat ik me schuldig voel naar haar - ‘want je misdoet haar toch niets en sterker nog: dankzij jou ben ik liever en begripvoller voor haar’. Dat was eerlijk gezegd wel het laatste wat ik wilde horen. Ja, het is af en toe toch pijnlijk dat we er zo verschillend in zitten.
Hi allemaal! Ik heb een paar van jullie verhalen gelezen (vroeger ook al op Viva) en zal mettertijd wel mee gaan kletsen Mijn verhaal is helaas een trieste.. mijn minnares heeft onlangs moeten breken met mij omdat haar man het niet langer trok. Dat na maar liefst ruim een jaar. Ik ben al een paar dagen bezig om overeind te komen maar het lukt nog niet echt. Het is niet leuk om zoveel goede dingen gedwongen in de vuilnis te gooien, we hadden een prachtige tijd samen. Zij is er ook stuk van, dit staat ook haaks op hoe ze zelf in elkaar steekt. Ben benieuwd hoe dat daar in het gezin verder moet gaan nu ze weer terug de gouden kooi in mag...
Hoi hoi allemaal,
Dank voor jullie lieve woorden en begrip. Het doet me echt heel erg goed. Het is een heel erg kutgevoel dat af en toe heel heftig opkomt en dan ook weer gaat en hopelijk steeds meer zakt... ergens zal het wel echt slijten, blijkbaar moet ik daar gewoon doorheen. Pfff, wat een rottigheid, kon je zoiets maar gewoon 'uitzetten' hè? Hier lezen en van me afschrijven helpt wel! Ik heb ook een vriendin die het hele verhaal kent, het is ook fijn om met haar af en toe te spuien.
Het heeft -denk ik- niet zoveel zin om het hem te vertellen. Want inderdaad, wat moet hij ermee? Na dat pijnlijke appgesprek waarin hij zo lomp uit de doeken deed hoe verliefd hij is heb ik het het contact stilgelegd. Ik heb toen wel gezegd dat het me een beetje (!) pijn deed en ook dat hij het er nogal inwreef. Ik heb ook niet geantwoord op een appje dat hij me stuurde met oudejaarsavond. Op dit moment lukt die vriendschap me gewoon niet. Het is me allemaal nog veel en veel te pijnlijk. Wie weet dat we het er over een lange tijd nog eens over kunnen hebben, maar voor nu lijkt een complete radiostilte voor mijn eigen gevoelige hartje het beste. Overigens is hij ook niet gek; hij zal ergens wel aanvoelen dat het zo moeilijk voor me is. Áls hij er al over nadenkt, want hij zit nu met zijn hoofd heel ergens anders natuurlijk.
En ondertussen probeer ik me -met ups en downs ook- te focussen op mijn man en mijn huwelijk. Dat was sowieso de insteek toen ik de affaire beëindigde, want na al die tijd ben ik me ook gaan realiseren dat dat -voor mij althans- niet tegelijk kan. Alsof je met je hart en hoofd ook bij een ander bent. En het daardoor dus niet een echte, eerlijke kans geeft.
We hebben een harmonieuze en vriendschappelijke relatie... maar wat (voor mij) mist is de spanning, de kriebels, de extase, de... ja, hoe omschrijf je dat? Ik snap dat dat in een geheime affaire heel anders is, daarin deel je de dagelijkse huishoudelijke sleur niet en het wordt nóg lekkerder omdat het verboden is. Maar ik heb het wel nodig. Die aandacht, die begeerte, dat verliefde verlangen. Hoe vind ik dat? Hoe creëer ik dat? Is dat überhaupt mogelijk, in ons huwelijk? Af en toe krijg ik aandacht van andere mannen; het voelt als een easy way out om me dan maar op 'een volgend project' te richten. En daar die aandacht te halen. Is dat dan wat ik wil? Of gaat het me lukken om opener en vrijer te worden over mijn verlangens en behoeftes in mijn huwelijk? Want dat zou toch uiteindelijk het aller- allerfijnste zijn. En volgens mij is dat ook eigenlijk the only way out of this mess.
@blauwevrouw
Nou ja wat een hork.
Als jij afstand wilt, afstand houden.
Of is hij in de positie om je voor het blok te zetten en die ontmoeting af te dwingen?