Minnaar/Minnares deel 43

argeloos schreef op 21-09-2021 om 18:24:

@Kersje, jaaah!

Oeh nou, één van de talloze inzichten die ik heb gekregen kwam van Ester Perel, namelijk dat vreemdgaan heus niet altijd iets zegt over (de kwaliteit) van je relatie. Het zegt vaker iets over de relatie met jezelf. In de armen van je lover ben je (weer) iemand die je normaal niet bent. Of nou ja, ik weet niet of ik het helemaal juist vertel. Ik bedoel het niet dieppsychologisch of onveilig gehecht ofzo, totaal niet.
Het gaat erom dat je een deel van jezelf (weer) voelt dat je normaal niet voelt. 'Normaal' ben je partner, vriendin, moeder, collega, buurvrouw, whatever. Maar die minnaar maakt nog iemand anders in jezelf wakker. Iemand die je óók graag wilt zijn en waarbij je je heel lekker voelt. De blik van de ander geeft je een andere versie van jezelf. Zoiets.
Althans, bij mij was dat zo.

Dat herken ik wel. Soms kan ik bijvoorbeeld verlangen naar een jongere versie van mijzelf, als een man dat aan zou spreken dan kan ik me voorstellen dat ik daar erg gevleid door zou zijn.

Yvaine schreef op 21-09-2021 om 19:08:

[..]

Het is dus meer een gevoel dat ik in mijzelf mis, maar wat iemand anders wel zou kunnen geven.

Ja, die begrijp ik wel. Het is interessant dat een ander een gedeelte in jezelf kan ‘wakker’ maken en toch vind ik het nogal wat om dat van een ander te laten afhangen. Je kan er zelf naar op zoek gaan. Ik ging bijvoorbeeld in m’n uppie naar een festival. Daarmee kreeg ik ook dat ‘wilde’ gevoel terug, dingen uitproberen, ga op onderzoek.

En ik kan me ook vinden in de gedachtengang dat vreemdgaan niet altijd wat zegt over de kwaliteit van je relatie, behalve dat die open communicatie er niet is. Die laatste vind ik wél belangrijk. Je kan ik ook simpelweg niet alles in dezelfde partner vinden, dat lijkt me nogal een zware druk leggen op de ander. Maar goed, het zou wat zijn om meerdere mensen lief te hebben, waarbij het nog steeds veilig voelt. Geen idee of ik dat wil of kan maar ik vind het wel inspirerend om dat van anderen te lezen. 

@Miralva, je klinkt relaxed. Super fijn!

@Kers, ook bij jou klinkt het goed.

Hier ook alles flex. Druk met allerlei leuke bezigheden, uitjes, werk etc. Daarom korte groet en weer terug en de meeleesstand.

Daar heb je zeker gelijk in Empara. En uiteindelijk is het ook beter als het uit jezelf komt lijkt me, dat je zelf een energiek, spannend, jeugdig en tevreden gevoel aan kan wakkeren. Dat lukt mij meestal ook wel gelukkig. Maar ik kan me voorstellen dat het bij vreemd gaan een grote rol speelt.

Klopt Yvaine, op een haar na ben ik niet vreemd gegaan. De ander maakte wat wakker, ik werd gezien en ik was verliefd op een niet fijne manier. Die onrust kon ik omzetten om op onderzoek uit te gaan wat mij energie gaf maar onrust is wel het goede woord als ik eraan terugdenk. Bij mij resulteerde het in het beëindigen van mijn relatie. Ik miste mezelf en voelde in die relatie niet de ruimte om te groeien. Dat lag deels aan mijzelf. Achteraf gezien deelde ik zelf te weinig, bleef alles aan de oppervlakte sudderen maar toch, het was een goede zet om de relatie te stoppen ondanks dat ik veel van mijn ex hou.

En zo blij dat zo’n topic als dit er is. Vier maanden ben ik minnares geweest. Geen spijt van gehad maar oh, wat was het fijn om hier te ventileren en herkenning te vinden. Verder lees ik veel met een dubbel gevoel. Als het een bewuste keuze is om het zo te doen, prima maar zie vaak dat iemand meer wil van de ander en als je dan gevoelens hebt, lijkt het me verrekte moeilijk om te stoppen. Hoe lang wil je er dan in hangen?

Gisteren sprak ik er met ex minnaar over. Stel, de situatie was hetzelfde gebleven, hoe lang zou ik het hebben voortgezet? Zou het bij mij gaan schuren? Ik denk het wel want ik hou er niet van als iemand zelf in een situatie blijft hangen maar je weet het niet dus echt zo’n wat-als vraag. 

argeloos schreef op 21-09-2021 om 17:01:

Blijkbaar hechten nog heel veel mensen aan een (in mijn ogen) Disney/Christelijk monogaam ideaal met een mannetje en een vrouwtje die een leven lang alleen maar elkaar in de ogen willen kijken, alles wat ze zoeken bij elkaar vinden en elke krocht van hun gedachten met elkaar delen. En ze hechten daar zó aan, dat ze beginnen te spugen op iedereen die ook maar een beetje aan de poten van dat ideaalbeeld durft te zagen.. maar waarom?

Dit vind ik een lastige. En dat heeft te maken met de afspraken die ik met mijn partner heb gemaakt. Hij heeft me namelijk plechtig beloofd trouw te zullen zijn, met zoveel woorden. En als hij dat niet doet dan ga ik ook spugen en dat vind ik heel erg logisch. En als ik mijn moeder en vriendinnen vertel wat hij heeft gedaan dan gaan zij ook spugen en ook dat vind ik heel erg logisch.

Prima als je geen zin meer hebt in disney of christelijk maar dan is het an sich wél zo netjes om dat je partner te melden als je in een monogame relatie zit. Toch?  
En al die mensen die meelezen en meeschrijven in het vreemdgatopic zitten misschien ook in een relatie waarin geen ruimte is voor vreemdgaan en ook die gaan spugen als uitkomt dat hun partner dat doet. En ook dat is logisch. 

Er zijn beslist omstandigheden te bedenken waarin ik  begrip op kan brengen voor vreemdgaan, dat heb ik in het betreffende topic breed uitgemeten maar laten we geen applaus verwachten. Ik ben het met Kers eens, het is angst. Omdat het duwt op het pijnpunt dat elke ooit monogame partner vreemd zou kunnen gaan en dat is hartstikke eng.  Omdat het ook hen zou kunnen gebeuren. 
Het is een angst waar ik ook best begrip voor heb. 

Ja Rooss en Kersje en de rest, nu ik het zo overdenk.. jullie hebben gelijk; het is vast vooral angst waarom mensen zo heftig reageren op verhalen over vreemdgaan, en op vreemdgangers. Het ís ook eng en bedreigend. En dan vooral de angst voor het bedriegen, verzwijgen en je niet aan de afspraken houden. Angst voor het beschamen van vertrouwen. Angst dat het voelt alsof je je vergist hebt in de persoon waar je van houdt. Want als je dat ontdekt dan doet dat denk ik echt heel veel pijn. 
Dat is misschien ook wel de reden waarom ik er (nu) voor heb gekozen om mijn affaire niet op te biechten. Ik vind het wel lastig...  Want ergens realiseer ik me dat volledige openheid misschien beter zou zijn. De billen bloot. En vertellen waarom ik deed wat ik deed. Af en toe voel ik het ook bijna letterlijk; het geheim wat ik niet deel. Aan de andere kant denk ik dan dat dat de 'last is die ik zelf moet dragen'. Klinkt een beetje dramatisch, het zijn de blaren waar ik op moet zitten nadat ik zelf mijn billen heb gebrand. Als ik het wel vertel doe ik mijn man veel pijn. En natuurlijk zal hij boos en verdrietig zijn en me misschien zelfs wel de deur uitzetten. Dat wil ik niet. Dus nu kies ik ervoor de affaire te zien als een mooie herinnering, die vooral met mijzelf te maken had en die ik maar beter for ever verzwijg. Ik weet oprecht niet niet wat beter is. Wat denken jullie?

En over dat deel van jezelf dat 'wakker gemaakt wordt', uiteindelijk heb ik ook wel ingezien dat je dat uit jezelf moet halen. Maar oh, fok, dat is wel moeilijk hoor. Die aandacht en begeerte zijn zo heerlijk en zo verslavend. Het vergde serieus afkickwerk en uitpluizerij voor mij. Nog steeds wel eigenlijk.

Eens met Roos. 
Het is voorbij dus om nu zo'n beerkuil open te trekken doet meer kwaad dan goed. Dit is iets wat je zelf zult moeten verwerken en achter je moet laten. 
Het zou misschien anders zijn wanneer je er nog middenin zou zitten en echt verliefd bent. Maar nu zou ik niets meer zeggen.

Het is zinloos om het nu nog te vertellen, dat ben ik helemaal eens met de schrijfsters voor mij.
Ik heb het destijds wel gedaan, omdat ik heel veel last had van liefdesverdriet nadat minnaar er toen een punt achter had gezet. Mijn man was ontzettend steunend omdat hij zag dat ik ergens verdriet over had, en ik verdroeg niet dat hij zo lief voor me was terwijl dit de reden was. Het heeft heel lang geduurd (een jaar of 2 alles bij elkaar) en we hebben er heel veel over gepraat en gehuild en geruzied, maar uiteindelijk zijn we het te boven gekomen. Maar als het had gekund, had ik het hem liever niet verteld. De hele nasleep heeft echt veel meer kapot gemaakt dan de affaire zelf.
Je zou hem er alleen maar pijn mee doen terwijl het niet meer speelt.

Dankjullie voor die berichten over blijven zwijgen... dat is hoe ik er nu zelf ook insta. En ik ga er maar even vanuit dat het zo blijft. Ik moet er zelf mee dealen; met het liefdesverdriet over de lover én met het schuldgevoel naar mijn man, dat eigenlijk alleen maar lijkt toe te nemen. Raar. Ik hoop maar dat het steeds meer naar de achtergrond verdwijnt en dat ik over een tijd mezelf verbaasd afvraag 'what was I thinking?" 

in de afgelopen dagen het hele topic doorgelezen. Ik kom ook graag meeschrijven als dat mag. Mijn situatie: in het verleden alles gedaan en gezien wat traditioneel niet mag en niet kan. Na een relatie met een partner die voortdurend over mijn seksuele grenzen ging kwam ik huidige vent tegen. Even vanille en daarmee ook ruim binnen mijn grenzen vond ik gezien de situatie waar ik uit kwam wel prima.
Maar ik verveel op seksueel gebied momenteel verschrikkelijk. Bespreken heb ik natuurlijk geprobeerd, maar heeft niet echt resultaat opgeleverd. Aan het begin van corona heb ik een profiel op sl aangemaakt, maar toen kwam de lockdown en vond ik het toch ook wel heel erg laag van mijzelf.
Nu kwam ik via werk toevallig een oud collega tegen die nu weer een collega is. Het is de bedoeling dat we in de toekomst heel nauw gaan samenwerken. Er is chemie, er is rook (maar nog geen vuur). In feite is er nog niks gebeurd. Elkaar ontlopen als dit een puinhoop wordt kan eigenlijk niet.
Ik weet dat collega en zijn vrouw in het verleden wel eens iemand te gaat hebben gehad in hun relatie en een dergelijke rol bevalt mij wel.
Echter zijn er in het afgelopen jaar binnen de afdeling die onder collega valt een paar dames vertrokken die fysiek ontzettend op mij lijken. Ik kan raden wat er gebeurd is.

Kortom, hoewel ik weet dat seksen met je collega (al dan niet met vrouw van collega erbij) zowel voor mijn eigen relatie als voor mijn baan een enorm slecht idee is, overweeg ik het wel.
Misschien moet ik gewoon onder de koude douche stappen.