Is vreemdgaan ok?
N. a. v. het minnaressentopic wil ik graag de discussie opengooien. Is het ok om vreemd te gaan (om welke reden dan ook), of niet?
Wie is er verantwoordelijk voor het vreemdgaan, alleen de persoon met een relatie, of ook de ander die het vreemdgaan faciliteert, maar zelf single is?
Heb jij zelf ervaring met vreemdgaan? Wat was je achterliggende motief? Kon je het naar jezelf verantwoorden en kon je jezelf nog recht aankijken in de spiegel? Of begon het toch te knagen naar verloop van tijd? Of was jij degene die werd bedonderd, hoe kwam je erachter? Hoe liep het af?
Peiling
Is vreemdgaan ok?
Als je vindt dat je de dupe bent van andermans gedrag dan heet dat slachtoffer. Dat is gewoon correct nederlands volgens mij.
Rooss4 schreef op 10-09-2021 om 09:40:
Als je vindt dat je de dupe bent van andermans gedrag dan heet dat slachtoffer. Dat is gewoon correct nederlands volgens mij.
Het is een systemisch, maatschappelijk en cultureel probleem zonder te vervallen in dader en slachtoffers. Daarmee hou je juist gedrag in stand omdat weinig mensen zich herkennen in de rol van dader of slachtoffer.
Aha. Nou, dat zal dan wel.
Wat is precies de oplossing volgens jou?
Rooss4 schreef op 10-09-2021 om 12:03:
Aha. Nou, dat zal dan wel.
Wat is precies de oplossing volgens jou?
Ik denk dat bewustwording belangrijk is. Ik leer op dit vlak veel van de jongere generatie. Juist door te zien en erkennen hoe het zit zonder te vervallen in schuld/onschuld of dader/slachtoffer. Vanuit daar kun je seksisme en ongelijkheid beter signaleren en corrigeren. Invloed heb je altijd op je directe omgeving. Het is een olievlek die zich vanzelf verspreid.
Rooss4 schreef op 10-09-2021 om 12:03:
Aha. Nou, dat zal dan wel.
Wat is precies de oplossing volgens jou?
Bewustwording. Mijn oma heeft nog meegemaakt dat vrouwen geen zelfbeschikkingsrecht hadden. Lees boekjes uit de jaren 50 en 60 in de vorige eeuw, waarin zwarte mensen "nikkertje" werden genoemd. Nu terecht volkomen onacceptabel. Je hoeft echt niet op de barricades als je dat niet wil. Je hoeft de wereld niet te verbeteren. Maar als iedereen op dezelfde manier systematisch wegkijkt verandert er in ieder geval niets.
Ik vind het een enorme dooddoener om meteen de "slachtofferrol" kaart te trekken als iemand iets signaleert
Godzijdank hoeven meisjes ook niet meer te trouwen als ze per ongeluk zwanger worden. We mogen scheiden gewoon omdat we niet meer verder willen met onze partner. Je bent geen slet meer als je seks hebt gehad voor het huwelijk en vrouwelijk genot mag er zijn. We zijn al zover verder maar we zijn er nog niet helemaal.
Roodkapjeendewolf schreef op 10-09-2021 om 12:30:
[..]
Ik denk dat bewustwording belangrijk is. Ik leer op dit vlak veel van de jongere generatie. Juist door te zien en erkennen hoe het zit zonder te vervallen in schuld/onschuld of dader/slachtoffer. Vanuit daar kun je seksisme en ongelijkheid beter signaleren en corrigeren. Invloed heb je altijd op je directe omgeving. Het is een olievlek die zich vanzelf verspreid.
Ik snap dit nooit zo goed. Ik voel me totaal niet anders dan een man in de maatschappij.
Ik lees een tijdje mee met de reacties. Vooroordelen, dat heeft iedereen. Je hoort soms dat mensen vreemdgaan en de bijkomende dilemma’s. Ik ben opgegroeid in een omgeving waar dit absoluut niet acceptabel is. Je groeit op met het idee dat mensen hun leven willen opgeven voor iets wat niet kan en onacceptabel is.
Altijd trouw gebleven, roze wolk, denken dat het goed komt. Altijd braaf geweest, ondanks alle aandacht buiten.
En dan, na dertien jaar relatie te hebben komt er een keerpunt. Je verlangt om begeerd te worden, meer seksuele aanrakingen vanuit je partner. Je ziet in dat er altijd vanuit één kant interesse is getoond.
Dat je partner niet daadwerkelijk luistert naar wat je nodig hebt, achteraf inzien dat communicatie nooit sterk is geweest.
Onzeker worden, denken dat er iets mis is met je vrouwelijke lichaam. Je geeft tips en hints maar er wordt niks mee gedaan. Je neemt lef en probeert iets openlijker te communiceren, maar partner ziet de noodzaak er niet in. Geeft als antwoord, ja ik zal het doen, maar doet er niks mee. Geen besef bij dat alles om zijn genot draait.
Zonder enige verwachtingen te hebben, een schreefgroeiende relatie. Waar je jezelf niet meer op je gemak bij voelt. Je wilt je partner niet kwijt, teveel mooie momenten. Maar het knaagt, knaagt omdat je niet weet of het nu aan jezelf ligt.
En dan doe je iets geks. Je komt achter dat het niet aan jezelf ligt, dat je ook maar een normale vrouw bent met behoeftes/verlangens. En eigenlijk altijd de tegenpartij wilde pleasen om je gemis en verlangens te onderdrukken. Zonder verwachtingen.
En nu.. Ik leef weer! en accepteer mijn lichaam hoe het is. Vreemdgaan, kan ik het goedpraten? Weet ik niet. Maar ik weet wel, heftig of niet altijd een reden is. Een reden wat je overhaalt om iets te doen, wat samenleving niet zou accepteren. Mijn partner heeft onbewust een rol gespeeld bij het vreemdgaan.
Dan is de vraag, wie is hier het slachtoffer?
Je partner, die niks doet met je verlangens en gevoelens, absoluut zijn vrouw niet wil delen met anderen (dus geen sprake van open relatie) En zelf wel tevreden is.
Of een vrouw die zich zo onzeker is gaan voelen door de jaren heen en bevestiging zoekt of er echt iets mankeert. En eindelijk inziet dat ze niks mankeert en zichzelf kan zijn. En het belangrijkste is dat ze weer op haar lichaam kan vertrouwen.
Het is een proces geweest, proces van jaren. Ik hoop dat niemand op het punt komt hoe ik mij heb gevoeld. Dus het is hoe je het bekijkt. Vooroordelen hebben wij allemaal, maar één ding heb ik zeker geleerd: zeg nooit nooit.
framboosje schreef op 10-09-2021 om 22:25:
Ik lees een tijdje mee met de reacties.
Herkenbaar.
Vast onbedoeld. Maar ja.
framboosje schreef op 10-09-2021 om 22:25:
Ik lees een tijdje mee met de reacties. Vooroordelen, dat heeft iedereen. Je hoort soms dat mensen vreemdgaan en de bijkomende dilemma’s. Ik ben opgegroeid in een omgeving waar dit absoluut niet acceptabel is. Je groeit op met het idee dat mensen hun leven willen opgeven voor iets wat niet kan en onacceptabel is.
Altijd trouw gebleven, roze wolk, denken dat het goed komt. Altijd braaf geweest, ondanks alle aandacht buiten.
En dan, na dertien jaar relatie te hebben komt er een keerpunt. Je verlangt om begeerd te worden, meer seksuele aanrakingen vanuit je partner. Je ziet in dat er altijd vanuit één kant interesse is getoond.
Dat je partner niet daadwerkelijk luistert naar wat je nodig hebt, achteraf inzien dat communicatie nooit sterk is geweest.
Onzeker worden, denken dat er iets mis is met je vrouwelijke lichaam. Je geeft tips en hints maar er wordt niks mee gedaan. Je neemt lef en probeert iets openlijker te communiceren, maar partner ziet de noodzaak er niet in. Geeft als antwoord, ja ik zal het doen, maar doet er niks mee. Geen besef bij dat alles om zijn genot draait.
Zonder enige verwachtingen te hebben, een schreefgroeiende relatie. Waar je jezelf niet meer op je gemak bij voelt. Je wilt je partner niet kwijt, teveel mooie momenten. Maar het knaagt, knaagt omdat je niet weet of het nu aan jezelf ligt.
En dan doe je iets geks. Je komt achter dat het niet aan jezelf ligt, dat je ook maar een normale vrouw bent met behoeftes/verlangens. En eigenlijk altijd de tegenpartij wilde pleasen om je gemis en verlangens te onderdrukken. Zonder verwachtingen.
En nu.. Ik leef weer! en accepteer mijn lichaam hoe het is. Vreemdgaan, kan ik het goedpraten? Weet ik niet. Maar ik weet wel, heftig of niet altijd een reden is. Een reden wat je overhaalt om iets te doen, wat samenleving niet zou accepteren. Mijn partner heeft onbewust een rol gespeeld bij het vreemdgaan.
Dan is de vraag, wie is hier het slachtoffer?
Je partner, die niks doet met je verlangens en gevoelens, absoluut zijn vrouw niet wil delen met anderen (dus geen sprake van open relatie) En zelf wel tevreden is.
Of een vrouw die zich zo onzeker is gaan voelen door de jaren heen en bevestiging zoekt of er echt iets mankeert. En eindelijk inziet dat ze niks mankeert en zichzelf kan zijn. En het belangrijkste is dat ze weer op haar lichaam kan vertrouwen.
Het is een proces geweest, proces van jaren. Ik hoop dat niemand op het punt komt hoe ik mij heb gevoeld. Dus het is hoe je het bekijkt. Vooroordelen hebben wij allemaal, maar één ding heb ik zeker geleerd: zeg nooit nooit.
Heel mooi geschreven!
Ik kan me hier helemaal in vinden.
@Framboosje je beschrijft wat veel mensen voelen als je vreemdgaan. De keus om eindelijk voor zichzelf te kiezen.
Heel begrijpelijk maar Ik lees in je verhaal dat je moeilijk vind om je grenzen te bewaken in een relatie. Je lijkt jezelf weg te cijferen in het grotere belang. Het zou mooi zijn als je leert om voor jezelf te staan. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Schut je man wakker er deel de waarheid. Wat is mis met de waarheid? Waarom kom je stiekem voor jezelf op? Zet jezelf in het licht. Niet alleen door de ogen van een minnaar.
Roodkapjeendewolf schreef op 11-09-2021 om 12:02:
@Framboosje je beschrijft wat veel mensen meemaken. De keus om voor zichzelf te kiezen en dus vreemd te gaan.
Heel begrijpelijk maar Ik lees in je verhaal dat je moeilijk vind om je grenzen te bewaken binnen een relatie. Je lijkt jezelf weg te cijferen in het grotere belang. Het zou mooi zijn als je leert om voor jezelf te staan. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Schut je man wakker er deel de waarheid. Waarom kom je nu stiekem voor jezelf op? Zet jezelf in het licht. Niet alleen door de ogen van een minnaar.
Nose schreef op 10-09-2021 om 19:04:
[..]
Ik snap dit nooit zo goed. Ik voel me totaal niet anders dan een man in de maatschappij.
Ik persoonlijk ook niet, maar miss komt dat omdat we er niet zo mee bezig zijn, kheb geen idee...
framboosje schreef op 10-09-2021 om 22:25:
Ik lees een tijdje mee met de reacties. Vooroordelen, dat heeft iedereen.
Zonder je te be-of veroordelen. (vind het een interessante beschijving die je maakt). Ook eens dat een partner die niet meer geïnteresseerd is in te geven cq het huwelijk te consumeren je een slachtoffer maakt. Ik kan en wil daarbij mensen nooit zo snel veroordelen bij zulke mega complexe situaties, maar dat gezegd hebbende; laat je je door er bij hem te blijven niet ook een beetje zelf in de slachtofferhoek drijven?
Ik bedoel je had bij het omkeerpunt natuurlijk ook kunnen besluiten om de relatie te beëindigen nietwaar? Juist door bij hem te blijven kies je semi bewust zèlf voor die slachtofferpositie. Ik snap dat je natuurlijk andere problemen krijgt als je de relatie beëindigd natuurlijk, maar dat voelt toch dan een beetje als part of the deal. Óf uithuilen en opnieuw beginnen of accepteren dat bepaalde zaken niet meer in de relatie voorkomen.
Nogmaals ik kan niet over jouw situatie beoordelen. Hij is ook verantwoordelijk om te communiceren en een goede partner te blijven dus ook dat speelt mee in het al dan niet slachtofferschap. Ik ben gewoon benieuwd hoe jij, of anderen dat zien.
Maar wat als je daarmee je kinderen pijn doet?