Is vreemdgaan ok?
N. a. v. het minnaressentopic wil ik graag de discussie opengooien. Is het ok om vreemd te gaan (om welke reden dan ook), of niet?
Wie is er verantwoordelijk voor het vreemdgaan, alleen de persoon met een relatie, of ook de ander die het vreemdgaan faciliteert, maar zelf single is?
Heb jij zelf ervaring met vreemdgaan? Wat was je achterliggende motief? Kon je het naar jezelf verantwoorden en kon je jezelf nog recht aankijken in de spiegel? Of begon het toch te knagen naar verloop van tijd? Of was jij degene die werd bedonderd, hoe kwam je erachter? Hoe liep het af?
Peiling
Is vreemdgaan ok?
Poezie schreef op 09-08-2021 om 13:12:
[..]
Dus je hebt er niet bij nagedacht/ denkt er niet bij na?
Ik lees hierin "kan me niks schelen".
Poezie schreef op 09-08-2021 om 13:12:
[..]
Dus je hebt er niet bij nagedacht/ denkt er niet bij na?
Jazeker heb ik daarover nagedacht en ik vond het geen reden hem daarom af te wijzen. Mijn verantwoording en daarmee kan ik leven en als ik onverwacht toch head over heels verliefd op hem was geworden (wat overigens niet het geval was) dan had ik op de blaren moeten zitten.
BlueHeart schreef op 09-08-2021 om 12:32:
[..]
de vrijgezellen waren op ofzo?
FordPrefect schreef op 09-08-2021 om 13:11:
[..]
Dat wil niet zeggen dat mijn karakter zo geweldig is, integendeel. Verschil zit er voor mij ook in dat ik baal van tekortkomingen, me ervoor schaam, en er zeker niet verlekkerd over schrijf op een online forum.
Ik vind dit wel een interessante. Ik denk juist dat schaamte voor heel veel blokkades zorgt. De grap is eigenlijk, als ik lees op het minnaressenforum, dat veel mensen die zijn vreemdgegaan zeggen dat ze het nooit meer zullen doen. Zie ook pagina 7. Iemand die overweegt om te 'springen' wordt eigenlijk afgeraden om het te doen. Maar er wordt wel een platform geboden om het (al dan niet verlekkerd haha) van je af te schrijven. Dat lucht ook op, het is eruit. Het alternatief is inderdaad het gif in je eigen systeem te houden, en de cyclus van gif en schaamte in stand te houden. Schaamte is niet hetzelfde als spijt. Spijt is een teken van zelfreflectie, van onder ogen kunnen zien wat je daden hebben aangericht en daar berouw voor kunnen tonen. Schaamte is een zelfdestructief gevoel, omdat het het geloof in je eigen goede karakter afbrokkelt. Het leidt niet tot constructieve oplossingen, want hoe meer je in jezelf probeert te kijken, hoe sterker het gevoel van schaamte, hoe rotter je je over jezelf gaat voelen. Niet zozeer om wat je gedaan hebt, maar om wie je bent als persoon. Je natuur, die je altijd bij je draagt. Het staat zelfliefde en vergeving in de weg.
Ieder mens heeft tekortkomingen en onzekerheden. Ik denk juist dat als we ze in het licht plaatsen, een podium geven, delen met anderen, dat het dan allemaal een stuk minder groot en heftig is. En ze ons ook minder goed kunnen beheersen. Je hoofd wordt helderder, het voelt allemaal veel minder beladen. Op pagina 8 geeft de betreffende persoon dit ook min of meer aan.
Je hoeft het zeker niet allemaal op een openbaar forum neer te plempen als je je daar niet goed bij voelt, maar ik gun je ook wel dat je op een dag tegen jezelf kan zeggen dat je gewoon blij bent met je karakter 
Ik denk uiteindelijk, ook al ken ik je helemaal niet, dat er helemaal niks is om je voor te schamen. 
Kersje schreef op 09-08-2021 om 13:28:
[..]
Jazeker heb ik daarover nagedacht en ik vond het geen reden hem daarom af te wijzen. Mijn verantwoording en daarmee kan ik leven en als ik onverwacht toch head over heels verliefd op hem was geworden (wat overigens niet het geval was) dan had ik op de blaren moeten zitten.
Wat mij betreft prima hoor, ik kan alleen niet begrijpen dat je het risico op complicerende factoren erbij neemt.
Begrijp me niet verkeerd, mijn ex is destijds vreemdgegaan, maar ik heb zijn minnares niets kwalijk genomen. Ik had en heb namelijk niets met haar, dus daar voelde ik ook niets bij behalve medelijden.
Mijn ex daarentegen heb ik uiteraard goed aangepakt, daar had ik destijds een relatie mee.
Renmuis schreef op 09-08-2021 om 12:47:
[..]
Ik snap dat partner optie 3 verleidelijk vindt, en ik vind haar ook niet per definitie een slecht mens als ze daarvoor kiest, maar dat maakt het niet oké.
Partner 1 heeft het recht op zijn / haar seksualiteitsbeleving. Het is misschien moeilijk voor te stellen voor mensen die graag seksen, maar sommige mensen zijn aseksueel, of bijna aseksueel, of hebben een sterk verlaagd libido om wat voor reden dan ook. Ze kunnen dan nog steeds romantisch zijn, en monogaam. Partner 1 is het niet verplicht aan partner 2 daarin te veranderen; alleen openheid te geven over hoe het zit, zeker omdat de meeste mensen wel verwachten dat ze intimiteit zullen delen met hun partner. Maar je hebt nooit recht op seks, ook niet in een relatie; dat vind ik echt een gevaarlijke gedachtegang a la verkrachting kan niet binnen een huwelijk.
Als partner 2 seks en intimiteit wel onmisbaar vindt (en dat geldt natuurlijk voor heel veel mensen), dan gaat de relatie dus niet werken en zal ze de relatie moeten verbreken. Anders gaat ze bewust over de grenzen van partner 1, die geen open relatie wil. En dat is niet oké.
Dus ja, ook in dit scenario zit voor mij de persoon die vreemdgaat fout.
Ik ken aseksuele mensen, dus ik begrijp dat het niet zo simpel is.
Echter gaat partner1 ook over de grenzen van partner2. Die kan ook zeggen, ik kan jou niet geven wat je nodig hebt dus laten we uit elkaar gaan. In plaats daarvan wil partner1 vooral een situatie houden zoals die is, ten koste van diens partner.
Kersje schreef op 09-08-2021 om 12:53:
[..]
Nu kan ik een politiek correct antwoord geven, maar doe ik niet, omdat dat nu eenmaal zo was en wij hetzelfde “zochten”, geen relatie, wel seks.
Ben jij niet bang dat jij niet ook een lading gezeik over je heen krijgt als het uit komt?
Dat is voor mij de hoofdreden dat ik het, zelfs in situaties waarin ik het zou kunnen begrijpen, absoluut niet wil. Geen zin dat zijn probleem mijn probleem wordt.
Poezie schreef op 09-08-2021 om 13:35:
[..]
Wat mij betreft prima hoor, ik kan alleen niet begrijpen dat je het risico op complicerende factoren erbij neemt.
Begrijp me niet verkeerd, mijn ex is destijds vreemdgegaan, maar ik heb zijn minnares niets kwalijk genomen. Ik had en heb namelijk niets met haar, dus daar voelde ik ook niets bij behalve medelijden.
Mijn ex daarentegen heb ik uiteraard goed aangepakt, daar had ik destijds een relatie mee.
Waarom medelijden? Wilde zij jouw man destijds wél voor zichzelf? Ik verwacht van niemand medelijden hoor, nergens voor nodig ook.
Ik heb persoonlijk wel begrip voor mensen die een relatie hebben met iemand die Alzheimer heeft. Ik ken zelf iemand die dit heeft meegemaakt en de partner herkende haar man niet meer. Ik snapte dat hij niet wilde scheiden maar wel behoefte aan een wederkerige relatie had.
In andere situaties denk ik dat je toch niet bij elkaar past. Als alles goed is op de seks na is het toch schijnbaar een breekpunt als je moet bedriegen.
Lollypopje schreef op 09-08-2021 om 13:41:
[..]
Ben jij niet bang dat jij niet ook een lading gezeik over je heen krijgt als het uit komt?
Dat is voor mij de hoofdreden dat ik het, zelfs in situaties waarin ik het zou kunnen begrijpen, absoluut niet wil. Geen zin dat zijn probleem mijn probleem wordt.
Zoals? Een boze vrouw aan mijn deur of telefoon? Natuurlijk is dit een keer te sprake gekomen en vroeg hij wat ik dan zou doen? Iig niet voor hem liegen, dat zou ik nooit doen, dus ja, ik zou haar vragen eerlijk beantwoorden.
Een lading gezeik vanuit mijn eigen omgeving verwacht ik niet, zij weten namelijk van zijn bestaan en ook dat hij gebonden is en ook dat weet hij.
Lollypopje schreef op 09-08-2021 om 13:39:
[..]
Ik ken aseksuele mensen, dus ik begrijp dat het niet zo simpel is.
Echter gaat partner1 ook over de grenzen van partner2. Die kan ook zeggen, ik kan jou niet geven wat je nodig hebt dus laten we uit elkaar gaan. In plaats daarvan wil partner1 vooral een situatie houden zoals die is, ten koste van diens partner.
Nee, partner 1 gaat niet over de grenzen van partner 2. Ze dwingt partner 2 niet bij haar te blijven. Er zijn geen valse voorwendselen, en er is geen sprake van manipulatie (in ieder geval niet meer dan in iedere andere monogame relatie). Ze geeft aan wat ze wil en laat de beslissing daarna, helemaal terecht, bij partner 2. Je hoeft niet de perfecte partner te zijn voordat je een relatie met een persoon mag willen.
Vergelijk het met deze situatie: Partner 1 heeft een grote cupmaat, terwijl partner 2 eigenlijk op kleine borsten valt. Partner 1 is niet van plan haar borsten te verkleinen - haar goed recht. Ze is verliefd op partner 2, en andersom geeft partner 2 aan ook verliefd op haar te zijn. Moet partner 1 dan zeggen: ik heb geen kleine borsten, dus we kunnen er beter niet aan beginnen? Of mag ze ook zeggen: ik heb grote borsten, maar ik wil toch graag met je samenzijn. Denk je dat je erover heen kan stappen?
Ik neem dit als voorbeeld omdat ik ervanuit ga dat de meeste mensen hier cupmaat triviaal vinden in een relatie. Maar het is niet wezenlijk anders, behalve dat we door wat "normaal" is veel meer begrip kunnen opbrengen voor iemand die per se een actief seksleven met haar partner wil, dan iemand die per se een partner met grote borsten wil.
Wasmachine schreef op 09-08-2021 om 13:48:
Ik heb persoonlijk wel begrip voor mensen die een relatie hebben met iemand die Alzheimer heeft. Ik ken zelf iemand die dit heeft meegemaakt en de partner herkende haar man niet meer. Ik snapte dat hij niet wilde scheiden maar wel behoefte aan een wederkerige relatie had.
Ik vind het dan zelf ook niet meer onder vreemdgaan vallen. Net zoals iemand met een partner in een langdurige coma, bijvoorbeeld, of een partner die langdurig vermist is. Op het moment dat je een relatie niet kunt verbreken, omdat de persoon niet meer bereikbaar is, of niet voldoende besef heeft, dan krijgt eenzijdig de afspraken verbreken een totaal andere lading.
Renmuis schreef op 09-08-2021 om 14:20:
[..]
Ik vind het dan zelf ook niet meer onder vreemdgaan vallen. Net zoals iemand met een partner in een langdurige coma, bijvoorbeeld, of een partner die langdurig vermist is. Op het moment dat je een relatie niet kunt verbreken, omdat de persoon niet meer bereikbaar is, of niet voldoende besef heeft, dan krijgt eenzijdig de afspraken verbreken een totaal andere lading.
Eens, dit soort dingen kun je ook bespreken samen. Mijn man zou mijn zegen hebben in zo'n geval. Hij zou ook willen dat ik weer gelukkig wordt (eventueel met iemand anders) als hem iets ernstigs overkomt.
Maar dat vind ik niet onder vreemdgaan vallen, want die andere persoon is er niet meer.
Kersje schreef op 09-08-2021 om 13:51:
[..]
Zoals? Een boze vrouw aan mijn deur of telefoon? Natuurlijk is dit een keer te sprake gekomen en vroeg hij wat ik dan zou doen? Iig niet voor hem liegen, dat zou ik nooit doen, dus ja, ik zou haar vragen eerlijk beantwoorden.
Een lading gezeik vanuit mijn eigen omgeving verwacht ik niet, zij weten namelijk van zijn bestaan en ook dat hij gebonden is en ook dat weet hij.
Treffende opmerking. Jij wilt (en verwacht) geen gezeik aan jouw voordeur. Dus vanuit jezelf geredeneerd: hoeveel last zou ík ermee krijgen.
Sta je weleens stil bij de gevolgen voor die vrouw en het gezin? verdriet, psychische schade, kinderen die hun vertrouwde thuis in rook zien opgaan, etc
Of vermoedt ze wel iets maar steekt d'r hoofd bewust in het zand?
Kersje schreef op 09-08-2021 om 13:46:
[..]
Waarom medelijden? Wilde zij jouw man destijds wél voor zichzelf? Ik verwacht van niemand medelijden hoor, nergens voor nodig ook.
Je bent als minnares toch tweede keus.