Minnaar/Minnares deel 43

Poison schreef op 25-10-2021 om 10:50:

... ik ben zelfs op advies van zijn behandelaren en mijn ondersteuner nog bij hem, ivm zijn gezondheid ...

Even voor mijn begrip, hoe werkt dat: bespreek je je relatietwijfels met zijn behandelaren? Is hij daar zelf ook bij of spreek je hen ook zonder hem? Ik snap niet zo goed hoe behandelaren erbij komen om een partner te adviseren over bij hun client weggaan of blijven (en dat zeg ik als iemand die zelf iets van 10 jaar therapie-ervaring heeft).

Is het ook een optie om de relatie te verbreken maar hem wel de zorg te blijven bieden die hij nodig heeft (omdat je je daar min of meer toe verplicht voelt) - eventueel samen met anderen, zoals familie of vrienden? Ik vind het nogal wat, als een behandelaar je zoveel zegt als 'als je hem verlaat dan zal zijn gezondheid eronder lijden'...

Poison schreef op 10-07-2021 om 06:28:

[… Mijn man is zeer zwaar depressief en heeft een persoonlijkheidsstoornis. Het nu openlijk gaan bespreken heeft met zeer grote kans tot gevolg dat hij een enorme terugval in zijn depressie en suïcidaliteit krijgt. Dat risico loop ik liever echt niet, voor hem niet, voor mijzelf niet en zeer zeker voor mijn kinderen niet. Zoals ik al aangaf we hebben verschillende therapieën gehad samen voor ons huwelijk, daaruit is duidelijk geworden dat meer als dit er niet meer lijkt in te zitten. En dat is voor nu goed voor ons allebei. En waar ik ben in dit verhaal? Hier. Zoals het nu gaat is het prima leefbaar voor mij, door eigen psychische ondersteuning, door familie en vrienden en juist door mijn minnaar. Dus nee ik ervaar dit verzwijgen op het moment niet als zwaar, juist omdat ik weet dat dit in gezonde doen van mijn man wel bespreekbaar zou zijn. Ik houd nog steeds van hem, niet meer zoals we vroeger als geliefden ooit deden, maar wel als enorm goede vriend, maatje en vader van mijn kinderen.

En ik snap het echt als jullie de situatie niet snappen of invoelen, het is enorm complex en moeilijk. Maar voor nu is het goed zoals het nu loopt in de situatie zoals deze helaas nu is. En ooit komt de tijd om hem te verlaten, maar die is er nu nog niet.

Ik heb even gequote wat ik hier ooit eerder over uitlegde. Makkelijker dan alles weer typen. 

En als kort antwoord dus: ja in zowel relatietherapie als intensieve thuishulp vanuit de crisisdienst als door mijn therapeut is dit dus geadviseerd. 

Even een ego-berichtje van geheel andere orde: ik ga vlam binnenkort eindelijk weer zien. Een ‘gewone’ date: praten, knuffelen, zoenen. Heb er enorm veel behoefte aan.

Ergens in mijn achterhoofd blijft het alarm afgaan: hij gaat er weer een punt achter zetten! Ik hoop dat het weer een vals alarm is maar zet me toch weer schrap. Het is uiteindelijk ook niet gezond voor mij, hij triggert zó ontzettend mijn verlatingsangst. Ik wil het daar al een tijdje met hem over hebben maar hij had steeds maar geen tijd voor een afspraak (vakantie, werk, cursus).

Hier nog een ietwat uitgebreider voorstel stukje van mij.. Niet zo netjes om in te breken en verder niets van me te laten horen.

Ik zal niet heel actief mee schrijven. Ik zit in een rustige modus, speelt weinig in mijn hoofd/hartje dus hoef ik er ook niet zoveel meer over te ventileren, waar ik daar in het begin heel veel behoefte aan had.

Minnaar en ik kennen elkaar nu zo’n 12 jaar. De eerste 5-6 jaar waren heftig. Mijn hoofd en hartje namen nog wel eens een loopje met me en onze dates waren bijzonder frequent. We hebben een jaar of 5 een time out gehad, met 2 x wel een ‘terugval’ waar ik niet zo goed raad mee wist. Andere minaars nog geprobeerd, maar was niet zo’n succes. Heren die totaal niet door hadden wat een goede date inhield (eentje was letterlijk in 3 minuten klaar en had niet door dat ik eigenlijk ook onderdeel was van het geheel.. nou daar trap ik 1 x in, en nog een keer maar dan houdt het voor mij wel op ) En nu dus weer terug bij de enige met wie ik nog een minnaar relatie aan wil gaan. Ik had voor mezelf besloten dat ik wel zonder kon. Overgang had zich 2 jaar geleden ook aangekondigd, en ik heb er vrede mee dat mijn nr 1 gewoon geen sexdrive heeft. Nooit gedacht dat minnaar nog zou komen aankloppen. 

Nu heb ik wel besloten het rustig aan te doen. Ik hoef geen wekelijkse dates meer, wil rust in mijn koppie houden en vind het prima dat er nu soms 3 a 4 maanden tussen een date zitten. Hij is in al die jaren wel mijn beste vriend gebleven, dus gewoon dagelijks (of soms ook gewoon een week niet) contact is prima, maar niet over seks of dates. Af en toe een korte mail wisseling daarover vind ik prima. Maar niet te vaak. 

Zo is hij nu echt het kersje op mijn taart. Ik hoef niet meer te balanceren tussen nr1 en minaar, mijn hoofd en hartje hebben rust. Zoals al eerder gemeld heb ik een heerlijk leven met mijn nr1, we zijn een prima team samen (geen kinderen) genieten op dezelfde wijze van het leven, genieten van de tijd die we samen doorbrengen. En seks is het enige punt waarop we eigenlijk verschillen. Voelt het als samenwonen met een broer/zus relatie? Nee totaal niet. (Been there, done that) 

Volgende week weer een date gepland staan. Heerlijk een aantal uren genieten van elkaar. 

Klinkt heel erg prettig Sense. Wat fijn. Weet jouw man van je minnaar? 

Sense, dat klinkt heel fijn.
Ik ben ook wel benieuwd wat jouw man weet over je minnaar. Hij kent hem ongetwijfeld, en weet dat jullie heel goede vrienden zijn, maar verder?

Daar heeft mijn partner zich destijds ook nooit mee kunnen verzoenen, dat ik bevriend wilde blijven met vlam (toen mijn voormalige minnaar). Ik heb het nog een tijdje wel stiekem geprobeerd maar dat ging niet en hem vervolgens jarenlang helemaal niet gezien, pas nadat mijn man overleed weer.

Kersje, als een ex ook echt een ex is, dan zie ik echt geen enkel bezwaar tegen vriendschap. Mijn man en ik zijn allebei altijd bevriend gebleven met onze exen, geen enkel punt. De liefde was in beide gevallen voorbij. Ik snap dan ook niet zo goed waarom de nieuwe vriendin van je ex er zo'n heisa van heeft gemaakt (en ook niet waarom hij het haar niet gewoon gezegd heeft).
Vlam en de minnaar van SenSe zijn in dat opzicht een ander geval. Dat zijn mannen met wie we vreemdgingen, wat Roosss ook al zegt. Ik heb het eerst aan mijn man gezegd dat ik wel vriendschappelijk contact met hem wilde houden, en ook dat trok hij niet. Niet onterecht overigens, toen we het uiteindelijk weer hervatten heeft het niet heel lang geduurd voordat we weer voor elkaar vielen.

Klopt helemaal hoor dames, ik heb mijn relatie met minnaar zeker niet open op tafel gelegd en eerlijk besproken. (Wel voorgesteld als oplossing maar was geen optie voor hem) En hij is er achter gekomen, heeft het toen wel geaccepteerd. 

Met een gewone ex heeft hij veel minder moeite. Ik ben eerder getrouwd geweest en als goede vrienden uit elkaar gegaan. Nog altijd contact met hem en zijn nieuwe vrouw en kinderen. 

Dit alles is een heftige periode geweest, en ik hou van mijn beide ‘mannen’ Elk op hun eigen manier, met hun eigen eigenaardigheden. De een is heerlijk in bed, de ander de beste levenspartner die ik me maar mag wensen. Mijn nr2 als levenspartner? Nope.. ooit wel een soort van over nagedacht. Maar ik weet nu zeker dat dat voor mij niet zou werken. Ik heb hem graag in bed, hij is en blijft mijn beste vriend, maar dat is meer dan genoeg

kersje: mijn ex houdt ook een speciaal plekje in mijn hart, al waren we maar 4 jaar samen en is dat inmiddels tig jaar geleden.

SenSe: toch beter als het zo duidelijk is en daardoor de stukjes op hun plek vallen!

Voor mij is het ook duidelijk: ik zou vlam zeker als levenspartner willen in deze fase. Hij brengt me niet wat mijn man me bracht (daarmee ben ik samen echt volwassen geworden) maar om samen oud te worden lijkt me prachtig. Hij wil dat echter gewoon met zijn vrouw dus dat zit er niet in. Dat ik nu wel single ben maakt de situatie wel scheef, maar het is voor mij wel rustiger in hoofd en hart dan toen ik vreemdging.