Minnaar/Minnares deel 43
Al 42 delen lang schreven we over het wel en wee om en rond onze minnaars en/of minnaarrelaties in het algemeen. De voorgaande 42 delen sterven helaas een vroege dood met het verdwijnen van het Viva forum. Met de komst van Viafora mag een topic als dit natuurlijk niet ontbreken! 
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijg(st)er met pantser en harnas? Moeten de mannen/vrouwen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden.....
Kun jij een minnaar/minnares hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Of je status nu een open relatie, huwelijk of single bestaan betreft, het hebben van een minnaarrelatie is meestal een lastig onderwerp om te bespreken met je omgeving, terwijl het (vaak) een rollercoaster aan gevoelens en emoties met zich meebrengt. Met dit topic hopen we een ‘veilige’ plek te creëeren voor deze emoties. Elkaar een spiegel voorhouden, prima, maar behandel elkaar vooral met respect!
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Offtopic: Vind je het alleen maar leuk om je ongezouten ongenoegen over vreemdgaan hier te komen verkondigen, open dan vooral je eigen topic! Dit geldt tevens voor ongevraagde/ongewenste psychologische adviezen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
blauwevrouw schreef op 24-10-2021 om 23:10:
Een relatie mag veel meer zijn dan iets wat je kunt volhouden… het mag je ook echt iets brengen wat voor jou waardevol is, je laat groeien en meer van dat moois
Absoluut eens, ik heb heel veel geleerd van vallen en opstaan, maar op een gegeven moment mag je je ook wel afvragen of iets iets meer positiviteit brengt dan negativiteit of hetgeen je al jaren weet, toch? Is het niet voor jezelf, dan misschien voor die ander.
Vanilalala schreef op 24-10-2021 om 20:32:
. Aan de andere kant, als ik het al 20 jaar heb volgehouden, waarom dan niet nog 20 jaar?
Omdat je dus voortschrijdend inzicht hebt verworven. Je schrijft zelf dat je zijn diagnose altijd heel goed hebt kunnen accepteren, dat je nauwelijks in de gaten had dat er iets met hem aan de hand was. Nu je aan een "gewone" relatie proeft merk je dat hetgeen jouw partner op emotioneel (en seksueel?) gebied te bieden heeft niet voldoende meer is.
Je man is niet veranderd en verandert ook niet. Jij wel! En daar horen misschien andere behoeften en beslissingen bij.
blauwevrouw schreef op 24-10-2021 om 23:10:
Een relatie mag veel meer zijn dan iets wat je kunt volhouden… het mag je ook echt iets brengen wat voor jou waardevol is, je laat groeien en meer van dat moois
En dit! Beslist.
Waarom zou je in een liefdesrelatie genoegen nemen met het feit dat het volhoudbaar is?
Omdat ik daardoor kan zorgen voor een stabiele jeugd voor mijn kinderen. Met een vader die niet in zijn eentje op een flatje depressief zit te zijn. Want dat zou gebeuren na een scheiding.
Dus: voor mijn man en mijn kinderen.
Vanilalala schreef op 25-10-2021 om 08:44:
Omdat ik daardoor kan zorgen voor een stabiele jeugd voor mijn kinderen. Met een vader die niet in zijn eentje op een flatje depressief zit te zijn. Want dat zou gebeuren na een scheiding.
Dus: voor mijn man en mijn kinderen.
Dat weet je niet. Dat denk je.
Je hebt naar 1 leven. Als je er later op terug kijkt zou je dan tevreden zijn of spijt hebben van je keuze dat je niet voor jezelf hebt gekozen.
Zelf woon ik na mijn scheiding ook in een flatje. Waar helemaal niks mis mee is. Ben gelukkiger dan ooit en met mijn kinderen gaat het goed.
Veiligheid en stabiliteit voor je kinderen kan je nooit garanderen.
Neemt niet weg dat ik begrijp waar je tegen aan loopt hoor. 2 jaar geleden stond ik in jou schoenen en dat is behoorlijk pittig
Maar is scheiden wel kiezen voor jezelf? Dat weet je ook nooit. Er zijn ook mensen die spijt hebben van hun scheiding. Je kunt van te voren niet weten hoe het uitpakt, voor iedereen.
En misschien ben ik gewoon laf.
Niks mis met een flatje inderdaad hoor, dat was gewoon even mijn associatie. Als hij in een villa zou zitten, zou het beeld net zo triest zijn.
vanilalala ik snap je helemaal. Ik zit in precies dezelfde situatie met mijn man. En ik ben zelfs op advies van zijn behandelaren en mijn ondersteuner nog bij hem, ivm zijn gezondheid en mijn kinderen. En ik heb dus ook een minnaar waarbij is me compleet mezelf voel
Vanilalala schreef op 25-10-2021 om 10:42:
Maar is scheiden wel kiezen voor jezelf? Dat weet je ook nooit. Er zijn ook mensen die spijt hebben van hun scheiding. Je kunt van te voren niet weten hoe het uitpakt, voor iedereen.
En misschien ben ik gewoon laf.Niks mis met een flatje inderdaad hoor, dat was gewoon even mijn associatie. Als hij in een villa zou zitten, zou het beeld net zo triest zijn.
Het klopt wat je zegt. Je weet nooit hoe het uitpakt. Maar om altijd in onzekerheid te leven?
laf? Nee tuurlijk niet. Verre van. Het is 1 van de moeilijkste beslissingen die je maakt in je leven. Dat doe je niet zomaar even.
Lieve Vanilalala, je kent mij niet en lees al heel lang met jullie mee.
Vanmorgen las ik je bericht over “ik hou het al 20 jaar vol” en begreep dat het tijd werd me te registeren.
Ik zal me kort even voorstellen, alhoewel er zeker 1 is hier die me al kent (Hi Roos 
) +50 jaar en al 12 jaar een minnaar (yep still the same)
Ik stond jaren geleden in jouw schoenen, mijn relatie is nu net zou oud als de jouwe, partner zelfde diagnose, en wat heb ik mijn relatie gespiegeld aan de relatie met nummer2! Zo herkenbaar. Maar nooit, echt nooit heb ik gedacht “Ik heb het al zo lang volgehouden”
Wil je dit laten werken zul je er alles aan moeten doen om de relatie met je minnaar als kers op de taart te zien. Heerlijk voor erbij, even 100% tijd voor jezelf, maar ook zonder die kers moet die taart een lekkere taart zijn. Op het moment dat jij schrijft “ik hou het al 20 jaar vol” klinkt dat niet positief en ga je dat niet nog een keer 20 jaar volhouden. Volhouden is geen optie in een relatie, geen enkele relatie. Volhouden de je enkel in een situatie waarin je niet wil zitten, maar moet zitten. En een relatie is niet zo’n situatie.
Toen ik op dat punt aangekomen was dat ik er zo over ging denken heb ik een time-out genomen van mijn nr1 relatie. En ben heel goed gaan nadenken wat ik wil. Ik ben nu op het punt dat ik mijn leven niet voor me zie zonder nr1, We zijn op alle fronten (behalve seksueel) een super team. Ondanks zijn autisme, zijn autisme is namelijk geen ‘handicap’ zoals jij het ziet, het is een onderdeel van wie hij is, wie hij altijd al is geweest. Het maakt hem de man op wie ik 20 jaar geleden verliefd werd, en van wie ik nog altijd ontzettend veel hou.
Door je huidige relatie met minnaar zie jij nu duidelijker wat je aan je man mist, dat wordt nu onder de loep gelegd. En hoe moeilijk dat ook is.. Dat moet je los van elkaar gaan trekken. Je zult in een andere modus met je man moeten gaan communiceren. Je geeft aan dat je minnaar je heeft ‘geleerd’ dat jij wel kunt communiceren. Wellicht is dat omdat minaar op dezelfde wijze communiceert als jij. Dat wil niet zeggen dat je man niet kan communiceren, maar wellicht op een andere manier dan jij dat doet. Nu is het voor een autist heel lastig om daarin te veranderen, jij daar en tegen kunt wel in je wijze van communiceren veranderen, (indien je dat wil) Je zult moeten leren hoe hij communiceert en dat onderdeel maken van jouw communicatie.
Nu lijkt het er op dat je minnaar de taart is geworden, en je man de kers… En oowww wat is het lastig als iemand je advies geeft die je situatie niet kent. Been there done that! Ik heb ze ook allemaal gehad in de tijd dat ik op Viva meeschreef.. Uiteindelijk kunnen we je enkel laten zien wat wij ervaren, en zul jij je eigen reis moeten maken hier in..
Vanilalala schreef op 25-10-2021 om 08:44:
Omdat ik daardoor kan zorgen voor een stabiele jeugd voor mijn kinderen. Met een vader die niet in zijn eentje op een flatje depressief zit te zijn. Want dat zou gebeuren na een scheiding.
Dus: voor mijn man en mijn kinderen.
Ja.
Dit heb ik ook een hele tijd gedacht en zag mijn ex al in de goot liggen, zijn haren uit zijn kop trekkend, 3 doorntjes eromheen die hun "veilige" basis kwijt raken. Aggos.
De realiteit was anders. Mijn ex redt zich prima in zijn eigen huis en mijn doorns leefden op doordat er in huis veel meer spanning was dan ik besefte. En dan heb ik het nog niet eens over mezelf. Ondertussen zijn we bijna 10 jaar verder, ex en ik zijn dikke maatjes, mijn doorns komen graag bij hem én bij mij en iedereen is stukken happiër dan toen.
Scheiden is niet zaligmakend. Bij elkaar blijven omdat jij de overtuiging hebt dat anders iedereen in de put valt ook niet.
Vanilalala schreef op 25-10-2021 om 10:42:
Maar is scheiden wel kiezen voor jezelf? Dat weet je ook nooit. Er zijn ook mensen die spijt hebben van hun scheiding.
Spijt hebben van de scheiding hoor je hoogst zelden en dat waren mensen die dus nog niet klaar waren met elkaar.
Jij bent ook nog niet klaar met hem, zoveel is duidelijk, je voelt je nog verantwoordelijk, je bent nog niet toe aan het stukje onverschilligheid en je moet nog voor hem zorgen. Misschien heb je zelfs nog de hoop dat het beter gaat als.... (vul maar in).
En dat is oké, dat is prima. Iedereen kiest op elk moment van zijn leven voor dat wat op dat moment het beste lijkt. Je hoeft je nergens heen te laten duwen, je mag het allemaal op jouw tempo doen en misschien is jouw tempo in deze wel "nooit".
Op je eerste vraag, ja! Scheiden is kiezen voor jezelf.
Maar.... dat gaat pas op als je écht klaar bent met je partner.
Hi Sense! 
Wat een fijne, begripvolle berichten ♥️
Dank jullie!
Die hoop is er inderdaad. We werken eraan en ik weet niet hoe dat uit gaat pakken, maar ik wil het wel een kans geven. Ik ben er dus nog niet klaar mee, nee..
Vanilalala schreef op 25-10-2021 omDie hoop is er inderdaad. We werken eraan en ik weet niet hoe dat uit gaat pakken, maar ik wil het wel een kans geven.
Zoals ik je lees vraag ik me af hoe eerlijk die kans is?
In je situatie met een minnaar die je op dit moment geeft wat je nodig denkt te hebben en je man over wie je erg ontevreden bent. En bovendien over wie je twijfelt of hij de geschikte echtgenoot voor je is.
Je staat nu op een kruispunt om te beslissen wat voor je het beste is. Denk je dat je in deze situatie goede beslissingen kan nemen?
Zowel scheiden en je leven op nieuw opbouwen als blijven in een relatie met een een man met autisme kan positieve en negatieve kanten hebben.
Hoe ver ben je bewust van beide kanten?
Ben je bewust van wat je nodig hebt om je gelukkig te voelen?
Vanilalala schreef op 24-10-2021 om 16:54:
Oh, nee, zo bedoel ik het niet. Ik snap wel dat je na zoveel jaar en zoveel geschiedenis gewoon vastzit in patronen. Maar mijn man mist gewoon bepaalde empathie. Als hij het niet slecht bedoelt, dan kan hij zich oprecht niet voorstellen dat het bij mij wel slecht aankomt. Gesprekken daarover lopen op niets uit. Hij legt uit wat hij bedoelde, waarom hij dingen deed, ik herhaal welk gevoel het mij geeft en waarom, maar het daadwerkelijke begrip komt nooit. Oprechte excuses voor lomp gedrag dus ook niet, want hij snapt het niet. We draaien in cirkeltjes rond. Therapie helpt daar ook niet bij. Hij weet overigens dat hij mij niet begrijpt, hoor. Maar dat helpt ook niet.
Dus ja, ik denk oprecht dat een 'echte' relatie met minnaar een stuk beter zou lopen. Hij heeft die empathie wel. Maar goed, hij is niet de vader van mijn kinderen dus het is allemaal niet zo eenvoudig.
Wat zegt het over jou dat je in een relatie zit met een emotioneel onbereikbare man en daarnaast verliefd bent geworden op een minnaar? Wat automatisch betekent dat er een bepaalde mate van onbereikbaar is. Onbewust lijk je liefde pas te voelen als er bepaalde mate van afstand is.
Je verlangt naar emotionele nabijheid maar in hoeverre kun je die verbinding zelf bieden? Wat gun je jezelf? Hoeveel liefde voel je voor jezelf? Het is meestal geen toeval waar je hart aan verpand.