Minnaar/Minnares deel 43
Al 42 delen lang schreven we over het wel en wee om en rond onze minnaars en/of minnaarrelaties in het algemeen. De voorgaande 42 delen sterven helaas een vroege dood met het verdwijnen van het Viva forum. Met de komst van Viafora mag een topic als dit natuurlijk niet ontbreken! 
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijg(st)er met pantser en harnas? Moeten de mannen/vrouwen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden.....
Kun jij een minnaar/minnares hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Of je status nu een open relatie, huwelijk of single bestaan betreft, het hebben van een minnaarrelatie is meestal een lastig onderwerp om te bespreken met je omgeving, terwijl het (vaak) een rollercoaster aan gevoelens en emoties met zich meebrengt. Met dit topic hopen we een ‘veilige’ plek te creëeren voor deze emoties. Elkaar een spiegel voorhouden, prima, maar behandel elkaar vooral met respect!
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Offtopic: Vind je het alleen maar leuk om je ongezouten ongenoegen over vreemdgaan hier te komen verkondigen, open dan vooral je eigen topic! Dit geldt tevens voor ongevraagde/ongewenste psychologische adviezen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
Oeh, Kersje, nu ben ik ook benieuwd!!
Argh, kinders in musea. Is daar geen wet voor?
Nevermind
Empara_Mi schreef op 21-10-2021 om 19:36:
Zeg Kersje, heb je zin om daar iets over te schrijven, die andere ontwikkelingen? Ben vooral niet nieuwsgierig hoor, ahum.
Niks spannends hoor, althans, voor anderen dan 😂
Ik doelde meer op dingen mbt mijn gezondheid waarvan ik dacht dat het allemaal niet meer mogelijk zou zijn, maar blijkbaar toch wel kunnen door hard te revalideren 😀. Ik merk dat ik gewoon een hele andere mindset heb ontwikkeld met het krijgen van deze diagnose bijna 2 jaar geleden. Toch mooi hoe zoiets werkt 
Lot_ schreef op 21-10-2021 om 20:41:
Nevermind
Hier word ik dan weer nieuwsgierig van, haha. 
SportySpice schreef op 22-10-2021 om 15:25:
[..]
Hier word ik dan weer nieuwsgierig van, haha.
Haha was ontzettend offtopic, ik was mezelf opeens aan 't verdedigen omdat ik m'n kinderen regelmatig meeneem naar 't museum
Lot_ schreef op 22-10-2021 om 15:49:
[..]
Haha was ontzettend offtopic, ik was mezelf opeens aan 't verdedigen omdat ik m'n kinderen regelmatig meeneem naar 't museum
Roos ‘kennende’ bedoelt zij vast kinderen die niet bekwaam zijn in een museum rond te lopen 
Lot_ schreef op 22-10-2021 om 15:49:
[..]
Haha was ontzettend offtopic, ik was mezelf opeens aan 't verdedigen omdat ik m'n kinderen regelmatig meeneem naar 't museum
Waha! Ben je gek joh!
Kersje: 
Heerlijk Kersje, dat het revalideren dusdanig goed gaat dat je meer kan dan je van tevoren dacht. Heel fijn om dat te lezen.
Lot_ schreef op 22-10-2021 om 15:49:
[..]
Haha was ontzettend offtopic, ik was mezelf opeens aan 't verdedigen omdat ik m'n kinderen regelmatig meeneem naar 't museum
Hartstikke goed! Het lag ook gewoon aan mij - had ik maar niet in de herfstvakantie moeten gaan.
Oef. Even een dingetje hier droppen hoor.
Is het herkenbaar dat een minnaarrelatie duidelijk maakt welke patronen er in je relatie zijn geslopen? Ik merk nu dat ik knetter onzeker ben. Logisch op zich, want door mijn man voel ik me niet geliefd en word ik vaak afgewezen en op afstand gehouden. Maar hoe keihard dat dan doorwerkt in een nieuwe relatie (wat het eigenlijk natuurlijk gewoon is). Ik vind dat erg confronterend. Hij hoeft maar wat later te reageren dan ik had verwacht, of zich onbedoeld net iets te lomp van me af te draaien, en ik lig me alweer helemaal op te vreten of tranen met tuiten te huilen. Pijnlijk hoor, en ik vind dat gedrag ook helemaal niet aantrekkelijk van mezelf. Je neemt jezelf altijd mee, denk ik dan maar? Herkenbaar?
herkenbaar. Voor mij lag het heel erg aan de veiligheid en het vertrouwen. De angst ook om de ander te verliezen.
Soms speelt het nog wel eens op en kan dan ook de controle verliezen (huilen etc) wat achteraf vaak niet nodig is omdat er een logische verklaren was voor afwezigheid. Meestal als ik zelf niet goed in mijn vel zit.
Heb je voor jezelf duidelijk waarom en wanneer je er gevoelig voor bent?
Afleiding zoeken kan ook helpen of gewoon uitspreken naar minnaar wat het met je doet. Is dat een optie?
Oh, zeker hoor. Het wordt mij steeds duidelijker. En we praten er volop over. Dat is dan ook weer ergens pijnlijk, waarom wel met hem en niet met mijn man waar ik al 20 jaar mee ben.. Maar goed. Het is erg leerzaam.
van elke relatie leer je ook weer andere dingen (bij). Fijn dat het wel bespreekbaar is in elk geval.
Staat je man er niet voor open of ben je zelf niet duidelijk genoeg? (sorry, ken niet je hele verhaal). Als ik terug kijk op mijn huwelijk blijkt dat ik in veel dingen te matig was, dingen ging afzwakken om hem niet te kwetsen. Terwijl, toen ik eenmaal duidelijk maakte dat ik zo niet verder kon pas zijn ogen open gingen. Helaas was mijn ex niet in staat om naar zichzelf te kijken, mijn huwelijk is een scheiding geworden. (Na veel jaren proberen en relatie therapie)
Dat is wel herkenbaar, dat je dingen met je minnaar bespreekt maar niet met partner - maar dan vanaf de andere kant (vlam bespreekt van alles met mij waar hij het met zijn vrouw nooit over heeft, met name Gevoelens en Verlangens).
Je groeit ook naar een bepaald patroon met je partner, en het kan moeilijk of eng zijn om dat te doorbreken. En die gewoontes heb je niet met je minnaar.
ik vind dit een heel boeiend gegeven. Mijn man en ik hebben alle shit die op ons pad kwam uiteindelijk als stel overleefd (tot de dood ons scheidde) omdat we altijd onze eigen patronen ter discussie konden stellen, en indien nodig konden veranderen. soms met heel veel pijn en moeite, moet ik erbij zeggen, maar een van ons had altijd de moed om dat toch te doen.
Nou, het gekke is dat ik nu merk dat ik eigenlijk gewoon wel kan communiceren. Maar waar mijn woorden door mijn man totaal niet worden begrepen, snapt minnaar me wel. Ik zeg of doe niets anders tegen de een of de ander. Zeker de laatste tijd probeer ik echt heel duidelijk te zijn naar mijn man. Maar hij snapt gewoon mijn gevoelens niet, kan er niets mee, blijft vanuit zichzelf denken. Pijnlijk om te merken, want hij doet wel zijn best maar dit is het hoogst haalbare.
Had ik zonder minnaar allemaal nooit geweten.