Minnaar/Minnares deel 43

Vrienden (willen) blijven met een ex vind ik echt wat anders dan vrienden (willen) blijven met een geheime minnaar(es) met wie je je partner hebt bedrogen. Uiteraard bepalen de omstandigheden de uitzonderingen. En, zoals Rooss, schreef is de reactie natuurlijk ook afhankelijk van hoe je ermee omgaat. De kans dat de vriendin van ex van Kersje er positiever in had gestaan lijkt mij aanzienlijk groter als hij het contact niet had verzwegen. 

SenSe, wat een mooie en liefdevolle post over je man (die eerste). 

blauwevrouw schreef op 25-10-2021 om 21:10:

Even een ego-berichtje van geheel andere orde: ik ga vlam binnenkort eindelijk weer zien. Een ‘gewone’ date: praten, knuffelen, zoenen. Heb er enorm veel behoefte aan.

Ergens in mijn achterhoofd blijft het alarm afgaan: hij gaat er weer een punt achter zetten! Ik hoop dat het weer een vals alarm is maar zet me toch weer schrap. Het is uiteindelijk ook niet gezond voor mij, hij triggert zó ontzettend mijn verlatingsangst. Ik wil het daar al een tijdje met hem over hebben maar hij had steeds maar geen tijd voor een afspraak (vakantie, werk, cursus).

Wat naar, dat gevoel dat hij er een punt achter gaat zetten. Heeft dat een specifieke aanleiding, of komt het meer uit jezelf? En toch is het in deze situatie ook realistisch, maar er is een verschil tussen een (neurotische) angst, met de wortels in jezelf en je eigen verleden en omgaan met de realiteit. 

Ah 

Dat is een naar, onzeker gevoel. Natuurlijk is verlies in deze situatie ook een mogelijke realiteit. Maar oude angsten gaan meestal dieper en maken de realiteit een forse tik erger. Kan je ze een beetje uit elkaar houden? 
En leg het niet allemaal op jouw eigen bordje. Dit soort angsten en onzekerheden zijn óók inherent aan een minnaar relatie, zoals je vast weet. Ook een (harde) realiteit. 
Maar toch

Dank je wel Sailship. Na heel veel jaren therapie herken ik steeds beter wat reëel is in het hier en nu, en wat oud is. En heb ik geleerd dat deze relatie eigenlijk funest is voor mij, juist omdat die angsten en onzekerheden inherent zijn aan een affaire met een gebonden man terwijl ik er al zo overgevoelig voor ben.
Maar ja. Het hart wil wat het hart wil.

@Sailship, dank je het maakt dat ik van beide mannen echt kan genieten in mijn leven. Ze zitten elkaar in mijn hoofd en hart niet in de weg, hebben beide hun eigen plekje. 

@Blauwevrouw ik ben het zeer eens met Sailship als het gaat om de onzekerheden in een minnaarrelatie. Al vanaf dag 1 kamp ik met onzekerheden. Is het niet de angst dat er een einde aan komt, dan is het wel de onzekerheid ‘waarom ik’ ‘wat ziet hij toch in mij’ ik heb jaren geleden zelfs even gedacht dat er een grapje met me uitgehaald werd. Zelfs nu nog snap ik er af en toe geen fluit van. Minnaar heeft een bloedmooie vrouw, en ik vind mezelf nog altijd verre van aantrekkelijk. Volgens mij weeg ik 2 x zoveel en ben zo’n 15 jaar ouder dan zijn vrouw. Als we samen zijn vallen die onzekerheden weg, en spreekt zijn passie, en de blik in zijn ogen boekdelen. 

Vrouwen hebben vaak bevestiging nodig, en sommige vrouwen nog meer dan anderen. Ik ben zo’n vrouw. Het liefst hoor ik wekelijks van hem het ‘waarom’ ik wil niet weten wat hij voor me voelt, maar het waarom ik. Mannen daar en tegen snappen niet waarom wij bevestiging nodig hebben. Voor hun zijn de acties alles zeggend en is 1 x uitleggen voldoende. Gelukkig kan ik met minnaar erg goed praten, maar weet ik ook dat ik niet permanent om bevestiging moet gaan vragen. 

Je zult moeten zoeken naar wat voor jou net voldoende bevestiging is. En wat hij aan bevestiging gaat geven. Daarnaast begrijp ik heel goed dat het voor jou moeilijk is om het los te laten dat jij hem als jouw nummer 1 zou willen. Zeker als je last hebt van verlatingsangst. In dat geval kun je niet anders dan met hem in gesprek gaan en aangeven wat er in jouw hoofd speelt, dat je graag een soort van zekerheid wil. Indien hij je dat niet kan geven kan het verstandig zijn daar zelf een beslissing te nemen. 

blauwevrouw schreef op 27-10-2021 om 15:17:

Dank je wel Sailship. Na heel veel jaren therapie herken ik steeds beter wat reëel is in het hier en nu, en wat oud is. En heb ik geleerd dat deze relatie eigenlijk funest is voor mij, juist omdat die angsten en onzekerheden inherent zijn aan een affaire met een gebonden man terwijl ik er al zo overgevoelig voor ben.
Maar ja. Het hart wil wat het hart wil.

Ik denk dat de trekkracht van verlatingsangst harder trekt dan dat er daadwerkelijk liefde is. Waarschijnlijk wil je “ hart” zó graag omdat er een bepaalde mate van afstand is waardoor het veilig genoeg is om de liefde te laten stromen. 
Het lijkt me ontzettend pijnlijk en angstig om zo afhankelijk te zijn van de bevestiging van een man die zichtbaar in het verleden en heden niet voor jou gaat kiezen. Wat maakt dat je juist in deze kwetsbare periode terug valt in de dynamiek van verlatingsangst? De verslaving van net niet krijgen wat je nodig hebt. Je bent liefde waard ook zonder er achteraan te vangen en “ hard voor te werken” 
Deze “afleiding “ gaat je weinig brengen behalve het zout in de wond van afwijzing en angst voor verlating. 
Hij kan jou niet redden. Zorg goed voor jezelf. Je bent het waard. Dit soort liefde is een sluipmoordenaar. 

Ik heb het idee dat blauwevrouw zich aardig bewust is van haar eigen zwakke plekken en kwetsbaarheden. Maar jullie weten denk ik ook allemaal hoe moeilijk het is afscheid te nemen van iets wat zó goed voelt en dan alleen te zitten met je eigen wonden. Auw. Degenen die loslaten doen dit middels een proces, heb het idee dat blauwevrouw zich daar redelijk van bewust is. 

Dit soort onzekerheden is ook gewoon inherent aan zo’n minnaarrelatie. Niet alleen bij de mensen met een kwetsbaarheid op gebied van binding/verlating. Vind dat altijd zo kort door de bocht, het is ook gewoon echt menselijk. Alleen heb je wel die kwetsbaarheid, dan zal je nog extragevoelig zijn en zal je het waarschijnlijk moeilijker vinden om grenzen te stellen. Maar goed, ieder proces is anders. 

@sense, mooi en herkenbaar dat beide mannen hun eigen plek hebben in je hart en je leven (hier open relatie)

@kersje, echt mooi dat je die stevigheid en veiligheid in jezelf hebt weten te vinden/versterken. Een “thuis” creëren  in jezelf, dan is het altijd goed (wat niet betekent zonder pijn, moeilijkheden of verdriet natuurlijk, dat is gewoon het leven) 

Jullie hebben allemaal gelijk, dat is het mooie. Sowieso dank voor de reacties en de reflecties.

Ik heb het inmiddels ook met hem kunnen bespreken en dat voelt goed. Ik ben onzeker, niet over mijzelf (ik weet dat ik lief leuk en lekker ben), niet over wat hij voor me voelt (ik weet dat hij me lief leuk en lekker vindt), wel over wat ik voor hem mag zijn: ik weet niet hoe lang hij me als extraatje aanhoudt. En inderdaad, de afwijzing die ik voortdurend boven de markt voel hangen zorgt voor zoveel spanning erbij.
Van dat mechanisme, goed beschreven door roodkapjeendewolf, ben ik me zeer bewust. Ik begrijp heel goed dat juist zijn onbereikbaarheid hem extra aantrekkelijk voor me maakt (textbook schematherapie). Dat is altijd al zo geweest. Wat nieuw is, is dat ik mezelf niet meer in allerlei bochten wring om mij aantrekkelijker voor hem te maken. What he sees is what he gets en jeeee, nu vindt hij me op mijn leukst.

De hartepijn zit er natuurlijk ook in, vooral in de assymetrie. Ik wil mij helemaal aan hem committeren, hij zich niet aan mij. En natuurlijk steekt dat, ook al zegt het niets over mij. Dat ik dat doorheb lijkt me pure winst. Hopelijk houdt dat inzicht mij overeind als het ooit toch tot een einde komt.

Och, wat gun ik je dan een ander zelfbeeld! Het heeft bij mij ook wel even geduurd, maar mijn man heeft me er uiteindelijk echt van overtuigd dat ik goed ben zoals ik ben. Dat is zijn nalatenschap aan mij.
Geloof het maar, jij bent ook de moeite meer dan waard. En wat is het heerlijk dat je je liefde en lust zo kunt 'organiseren'.
Ik wens je heel veel voorpret in de komende dagen tot aan je date!

Wat een mooie woorden worden hier weer geschreven. Treffend die post van sail over de pijn van afscheid nemen en dan alleen met de wond achterblijven. Al denk ik dat over het algemeen de gebonden man ook wel wat hartzeer heeft.
Date nog steeds met mijn gebonden (open relatie) man. We zijn nog steeds gek op elkaar maar ergens gaan we ook eindig zijn. Waar dat eerst best oke en rustig voelde is dat veranderd in onzekerheid en paniek. Het gaat een gebroken hart opleveren en hoe langer hoe pijnlijker maar kan en wil hem nog niet laten gaan... 

Waarom doen we dat onszelf toch aan he Flower.. Ik kan de pijn nog voelen al is het ondertussen 6 jaar geleden. Minnaar besloot te gaan scheiden en ik wist dat het einde voor ons dan in zicht zou komen. Einde kwam sneller dan verwacht en deed meer pijn dan ik had verwacht. Toen niet wetende dat het weer zou hervatten. Het maakt ook dat ik nu wat meer afstand houdt. Niets is oneindig.. 

Ik breek weer eens een keertje in. Sinds dit topic hier actief is, speelt ergens in mijn achterhoofd de gedachte aan woeste, wilde seks, het behang eraf krabben, ondersteboven in de kroonluchter, dat soort werk. In mijn minnaarsperiode had ik die absoluut. In mijn relatie niet.

Ik heb er een paar weken op lopen kauwen. Wat is er nu anders? In mijn huidige relatie is de seks matig. Zeer matig, mag ik wel zeggen. Maar gek genoeg zou ik het nu niet kunnen of willen, een minnaar erbij. Ik heb het wel eens gepolst bij mijn man, of hij zoiets toe zou kunnen staan. Dat kan hij wel, denkt hij, als ik daar behoefte aan zou hebben. 

Maar ik wil het niet ècht. Een enorm verschil met toen is mijn relatie. Met mijn ex had ik de laatste paar jaar een open relatie, omdat ik van alles uit wilde proberen. En onze seks samen was best heel erg goed. Maar in feite stond ik al met één been buiten onze relatie, al besefte ik het nog niet helemaal. Ik dacht dat ik met die open relatie een balans kon creëren zodat ons gezin intact kon blijven. Met de kennis die ik nu heb, weet ik dat ik me nooit echt aan hem heb verbonden. Een onverwerkt jeugdtrauma weerhield me daarvan, ik had hem niet gekozen als partner vanuit gelijkwaardigheid maar omdat ik me als gekwetst kind veilig voelde bij hem. Het ontbrak mij aan zelfvertrouwen, zelfinzicht en openheid. Ik weet nu dat dat essentiële zaken zijn in een relatie.

Want in mijn huidige relatie heb ik die wél. Daar is flink wat therapie aan vooraf gegaan, maar het heeft geresulteerd in een relatie waar ik 100% mezelf kan zijn, en me tegelijkertijd enorm verbonden kan voelen. Ik hou me altijd vast aan de 80/20-regel. Als je relatie voor 80% helemaal oké is, dan heb je 20% over voor de irritaties, de dingen die je minder leuk vindt. Voor mij valt die matige seks daar nu ook onder. Intimiteit is voor mij veel meer dan dat. Het is 's avonds tegen elkaar aankruipen op de bank, een zoen in het voorbijgaan, een gezamenlijk grapje dat alleen wij begrijpen, openheid, warmte, acceptatie van elkaar. 

Sinds ca. 2 jaar woon ik vlakbij mijn toen-minnaar, geheel toevallig. Ik kom hem af en toe tegen op straat. Hij probeerde nog wel eens wat toenadering, maar ik ben zen met mezelf. Ik heb hem niet meer nodig, terwijl de seks met hem echt waanzinnig was. Het is niets meer dan een fijne herinnering.
Dat, en ik moet er niet meer aan denken om zo in de knoop te worden gelegd. Ik ben geen 20 meer. Laat mij maar aanmodderen zoals nu, ik vind het prima.

Nou ja, waarvan akte en zo.